سلبریتی هایی که فرزندان زیادی دارند، اغلب به دلیل شخصیت و ثروت بالایشان توجه عمومی را به خود جلب می کنند. مردم کنجکاو هستند که چگونه این شخصیت‌های معروف، موفق می‌شوند بین حرفه‌ی سخت خود با زندگی خانوادگی و منابعی که برای تشکیل یک خانواده بزرگ در دسترس دارند تعادل برقرار کنند. در اینجا ۱۰ چهره شناخته شده در صنعت سرگرمی که تصمیم گرفته اند خانواده خود را گسترش دهند و تربیت کردن چندین فرزند را به عهده بگیرند را مرور می کنیم.
کریس جنر – ۶ بچه
مادر خانواده کارداشیان-جنر، ۶ فرزند دارد: کورتنی، کیم، کلوئی، راب، کندال و کایلی. کریس، به واسطه فرزندانش، به یک شخصیت اصلی در برنامه تلویزیونی «همراه با کارداشیان‌ها» (Keeping Up With the Kardashians) تبدیل شده است که زندگی شخصی و حرفه ای اعضای خانواده او را شرح می دهد.
او یک مادربزرگ مغرور است و نقش مهمی در زایمان بسیاری از نوه هایش داشته است. او علناً اعلام کرده است که هنگام تولد چند تا از نوه هایش حضور داشته است و حتی به زایمان برخی از آنها کمک کرده است. کریس جنر تا به امروز صاحب ۱۲ نوه شده است.
جیمز ون در بیک – ۶ بچه
این بازیگر مشهور از همسرش کیمبرلی بروک ۶ فرزند دارد. او اغلب تجربیات خود را به عنوان والدین، از جمله فراز و نشیب ها و لذت های پدر و مادر شدن را در رسانه های اجتماعی به اشتراک می گذارد.
در سال ۲۰۲۰، ون در بیک و همسرش، دومین سقط جنین نا خواسته را تجربه کردند، اما در سال ۲۰۲۱ در نهایت یک نوزاد سالم به جمع خانواده آنها اضافه شد.
مدونا – ۶ بچه
مدونا برای اولین بار در سال ۱۹۹۶ با تولد لوردس مادر شد و بعداً با آمدن روکو، دیوید، مرسی و خواهران دوقلوی استلا و استر، خانواده خود را گسترش داد. در سال ۲۰۱۷، تجربیات شخصی خود از مادر بودن و فراز و نشیب های فرزندخواندگی به اشتراک گذاشت: «گاهی اوقات چشمانم را می بندم و فقط فکر می کنم که چرا آشپزخانه من پر از بچه نیست. بچه های زیادی هستند که نیاز به خانه دارند.»
مدونا پیوند محکمی با فرزند خوانده هاش دارد و آنها را بخش مهمی از خانواده خود می‌داند.
تیلور هانسون – ۷ بچه
تیلور هانسون، عضو یک بند پاپ راک و همسرش ناتالی، ۷ فرزند دارند. او به عنوان پدری دوست داشتنی و فداکار برای فرزندانش شناخته می شود و اغلب تصاویر آنها را در رسانه های اجتماعی به اشتراک می گذارد.
خانواده بزرگ او به بخش اصلی زندگی شخصی و حرفه ای او تبدیل شده اند.
مایک تایسون – ۷ بچه
این بوکسور حرفه ای بازنشسته، ۳ بار ازدواج کرده و دارای ۷ فرزند است که یک فرزند آن اکسودوس تایسون، در ۴ سالگی و در سال ۲۰۰۹ درگذشت. تایسون دختر بزرگ همسر دوم خود را عضوی از خانواده خود می داند.
او علیرغم زندگی شخصی پر فراز و نشیبش، به عنوان پدری دوست داشتنی و فداکار برای فرزندانش مشهور است. او از مبارزات خود و اینکه چگونه خانواده اش منبع الهام و انگیزه ای برای او برای تغییر زندگی اش بوده اند صحبت کرده است.
میک جگر – ۸ بچه
میک جگر، خواننده و نوازنده افسانه ای راک، در سن ۷۳ سالگی برای هشتمین بار پدر شد. او دارای ۸ فرزند از چندین رابطه و ازدواج است و تمایل دارد زندگی شخصی اش را از زندگی حرفه ای خود جدا نگه دارد.
علیرغم برنامه پر مشغله تورها و سبک زندگی افراد مشهور، او پدری فداکار برای فرزندانش بوده و تاثیر بسزایی در زندگی آنها داشته است. او نشان داده است که سن فقط یک عدد است و پدر شدن نقشی است که در هر مرحله از زندگی می توان پذیرفت.
مل گیبسون – ۹ بچه
این بازیگر و فیلمساز هالیوود دارای ۹ فرزند از چندین رابطه است. او دستاوردهای زیادی در زندگی حرفه ای خود داشته است، با این حال همیشه برای پدر بودن وقت گذاشته است. او والدین کودکان در سنین مختلف، از کودکان نوپا تا بزرگسالان و میانسال است.
ادی مورفی – ۱۰ بچه
این بازیگر موفق فهرست بلندبالایی از نقش های به یاد ماندنی دارد، اما پدر بودن را بزرگترین دستاورد خود می داند. او ۶ دختر و ۴ پسر دارد و از تجربه خود به عنوان یک پدر به خوشی یاد می کند. او خود را خوش‌شانس می‌داند که چنین بچه‌هایی دارد و می‌گوید همه آنها آدم‌های عادی هستند، نه دلقک‌های هالیوودی.
نیک کانن – ۱۲ بچه
این مجری تلویزیونی، بازیگر، رپر و کمدین، زمانی که دوقلوهایش با ماریا کری، در سال ۲۰۱۱ به دنیا آمدند، برای اولین بار پدر شد. با این حال، این زوج ۳ سال بعد از هم جدا شدند.
روابط متعدد او در نهایت تا به امروز به بزرگ تر شدن خانواده او منجر شده و به نظر نمی رسد که قصد داشته باشد این روند را متوقف کند.
میا فارو – ۱۴ بچه
این بازیگر و فعال حقوق بشر با خانواده پرجمعیتششناخته می شود. او دارای ۱۴ فرزند، از جمله چند کودک بیولوژیک و چندین فرزندخوانده از کشورهای مختلف است. فارو بسیاری از فرزندانش را به عنوان یک مادر مجرد به فرزندخواندگی گرفت که نشان از تعهد او به ایجاد خانواده ای دوست داشتنی است.
او در مصاحبه ای گفت: «به عنوان مادر ۱۴ فرزند، خانواده ام برای من همه چیز است. در حالی که من شغلی را انتخاب کردم که جنبه های خصوصی زندگی من را عمومی می کند، اما اکثر فرزندانم ترجیح می دهند زندگی خصوصی خود را حفظ کنند و من به همه‌ی خواسته های آنها احترام می گذارم.»
تو امریکا یه کلمه ایی داریم به اسم وطنپرست. یا پاتریوت. کمتر از ۴ بچه ندارن. یعنی یه جور رسم و فرهنگه که حتما ۴ تا بیشتر داشته باشه. فرقی هم نداره سیاه پوست باشه سفید پوست باشه.
بعد تو ایران طرف یه سلبریتی دوزاریه میگه چرا مردم بچه میارن. حالا این هیچی شدیدا میخوان عقیده ی خودشونو قالب کنن به مردم که بچه نیارین.
نه بزرگوار، اونجا امید به زندگی بالاست، یعنی مردم دچار استرس برای آینده اقتصادی بچه هاشون نیستن. تقریبا مطمئن هستن که وقتی بچه هاشون بزرگ بشن با کمی تلاش میتونن گلیم خودشونو از آب بکشن بیرون. اما اینجا زن و شوهر کار میکنن که چیزی برای آینده بچه هاشون به ارث بزارن.
پدرو مادرهای ما هم بچه زیاد داشتن چون نگران آینده نبودن. دلشون خوش بود حتی با کمترین امکانات. جامعه دوره اونها خیلی سالم تر و با نشاط تر بود، اینو خود پدرمادر ها میگن.
اما امروز همه استرس اقتصادی دارن که چارروز دیگه یه سال دیگه، چی میشه؟ تورم پدر همه رو در میاره. شهریه و پول تحصیل و کلاس کنکور و دانشگاه هم هست
از شادی و آزادی های اجتماعی و دورهمی ها و لذت های دیگه یی که اونا با حداقل هایی که دارن و حتی از ساده بودن هم لذت میبرن، اینا هم جزو نشاط و امید به زندگیه. ولی اینجا چی؟ صبح تا شب عزاداری و ماتم و …..
خب مردم باخودشون میگن بچه دار بشیم که هم خودمون تو این عمر کوتاه رنج بکشیم، هم بچه که بزرگ میشه اینجا با گرفتاری و استرس زندگی کنه؟؟
الان یه عرزشی ماله کش میاد میگه غرب زده خودتحقیر! اونجا بهتر از اینجا نیست!!!!
بخدا ۹۰٪ مردم ما حتی اگه ثروتمند هم باشن، زندگی با استرس دارن، افسرده شدن از اینهمه فشار اقتصادی و روانی
تو امریکا یه کلمه ایی داریم به اسم وطنپرست. یا پاتریوت. کمتر از ۴ بچه ندارن. یعنی یه جور رسم و فرهنگه که حتما ۴ تا بیشتر داشته باشه. فرقی هم نداره سیاه پوست باشه سفید پوست باشه.
بعد تو ایران طرف یه سلبریتی دوزاریه میگه چرا مردم بچه میارن. حالا این هیچی شدیدا میخوان عقیده ی خودشونو قالب کنن به مردم که بچه نیارین.
نه بزرگوار، اونجا امید به زندگی بالاست، یعنی مردم دچار استرس برای آینده اقتصادی بچه هاشون نیستن. تقریبا مطمئن هستن که وقتی بچه هاشون بزرگ بشن با کمی تلاش میتونن گلیم خودشونو از آب بکشن بیرون. اما اینجا زن و شوهر کار میکنن که چیزی برای آینده بچه هاشون به ارث بزارن.
پدرو مادرهای ما هم بچه زیاد داشتن چون نگران آینده نبودن. دلشون خوش بود حتی با کمترین امکانات. جامعه دوره اونها خیلی سالم تر و با نشاط تر بود، اینو خود پدرمادر ها میگن.
اما امروز همه استرس اقتصادی دارن که چارروز دیگه یه سال دیگه، چی میشه؟ تورم پدر همه رو در میاره. شهریه و پول تحصیل و کلاس کنکور و دانشگاه هم هست
از شادی و آزادی های اجتماعی و دورهمی ها و لذت های دیگه یی که اونا با حداقل هایی که دارن و حتی از ساده بودن هم لذت میبرن، اینا هم جزو نشاط و امید به زندگیه. ولی اینجا چی؟ صبح تا شب عزاداری و ماتم و …..
خب مردم باخودشون میگن بچه دار بشیم که هم خودمون تو این عمر کوتاه رنج بکشیم، هم بچه که بزرگ میشه اینجا با گرفتاری و استرس زندگی کنه؟؟
الان یه عرزشی ماله کش میاد میگه غرب زده خودتحقیر! اونجا بهتر از اینجا نیست!!!!
بخدا ۹۰٪ مردم ما حتی اگه ثروتمند هم باشن، زندگی با استرس دارن، افسرده شدن از اینهمه فشار اقتصادی و روانی
????