یادگاری های مخوف بمب اتم در هیروشیما؛ سایه‌های قربانیان روی پیاده‌روها

بازماندگان انفجار بمب اتم در ۶ آگوست ۱۹۴۵ در هیروشیما، از نوری درخشان و به دنبال آن صدای بلندی صحبت می کردند که باعث شد مردم برای نجات جان خود فرار کنند. تخمین زده می شود که در حمله هیروشیما، بلافاصله ۱۴۰,۰۰۰ نفر از جمعیت ۳۵۰,۰۰۰ نفره این شهر کشته شدند. هزاران نفر دیگر بعداً بر اثر مسمومیت و با تشعشع جان باختند. اما سایه های قربانیان هیروشیما نقش بسته بر پیاده روهای این شهر، یادگاری مخوف از آن روز است.

آمریکایی ها با بی-۲۹ انولا گی (B-29 Enola Gay)، اولین بمب اتم مورد استفاده در جنگ، به نام پسر کوچولو را در هیروشیما انداخت و سه روز بعد بمب اتمی دیگر در ناکازاکی فرود آمد. این امر منجر به تسلیم ژاپن در ۱۵ آگوست ۱۹۴۵ شد.

هیروشیما با بازماندگانی که به آنها هیباکوشا می گفتند و در ویرانه‌ ها رها شده بودند و سایه‌های برخی قربانیان روی زمین، باقی ماند. روی سنگفرش ها و کنار ساختمان ها سایه های افراد و اشیا دیده می شد.

خارج از بانک سومیتومو، که حدود ۲۶۰ متر از مرکز انفجار فاصله داشت، یکی از معروف‌ترین سایه هایی که از قربانیان هیروشیما، به جای مانده است. دکتر مایکل هارتشورن، متولی بازنشسته موزه ملی علوم و تاریخ هسته ای در آلبوکرکی نیومکزیکو، گفت که دلیل برجای ماندن این سایه ها، نور و گرمای شدید بمب اتم بوده است.

او گفت که این نور و گرما از بمب ساطع شده و افراد و اشیاء در مسیر آن، نور را جذب کرده و مانع عبور آن شده اند. این بدان معنی است که زمین در سایه افراد و اشیا مانند اطراف آن سفید نشده است و در واقع به رنگ اصلی خود باقی مانده است.

موزه یادبود هیروشیما درباره این تصویر می‌گوید: «سایه به جا مانده بر پله‌های سنگی ورودی بانک سومیتومو در هیروشیما، احتمالا متعلق به فردی است که منتظر بوده است تا بانک باز شود. از آنجا که بانک، در معرض انفجار اتمی و در فاصله نزدیکی به آن قرار داشته، فردی که روی پله‌ها بوده، بدون امکان فرار در دم جان باخته است. نور و گرمای شدید بمب، پله ها را سفید کرده و قسمتی که آن شخص مانع عبور نور و گرما شده، مثل سایه ای تاریک باقی مانده است. چند خانواده حدس می زدند که ممکن است فرد کشته شده روی پله ها، یکی از اعضای خانواده‌شان بوده است.»

اوپنهایمر، جدیدترین ساخته‌ی کریستوفر نولان اکه اخیرا اکران شده است، زندگی رابرت اوپنهایمر، فیزیکدان نظری که پدر بمب اتمی لقب گرفت را به تصویر می کشد. او مسئول ساخت بمب‌های اتمی ای بود که به ژاپن شلیک شد. او فیزیکدانی بود که پروژه منهتن را برای ساخت سلاح های هسته ای در جنگ جهانی دوم رهبری می کرد.

در آن زمان، پس از انفجار هیروشیم، اوپنهایمر گفت که از کشته شدن هزاران نفر پشیمان نیست، فقط از این پشیمان است که چرا بمب را به موقع برای استفاده علیه آلمان ها، تولید نکرده است. این احساس رضایت سه روز بعد پس از انفجار بمب اتم در ناکازاکی محو شد. اوپنهایمر گفت بمباران دوم «غیرضروری و غیرقابل توجیه» بود و پس از این حادثه، دچار فروپاشی عصبی شد. اوپنهایمر به هری ترومن، رئیس جمهور ایالات متحده در آن زمان گفت: «آقای رئیس جمهور، احساس می کنم دستانم به خون آغشته است.»