چرا کره جنوبی با وجود هزینه ۲۰۰ میلیارد دلاری پایین ترین نرخ زاد و ولد را در جهان دارد؟

کره جنوبی ۲۰۰ میلیارد دلار هزینه کرده اما این هزینه برای بچه دار شدن مردم این کشور ارزشی ندارد. کره جنوبی اخیرا رکورد خود برای پایین ترین نرخ باروری در جهان را شکست. ارقام منتشر شده در ماه نوامبر نشان می‌دهد که میانگین تعداد فرزندان یک زن کره ای در طول زندگی‌اش به تنها ۰.۷۹ کاهش یافته است.

این میزان بسیار کمتر از ۲.۱ مورد نیاز برای حفظ یک جمعیت پایدار است و حتی در مقایسه با سایر کشورهای توسعه یافته که با کاهش این نرخ مواجه‌اند، مانند ایالات متحده (۱.۶) و ژاپن که با ۱.۳ پایین ترین نرخ خود را گزارش کرده نیز پایین‌تر است.

و این برای کشوری با جمعیت سالخورده که برای حمایت از سیستم بازنشستگی خود با کمبود شدید کارگر مواجه است، دردسرساز است.

عموما عوامل اقتصادی را موجب این موضوع می‌دانند و می‌گویند قیمت بالای املاک، هزینه تحصیل و اضطراب اقتصادی بیشتر جوانان را از داشتن خانواده منصرف کرده است. با این حال ثابت شده است که هر چقدر هم که پول صرف شود این مشکل فراتر از توانایی دولت‌های متوالی برای رفع آن است.

منتقدان می‌گویند که این نشانه ‌این است که مشکلات در این زمینه عمیق‌تر از مسائل اقتصادی است و نیاز به تغییر رویکرد دارد.

صرف هزینه بسیار برای رفع مشکل

یون سوک یول، رئیس‌جمهور کره جنوبی طی بازدید از یک مهدکودک در ماه سپتامبر ادعا کرد که در ۱۶ سال گذشته بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار برای افزایش جمعیت هزینه شده است.

با این حال، از زمان روی کار آمدن او در ماه می، دولت او ایده‌های کمی برای حل این مشکل به‌جز ادامه مسیری مشابه – تشکیل کمیته‌ای برای بحث در مورد این موضوع و وعده حمایت مالی بیشتر برای نوزادان- ارائه کرده است. به گفته دولت یون، کمک هزینه ماهانه برای والدین دارای نوزاد تا یک سال از ۳۰۰۰۰۰ وون فعلی به ۷۰۰۰۰۰ وون (۲۳۰ تا ۵۴۰ دلار) در سال ۲۰۲۳ و به یک میلیون وون کره (۷۷۰ دلار) تا سال ۲۰۲۴ افزایش خواهد یافت.

تردید مردم مبنی بر اینکه یون بهتر از پیشینیان خود در این منسب بر این مشکل تسلط دارد، با صحبت های ناشیانه رئیس جمهور تقویت شده است. یون در طول بازدید از آن مهدکودک از اینکه از نوزادان و کودکان نوپا در خانه مراقبت نمی‌شود ابراز تعجب کرد و گفت بچه ها معمولا در شش ماهگی می‌توانند راه بروند؛ موضوعی که منجر به انتقاداتی مبنی بر این شد که بگویند او درکی از این موضوع ندارد، زیرا میانگین سن راه رفتن نوزاد ۱۲ ماهگی است.

بسیاری از کارشناسان بر این باورند که رویکرد کنونی صرف هزینه بالا برای حل این مشکل بیش از حد یک بعدی است و آنچه در عوض مورد نیاز است، حمایت مستمر در طول زندگی کودک است.

کیم مین جونگ که دومین فرزندش در این ماه به دنیا می‌آید، تعهد دولت مبنی بر بودجه بیشتر را بی‌اهمیت می‌داند و می‌گوید: «آنها فقط نام‌ها را تغییر داده‌اند و کمک هزینه ها را ادغام کرده‌اند، اما برای والدینی مثل ما، دیگر هیچ مزیتی وجود ندارد.»

او گفت که مشکلی که او با آن روبرو است این است که از زمان تولد اولین فرزندش قادر به کار نبوده است زیرا او و همسرش توانایی پرداخت هزینه پرستار خصوصی از کودک را ندارند و مهدکودک‌های دولتی که رایگان هستند نیز اخیرا با فسادهایی روبه‌رو بوده‌اند.

رویکردهای سختگیرانه اجتماعی

موانع موجود بر سر راه والدین بالقوه، شامل انبوهی از مشکلات است که ماهیت آنها بیشتر اجتماعی است تا اقتصادی؛ که در این صورت با هر مقدار پولی که صرف شود هم قابل حل نخواهد بود.

از جمله آنها می‌توان به قوانین نانوشته اشاره کرد. در حالی که در کره جنوبی از زوج های متاهل انتظار بالایی برای بچه دار شدن وجود دارد، جامعه هنوز هم به والدین مجرد روی خوش نشان نمی‌دهد. آمار رسمی بیمارستان ها در کره جنوبی نشان می‌دهد که درمان IVF برای زنان مجرد ارائه نمی‌شود. همچنین زوج هایی که به‌طور سنتی با هم ازدواج نمی‌کنند نیز در این کشور با تبعیض روبه‌رو هستند.

از سویی ازدواج، زایمان و مراقبت از کودکان نیازمند فداکاری بیش از حد زنان در جامعه مردسالاراین کشور است. این انتظار اجتماعی وجود دارد که پدر برای کار بیرون از خانه فداکاری کرده و مادر از خانواده حمایت کند، حتی اگر او هم مشغول به کار در بیرون از خانه باشد.

در همین حال، شوهرانی که مایل به مشارکت در امور تربیتی فرزندان خود هستند نیز متوجه می‌شوند که فرهنگ کشورشان اجازه این کار را نمی‌دهد. در حالی که بر روی کاغذ، مرخصی والدین افزایش یافته، تعداد کمی از افراد برای استفاده از آن احساس راحتی می‌کنند و این ترس گسترده وجود دارد که کارگرانی که در محل کار ارتقا می‌یابند به ندرت از میان کسانی باشند که خانواده را در اولویت قرار می‌دهند.