دنیای شگفت انگیزی است، پسر یک رهبر انقلابی که در سال ۲۰۱۱ توسط آمریکایی ها در پاکستان کشته شد، به سادگی می گوید که عاشق نقاشی است. نمایشگاه نقاشی عمر بن لادن، چهارمین پسر ارشد اسامه بن لادن، رهبر سابق القاعده، در فرانسه برگزار شد. عمر که از سال ۲۰۱۶ در فرانسه زندگی می کند، نقاشی را در دوران قرنطینه کرونا در فرانسه آغاز کرد. بسیاری از آثار او الهام گرفته از دوره ای از زندگی او در افغانستان است. نقاشی‌های او سرشار از رنگ‌های قرمز است که نشان‌دهنده خشونت و تلاطمی است که او از دوران جوانی در این مکان‌ها تجربه کرده است.
عمر بن لادن و همسر انگلیسیش زینا
وقتی عمر بن لادن احساس افسردگی می کند، فیلم نابخشوده (Unforgiven) را تماشا می کند. فیلم وسترن کلاسیک آمریکایی درباره یک قانون شکن اصلاح شده، با بازی کلینت ایستوود است. چهارمین پسر بزرگ و وارث ظاهری اسامه بن لادن، رهبر القاعده، تصویر زنده پدرش است. به راحتی می‌توان دید که عمر بینی قدرتمند و چشم‌های جسور پدرش را به ارث برده است. اما گرایش هنری او ظاهرا میراث مادرش است.عمر توضیح می دهد: «برخی از اعضای خانواده مادرم بسیار هنرمند هستند. مادرم عاشق نقاشی است و یکی از خواهرانم هم همینطور. دایی من هم هنرمند خیلی خوبی بود. بنابراین نیاز به طراحی و نقاشی در خون من جاری است.» همه آثار او به سبک هنری نائیو (هنر ابتدایی یا کودک گونه)، با رنگ‌های زنده و قلم‌موهای صاف و اکسپرسیونیستی تکمیل شده‌اند. در یکی از نقاشی‌ها، او کوه‌های پر از خار تورا بورا را بازآفرینی می‌کند، جایی که پدرش در پی حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ برای مخفی شدن رفت. قله‌ها، مانند دندان‌های ناهموار هستند و در سایه‌هایی از قرمز خشمگین ارائه شده‌اند. در تابلوی دیگر، نقاشی مورد علاقه عمر، صحرای آریزونا را به تصویر می‌کشد؛ در فاصله چند هزار کیلومتری از مخفیگاه بالای کوه پدرش، جایی که کلبه‌ای و کاکتوس‌های سبز کم‌رنگ در زیر آسمانی ستاره‌دار جمع شده‌اند.
همه نقاشی‌های او دارای سادگی کودکانه‌ای هستند و شاید تعجب‌آور نباشد. وقتی عمر صحبت می کند، این تصور به وجود می‌آید که نقاشی کردن برای او، راهی است برای رسیدن به آرامش از دست رفته دوران جوانی، برای بازگشت به آغاز، قبل از همه خشونت‌ها و خونریزی‌ها. او می‌گوید: «دلم برای اوقات خوشی که داشتم، برای زمان‌هایی که برای شناختن دنیا آن‌قدر جوان بودم و برای دیدن دنیای اطرافم معصومتر از آن بودم، تنگ شده است. دلم برای پهنه‌های وسیع تپه‌های بیابانی و دریاهای متلاطم تنگ شده است. دلم برای آرامش دوران کودکی تنگ شده است.»
عمر توضیح می دهد: «برخی از اعضای خانواده مادرم بسیار هنرمند هستند. مادرم عاشق نقاشی است و یکی از خواهرانم هم همینطور. دایی من هم هنرمند خیلی خوبی بود. بنابراین نیاز به طراحی و نقاشی در خون من جاری است.»
همه آثار او به سبک هنری نائیو (هنر ابتدایی یا کودک گونه)، با رنگ‌های زنده و قلم‌موهای صاف و اکسپرسیونیستی تکمیل شده‌اند. در یکی از نقاشی‌ها، او کوه‌های پر از خار تورا بورا را بازآفرینی می‌کند، جایی که پدرش در پی حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ برای مخفی شدن رفت. قله‌ها، مانند دندان‌های ناهموار هستند و در سایه‌هایی از قرمز خشمگین ارائه شده‌اند. در تابلوی دیگر، نقاشی مورد علاقه عمر، صحرای آریزونا را به تصویر می‌کشد؛ در فاصله چند هزار کیلومتری از مخفیگاه بالای کوه پدرش، جایی که کلبه‌ای و کاکتوس‌های سبز کم‌رنگ در زیر آسمانی ستاره‌دار جمع شده‌اند.
همه نقاشی‌های او دارای سادگی کودکانه‌ای هستند و شاید تعجب‌آور نباشد. وقتی عمر صحبت می کند، این تصور به وجود می‌آید که نقاشی کردن برای او، راهی است برای رسیدن به آرامش از دست رفته دوران جوانی، برای بازگشت به آغاز، قبل از همه خشونت‌ها و خونریزی‌ها. او می‌گوید: «دلم برای اوقات خوشی که داشتم، برای زمان‌هایی که برای شناختن دنیا آن‌قدر جوان بودم و برای دیدن دنیای اطرافم معصومتر از آن بودم، تنگ شده است. دلم برای پهنه‌های وسیع تپه‌های بیابانی و دریاهای متلاطم تنگ شده است. دلم برای آرامش دوران کودکی تنگ شده است.»
بدون نظر