ژاپن یکی از قدرتمندترین و قدیمی ترین صنایع فیلمسازی جهان را دارد و یوموتا اینوهیکو مورخ مشهور ژاپنی، تاریخچه آن را به سال ۱۸۹۶ ارجاع می دهد. با فیلمسازهای نابغه و خلاقی مانند آکیرا کوروساوا و هایائو میازاکی که در میان شناخته شده ترین چهره های صنعت فیلمسازی جهان قرار دارند، ژاپن برخی از بی نقص ترین و بهترین فیلم های تاریخ سینما را خلق کرده است. غیر از فیلم های حماسی تاریخی و فانتزی هایی که فولکلور وسیع و جذاب این کشور را به نمایش می گذارند.، ژاپن برخی از بهترین درام های تاریخ سینما را خلق کرده که حتی گذر زمان نیز چیزی از اعتبار آن ها نکاسته است.
از تصویرسازی هایی از تکه ای زندگی واقعی در تاریخ ژاپن تا نقدهای تند اجتماعی، درام های ژاپنی در داستان پردازی بسیار دقیق و در سرعت روایت بسیار بی نقص بوده و تم هایشان را به خوبی به مخاطب منتقل کرده اند. برای دهه ها، سینما به محملی برای هنرمندان ژاپنی به منظور به چالش کشیدن مستقیم هنجارهای فرهنگی و همزمان بررسی تم های وجودی پرداخته اند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۵ مورد از بهترین فیلم های درام سینمای ژاپن آشنا کنیم که از فیلم های آوانگارد تا فیلم های انیمه ای که به موضوعات عمیق انسانی می پردازند متفاوت خواهند بود.
۱- Woman in the Dunes (1964)
در شرایطی که سینمای ژاپن شروع به فاصله گرفتن از فیلم های تاریخی حماسی و درام های روزمره اولیه کرد، تابوهای جنسی و اجتماعی به شکلی مستقیم تر از قبل مورد بررسی سینمایی قرار گرفتند. یکی از برجسته ترین فیلم ها در این تحول سینمایی فیلم Woman in the Dunes ساخته هیروشی تشیگاهارا در سال ۱۹۶۴ است که اقتباسی از رمان کوبو آبه می باشد. این فیلم داستان یک حشره شناس را روایت می کند که در یک شهر ساحلی کوچک به اسارت گرفته می شود، در حالی که با زنی همخانه می شود که برای کارخانه سیمان، شن جمع آوری می کند. از موسیقی آزمایشی تورو تاکمیتسو تا فیلمبرداری خاص هیروشی سگاوا که بر تل های شن مشهور فیلم تمرکز دارد، همواره احساسی ناخوشایند در فیلم Woman in the Dunes موج می زند که با مخاطب می ماند.
شخصیت اصلی داستان مردی است که هم در خانه و هم رابطه گرفتار شده و رفته رفته جایگاه فعلی اش را می پذیرد، حتی زمانی که فرصتی برای فرار به او داده می شود. چیزی تاریک اما خوشایند در مورد این فیلم وجود دارد که نقدی فرهنگی به شک یک سندرم استکهلم ساحلی است. درک احساسی آوانگارد کارگردان تنها این روایت متفاوت و تم های اگزیستانسیالیستی اش در مورد تلاش برای فرار از نقش های تعیین شده توسط اجتماع تنها برای خرد شدن و تسلیم شدن را تقویت می کند.
۲- The Taste of Tea (2004)
اگر فیلم های ژاپنی موج نوی سینمای این کشور مانند Woman in the Dunes در را برای سورئالیسم شفاف تر در سینمای ژاپن باز کرد، فیلم های بعدی مانند The Taste of Tea توازن قوی تری برای این ادراکات احساسی ایجاد کردند. به کارگردانی و نویسندگی کاتسوهیتو ایشی، فیلم The Taste of Tea ساخته سال ۲۰۰۴ در مورد خانواده ای است که در یک منطقه روستایی در شمال توکیو زندگی می کنند و زندگی روزمره شان را می کنند، در حالی که هر کدام ویژگی های شخصی متمایز و خاص خود را دارند. در حالی که این فیلم دارای تم های زیرینی از فانتزی است، بیشتر در قلمرو رئالیسم جادویی قرار می گیرد که آن را در محدوده یک داستان بلوغ دراماتیک نگه می دارد.
The Taste of Tea فیلمی است که از عجیب بودن فرهنگ ژاپن استفاده کرده و به جای اینکه سعی کند آن ها را پنهان نماید، آن ها را پذیرفته و ارج می نهد. اما با این وجود، اهمیت احساسی داستان حفظ می شود، در حالی که هر یک از اعضای خانواده هورانو با چالش های خاص خود مواجه می شوند. این فیلم شبیه ازدواج فیلم های هنری دهه ۶۰ و فیلم های اگزیستانسیالیستی دهه ۵۰ ژاپن است که تغییرات در جامعه را به شکلی جذاب برای مخاطب مدرن به تصویر می کشیدند.
۳- Only Yesterday (1991)
فیلم انیمه Only Yesterday در سال ۱۹۹۱ که تغییری نسبت به دیگر ساخته های استودیو جیبلی بود، یک نگاه دقیق و مشتاقانه به دوران کودکی و روزهای پر از معصومیت است. در ین فیلم یک کارمند به نام تاکو اوکاجیما تصمیم می گیرد تا برای تعطیلات به یک منطقه روستایی در ژاپن برود، بعد از اینکه کار و زندگی در توکیو را کسالت بار می یابد. در شرایطی که تاکو سوار قطار شده و از توکیو به سمت شهر شمالی و زیبای یاماگاتا می رود، شروع به روایت دوران کودکی خود در بیرون از شهر در دهه ۶۰ می کند. Only Yesterday یک داستان زندگی قوی و موثر در مورد ارتباط برقرار کردن دوباره با گذشته فراموش شده و بازکشف چیزی است که در زندگی اهمیت دارد. با انیمه سازی باشکوه و رویکرد بالغانه نسبت به بلوغ دختران نوجوان و زندگی پیچیده خانوادگی، این انیمه احساسات خود را به وضوح نشان می دهد.
علیرغم موضوع بسیار سرراستش، این فیلم به شکل شوکه کننده ای از لحاظ عاطفی تاثیرگذار است و به شکلی زیرکانه مخاطب را به درون داستان می کشد تا اینکه دلشکستگی و پیروزی بزرگ شدن را به نمایش می گذارد. اگر چه استودیو جیبلی بیشتر به خاطر فیلم های فانتزی اش شناخته می شود اما Only Yesterday نیز همان مقدار جادو و جذابیت سینمایی را دارد که در دیگر فیلم های این استودیو می بینیم، حتی اگر این جادو در این انیمه بیشتر نباشد.
اگر Only Yesterday به ایده بازگشت به خانه دوران کودکی برای فرار از فشار زندگی شهری می پردازد، فیلم Letter from the Mountain به تم های بسیار مشابهی اما از دیدگاه شخصی های بالغ تر می پردازد. یک زوج میانسال به نام های تاکائو و میچیکو تصمیم می گیرند تا از شهر به خانه دوران کودکی تاکائو در کوهستان ها نقل مکان کنند. تاکائو با شخصیت های گذشته اش ارتباط برقرار می کند در حالی که آرامش و زیبایی منطقه جدید زندگی شان به میچیکو کمک می کند تا با مشکلات ناشی از افسردگی شدیدش کنار بیاید.
Letter from the Mountain بدون شک یک فیلم درام است اما درامی با بن مایه های کمدی بسیار که در مورد پیر شدن و غرابت ذاتی جوامع شهری کوچک وجود دارد. این فیلم ساخته شده در سال ۲۰۰۲ یکی از آن فیلم هایی است که زیبایی طبیعت ژاپن و شخصیت های خاص مناطق روستایی این کشور را ارج می نهد، با سبک فیلمبرداری خاصی که مناظر خیره کننده این کشور را در کانون توجه دارد. به عنوان نگاهی روستایی به قدرت درمانگر طبیعت و بازگشت به معصومیت، فیلم Letter from the Mountain با بازیگران قوی و جوهر واقعی خود بر چیزی غلبه می کند که می توانست یک داستان خیالی و کم اهمیت باشد.
۵- Ugetsu (1953)
فیلم Ugetsu ساخته کنزی میزوگوچی یک کلاسیک بی نقص است که در هیچ ژانری نمی گنجد و درام پرتنش، یک فیلم تاریخی بزرگ و یک داستان ماوراءالطبیعه را با هم ترکیب می کند. داستان فیلم در دوران پرآشوب سنگوکو در ژاپن روایت می شود، که در آن یک سفالگر به نام گنجورو توسط یک روح از خانواده اش دور می شود، در حالی که کشور درگیر جنگ های داخلی ویرانگر است. با داستان سورئالش، با کمی پیچش های داستانی و ماهیت عشق و مسئولیت، فیلم Ugetsu یکی از منحصربفردترین درام های تاریخی سینمای ژاپن به شمار می آید. این فیلم با داستانی که در پس زمینه یک ژاپن فئودالی جنگ زده روایت شده و روایتی دارد که شخصیت اصلی و بدنبال آن مخاطب را دائماً به چالش می کشد، یک شاهکار فضایی است.
در شرایطی که زندگی دو معشوقه گنجورو در فیلم هم توسط او و هم دیگر مردان زندگی شان به نابودی کشیده می شود، Ugetsu یک اعلام جرم زیرکانه نسبت به مردسالاری و زیر و رو کننده الگوی کلیشه ای سامورایی هاست. بهترین فیلم های ارواح، تراژدی هایی یک زندگی ناتمام و اشتیاق به رسیدن به سرانجام هستند و Ugetsu نیز قطعاً با استفاده از فضای تاریخی اش چنین چیزی را به نمایش می گذارد.
۶- Grave of Fireflies (1988)
اگر چه استودیو جیبلی بیشتر به خاطر فیلم های سرخوش کننده و با تم های ملایمش شناخته می شود، مانند My Neighbor Totoro و Spirited Away، این استودیو انیمه سازی مشهور بین المللی یکی از تاریک ترین داستان های زمان جنگ ژاپن را نیز ساخته است. انیمه Grave of the Fireflies بر اساس داستان کوتاهی به همین نام نوشته سال ۱۹۶۷ ساخته شده و در شهر کوبه و در آخرین ماه های جنگ جهانی دوم روایت می شود. در شرایطی که بخش اعظم شهر در اثر بمباران های هواپیماهای آمریکایی نابود شده، یک برادر و خواهر یتیم به نام های سیتا و ستسوکو در این شهر جنگ زده تلاش دارند زنده بمانند.
Grave of the Fireflies یک درام جنگی تاریک و تکان دهنده است و اینکه از دریچه نگاه یک کودک روایت می شود، بیش از پیش داستان را تراژیک می کند. تراژدی گورستان کرم های شب تاب در تمام طول ۸۹ دقیقه فیلم به وضوح قابل درک است، که زمان کمی برای بدست آوردن کنترل احساسات برای مخاطب باقی می گذارد در شرایطی که شرایط این دو کودک از بد به بدتر تغییر می کند. به وضوح، این فیلم تاریک ترین فیلم ساخته شده توسط استودیو جیبی است و یکی ازآن فیلم هایی است که هر کسی باید یک بار آن را تماشا کند.
۷- Funeral Parade of Roses (1969)
با فرا رسیدن سال های آخر دهه ۶۰، سینمای موج نو و هنری به سرعت به ژاپن رسیده بود، و به شکلی شورش گرانه تابوهای اجتماعی ژاپن را درنوردید و این کار را با متفاوت ترین سبک های روایی انجام داد. در میان اولین فیلم های هنری ژاپن که صنعت سینمایی این کشور را متحول کرد فیلم درام Funeral Parade of Roses در سال ۱۹۶۹ بود که به جامعه کوییر مخفی در ژاپن می پرداخت. با ترکیب روایت جامع و کلی از یک طرف و فرمت مصاحبه ای، با صحبت های صادقانه در مورد دیدگاه های جنسی و هویت های جنسیتی، این فیلم را باید از پیشگام ترین آثار سینمای ژاپن دانست.
این فیلم داستان ادی و دیگر دوستان تراجنسیتی اش را روایت یم کند که در منطقه نور قرمز توکیو کار می کنند، در حالی که ادی با ترومای درمان نشده ترک شدن توسط پدرش در دوران کودکی دست و پنجه نرم می کند. با سبک روایی غیرخطی و تصویرسازی سوررئالش، این فیلم مرزهای فیلمسازی در ژاپن را درنوردید، مرزهایی که همواره روی دیالوگ های کسالت بار و سرعت کند تاکید داشت. توشیو ماتسوموتو به عنوان کارگردان، در این فیلم به بررسی هویت های جنسی متفاوت و خشونت سینمایی در سطحی می پردازد که در آن زمان در هر کشوری انقلابی به نظر می رسید و بدین ترتیب معیاری برای سینمای هنری خلق کرد.
۸- Late Spring (1949)
به عنوان بخشی از شرایط تسلیم شدن ژاپن در پایان جنگ جهانی دوم، ارتش ایالات متحده تا سال ۱۹۵۲ این کشور را اشغال می کرد و دولت جدید را برای اداره کشور هدایت می کرد. این هدایت اجباری شامل سانسور هنر و رسانه های کشور نیز می شد که نسبت به اشغال آمریکایی ها و اهداف اعلام شده آن دیدگاه منفی داشتند. این دوران گذار در تاریخ ژاپن در فیلم Late Spring ساخته یوشیرو اوزو در سال ۱۹۴۹ به نمایش گذاشته می شود، در شرایطی که وی بعد از پایان جنگ شروع به بررسی تم های روایی جدی تری می کند. در ظاهر، Late Spring درامی در مورد پدری مجرد به نام شوکیچی سومیا است که تلاش دارد دخترش که وارد دهه چهارم زندگی اش شده را شوهر دهد.
در زیر لایه سطحی داستان، این شکاف اجتماعی پشت ازدواج های سنتی از قبل تعیین شده و ورود ژاپن به دوران مدرن پس از جنگ، نقدهایی ظریف به سانسور در دوران اشغال ژاپن هستند. با نام بردن از ستاره های سینمایی آمریکایی در شرایطی که برندهای غربی مانند کوکاکولا و تابلوهای خیابانی عمدتاً به زبان انگلیسی نشان داده می شوند، کارگردان به نقد این سانسور می پردازد. در سال ۱۹۴۹، ژاپن به سرعت تغییر کرده و چیزی متفاوت از پایان جنگ بود و این فیلم نیز هشداری زیرپوستی مبنی بر این است که نباید فرهنگ ژاپنی را تسلیم تاثیرات اشغالگری کرد در حالی که یک نقد تند و زیرکانه نسبت به گلوبالیزاسیون است.
۹- Shoplifters (2018)
همانند فیلم برنده اسکار کره ای Parasite که در مورد خانواده ای درگیر فقر در سئول است، فیلم ژاپنی Shoplifters نیز به تاثیرات فقر بر خانواده ها در توکیو می پردازد. به نویسندگی و کارگردانی هیروکازو کوره دا، فیلم Shoplifters داستان یک خانواده کم درآمد به نام شیباتاها را روایت می کند که دست به کارهای خطرناک و عجیبی برای تامین نیازهای خود می زنند، از جمله دزدی از فروشگاه که در عنوان فیلم نیز می بینیم. این موضوع در کنار دیگر مسائل و رازهای خانودگی دیگر باعث شده که این خانواده توجه پلیس را به خود جلب کنند. چیزی فراتر از نقدی تند به رشد فاصله دارا و ندار و نبود کمک برای خانواده های فقیر در ژاپن، این فیلم نگاهی هوشمندانه و دقیق به تعاملات و معضلات خانوادگی است.
خانواده شیباتا اگر چه برای بقا دست به کارهایی تقبیح شده از نظر اجتماعی می زند اما بسیار گرم تر و مهربان تر از همتایان قانونمند خود هستند، تا جایی که یک دختر بچه را از یک یتیم خانه آزارگر به فرزندی می پذیرند. پیام زیرپوستی فیلم این است که اگر چه مقدرای از پول برای بقا ضرورت دارد اما پول باعث می شود که شادی واقعی زندگی از بین برود، همانطور که خانواده شیباتا در دوران دشواری مالی بسیار خانواده ای مهربان و دلسوز هستند.
بیش از یک دهه بعد از اینکه داستان پدری تنها در تلاش برای پیدا کردن شوهری برای دخترش را در فیلم Late Spring روایت می کرد، یاسوجیرو اوزو در آخرین فیلمش به نام An Autumn Afternoon نگاهی متفاوت به این داستان داشت. در این فیلم که دهه پس از پایان اشغال ژاپن توسط آمریکایی ها منتشر شد، بازگشت اوزو به این موضوع یک توازن بهتر بین مالیخولیا و کمدی در عجایب زندگی است. چشیو ریو این بار نیز در فیلم در نقش یک پدر تنهای کلیشه ای ظاهر می شود که نمونه اش را در فیلم قبلی نیز دیده بودیم، این بار در نقش شوهی هیرایاما که به دنبال شوهری مناسب برای دخترش میچیکو است.
بدون حضور قابل توجه تاثیر آمریکایی، اوزو داستان آشنای خود را گرفته و تمرکز آن به را سمت داخل تغییر می دهد، در شرایطی که به بررسی سنت گرایی رو به زوال ژاپنی می پردازد. این درون نگری تلخ و شیرین با لحظاتی از سبک سری شهوانی نمود پیدا می کند، در شرایطی که شخصیت های مسن تر داستان در رویارویی با کهنسالی از روزهای باشکوه خود یاد می کنند. اما چیزی که An Autumn Afternoon را به آخرین آهنگ غمگین دوران حرفه ای اوزو تبدیل می کند تنها حالت آواز قوی آن نیست. غم انگیز بودن داستان از تفکر فیلم بر تنهایی در سال های گرگ و میش یک نفر می آید که به زندگی شخصی انزواگرایانه خود اوزو اشاره دارد، پیش از اینکه در تنهایی بمیرد.
۱۱- Merry Christmas, Mr. Lawrence (1983)
Merry Christmas, Mr. Lawrence که یک فیلم مشترک ژاپنی-بریتانیایی ساخته سال ۱۹۸۳ است، نگاهی منحصربفرد به ژانر جنگی است و این بار داستانی که در یک کمپ اسرای جنگی ژاپنی در دوران جنگ جهانی دوم روایت می شود. سروان یونوی به شکلی بیرحمانه مسئول نگهداری از گروهی از اسرای بریتانیایی است تا اینکه به شدت شیفته سرگرد جک سلیرز می شود، بعد از اینکه خودسری و لجبازی های وی بعد از ورود به کمپ را می بیند. در حالی که هر دو شخصیت نسبت به گذشته خود احساس شرمندگی می کند، این دو مرد علیرغم اینکه دشمن هم هستند نسبت به یکدیگر مهربان بوده و یک رابطه تابو بین آن ها شکل می گیرد.
معمول نیست که فیلم های ژاپنی چنین تصویری از رفتار بیرحمانه خود نسبت به اردوگاه های اسرای جنگی را ارائه کنند، چه برسد به روایت یک داستان عاشقانه تابو و این نشان از خاص بودن فیلم Merry Christmas, Mr. Lawrence دارد. بازی دیوید بووی در نقش سرهنگ بریتانیایی نیز هرگز انتخابی از روی تلاش برای استفاده از اعتبار نام این خواننده نیست زیرا بووی بهترین بازی زندگی اش را در این فیلم ارائه می کند. سینمای ژاپن عمدتاً به جنگ جهانی دوم به عنوان یک تراژدی ملی پرداخته است و در Merry Christmas, Mr. Lawrence این درس تغییر می کند تا نشان دهد که همه قربانیان جنگ بودند و هیچ کسی با دست تمیز از این جنگ بیرون نرفته است.
۱۲- Departures (2008)
فرهنگ ژاپنی معمولاً نسبت به مرگ بسیار کمتر صحبت می کند و پرداختن به این موضوع بسیار واضح نوعی تابو است. این موضوع به تعصب نسبی نسبت به کسانی شده که به صورت حرفه ای با مرگ سر و کار دارند، مانند متصدیان کفن و دفن که به خاطر شغلشان انسان هایی ناپاک شناخته می شوند. این حساسیت های فرهنگی و پیشداوری های شغلی در فیلم Departures مورد بحث قرار می گیرند، که دریچه ای نادر به عنصری مبهم در جامعه ژاپن باز می کند. بعد از اینکه رویاهای او در زمینه موسیقی به عنوان نوازنده ویولون سل به یأس تبدیل می شود، دایگو کوبایاشی همراه با همسرش میکا به شهر زادگاهش یاماگاتا باز می گردد.
او به عنوان متصدی کفن و دفن مشغول به کار شده و در آن هدفی برای ادامه زندگی می یابد حتی در شرایطی که دوستانش مخفیانه او را سرزنش کرده و همسرش نیز از شغل همسرش خجالت می کشد. به عنوان نقدی تند بر تابوسازی، جهان شمول بودن مرگ و ضرورت کنار آمدن با مشکلات و عبور کردن از پیش قضاوت ها و تروماها، فیلم Departures در مواجهه با مرگ است که امید و موفقیت دوباره را پیدا می کند.
۱۳- Dreams (1990)
بعد از ساخت فیلم های حماسی تاریخی بزرگ و کمک به رساندن سینمای ژاپن به دست مخاطبان بین المللی، آکیرا کوروساوا برای پروژه های پایان دوران فیلمسازی اش به سراغ درام های شخصیت محور رفت. بهترین فیلم دوران آخر فیلمسازی کوروساوا بدون شک فیلم Dreams در سال ۱۹۹۰ است که در قالب یک آنتالوژی هشت قسمتی روایت می شود و از رویاهای واقعی خود کوروساوا الهام می گیرند. فیلم Dreams به عنوان خالص ترین عصاره رئالیسم جادویی در سینمای ژاپن، به اندازه مناسب سوررئال است بدون اینکه دید خود نسبت به قلبی انسانی که در کانون داستان است را از دست بدهد.
از مردی جون که از یک روستای خاص و زیبا دیدن می کند تا خانواده ای که از یک حمله هسته ای فرار می کند، فیلم Dreams همان سبک خاص کوروساوا را دارد. برای تمام سوررئال بودنش، این فیلم انگار شخصی ترین فیلم کوروساواست که دیدگاه هایش نسبت به گذشته خود، ارتباطش با کار هنری و میراثی که می خواست از خود به جای بگذارد را با مخاطبانش به اشتراک می گذارد. به عنوان فیلمی که بیشتر یک درامی با عناصر فانتزی تا فانتزی که ریشه در درام دارد، فیلم Dreams بخش هایی از روحیه و شخصیت کوروساوا را در خود دارد.
۱۴- Ikiru (1952)
در اوایل دهه ۵۰، کوروساوا به ایده پذیرش مرگ افراد در سال های پایانی زندگی شان متمرکز بود، موضوعی که در متن فیلم Ikiru ساخته سال ۱۹۵۲ قرار دارد. اگر چه این فیلم روی یک مرد بیمار در آستانه مرگ تمرکز دارد که به زندگی گذشته اش فکر کرده و تلاش دارد در این روزهای آخر شادی را پیدا کند، این فیلم نقدی کلی تر نسبت به بوروکراسی دولتی و روابط خانوادگی در ژاپن معاصر است. به شدت انسان گرایانه، فیلم Ikiru یکی از آن فیلم هایی است که هر چه از انتشار آن می گذرد بهتر می شود، با تم هایی که هر انسانی با بالا رفتن سنش بیشتر درکشان می کند.
در فیلم Ikiru یک کارمند ساده به نام کانجی واتانابه در می یابد که به سرطان بدخیم و پیشرفته معده مبتلاست، در شرایطی که در آستانه بازنشستگی است. او که نمی تواند با خانواده اش ارتباط برقرار کرده و خبر بیماری اش را به آن ها بدهد، به دنبال یک زن جوان می رود تا راز پشت شادی او را پیدا کند تا بدین ترتیب هدفی برای خود در این روزهای پایانی زندگی بیابد. همکاران وتانابه می گویند که می خواهند از او الهام بگیرند تا سطحی مشابه از تعهد را به شغل و زندگی شان بیاورند اما تعهد و التزام کافی برای ادامه دادن این روند را ندارند که مرگ واتانابه را بیش از پیش بیهوده می سازد، با پایانی که تا مدت ها با شما می ماند.
۱۵- Drive My Car (2021)
اولین فیلم ژاپنی که نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم سال در ۲۰۲۱ شد، فیلم Drive My Car (2021) به کارگردانی و نویسندگی ریوسوکه هاماگوچی در مورد یک بازیگر و کارگردان تئاتر به نام یوسوکه کافوکو است که با مرگ ناگهانی همسرش اوتو روبرو می شود. در شرایطی که او وارد ساخت یک پروژه نمایشی جدید در هیروشیما می شود، یوسوکه رابطه عمیقی با راننده جدیدش میساکی واتاری ایجاد می کند که او نیز گذشته ای به شدت تراژیک دارد. با حال و هوای حزن انگیز و مرثیه ای و سرعت روایت کندی که عامدانه انتخاب شده، این فیلم یک مدیتیشن در مورد پیچیدگی های روابط عاشقانه، غلبه کردن بر اندوه و پیدا کردن شادی حتی در سخت ترین شرایط است.
اگر Ikiru در مورد رویارویی با مرگ و میرایی است، Drive My Car در مورد باری است که بازماندگان به دوش می کشند، باری که خویشتن پذیری ایجاد می کند. دو بازیگر اصلی بازی های بی نقص از خود ارائه می دهند که مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد، و حتی در زمان نزدیک به سه ساعت داستان نیز داستان این دو کسل کننده نمی شود. فیلمی بسیار آرام اما به شدت تاثیرگذار و با عمق احساسی فراوان، Drive My Car به خوبی عصاره زیبایی سینمای ژاپن را نشان داده و تم هایی انسانی و جهان شمول را به نمایش می گذارد.
بدون نظر