وقتی برای سردرد مسکن مصرف می کنید، دارو چگونه می داند که به سر شما برود و درد آن را کاهش دهد؟ پاسخ کوتاه این است که اینطور نیست: مولکول‌های دارو نمی‌توانند خود را از طریق بدن به نقطه ای مشخص برسانند و در آن قسمت جذب شوند. اما محققان می‌توانند مولکول‌های دارو را از نظر شیمیایی اصلاح کنند تا مطمئن شوند که با سرعت بیشتری به مکان‌هایی که باید، متصل شوند.
داروها شامل مواد غیرفعال و مولکول‌هایی هستند که پایداری، جذب، طعم و سایر ویژگی‌هایی را که به دارو اجازه می دهد تا کاری را که باید انجام دهد، افزایش می‌دهند. به عنوان مثال، آسپرینی که می خورید، دارای موادی است که هم از شکستگی قرص در حین حمل و نقل جلوگیری می کند و هم به تجزیه آن در بدن شما کمک می کند.
هنگامی که یک قرص را قورت می دهید، قبل از اینکه مولکول های دارو در جریان خون شما جذب شوند، ابتدا در معده و روده شما حل می شود. هنگامی دارو وارد خون شد، می تواند در سراسر بدن بگردد تا به اندام ها و بافت های مختلف دسترسی پیدا کند. مولکول‌های دارو با اتصال به گیرنده‌های مختلف روی سلول‌ها، می‌توانند بر بدن تأثیر می‌گذارند. غیرممکن است که دارو را از ادامه حرکت در گردش خون و اتصال به قسمت های غیرضروری باز داشت. این امر، باعث عوارض جانبی ناخواسته می شود. مولکول‌های دارو که در خون می گردند، به مرور زمان تحلیل می‌روند و در نهایت در ادرار دفع می شوند.
به این خاطر که تمام دارو جذب نمی شود، برخی از داروها، مانند داروهایی که برای درمان فشار خون بالا و آلرژی استفاده می شوند، باید به طور مکرر مصرف می شوند تا جایگزین مولکول های حذف شده دارو شوند و سطح دارو را به اندازه کافی در خون حفظ کنند تا اثرات آن بر روی بدن حفظ شود.
در مقایسه با قرص ها، راه کارآمدتر برای ورود دارو به خون، تزریق مستقیم آن به رگ است. به این ترتیب، تمام دارو در سراسر بدن می گردد و از تخریب آن در معده جلوگیری می شود. یکی از راه‌های رسیدن به غلظت بالای دارو در محل مناسب، استفاده از دارو در جایی است که لازم است، مانند مالیدن پماد بر روی بثورات پوستی یا استفاده از قطره‌های چشمی برای آلرژی است. در حالی که برخی از مولکول‌های دارو در نهایت جذب جریان خون می‌شوند، به اندازه ای رقیق می‌شوند که مقدار دارویی که به مکان‌های دیگر می‌رسد بسیار کم است و بعید است که عوارض جانبی ایجاد کند.
در نهایت، یک جنبه کلیدی در طراحی همه داروها این است که به سادگی بیماران را وادار کنیم که داروها را در مقادیر مناسب در زمان مناسب مصرف کنند. از آنجایی که یادآوری چند بار مصرف یک دارو در روز برای بسیاری از افراد دشوار است، محققان سعی می کنند فرمولاسیون دارویی را طراحی کنند تا فقط یک بار در روز یا کمتر مصرف شود.
داروها شامل مواد غیرفعال و مولکول‌هایی هستند که پایداری، جذب، طعم و سایر ویژگی‌هایی را که به دارو اجازه می دهد تا کاری را که باید انجام دهد، افزایش می‌دهند. به عنوان مثال، آسپرینی که می خورید، دارای موادی است که هم از شکستگی قرص در حین حمل و نقل جلوگیری می کند و هم به تجزیه آن در بدن شما کمک می کند.
هنگامی که یک قرص را قورت می دهید، قبل از اینکه مولکول های دارو در جریان خون شما جذب شوند، ابتدا در معده و روده شما حل می شود. هنگامی دارو وارد خون شد، می تواند در سراسر بدن بگردد تا به اندام ها و بافت های مختلف دسترسی پیدا کند. مولکول‌های دارو با اتصال به گیرنده‌های مختلف روی سلول‌ها، می‌توانند بر بدن تأثیر می‌گذارند. غیرممکن است که دارو را از ادامه حرکت در گردش خون و اتصال به قسمت های غیرضروری باز داشت. این امر، باعث عوارض جانبی ناخواسته می شود. مولکول‌های دارو که در خون می گردند، به مرور زمان تحلیل می‌روند و در نهایت در ادرار دفع می شوند.
به این خاطر که تمام دارو جذب نمی شود، برخی از داروها، مانند داروهایی که برای درمان فشار خون بالا و آلرژی استفاده می شوند، باید به طور مکرر مصرف می شوند تا جایگزین مولکول های حذف شده دارو شوند و سطح دارو را به اندازه کافی در خون حفظ کنند تا اثرات آن بر روی بدن حفظ شود.
در نهایت، یک جنبه کلیدی در طراحی همه داروها این است که به سادگی بیماران را وادار کنیم که داروها را در مقادیر مناسب در زمان مناسب مصرف کنند. از آنجایی که یادآوری چند بار مصرف یک دارو در روز برای بسیاری از افراد دشوار است، محققان سعی می کنند فرمولاسیون دارویی را طراحی کنند تا فقط یک بار در روز یا کمتر مصرف شود.
بدون نظر