فیلم «بلوند» اقتباسی از یک رمان نیمه واقع گرایانه نوشته جویس کارول اوتس است. این داستان توسط نویسنده و کارگردان استرالیایی، اندرو دومینیک، به یک فیلم تقریباً سه ساعته تبدیل شده است که به شکلی بحث‌برانگیز، آنا د آرماس در آن نقش مرلین مونرو را بازی می کند.در سکانسی از این فیلم دو مامور تنومند سرویس مخفی مونرو گیج را از میان راهروهای یک هتل بزرگ در نیویورک با خود می برند تا با رئیس‌شان ملاقات کند. مونرو بیهوده تلاش می کند تا خود را از چنگ آنها آزاد کند. آنها در نهایت او را به سوئیت بزرگی می برند که در آن جان اف کندی، رئیس جمهور ایالات متحده روی تختش دراز کشیده است و در حال مکالمه ای مهم با شخصی مانند رئیس FBI است. کندی حتی بدون قطع تماس، مرلین مونرو را مجبور می کند تا او را خوشحال کند و پس از آن به او تجاوز می کند. محافظان او حتی به خود زحمت نداده اند در اتاق خواب را ببندد و فقط چند قدم دورتر به خواندن روزنامه مشغولند.این صحنه اعتراضات بسیاری را در رسانه‌های اجتماعی برانگیخت که البته تنها یکی از عناصر نگران‌کننده این فیلم زندگی‌نامه‌ای جدید نتفلیکس است که در صدر فهرست پربیننده‌ترین این شبکه قرار گرفته است و باعث خشم منتقدان نیز شده است. دومینیک اذعان کرده است که این فیلم بدون جنبش #MeToo اتفاق نمی‌افتاد و مطمئناً تمام تلاش ممکن را کرده است تا تصویر مونرو را به عنوان قربانی مردان درنده نشان دهد. تصویر خلق شده توسط کارگردان «بلوند» با بازیگر جذاب و پرطرفدار کمدی‌های محبوب «آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند»، «بعضی‌ها داغشو دوست دارند» و «خارش هفت ساله» هیچ تشابهی ندارد.در صحنه های آغازین این فیلم، مادر آشفته مرلین سعی می کند او را در حمام خفه کند. سپس توسط یک کله گنده هالیوودی به طرز وحشیانه ای مورد تجاوز قرار می گیرد، مواد مخدر مصرف می کند و مجبور به سقط جنین می شود. مردان یا به او آسیب می رسانند یا از او حمایت می کنند.بر کسی پوشیده نیست که مرلین مونرو زندگی پر دردسری داشته است؛ از جمله ازدواج ها و روابط ناموفق، جنگ با بزرگان هالیوودی، اختلالات خلقی و مسائل اعتیاد که به مرگ او در اثر مصرف بیش از حد باربیتورات ها در ۳۶ سالگی منجر شده است.اما «بلوند» ترکیبی از شنیده ها، اغراق، حذفیات آشکار، ماجراهای خیالی محض و در برخی موارد، حقایق محکم است. اما مانند سریال The Crown، در مورد ملکه الیزابت، بسیاری از بینندگان باور می کنند که این نسخه از داستان مرلین حقیقتی است که به آن پرداخته نشده است. در اینجا واقعیت را از داستان جدا می کنیم و آنچه را که فیلم ادعا می کند با آنچه واقعاً اتفاق افتاده مقایسه می کنیم.
مادر قاتل، پدر مرموز
فیلم «بلوند» به گونه ای شروع می شود که مرلین را در یک زندگی آشفته و ترسناک با مادر الکلی اش به دام افتاده نشان می دهد. اوج این رابطه آزاردهنده زمانی است که او می‌خواهد دخترش را در حمام غرق کند، اگرچه او فرار می‌کند و مادرش بعداً به یک آسایشگاه روانی فرستاده می‌شود. این فیلم به گونه ای پیش می رود که گویا مرلین هیچ گاه از هویت پدرش مطلع نمی شود.اما در واقعیت هیچ مدرکی مبنی بر اینکه مادر او هرگز سعی کرده باشد او را غرق کند وجود ندارد، اگرچه مونرو به شوهر سومش، آرتور میلر، گفته بود که مادرش سه بار جان او را تهدید کرده است. مونرو با تعدادی از همکارهای قدیمی مادرش در یک شرکت فیلمسازی صحبت کرد و متوجه شد که پدرش فردی به نام چارلز گیفورد بوده است.
تجاوز جنسی در هالیوود
فیلم «بلوند» نشان می دهد که وقتی مونرو برای تست بازیگری به دفتر یک رئیس استودیو به نام آقای Z می رود، آن مرد به او تجاوز می‌کند و او در حالی که اشک می ریزد دفتر او را ترک می کند اما بعداً برای استودیوی او کار می کند.حقیقت این است آقای Z، داریل اف زانوک، رئیس فاکس قرن بیستم است. او هر روز نیم ساعت را با بازیگران زن جوان مشتاقی که پنهانی از طریق یک گذرگاه زیرزمینی به سوئیت های اداری او منتقل می شدند، کنار می گذاشت.زانوک رابطه بدی با مونرو داشت و آنها به شدت بر سر حقوق و شرایط کاری با هم دعوا می کردند. با این حال، هیچ یک از بیوگرافی نویسان مرلین این موضوع را مطرح نکردن که زانوک به مونرو تجاوز کرده است و خود مونرو نیز هیچ گاه چنین ادعایی نداشته است.
سقط جنین
در این فیلم، مونرو متوجه می شود که یکی از معشوقه هایش او را باردار کرده است و این منجر به یک روش ترسناک سقط جنین می شود که در آن پزشکان که به وضوح به دستور روسای هالیوود عمل می کنند درخواست های او را برای توقف نادیده می گیرند و در ادامه به چندین سقط دیگر اشاره می شود.در حقیقت هیچ مدرکی مبنی بر اینکه مونرو حتی یک بار هم سقط جنین داشته است، وجود ندارد، چه رسد به اینکه چندین سقط جنین به او تحمیل شده باشد. با این حال، به خوبی مستند شده است که او در دهه ۱۹۵۰ در طول ازدواج سوم خود، با آرتور میلر، سه بار باردار بود، که در دو مورد از آنها جنین از دست رفت و سومین بار، حاملگی خارج از رحم بود. به گفته دوست صمیمی مونرو، میلتون گرین، مرلین مشکلات باروری داشت که به خاطر اندومتریوز او بود.
خودکشی یا قتل
ادعا شده است که هم دولت کندی و هم مافیا، مونرو را مورد آزار و اذیت قرار می دادند و حتی ممکن است یکی از آنها او را به قتل رسانده باشند. از طرفی فیلم روز آخر زندگی او را چنان نشان می دهد که او به خاطر ضربه روحی ای که از همسر سابقش چارلز چاپلین جونیور می خورد با خوردن داروهای باربیتورات به زندگی خود پایان می دهد.شواهد برای هر یک از این دو نظریه کم است، اگرچه مصاحبه با افرادی که او را می‌شناختند نشان می‌دهد که این ایده که او ممکن است خود را در ناامیدی کشته باشد، کاملاً دور از ذهن نیست.
آیا مرلین مونرو واقعاً یک قربانی بود؟
فیلم «بلوند»، زندگی مونرو را به‌طور بی‌رحمانه‌ای غم‌انگیز به تصویر می‌کشد، ستاره ای که با درماندگی به سوی مرگ زودهنگام و اجتناب‌ناپذیرش کشیده می‌شود. اما در حقیقت برخی از کسانی که مونرو را می‌شناختند، می‌گویند او یک قربانی نبود، بلکه یک تاجر زیرک بود که زن‌ستیزی هالیوود را درک می‌کرد و با ساختن شخصیتی از خود به‌عنوان یک بلوند خنگ شهوانی اما آسیب‌پذیر، از آن بهره‌برداری می کرد.جان هیوستون، فیلمساز کهنه کار، که در دو فیلم خود با مونرو همکاری کرده است، با این موضوع موافق است و می گوید: «مردم می گویند که هالیوود قلب او را شکست، اما این مزخرف است. او حواس جمع و سرسخت بود. . . از جهاتی، او بسیار زیرک بود.»
جنبش metoo یعنی یک نفر چون زنه باید هر ادعای بدون مدرک و سندی رو کرد همه بی چون و چرا بپذیرند و طرف اون رو بگیرند. واقعا کمال حماقته اگر کسی تصور کنه معنی حمایت از قربانی همچین چیزیه. اینقدر دیگه شور کردن قضیه رو که صدای خودشون هم در اومده. حالا توی این مورد که خود طرف هم اصلا در دوران حیاتش نه ادعایی کرده و نه از کسی شکایتی داشته ولی باز یک عده فمینیست قصه سرایی کردند که آره مرحومه خودش خبر نداشت ما می دونیم فلانی بهش تجاوز کرده. هیچکدوم هم که زنده نیستند تا از خودشون دفاع کنند.
در سکانسی از این فیلم دو مامور تنومند سرویس مخفی مونرو گیج را از میان راهروهای یک هتل بزرگ در نیویورک با خود می برند تا با رئیس‌شان ملاقات کند. مونرو بیهوده تلاش می کند تا خود را از چنگ آنها آزاد کند. آنها در نهایت او را به سوئیت بزرگی می برند که در آن جان اف کندی، رئیس جمهور ایالات متحده روی تختش دراز کشیده است و در حال مکالمه ای مهم با شخصی مانند رئیس FBI است. 
کندی حتی بدون قطع تماس، مرلین مونرو را مجبور می کند تا او را خوشحال کند و پس از آن به او تجاوز می کند. محافظان او حتی به خود زحمت نداده اند در اتاق خواب را ببندد و فقط چند قدم دورتر به خواندن روزنامه مشغولند.
این صحنه اعتراضات بسیاری را در رسانه‌های اجتماعی برانگیخت که البته تنها یکی از عناصر نگران‌کننده این فیلم زندگی‌نامه‌ای جدید نتفلیکس است که در صدر فهرست پربیننده‌ترین این شبکه قرار گرفته است و باعث خشم منتقدان نیز شده است. 
دومینیک اذعان کرده است که این فیلم بدون جنبش #MeToo اتفاق نمی‌افتاد و مطمئناً تمام تلاش ممکن را کرده است تا تصویر مونرو را به عنوان قربانی مردان درنده نشان دهد. تصویر خلق شده توسط کارگردان «بلوند» با بازیگر جذاب و پرطرفدار کمدی‌های محبوب «آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند»، «بعضی‌ها داغشو دوست دارند» و «خارش هفت ساله» هیچ تشابهی ندارد.
در صحنه های آغازین این فیلم، مادر آشفته مرلین سعی می کند او را در حمام خفه کند. سپس توسط یک کله گنده هالیوودی به طرز وحشیانه ای مورد تجاوز قرار می گیرد، مواد مخدر مصرف می کند و مجبور به سقط جنین می شود. مردان یا به او آسیب می رسانند یا از او حمایت می کنند.
بر کسی پوشیده نیست که مرلین مونرو زندگی پر دردسری داشته است؛ از جمله ازدواج ها و روابط ناموفق، جنگ با بزرگان هالیوودی، اختلالات خلقی و مسائل اعتیاد که به مرگ او در اثر مصرف بیش از حد باربیتورات ها در ۳۶ سالگی منجر شده است.
اما «بلوند» ترکیبی از شنیده ها، اغراق، حذفیات آشکار، ماجراهای خیالی محض و در برخی موارد، حقایق محکم است. اما مانند سریال The Crown، در مورد ملکه الیزابت، بسیاری از بینندگان باور می کنند که این نسخه از داستان مرلین حقیقتی است که به آن پرداخته نشده است. در اینجا واقعیت را از داستان جدا می کنیم و آنچه را که فیلم ادعا می کند با آنچه واقعاً اتفاق افتاده مقایسه می کنیم.
فیلم «بلوند» به گونه ای شروع می شود که مرلین را در یک زندگی آشفته و ترسناک با مادر الکلی اش به دام افتاده نشان می دهد. اوج این رابطه آزاردهنده زمانی است که او می‌خواهد دخترش را در حمام غرق کند، اگرچه او فرار می‌کند و مادرش بعداً به یک آسایشگاه روانی فرستاده می‌شود. این فیلم به گونه ای پیش می رود که گویا مرلین هیچ گاه از هویت پدرش مطلع نمی شود.
اما در واقعیت هیچ مدرکی مبنی بر اینکه مادر او هرگز سعی کرده باشد او را غرق کند وجود ندارد، اگرچه مونرو به شوهر سومش، آرتور میلر، گفته بود که مادرش سه بار جان او را تهدید کرده است. مونرو با تعدادی از همکارهای قدیمی مادرش در یک شرکت فیلمسازی صحبت کرد و متوجه شد که پدرش فردی به نام چارلز گیفورد بوده است.
فیلم «بلوند» نشان می دهد که وقتی مونرو برای تست بازیگری به دفتر یک رئیس استودیو به نام آقای Z می رود، آن مرد به او تجاوز می‌کند و او در حالی که اشک می ریزد دفتر او را ترک می کند اما بعداً برای استودیوی او کار می کند.
حقیقت این است آقای Z، داریل اف زانوک، رئیس فاکس قرن بیستم است. او هر روز نیم ساعت را با بازیگران زن جوان مشتاقی که پنهانی از طریق یک گذرگاه زیرزمینی به سوئیت های اداری او منتقل می شدند، کنار می گذاشت.
زانوک رابطه بدی با مونرو داشت و آنها به شدت بر سر حقوق و شرایط کاری با هم دعوا می کردند. با این حال، هیچ یک از بیوگرافی نویسان مرلین این موضوع را مطرح نکردن که زانوک به مونرو تجاوز کرده است و خود مونرو نیز هیچ گاه چنین ادعایی نداشته است.
در این فیلم، مونرو متوجه می شود که یکی از معشوقه هایش او را باردار کرده است و این منجر به یک روش ترسناک سقط جنین می شود که در آن پزشکان که به وضوح به دستور روسای هالیوود عمل می کنند درخواست های او را برای توقف نادیده می گیرند و در ادامه به چندین سقط دیگر اشاره می شود.
در حقیقت هیچ مدرکی مبنی بر اینکه مونرو حتی یک بار هم سقط جنین داشته است، وجود ندارد، چه رسد به اینکه چندین سقط جنین به او تحمیل شده باشد. با این حال، به خوبی مستند شده است که او در دهه ۱۹۵۰ در طول ازدواج سوم خود، با آرتور میلر، سه بار باردار بود، که در دو مورد از آنها جنین از دست رفت و سومین بار، حاملگی خارج از رحم بود. به گفته دوست صمیمی مونرو، میلتون گرین، مرلین مشکلات باروری داشت که به خاطر اندومتریوز او بود.
ادعا شده است که هم دولت کندی و هم مافیا، مونرو را مورد آزار و اذیت قرار می دادند و حتی ممکن است یکی از آنها او را به قتل رسانده باشند. از طرفی فیلم روز آخر زندگی او را چنان نشان می دهد که او به خاطر ضربه روحی ای که از همسر سابقش چارلز چاپلین جونیور می خورد با خوردن داروهای باربیتورات به زندگی خود پایان می دهد.
شواهد برای هر یک از این دو نظریه کم است، اگرچه مصاحبه با افرادی که او را می‌شناختند نشان می‌دهد که این ایده که او ممکن است خود را در ناامیدی کشته باشد، کاملاً دور از ذهن نیست.
فیلم «بلوند»، زندگی مونرو را به‌طور بی‌رحمانه‌ای غم‌انگیز به تصویر می‌کشد، ستاره ای که با درماندگی به سوی مرگ زودهنگام و اجتناب‌ناپذیرش کشیده می‌شود. 
اما در حقیقت برخی از کسانی که مونرو را می‌شناختند، می‌گویند او یک قربانی نبود، بلکه یک تاجر زیرک بود که زن‌ستیزی هالیوود را درک می‌کرد و با ساختن شخصیتی از خود به‌عنوان یک بلوند خنگ شهوانی اما آسیب‌پذیر، از آن بهره‌برداری می کرد.
جان هیوستون، فیلمساز کهنه کار، که در دو فیلم خود با مونرو همکاری کرده است، با این موضوع موافق است و می گوید: «مردم می گویند که هالیوود قلب او را شکست، اما این مزخرف است. او حواس جمع و سرسخت بود. . . از جهاتی، او بسیار زیرک بود.»
جنبش metoo یعنی یک نفر چون زنه باید هر ادعای بدون مدرک و سندی رو کرد همه بی چون و چرا بپذیرند و طرف اون رو بگیرند. واقعا کمال حماقته اگر کسی تصور کنه معنی حمایت از قربانی همچین چیزیه. اینقدر دیگه شور کردن قضیه رو که صدای خودشون هم در اومده. حالا توی این مورد که خود طرف هم اصلا در دوران حیاتش نه ادعایی کرده و نه از کسی شکایتی داشته ولی باز یک عده فمینیست قصه سرایی کردند که آره مرحومه خودش خبر نداشت ما می دونیم فلانی بهش تجاوز کرده. هیچکدوم هم که زنده نیستند تا از خودشون دفاع کنند.