سن امید به زندگی در ایران؛ کدام استان ها بیشترین و کمترین امید به زندگی را دارند؟

سن امید به زندگی در ایران؛ کدام استان ها بیشترین و کمترین امید به زندگی را دارند؟

در حالی که امید به زندگی تقریباً در سراسر جهان در حال افزایش بوده و سن امید به زندگی نسبت به یک قرن پیش بسیار بهتر شده است، این عدد در کشورهای توسعه یافته شرایط بهتری نسبت به کشورهای کمتر توسعه یافته دارد که کاملاً قابل درک است. ارتباط مستقیمی بین سن امید به زندگی و توسعه یافتگی وجود داشته و هر چه رفاه و شرایط بازنشستگی شهروندان بهتر باشد قاعدتاً سن امید به زندگی نیز بالاتر خواهد بود. اما امید به زندگی در ایران چقدر است؟ کدام استان ها بیشترین امید به زندگی را دارند؟ در کدام استان های کشور امید به زندگی کمتر است؟

کدام استان ها کمترین و بیشترین امید به زندگی را دارند؟

روزنامه همشهری در این باره نوشته است: سازمان بین‌المللی همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) پیش‌بینی کرده با وجود اینکه تا سال ۲۰۵۰ سن بازنشستگی ۲.۵سال برای مردان و ۴ سال برای زنان افزایش پیدا می‌کند، اما رشد امید به زندگی سریع‌تر از افزایش سن بازنشستگی خواهد بود. این عدد، همان عددی است که مشخص می‌کند متوسط عمر مردم یک کشور و جهان، چقدر است و چه نسبتی با میانگین جهانی دارد و از چه کشورهایی عقب‌تر است و از چه کشورهایی جلوتر.

آخرین برآوردهای بخش جمعیت سازمان ملل متحد اعلام می‌کند که میانگین عدد سن امید به زندگی در ایران برای هر دو جنسیت (مردان و زنان) ۷۷.۳۳ سال، برای زنان ۷۸.۵۴ سال و برای مردان ۷۶.۲۲ سال است که البته برخی مطالعات داخلی این عدد را کمی بالاتر یا پایین‌تر هم اعلام می‌کنند. به‌نظر می‌رسد که باید این عدد را در ایران، طبق گفته مرکز آمار که معتبرترین نهاد اطلاع‌رسان در این زمینه است، همان ۷۴ سال درنظر بگیریم. در این صورت، ایران از رتبه‌های ۳‌رقمی به رتبه‌های ۲رقمی آمده و به تعبیر برخی آمارها، ‌بالاتر از ۵۰رتبه رشد داشته است.

کدام استان ها کمترین و بیشترین امید به زندگی را دارند؟

این در حالی است که متوسط سن امید به زندگی در جهان ۷۳ (برای هر دو جنسیت مردان و زنان) عنوان می‌شود که از این منظر، وضعیت ایرانی‌ها بالاتر از متوسط جهانی است. بهبود وضعیت بهداشت عمومی، کاهش مرگ‌ومیر مادران، بهبود وضعیت نگهداری از سالمندان و… ازجمله دلایل این رشد دانسته شده است. البته بررسی‌های جهانی هم نشان می‌دهد که نرخ امید به زندگی از ۱۹۵۰ میلادی تا ۲۰۲۰ صعودی بوده است.

در ایران اما یک نکته جالب در این روند دیده می‌شود و آن اینکه طی ۵ سال از ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ میلادی (۱۳۵۳ تا ۱۳۵۹ شمسی) نرخ امید به زندگی در مردان با کاهش جدی همراه بوده و از ۵۶.۲ سال به ۴۲.۵ سال هم رسید، اما پس از آن دوباره روند صعودی به‌خود گرفت. ما هم نگاهی به وضعیت امید به زندگی در ایران و جهان، طبق اعلام نهادها و مراکز معتبر انداخته‌ایم.

مطالب مرتبط
مطالب دیگر از همین نویسنده
مشاهده بیشتر
یک نظر

ورود

  • داود خرداد ۸, ۱۴۰۲

    فقط زنده موندن نیست که، زنده موندن رو ژن انسان تا حد زیادی محدود کرده کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته خیلی زیاد فرقی ندارن.
    ولی زندگی کردن مهمه که ما اینجا زندگی نمیکنیم اینو هر چشم و گوش بازی که خون مردم رو مزه نکرده میدونه لازم به توضیح نیست.