به تازگی گزارشی از ناله‌ها و سروصداهای عجیب یک زن در جریان اجرای سمفونی پنجم چایکوفسکی در لس آنجلس منتشر شد که به تیتر رسانه‌ها و موضوع بحث کاربران شبکه های اجتماعی تبدیل شد. شرکت‌کنندگان در کنسرت و کاربران اینترنتی این صداها را به ارگاسم نسبت دادند و حدس زدند که این زن به اختلال برانگیختگی تناسلی مداوم (PGAD) مبتلاست که باعث ارگاسم های خودبه‌خودی مستقل از تحریک جنسی می‌شود. این خبر بار دیگر موجب طرح این سوال شد که آیا برانگیختگی خودبه‌خودی مداوم، لذت‌بخش است یا آسیب زا؟ مبتلایان به این نابهنجاری معتقدند این ارگاسم ها می‌تواند آسیب بزرگی به زندگی روزمره‌شان وارد کند.
یکی از افرادی که با این شرایط دست و پنجه نرم می‌کند دیل دکر (Dale Decker) اهل ویسکانسین ایالات متحده است که حدود ۱۰۰ ارگاسم را در روز تجربه می‌کند که هیچ کدام لذت بخش نیستند. آقای دکر، اولین مردی است که در مورد تجربه خود با PGAD صحبت کرد و گفت که این بیماری در سال ۲۰۱۲ به دنبال آسیب دیدگی کمر که باعث آسیب عصب لگن شد، در او ایجاد شد.
کارا آنایا-کارلیس (Cara Anaya-Carlis) اهل آریزونا که به به این اختلال مبتلاست، یک بار گفت که بیش از ۱۸۰ ارگاسم را تنها در دو ساعت تحمل کرده و تا ۶ ساعت در روز را در حالت شدید برانگیختگی جنسی سپری می‌کند.
تعداد واقعی مبتلایان به اختلال برانگیختگی تناسلی مداوم در هاله ای از ابهام است و بسیاری از افرادی که با آن زندگی می‌کنند ممکن است از افشای وضعیت خود احساس راحتی نکنند.
محققان می‌گویند نابهنجاری برانگیختگی تناسلی مداوم ممکن است یک درصد از جمعیت را با درجات بسیار متفاوت تحت تاثیر قرار دهد. علت دقیق این وضعیت ناشناخته است، اگرچه برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که دارویی به نام رازاگیلین یا راساژیلین (Rasagiline) که برای درمان علائم بیماری پارکینسون استفاده می‌شود می‌تواند در این امر نقش داشته باشد.
تحقیقات دیگر نشان داده است که این عارضه می‌تواند ناشی از کیست‌های تارلوف باشد، کیسه‌های پر از مایع ناشی از تروما یا جراحت که معمولا در انتهای ستون فقرات روی چیزی که ریشه عصب ساکرال نامیده می‌شود، یافت می‌شود. این اعصاب سیگنال های الکتریکی را از مغز دریافت کرده و این دستورالعمل ها را به مثانه، روده بزرگ و اندام تناسلی منتقل می‌کنند.
یک مطالعه در سال ۲۰۱۲ که در Journal of Sexual Medicine منتشر شد، از نتایج آزمایش MRI استفاده کرد تا نشان دهد که بیش از ۶۶ درصد از زنانی که علائم PGAD را نشان دادند، کیست تارلوف نیز داشتند.
درمان PGAD مورد به مورد متفاوت است، اما فیزیوتراپی با تمرکز بر تقویت کف لگن و همچنین جلسات درمانی با یک سکس تراپیست می‌تواند کمک‌کننده باشد.
کارا آنایا کارلیس از اینکه نمی‌تواند در زندگی پسرش مشارکت کافی داشته باشد بسیار ناراحت است.
بسیاری از افرادی که PGAD را تجربه می‌کنند در حالت برانگیختگی دائمی زندگی می‌کنند که می‌تواند باعث تورم و سوزن سوزن شدن ناخوشایند دستگاه تناسلی شود و این وضعیت می‌تواند توجهات ناخواسته را به خود جلب کند و باعث احساس شرم در فرد شود.
از آنجایی که احساسات فیزیکی برانگیختگی بدون احساسات مرتبط با میل به ارضای جنسی ایجاد می‌شود، افرادی که با اختلال برانگیختگی تناسلی مداوم زندگی می‌کنند اغلب احساس می‌کنند که بین آنچه بین بدن و ذهن فرد اتفاق می‌افتد، گسست وجود دارد.
احساسات در اندام تناسلی تحت تاثیر اختلال برانگیختگی دائمی دستگاه تناسلی به روش‌های مختلفی از جمله فشار و پُر بودن، نبض، سوزش و خارش توصیف شده است.
PGAD در درجه اول زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اگرچه مردان نیز با این مسئله غیرقابل درمان سر و کار دارند.
دیل دکر اولین مردی که از تجربه زندگی با اختلال برانگیختگی تناسلی مداوم صحبت کرد.
دیل دکر سال‌ها در انزوا و خانه‌نشین بود. او پیش‌تر در مصاحبه‌ای گفت: «تصور کنید در مراسم خاکسپاری پدرتان در کنار تابوت او به زانو درآمده‌اید تا با او خداحافظی کنید و بعد همانجا ۹ ارگاسم را تجربه می‌کنید. این باعث می‌شود تا زمانی که زنده هستید دیگر هرگز دلتان نخواهد ارگاسم داشته باشید. این اتفاق برای من در فروشگاه مواد غذایی هم رخ داد و وقتی تمام شد، حدود ۱۵۰ نفر مستقیم به من نگاه می‌کردند. چرا وقتی چنین چیزی ممکن است اتفاق بیفتد، خانه را ترک کنم؟»
بدون نظر