طالبان یک نانوا را به عنوان رییس پلیس راهنمایی و رانندگی کابل با ۱,۴۵۰ کارمند منصوب کرد

بیست سال پیش بود که به عنوان یکی از نیروهای طالبان که در وزارت دفاع این گروه کار می کرد، اما با حمله نیروهای آمریکایی به افغانستان، ناچار به فرار به جنوب غربی پاکستان و شهر کراچی شد که مقری برای گروه طالبان است. او پس از سقوط دولت طالبان، در کراچی خانه ای خریده و به نان پختن روی آورد. بیست سال بعد و پس از به قدرت رسیدن دوباره طالبان در افغانستان، خیال محمد غیور تماسی از یک غریبه دریافت کرد که خود را حاجی صاحب معرفی می کرد، مبنی بر اینکه او باید به افغانستان برگردد زیرا به عنوان رییس پلیس کابل منصوب شده است. اکنون آقای غیور رییس پلیس ترافیک کابل بوده و ۱,۴۵۰ نفر زیر دست او کار می کنند.

این عضو قدیمی گروه طالبان می گوید :«بسیار هیجان زده ام از اینکه دوباره در افغانستانِ آزاد هستم، افغانستانی که آزاد شده». پنج ماه پس از سقوط دوباره کابل بدست طالبان، این گروه تندرو با مشکل نیروهای کادری باتجربه برای مدیریت کشور مواجه شده و علیرغم قول رهبران طالبان مبنی بر حفظ کارمندان دولت گذشته در بخش خدمات عمومی و اولویت دادن به تنوع قومی در مقام های سیاسی ، نظامی و اداری، اکنون تمام مقام های بالای دولت طالبان در اختیار سربازان سابق این گروه قرار گرفته است. طالبان همچنین با فرا خواندن نیروهای پاکستانی سعی در پر کردن مناصب خالی در کابل دارد.

فرار کارمندان دولت سابق افغانستان از این کشور یا خودداری شان از بازگشت به شغل هایشان باعث شده که نیروی متخصص در افغانستان برای پر کردن سمت های دولتی بسیار اندک باشند، معضلی که بر مشکلات افغانستان و گروه طالبان افزوده است. پاکستان در طی دهه های گذشته حضور محمد غیور و هزاران جنگجوی سابق طالبان در این کشور را رد کرده بود اما طالبان اکنون قصد به کار گرفتن آن ها در سمت های کلیدی را دارد، سربازانی که بسیاری از آن ها سال هاست کارهای دیگری داشته اند. ارسلا خاروتی که به عنوان سازمان دهنده در کمپ آوارگان در پاکستان کار می کرده اکنون به معاونت وزارت مهاجران رسیده است. مولوی سعیدالله که پیش از این امام جمعه و سخنران مسجدی در کراچی بوده به عنوان قاضی محلی در استان شرقی پکتیکا منصوب شده، شغلی که وی در سال ۲۰۰۱ و پس از حمله نیروهای آمریکایی از دست داده بود.

این انتصابات تازه بر وخامت اوضاع در افغانستان افزوده است در شرایطی که گرسنگی بیدار می کند، بسیاری از معلمان و دیگر کارمندان بخش های خدمات عمومی ماه هاست حقوق دریافت نکرده اند. میلیون ها دلار کمک های خارجی که دولت پیشین افغانستان را سر پا نگه داشته بود اکنون به یکباره ناپدید شده اند و میلیاردها دلار نیز در بانک های خارجی بلوکه شده اند زیرا دولت طالبان تحریم است. طالبان شاید با عملیات های شبه نظامی و چریکی آشنایی خوبی داشته و در این زمینه باتجربه باشند اما حکومت داری موضوعی کاملاً متفاوت است، به ویژه اینکه اغلب شبه نظامیان این گروه با دنیای مدرن بیگانه بوده و نشانه هایی از آن را در روزهای آغازین سقوط کابل دیدیم. در روزهای اول به قدرت رسیدن دوباره طالبان، بیشس از ۱۲۰,۰۰۰ نفر از نخبه های افغان که نقش مهمی در مدیریت کشور داشتند از کشور گریختند.

چنین کوچ عظیمی از نخبه های افغان در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ با عقب نشینی نیروهای شوروی از این کشور نیز رخ داده بود. اکنون طالبان ترجیح می دهد که جای خالی این نخبه ها را با جهادی ها و افراد وفادار به خود پر کند. کارمندان سابق نیز به دلیل دریافت نکردن حقوق، وحشت از طالبان یا نپذیرفتن همکاری با طالبان، سر کارهایشان حاضر نمی شوند. بسیاری از نیروهای طالبان که به مقام های کلیدی در این کشور رسیده اند از شاگردان دارالعلوم حقانی هستند که از قدیمی ترین و بزرگ ترین مدارس دینی پاکستان به شمار می آید. سراج الدین حقانی رهبر شبکه حقانی که در فهرست تروریستی اف بی آی نیز قرار دارد به عنوان سرپرست وزارت داخله طالبان منصوب شده که بر نیروهای پلیس، نیروهای اطلاعاتی و دیگر نیروهای امنیتی این کشور نظارت دارد.

وزیر آموزش جدید طالبان نیز از روحانیون قدیمی بوده و در مراسم انتصابش در ماه دسامبر با کمربندی نظامی و حاوی گلوله حاضر شد. شکاف در دولت طالبان نیز در حال بروز است، از جمله در شرکت دولتی سلام که در زمینه مخابرات فعالیت می کند و پیش از این طالبان همواره آن را تهدید کرده و به دادن اطلاعات این گروه به دولت افغانستان متهم می کردند. بصیر جان از کارمندان این اداره است که می گوید :«آن ها هیچ تجربه ای در اداره این بخش ندارند. آن ها با تفنگ هایشان در دفاتر می نشینند و با فاسد و همدست متجاوز خواندن کارمندان آن ها را آزار می دهند». وحیدالله هاشمی از مقامات ارشد شورای آموزش و تعلیم سربازان طالبان می گوید که مشکلات کمبود نیروی اخیر طالبان از فساد در دولت سابق و توطئه خارجی برای خالی کردن افغانستان از استعداد نشأت می گیرد.

او مدعی شد که با افغان های باتجربه و تحصیل کرده در نقاط مختلف جهان در ارتباط هستند و آن ها را تشویق می کنند که به کشور بازگردند. غیور می گوید که در دو دهه ای که در افغانستان نبوده، کابل تغییرات زیادی داشته است: «ترافیک شدید است، فروشندگان خیابانی نیز زیاد هستند و رانندگان به من گوش نمی دهند وقتی از آن ها می خواهم حرکت کنند. وقتی از یک فروشنده خیابانی می خواهم که این نقطه را ترک کند و جای دیگری برود به من می گوید که اگر این کار را بکنم چه بخورم؟ و من نیز از آن ها می پرسم که با دلارهایی که آمریکایی ها به این کشور سرازیر کردند چه کردید».