E-7 Wedgetail؛ هواپیمای جاسوسی جدید ایالات متحده و جایگزین آواکس های قدیمی

نیروی هوایی ایالات متحده بزودی هواپیماهای E-3 Sentry با نیم قرن عمر را با هواپیماهای جدیدتر E-7 Wedgetail جایگزین خواهد کرد. این هواپیما نقش حیاتی فراهم کردن هشدار اولیه و فرماندهی و کنترل را برای نیروهای هوایی فراهم خواهد کرد که عملیات هایی را فراتر از حمایت زمینی انجام داده و اغلب اولین دارایی های هوایی هستند که به نقاط داغ نبرد در سراسر جهان ارسال می شوند. هواپیماهایی مانند E-7 Wedgetail در سناریوهایی که ارتش ایالات متحده باید روی مسافت های طولانی بجنگند، مانند اروپا و آسیا/اقیانوسیه بسیار اهمیت دارند.

به گفته رویتر، نیروی هوایی ایالات متحده قصد دارد ۲۶ فروند هواپیمای E-7 Wedgetail را از پیمانکار دفاعی خود، بویینگ خریداری کند. این هواپیماها جایگزین ۳۱ فروند هواپیمای E-3 Sentry خواهند شد. Sentry که اولین بار در دهه ۱۹۷۰ توسعه یافته و به پرواز درآمد، بسیار قدیمی شده و بر اساس برآوردهای نیروهای هوایی و فضایی، تنها حدود ۶۰ درصد از این ناوگان قابلیت انجام ماموریت در یک زمان خاص را دارند.

اولین حضور E-3 Sentry

اگر چه نیروی هوایی ایالات متحده E-3های خود را با فروندهای کمتری جایگزین خواهد کرد، E-7 بر اساس هواپیمای Boeing 737-700NG ساخته شده است، هواپیمایی که هنوز در حال تولید بوده و نرخ آمادگی آن بالاست و به همین خاطر نتیجه واقعی این است که در هر زمان تعداد هواپیمای بیشتری در این دسته در دسترس خواهد بود. قالب بویینگ ۷۳۷ برای هواپیمای ترابری وی آی پی C-40 Clipper و هواپیمای گشت زنی دریایی P-8 Poseidon نیز به کار رفته است.

E-3 Sentry برای کسانی که امور نظامی را در ۴۰ سال اخیر دنبال می کنند ناآشنا نیست. E-3 Sentry اغلب یکی از اولین هواپیماهایی است که نیروی هوایی ایالات متحده در جریان بحران ها به هوا می فرستد، همانند اینکه چطور ناوهای هواپیمابر یکی از اولین دارایی های نیروی دریایی هستند که وارد صحنه تنش می شوند. E-3 Sentryها یکی از اولین هواپیماهایی بودند که بعد از حمله عراق به کویت در سال ۱۹۹۰ به عربستان سعودی اعزام شدند، و توانستند ناوگان بزرگی که در جریان عملیات طوفان صحرا نیروهای عراقی را از کار انداختند را مدیریت نمایند. همچنین هواپیماهای E-3 در جریان پشتیبانی از عملیات ناتو در یوگسلاوی، حمله به عراق، افغانستان و دیگر عملیات های نظامی با نقش هوایی قابل توجه به کار گرفته شدند.

هواپیمای ایربورن هشدار اولیه و کنترل

هواپیماهای ایربورن هشدار اولیه و کنترل (آواکس) مانند E-3 و E-7 در ابتدا به عنوان یک ایستگاه راداری پرنده ساخته شدند که از رادارهای بزرگ و قدرتمند خود برای شناسایی هواپیماهای دشمن استفاده می کردند، پیش از اینکه رادارهای کوچکتر و ضعیف تری که روی جنگنده ها قرار داشت بتوانند این کار را انجام دهند. این موضوع در نهایت به این تاکتیک منجر شد که جنگنده های خودی به طور کامل رادارهایشان را خاموش کنند- رادارهایی که می توانست باعث کشف شدن هواپیماها توسط نیروهای دشمن شوند- و به دستورات و سرنخ های هواپیماهای آواکس تکیه کنند.

این موضوع اغلب به غافلگیری های عجیبی برای هواپیماهای دشمن تبدیل می شود، در شرایطی که جنگنده های آمریکایی که به خوبی از مکان دقیق آن ها اطلاع داشتند به یکباره از راه می رسیدند. هواپیماهای AWACS بیش از پیش نقش خود را در تبدیل شدن به مدیران پرنده نبرد تثبیت کرده و بر اساس شرایط، باری مقابله با تهدیدات دشمن به هواپیماهای خودی مجاور دستوراتی را می دادند. برای مثال، یک هواپیمای آواکس می توانست به یک جنگنده F-15C Eagle در همان نزدیکی ها دستور دهد که به پرواز نزدیک شونده یک جنگنده دشمن واکنش نشان داده و و مسیر پرواز دو هواپیمای F-35 برای یک عملیات تهاجمی را به سمت پرواز حول یک تهدید جدید هدایت کند.

اگر یک هواپیما بر فراز حریم هوایی دشمن هدف قرار گیرد، هواپیمای آواکس می تواند تمامی جنبه های جستجو و نجات را رأساً انجام دهد، از کنترل مسیر برای هلیکوپترهای نجات تا اعزم جت های جنگنده اضافی برای مقاومت کردن در برابر دشمن. کنترلگرهای روی زمین قبلاً عملیات های آواکس را با استفاده از داده هایی که از رادارهای زمینی به دست می آمد یا بر اساس دریافت های فی البداهه خود خلبانان هدایت می کردند. اما نیروی هوایی ایالات متحده به طور ویژه در مناطق خارج از قلمرو این کشور پرواز می کنند و در این شرایط حتی از پایگاه های هوایی خودی نیز فاصله زیادی دارند.

این موضوع باعث می شود که هواپیماهای آواکس هدفی عمده در نبرد با یک دشمن با قدرت هوایی برابر باشند، زیرا از بین بردن آن ها می تواند توانایی نیروی هوایی را برای مبارزه از بین ببرد. موشک هوا به هوای جدید چین به نام  PL-15 با برد بیش از ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت برای ساقط کردن هواپیماهای آواکسی که پشت میدان نبرد هوایی پرواز می کنند طراحی و ساخته شده است.

هواپیمای E-7 Wedgetail چه قابلیت های جدیدی دارد؟

هواپیمای E-7 Wedgetail به یک سیستم راداری رشته ای اسکن الکترونیکی مکانیکی (MESA) مجهز است که می تواند اهداف را در آسمان و دریا و در فواصل تا حدود ۴۰۰ کیلومتری شناسایی کند. این رادار در ساختاری با لقب «کلاه بالایی» مخفی شده که حدود ۱۱ متر طول، بیش از ۳.۳ متر ارتفاع و ۳ تن وزن دارد. برخلاف E-3 که پوشش راداری شبه سفینه فضایی آن در هنگام پرواز می چرخد، ایستگاه راداری MESA ثابت بوده و می تواند اشعه های راداری خود را به شکل الکترونیک در جهات مختلف متمرکز نماید.

E-7 تا حدودی حتی یک هواپیمای جاسوسی نیز هست. برخلاف E-3، هواپیمای E-7 می تواند عملیات های جمع آوری اطلاعات به صورت الکترونیک، مکش اطلاعات سیستم نظارت، کنترل آتش یا دیگر انتقالات راداری دشمن را برای تحلیل را نیز انجام دهد. این سیگنال ها می توانند برای تصمیم در مورد اینکه چطور سیستم های راداری دشمن شناسایی شده، تحت نظر بوده یا حتی در آن ها اختلال ایجاد کرد، در شرایط جنگی نیز به کار گرفت.

نیروی هوایی ایالات متحده قرار است اولین فروندهای هواپیمای E-7 خود را در سال ۲۰۲۷ دریافت کند. هنوز مشخص نیست که چه تفاوتی بین E-7های آمریکایی با همتایان استرالیایی، ترکیه ای، کره جنوبی و بریتانیایی اش وجود دارد اما این واقعیت که E-7 در اختیار این متحدان آمریکا نیز هست یعنی اینکه ریسک کمتری در کار بوده و به نیروی هوایی ایالات متحده امکان می دهد تا سریع تر سفارش های خود را بدست آورد. یک موضوع ممکن است تغییر کند: لقب E-7، Wedgetail نام پرنده شکاری بزرگی است که بزرگ ترین پرنده شکاری استرالیا به شمار می آید. هنوز مشخص نیست که هواپیماهای هشدار اولیه و کنترل جدید ایالات متحده این نام را حفظ خواهند کرد یا خیر.