۱۰ فیلم جذاب و بی نقص تاریخ سینما که قهرمان آن ها یک شخصیت منفی و شرور است

انیمیشن جدید استودیو دریم وورکس با نام The Bad Guys یک فیلم موفق غیرمنتظره بوده است و منتقدان و سینماروها به یک اندازه از شوخی ها و دوست داشتنی بودن این فیلم گفته اند، فیلمی که شخصیت های اصلی آن شخصیت هایی منفی و دستکم ضد قهرمان هستند. محبوبیت این انیمیشن نشان می دهد که گاهی اوقات بهترین شخصیت های اصلی اصلاً انسان های خوبی نیستند بلکه شخصیت هایی کاملاً شرور بوده که به اندازه هر قهرمان واقعی، بامزه و دوست داشتنی هستند. در حالی که سناریست های هالیوودی در اکثر مواقع این ایده را رعایت می کنند که شخصیت اصلی باید دوست داشتنی و قابل ارتباط برقرار کردن و همدردی باشد، بسیاری از فیلم های باکیفیت تاریخ سینما بوده اند که این قانون را دور زده اند. با دوری کردن از کلیشه ها و سنت های سینمایی، این فیلم های ثابت کرده اند که حتی شرورترین شخصیت های اصلی نیز می توانند نظر مخاطبان را به یک فیلم جلب کنند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ فیلم فوق العاده زیبا و جذابی آشنا کنیم که شخصیت اصلی آن ها یک شخصیت منفی و شرور است.

۱۰- Nightcrawler (2014)

به عنوان یکی از منحصربفردترین اولین تجربه های کارگردانی یک دهه گذشته، فیلم Nightcrawler ساخته دن گیلروی داستان لو بلوم را روایت می کند، خلافکاری خرده پا که به عرصه عکاسی برای روزنامه ها روی آورده و در داستان های بسیار خشنی که پوشش می دهد، بیش از حد وارد می شود. جیک جیلنهال در این فیلم نقشی بسیار متفاوت از نقش های همیشگی اش را بازی کرده بود و وقتی نامزدی اسکار را برای بازی خود در این فیلم دریافت نکرد، بسیاری متعجب شدند. یکی از چیزهایی که شخصیت لو را چنین به یاد ماندنی و بی نقص می سازد این است که مخاطب را به این باور می رساند که او شخصیتی عجیب و غریب و متفاوت اما مثبت است که به شکلی غیرطبیعی وسوسه گر بوده و شغل هیجان انگیزی دارد. اما با کنار رفتن لایه های ظاهری داستان، آشکار می شود که او یک شخصیت شیطانی است که برای بدست آوردن پول دست به هر کاری می زند، حتی سنگدلی و خیانت به دیگران برای اینکه زاویه دوربین بهتری داشته باشد.

۹- The Usual Suspects (1995)

فیلم جنایی کلاسیک The Usual Suspects ساخته برایان سینگر به خاطر پیچش داستانی مشهور پایانش شناخته می شود، که در آن شخصیت عصبی و آرام وربال کینت فاش می کند که وی همان شخصیت افسانه ای قیصر سوزی بوده و در تمام مدت فیلم مخاطبان را به بازی گرفته است. چیزی که این پیچش داستانی را چنین تاثیرگذار می سازد تاثیر آن بر تغییر همه اتفاقات فیلم و برداشت هایی است که از آن ها صورت گرفته است، از داستان بازمانده ای مهربان تا یک شخصیت شیطانی. دیدن اینکه شخصیت سوزی با کشتن خانواده اش به مخاطب معرفی می شود، به وضوح به مخاطب می گوید که او کسی است که نباید سر به سرش گذاشت، درست برعکس شخصیتی که از خود نشان می دهد تا همدستانش را گول بزند. اگر چه نام و اعتبارش امروزه خدشه دار شده اما بازی کوین اسپیسی در نقش وربال چنان فوق العاده است که تا پیچش داستانی شیطانی پایان فیلم باعث می شود با او همدردی کنید.

۸- Reservoir Dogs (1992)

کوئنتین تارانتینو یک نابغه فیلمسازی است و مهارت نبوغ آمیز او در نویسندگی و پشت دوربین حتی در اولین تجربه کارگردانی اش نیز مشهود است. همانند تمام فیلم های بعدی اش، فیلم Reservoir Dogs در مورد تعداد زیادی از شخصیت هاست که از لحاظ اخلاقی هویتی مبهم دارند، حتی اگر نتوان آن ها را شیطان صفت و منفی نامید، شخصیت هایی که علیرغم بدذات بودنشان بسیار دوست داشتنی هستند. شخصیت های اصلی فیلم ضد قهرمان هستند، از شخصیت نجیب اما خلافکار آقای سفید تا شخصیت خونسرد و آدمکش آقای بلوند اما هیچ کدام را نمی توان شخصیت مثبتی دانست. حتی با تمام خوشمزگی های جذاب و لحظات انسانی که دارند، سکانس هایی مانند شکنجه افسر ماروین نش توسط آقای بلوند نشان می دهد که این شخصیت ها در دنیایی تاریک زندگی می کنند که شرارت و بیرحمی قانون است.

۷- Henry: Portrait Of A Serial Killer (1990)

مایکل روکر یک بازیگر شخصیت دوست داشتنی با یک دهه فعالیت موثر در سینما و تلویزیون است اما مخاطبانی که بیشتر او را به خاطر بازی در The Walking Dead و Guardians of the Galaxy می شناسند از تماشای او در فیلم Henry: Portrait of a Serial Killer دچار کابوس خواهند شد. این فیلم که تا حدودی بر اساس سرگذشت یک قاتل سریالی واقعی به نام هنری لی لوکاس ساخته شده، ساختارشکنی بی نقص کلیشه های معمول هالیوودی از قاتلین سریالی است. هنری نه جذاب است و نه خیلی باهوش اما یک خلافکار سادیستی است که بدون هیچ دلیلی دیگران را می کشد، حتی وقتی که قربانیانش کودکانی معصوم و بی گناه هستند.

۶- A Clockwork Orange (1971)

فیلم A Clockwork Orange ساخته استنلی کوبریک در هنگام انتشار اولیه اش به خاطر محتوای پرخشونتش بحث برانگیز شد اما رفته رفته جایگاه یک فیلم کالت کلاسیک را یافت و اکنو یکی از بهترین فیلم های کلاسیک پادآرمانشهری تاریخ سینما به شمار می آید. حتی پس از ۵۰ سال بعدتر نیز فیلم A Clockwork Orange نگاهی ترسناک به روان یک جوان مغرور و بی اخلاق است و آن رویکردی که جامعه برای شکستن این غرور انجام می دهد. الکس دلارژ در شیطان صفتی لنگه ندارد، شخصی متجاوز شیفته خشونت بی پایان که هیچ اهمیتی به قربانیان خود نمی دهد. اما بازی بی نقص مالکوم مک داول لایه های شخصیتی متعددی به شخصیت الکس دلارژ می دهد و وحشتی که در جریان سکانس های درمان مشهور فیلم تجربه می کند برای اینکه مخاطب برایش دل بسوزاند کافی است.

۵- Ace In The Hole (1951)

بیلی وایلدر یکی از متنوع الکارترین کارگردانان هالیوود کلاسیک است و فیلم درآم نوآر Ace In The Hole یکی از بهترین شاهکارهای اوست. این فیلم در به تصویر کشیدن دنیای ترسناک ژورنالیسم از زمانه خود جلو بود، دنیایی که در آن همه چیز تا زمانی خوب پیش می رود که روزنامه نگار داستان خوبی برای ارائه داشته باشد. شخصیت چاک تیتوم با بازی کرک داگلاس همان شخصیتی است که در فیلم Nightcrawler می بینیم با این تفاوت که داستان او در دهه ۵۰ می گذرد، شخصی که با خوشحالی تمام یک شهر را در به تعویق انداختن نجات یک مرد به دنبال خود می کشد تا پوشش خبری مناسب برای سود شخصی اش را محقق کند. اما برخلاف لو بلوم، وجدان او در نهایت بیدار می شود و وقتی می فهمد مرگ یک انسان بیگناه به خاطر رفتار او قریب الوقوع است پشیمان می شود، سکانسی که حقیقتاً ترسناک و تکان دهنده است.

۴- Goodfellas (1990)

از تمام فیلم هایی که سبک زندگی خلافکاران و جانیان را به تصویر می کشد، فیلم Goodfellas یکی از بهترین فیلم هایی است که توانسته توازن مناسبی برقرار کند، فیلمی که حتی منفورترین شخصیت هایش را جذاب می سازد بدون اینکه رمانتیک سازی رخ دهد، رویه ای که در فیلم های تقلیدگرانه از این فیلم به وفور دیده شده است. کمتر فیلمسازی توانسته فیلم های مافیایی به خوبی و زیبایی مارتین اسکورسیزی بسازد و هنری هیل یکی از دقیق ترین و پیچیده ترین شخصیت هایی است که اگرچه کسی را نکشته و همسر و دخترانش را واقعاً دوست دارد اما همزمان یک شخصیت پست و زنباره است که از گانگستر بودن ذره ای پشیمان نیست. در سکانس پایانی فیلم می بینیم که هنری در شرایطی که تحت مراقبت مامورین دولتی قرار دارد از اینکه نمی تواند زندگی مجللی مانند گذشته داشته باشد شکایت می کند، که نشان می دهد حتی کسی که ضرورتاً شخص شیطان صفتی نیست هم ممکن است علاقه ای به توبه نداشته باشد وقتی بداند جرم و جنایت زندگی مرفهی را در پی دارد.

۳- The Good, The Bad, And The Ugly (1966)

در حالی که هیچ کس نمی تواند جایگاه نمادین شخصیت بلوندی یا مردی بدون نام کلینت ایستوود را بگیرد، توکو نیز به همان اندازه او شخصیت اصلی و شبه قهرمان فیلم The Good, The Bad, And The Ugly  است، اگر حضور شخصیت او بیشتر از بلوندی نباشد. اگر چه توکو نیز یک راهزن بی اخلاق با سابقه ناخوشایندی است اما تصویری که الی والش از یک شخصیت خبیث اما دوست داشتنی ارائه می دهد بسیار جذاب است، کسی که بسیاری از دیالوگ های ماندگار و بامزه فیلم را به خود اختصاص می دهد. نه تنها توکو بامزه و وسوسه برانگیز است بلکه چیزهای بیشتری در شخصیت او وجود دارد که شاید در نگاه اول دیده نشوند. یکی از بهترین سکانس های فیلم زمانی است که توکو با برادرش روبرو شده و نزد او اعتراف می کند که چاره ای جز ورود به دنیای جرم و جنایت نداشته و بعدی هیجان انگیز و غیرمنتظره به شخصیت توکو بخشیده می شود که او را به یادماندنی تر از قبل می سازد.

۲- The Godfather (1972)

جواهر تاج هالیوود جدید و یک کلاسیک تمام عیار فراموش نشدنی، فیلم The Godfather کی از موثرترین فیلم های دهه ۱۹۷۰ است که استاندارد جدیدی را برای فیلم های گانگستری ایجاد کرد، استانداردی که کمتر فیلم هایی حتی به آن نزدیک هم شده اند. این فیلم که فراتر از یک داستان مافیایی صرف است، هم به عنوان داستانی خانوادگی و هم ماجراجویی شخصی از قهرمان بودن تا شرارت قابل توجه است که نماد آن شخصیت مایکل، جوان ترین پسر خانواده کورلئونه است. در کمال ناباوری برای فیلمی که محبوب گانگسترهای واقعی بوده است، فیلم The Godfather در نهایت مافیا را به عنوان یک کسب و کار پست به تصویر کشیده و علیرغم تمام تلاش هایی که مایکل می کند تا از برخی کارها و جنایات کثیف دور بماند اما دیر یا زود در آن ها درگیر می شود. در اوج داستان فیلم است که مایکل دستور یک سری قتل های وحشیانه و حملات بیرحمانه به برخی از دون های نیویورک را صادر کرده و به طور کامل نقش یک شخصیت منفی کامل را به خود گرفته ودر بخش دوم فیلم نیز بیشتر در این دنیا غرق می شود.

۱- Taxi Driver (1976)

مردی تنها و افسرده رفته رفته به ورطه دیوانگی و قهرمان مآبی خودسرانه کشیده می شود، شخصیت تراویس بیکل در فیلم Taxi Driver یک یک شخصیت پیچیده و کاملاً ساختارمند است که هم می شود براحتی با او همدردی کرد و هم به شدت ترسناک است. برخلاف دیگر شخصیت های سرخود فیلم، بیکل به وضوح شخصیت مثبتی نیست و حتی قهرمانانه ترین اعمالش، مانند نجات دادن آیریس، نیز با بالاترین میزان وحشت و خشونت انجام می گیرد. با این وجود مخاطب براحتی می تواند بگوید که او زندگی مملو از تروما و وحشتی داشته و دوران طولانی فروپاشی روانی برای هر کسی که تجربه بیماری روحی داشته قابل درک است. محبوبیت بدون تاریخ این فیلم شاهدی بر کیفیت بالای آثار اسکورسیزی  و نویسندگی پل شریدر است در شرایطی که داستان بیکل هنوز هم قدرتی برای شوکه کردن، تکان دادن و جذب مخاطبان دارد.