لنی ریفنشتال، ممکن است بازیگر، کارگردان و عکاس مشهوری بوده باشد، اما تاریخ به احتمال زیاد لنی ریفنشتال را به عنوان فردی که زمانی آدولف هیتلر به عنوان «زن آلمانی کامل» توصیف می کرد، به یاد می آورد.
لنی که در سال ۲۰۰۳ در سن ۱۰۱ سالگی در خواب از دنیا رفت، در اوایل دهه ۱۹۲۰، در ابتدا به عنوان رقصنده باله آموزش دیده بود. به لطف فیلم های سینمایی او که ظاهر آریایی را تجلیل می کرد، توجه رهبر حزب نازی را به خود جلب کرد.
در سال ۱۹۳۴، هیتلر به او ماوریت داد تا مستندی درباره تظاهرات نورنبرگ نازی‌ها بسازد تا بتواند محبوبیت این حزب سیاسی را در میان مردم، به نمایش بگذارد. حاصل این ماموریت، فیلم بلند دو ساعته «پیروزی اراده» که بعداً فیلم تبلیغاتی نهایی نازی ها لقب گرفت، شد.
لنی علیرغم همکاری در کنار هیتلر و بازوی پروپاگاندای اصلی او، یوزف گوبلز، همیشه حمایت از نازی‌ها را انکار می‌کرد و ادعا می‌کرد که نسبت به آزار و شکنجه یهودیان رژیم ناآگاه بوده است.
اوایل این هفته، رمان فیونالا مردیث به نام «مُهر زیبایی» منتشر شد. این روزنامه‌نگار ایرلندی می‌گوید که قهرمان کتابش از شگفتی وحشتناک این شخصیت تاریخی الهام گرفته است.
لنی متولد آگوست ۱۹۰۲ در برلین بود. او با پدرش آلفرد، که صاحب شرکت گرمایشی خودش بود و مادرش برتا، که یک خیاط پاره وقت بود، بزرگ شد. علیرغم اینکه آلفرد می‌خواست لنی راه او را دنبال کند، برتا معتقد بود دخترش باید حرفه‌ای در هنرهای نمایشی دنبال کند.
مادر لنی، بدون اطلاع شوهرش، او را در مدرسه رقصی در برلین ثبت نام کرد. پدرش وقتی متوجه شد برتا را تهدید به طلاق کرده است. با این حال، آلفرد دخترش را تشویق کرد تا برای منحصر به فردترین موسسه رقص شهر – مدرسه باله روسیه – تست بدهد، به این امید که امید دخترش را از بین ببرد. اما نقشه او نتیجه معکوس داشت.
لنی پس از اینکه نام خود را به عنوان یک اعجوبه رقص نوجوان بر سر زبان ها انداخت، در سن ۲۲ سالگی از ناحیه زانو آسیب دید، که منجر به رفتن او به مسیر شغلی کاملاً متفاوتی شد.
در سال ۱۹۲۴، لنی چنان تحت تأثیر فیلم صامت «کوه سرنوشت» قرار گرفت که به دنبال کارگردان آرنولد فانک رفت و در هفت فیلم دیگر این کارگردان با او همکاری کرد.
هشت سال بعد، لنی اولین فیلم خود به نام «نور آبی» را کارگردانی کرد و در آن بازی هم کرد که رهبر نازی ها آدولف هیتلر از طرفداران آن بود. لنی در خاطرات خود در سال ۱۹۹۵ به یاد می آورد که صحبت های هیتلر را برای اولین بار در یک گردهمایی نازی ها شنید.
لنی نوشته است: «صدای او را شنیدم: “هموطنان آلمانی.” همان لحظه دیدی تقریبا آخرالزمانی داشتم که هرگز نتوانستم آن را فراموش کنم. به نظر می‌رسید که سطح زمین در برابر من گسترده شده است، مانند نیمکره‌ای که ناگهان از وسط جدا می‌شود و فواره‌ای عظیم از آب به بیرون پرتاب می‌کند، چنان قدرتمند که آسمان را لمس کرد و زمین را تکان داد. احساس کردم فلج شدم.»
پس از آن، او به رهبر نازی ها نامه نوشت تا به او بگوید که چقدر از سخنرانی او تحت تأثیر قرار گرفته است و از او پرسید که آیا می توانند شخصاً ملاقات کنند.
اگرچه مورخین حدس می زنند که این دو رابطه عاشقانه داشتند، اما هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد آنها چیزی جز رابطه کاری با هم داشته اند. با توجه به اسناد تاریخی، هیتلر در ادامه لنی را به عنوان «زن آلمانی کامل» توصیف می کند.
هیتلر بعداً لنی را مأمور کرد تا فیلم پیروزی اراده را کارگردانی کند. در سال‌های بعد، او به طرز ماهرانه‌ای از پرسش‌های مربوط به فیلمبرداری مستند طفره می‌رفت و مراقب بود که خود را با نازی‌ها همسو نکند.
در سال ۱۹۹۳ در مستند «زندگی وحشتناک شگفت انگیز لنی ریفنشتال»، ری مولر، فیلمساز، از او سوال کرد که آیا با منتقدانی که او را متهم به فریفتن مردم با فیلمش می کردند، موافق است یا خیر.
او پاسخ داد: «چند احمق این را می گویند.» درعوض، لنی گفت که فقط مشاهده کرده و سعی کرده از تظاهرات فیلمبرداری خوبی داشته باشد».
دو سال طول کشید تا او فیلم خامی را که در راهپیمایی‌های نورنبرگ فیلمبرداری کرده بود را تدوین کند و برای آن چندین جایزه فیلم آلمانی برد. پس از این موفقیت، کمیته المپیک آلمان از او خواست تا از المپیک ۱۹۳۶ برلین فیلمبرداری کند.
فیونالا مردیت نویسنده، فیلم چهار ساعته «المپیا» را پیروزی تبلیغاتی برای نازی‌ها به اندازه «پیروزی اراده» توصیف می‌کند که چگونه آلمان را به عنوان ملت قدرتمند، صلح‌طلب و بردبار به تصویر می‌کشد.
لنی در حالی که در سال ۱۹۳۸ در نیویورک، «المپیا» را تبلیغ می کرد، سؤالات روزنامه نگاران آمریکایی از او در مورد کریستال ناخت یا شب شیشه‌های شکسته می پرسیدند، که مورخان آن را به عنوان شبی که نازی ها کارزار خود را برای نابودی نژاد یهودی آغاز کردند، لنی هرگونه اطلاع یا ارتباطی را با این موضوع رد کرد.
در مارس ۱۹۴۴، لنی برای آخرین بار هیتلر را دید و در دفتر خاطراتش نوشت که با وجود سلامتی رو به زوالش، هنوز همان طلسم جادویی اولین باری که هیتلر را دید را احساس کرده است.
علاوه بر این، لنی گفت که او تنها پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵، وحشت کامل هولوکاست و رژیم نازی را کشف کرد.
اما یورگن تریمبورن در بیوگرافی لنی در سال ۲۰۰۲ گفت که هیچ مدرکی وجود ندارد که به دلیل نزدیکی او به رژیم، ریفنشتال بیش از دیگران درباره نابودی دسته جمعی یهودیان می دانست. وی افزود: «اما بدیهی است که مانند اکثر آلمانی ها، او به اندازه کافی می دانست تا مطمئن شود که بهتر است حتی بیشتر نداند.»
پس از جنگ جهانی دوم، لنی ریفنشتال به مدت چهار سال توسط متفقین به دلیل نازی بودن، بازداشت شد، اما دو بار تبرئه شد.
در دهه ۱۹۶۰، زمانی که به تنهایی به نوبا در سودان نقل مکان کرد، به دنیای هنر بازگشت. او در ادامه یک کتاب عکاسی به نام The Last of Nuba منتشر کرد که با تحسین منتقدان روبرو شد.
نویسنده «مُهر زیبایی» می نویسد: «ناگهان از او به عنوان یک فمینیست پیشگام، یکی از بزرگترین هنرمندان مبتکر سینما تقدیر شد. خواهش همیشگی خود او که تنها چیزی که به آن اهمیت می داد زیبایی و هماهنگی بود، پذیرفته شد و حتی مورد تجلیل قرار گرفت، ظاهراً گذشته نامعقول او فراموش شد.
در این دوره بود که لنی با فیلمبردارش هورست کتنر، که ۴۰ سال از او کوچکتر بود، رابطه برقرار کرد.
در صدمین سالگرد تولد او، دفتر دادستانی فرانکفورت تحقیقات دیگری را در مورد ادعاهایی که لنی منکر آگاهی از هولوکاست بود آغاز کرد. با این حال، مدت کوتاهی پس از آن، به دلیل کمبود شواهد، پرونده متوقف شد.
بدون نظر