برای یک سفر روزانه سوار قطارتان می شوید و به محض اینکه نشستید، موتورهای جت آن روشن می شوند. سپس این قطار حیرت انگیز با سرعتی نزدیک به ۵۰۰ کیلومتر بر ساعت به سمت جلو حرک می کند و تقریباً هر سیستم حمل و نقل عمومی دیگر را در این زمینه پشت سر می گذارد. همانند چیزهایی که در کارتون The Jetsons دیده بودیم، مهندسان نترس به دنبال محقق کردن نوع جدیدی از قطار در دهه ۱۹۷۰ میلادی بودند.
آن ها به دنبال ساخت قطاری برای آینده بودند، و بدین ترتیب بود که هم ایالات متحده و هم اتحاد جماهیر شوروی مبالغ هنگفتی را صرف خلق تکنولوژی های آینده کردند. اما همانطور که اگر تاکنون سوار قطار شده باشید خواهید فهمید، این نقشه ها هرگز محقق نشده و هنوز هم از همان خطوط راه آهنی استفاده می کنیم که در دهه ۱۸۰۰ استفاده می شد. رویای این مهندسان آینده نگر اکنون در آرامش در بیرون از موزه قطارها در کلرادو خوابیده است. موزه راه آهن پوِبلو (Pueblo Railway Museum) سه «واگن راکتی» آزمایشی در اختیار دارد که توسط ایالات متحده توسعه یافته بودند.
این قطارها در قالب یک سرمایه گذاری توسط دولت ایالات متحده برای ساخت سیستم حمل و نقل زمینی سریع السیر در سال ۱۹۶۵ ساخته شده بودند. وزارت حمل و نقل ایالات متحده قطعه ای زمین در خارج از شهر پوبلو خریداری کرده و مرکز تست زمینی سریع السیر را در آن ساخت. ریل های آزمایشی برای نمونه های اولیه با امید یک شبکه ریلی سریع السیر جدید که در سراسر خاک ایالات متحده پراکنده شود، ساخته شده بود. این سه نمونه اولیه با نام های LIMRV, TACRV و TLRV شناخته می شوند.
هر کدام از این قطارهای صیقلی و آینده نگرانه یک مدل آزمایشی بود که برای حرکت کردن سریع السیر با سرعت صدها مایل در ساعت به کمک یک سیستم پیشرانه جت ساخته شده بود. مفهوم هاورترین (Hovertrain) روزگاری امید زیادی برای تغییر کامل شبکه های ریلی جهان داشت. این قطارها که شبیه هاورکرافت ها عمل می کردند، روی بالشی از هوا شناور شده و از روی موانع می گذشتند. آن ها دیگر اصطکاک ناشی از قطارهای چرخدار را تجربه نمی کردند و در تئوری می توانستند به سرعت های باورنکردنی برسند.
این بدان معنا بود که می شد از موتورهای جت و دیگر سیستم های قدرتمند برای تامین نیروی این قطارها استفاده کرد. مهندسان امید داشتند که هاورترین هایشان بتوانند به سرعت نزدیک به ۵۰۰ کیلومتر در ساعت برسند. سه قطار موجود در موزه راه آهن پوبلو به موفقیت های متفاوتی در تست ها دست یابند و بهترین عملکرد را نسخه LIMRV رقم زد. LIMRV با موتورهای جت خود به سرعت ۲۵۵.۷ مایل بر ساعت رسید که در سال ۱۹۷۴ سریع ترین رکورد در جهان به شمار می آمد. این قطار که با لقب The Garrett شناخته می شد، به موتورهایی با قدرت ۳,۰۰۰ اسب بخار و بوسترهای پیشرانه قدرتمندی مجهز شده بود.
این قطار تا سال ۱۹۷۸ همچنان تحت آزمایش قرار داشته و بعد از آن بایگانی شد. همچنین نسخه TLRV که با لقب The Grumman شناخته می شد نیز دارای سه موتور توربوفن غول پیکر بوده که روی سقف واگن اول قرار می گرفت. این قطار نیز برای رسیدن به سرعت ۵۰۰ کیلومتر بر ساعت طراحی شده اما نمونه اولیه هرگز نتوانست به این سرعت هدفگذاری شده برسد. در حالی که قطار The Garrett روی ریل های معمولی حرکت می کرد، The Grumman یک هاورکرافت واقعی بود که به کمک سیستمی به نام aero-propulsion از زمین فاصله می گرفت. در تست های ریلی کوتاه، این قطار توانست به سرعت ۹۱ مایل بر ساعت برسد و مشکلاتی در طراحی آن شناسایی شد. تست این قطار نیز در سال ۱۹۷۵ به پایان رسید.
سومین قطار TACV بود که با نام The Rohr شناخته می شد اولین بار توسط یک مهندس فرانسوی به نام ژان برتین توسعه یافت. این قطار چرخ نداشته و روی یک ریل شبیه حرف T وارونه حرکت می کرد که آن را روی بالشتکی از هوا به سمت جلو هدایت می کرد. این وسیله چیزی فراتر از یک لوکوموتیو بوده و یک خودرو کاملاً مبله شده برای ۶۰ مسافر بود. این خودرو ریلی نیز در تست ها روی یک مسیر ۱.۵ مایلی به سرعت ۱۴۵ مایل بر ساعت رسید. اما وقتی توسعه آن پیش رفت، سرمایه گذاری بیشتری صورت نگرفته و در سال ۱۹۷۵ بود که این پروژه نیز رها شد. اکنون هر سه این واگن ها در بیرون از موزه راه آهن پوبلو در حال پوسیدن هستند، قطارهایی که یادآور آینده ای هستند که هرگز از راه نرسید.
بدون نظر