نقشه همه راه‌های زمینی جهان بر اساس قاره‌ها؛ جایگاه ایران کجاست؟ + اینفوگرافیک

روزگاری می گفتند همه راه ها به رم ختم می شود. اکنون با حداقل ۲۱ میلیون کیلومتر جاده در سراسر جهان، هر قاره و کشوری، از بزرگراه های اصلی گرفته تا مسیرهای روستایی، شبکه ای از اتصالات متقاطع خود را دارد. از داده‌های پروژه فهرست جاده‌ های جهانی (GRIP) برای نقشه‌برداری از تمام جاده‌ های جهان استفاده شده و در اینفوگرفیک های زیر، می توانید مقیاس و گستردگی جاده های قاره های جهان را ببینید.

ایجاد نقشه راه جهانی

محققان با استفاده از سیستم طبقه‌بندی سازمان ملل، راه های زمینی را به انواع مختلف دسته‌بندی کرده اند که در این نقشه در سه رنگ متفاوت قابل مشاهده است:

راه های اصلی (بزرگراه + جاده های اصلی): سفید

راه‌ های سطح دو (جاده های فرعی): زرد

راه های سطح سه (راه های محلی و کمربندی ها): قرمز

این طبقه بندی امکان بررسی روابط بین زیرساخت راه ها، توسعه، ثروت و توزیع جمعیت را فراهم می کند.

کدام کشور بزرگترین نقشه راه را دارد؟
ایالات متحده با نزدیک به ۳ میلیون کیلومتر بزرگراه، بزرگترین شبکه جاده ای جهان را دارد که تقریباً دو برابر چین با ۱.۷ میلیون کیلومتر و سه برابر هند با۱ میلیون کیلومتر است.

کشور جزیره ای کوچک پالائو در اقیانوس آرام با ۱۸ کیلومتر، دارای کوچکترین شبکه جاده ای است. با این حال، بسیاری از قلمروهای خارج از کشورها از شبکه‌های کوچک‌تری برخوردارند که جزیره نورفلک با ۱۰ کیلومتری کم ترین شبکه جاده ای را دارد.

ایران با ۱۴۵,۱۷۷ کیلومتر، ۰.۶۷ درصد راه های زمینی جهان را به خود اختصاص داده و در جایگاه ۳۰ قرار دارد.

گفته می شود، هنگام تقسیم شبکه های جاده ای بر اساس نوع، رتبه بندی به طور قابل توجهی تغییر می کند. چین با تقریباً دوبرابر تعداد راه های زمینی اصلی (بزرگراه + جاده های اصلی) ایالات متحده را پشت سر می گذارد. در همین حال، ژاپن و کانادا از نظر بزرگ‌ترین شبکه‌های جاده‌ای اصلی به ۱۰ کشور برتر صعود می‌کنند، در حالی که هند به رتبه ۸ سقوط می‌کند.

در پایگاه داده، ۱.۸ میلیون کیلومتر یا بیش از ۵۰ درصد از نقشه راه بزرگ ایالات متحده از راه های محلی کوچکتر تشکیل شده است که دسترسی بی نظیری را در تقریباً کل کشور فراهم می کند. این کشور همچنین دارای فرعی ترین جاده‌ های جهان است.

تفاوت های منطقه ای بین انواع جاده ها
این انواع مختلف جاده ها تأثیر قابل توجهی بر اینفوگرافی منطقه ای نقشه های راه دارند. آمریکای شمالی، ایالات متحده و کانادا دارای رنگ سفید و زرد هستند که تعداد زیادی بزرگراه، جاده های اولیه و فرعی را به خود اختصاص می دهد.

در مکزیک، نقشه، رنگ قرمز مشخصی به خود می گیرد، زیرا راه های درجه سوم و محلی نزدیک به دو سوم شبکه جاده ای کشور را تشکیل می دهند.

چیزی مشابه در اروپا اتفاق می افتد، جایی که راه های قدیمی جنگ سرد در رنگ های سفید، زرد و قرمز دیده می شوند. فرانسه، آلمان، ایتالیا و بریتانیا در ترکیبی از سفید و زرد پر حرارت می درخشند، در حالی که کشورهای بلوک شرق سابق بیشتر قرمز هستند.

GRIP نشان داد که راه های اصلی معمولاً در آمریکای شمالی، اروپا و چین یافت می‌شوند، در حالی که بقیه نقاط جهان درصد بیشتری از جاده‌های سطح دو و سه را دارند.

یک نوار جانبی نیز دیده می شود که چهار کشور با بیشترین درصد جاده های اصلی، همگی از خاورمیانه هستند.

بسته به نحوه جمع‌آوری یا طبقه‌بندی داده‌ها در هر منطقه، ممکن است در پایگاه داده نیز اشتباهاتی رخ داده باشد.

شبکه های جاده ای در مورد کشورها به ما چه می گویند؟
تجزیه و تحلیل پایگاه داده GRIP نشان داد که طول کل جاده ها در یک کشور به طور مثبت و قوی با کل سطح زمین، تراکم جمعیت انسانی، تولید ناخالص داخلی و عضویت در سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) مرتبط است.

از بین همه همبستگی‌ها، تراکم جمعیت شاید در نقشه بزرگ‌تر جهان، مانند نقشه آسیا، قابل مشاهده‌ترین باشد.

شبه قاره هند و شرق چین دو منطقه پرجمعیت جهان هستند که نزدیک به ۳۵ درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهند. پرجمعیت ترین مناطق، به ویژه در چین، جاده های بیشتری دارند که نشان دهنده شهرها و مراکز شهری در حال رشد هستند.

عکس آن در آفریقا و استرالیا قابل مشاهده است، جایی که ویژگی های طبیعی عظیم مانند بیابان ها مانع از سکونت انسان می شود و جاده های زیادی دیده نمی شوند.

نقشه راه و توسعه پایدار
تأثیر زیست محیطی توسعه اقتصادی نیز در این شبکه های جاده ای قابل رویت است. ساخت و ساز جاده منجر به انتشار گازهای گلخانه ای و جابجایی تنوع زیستی می شود. با تطبیق نقشه‌های راه با تجسم‌های محیط طبیعی مانند این نقشه جنگلی، می‌توانیم ببینیم که چقدر از ذخایر طبیعی بکر جهان هنوز توسط بشر دست نخورده است.

به عنوان مثال، در آمریکای جنوبی، جنگل های بارانی آمازون، دلیل بزرگ کمبود پوشش جاده ای برزیل است.

در نهایت، اگرچه تحقیق GRIP جمعیت و ثروت را به عنوان همبستگی های کلیدی با توسعه راه ها مشخص می کند، سایر عوامل اقتصادی نیز باعث گسترش شبکه جاده ها می شوند. محققین تخمین می زنند که ۴ میلیون کیلومتر دیگر تا سال ۲۰۵۰ به راه های زمینی اضافه می شود.