۱۰ پهپاد رزمی برتر جهان در سال ۲۰۲۳؛ از Aksungur ترکیه تا XQ-58 Valkyrie آمریکا

پهپاد رزمی یا هواگرد بی سرنشین رزمی (UCAV) توسط ارتش ها در سراسر جهان برای کارکردهای مختلفی از جمله مراقبت، جمع آوری اطلاعات، پیدا کردن هدف، شناسایی و شلیک مهمات هایی مانند موشک و بمب مورد استفاده قرار می گیرند. در حال حاضر انواع مختلفی از هواگردهای رزمی بدون سرنشین وجود دارد که توسط نیروهای مسلح مختلف مورد استفاده قرار می گیرند.

این پهپادهای رزمی را می توان به چهار دسته کلی تقسیم بندی کرد که از ریزپهپادها شروع می شود، ریزپهپادهایی مانند Black Hornet که اندازه آن تنها ۱ اینچ در ۴ اینچ است، پهپادی که سربازان انگلیسی از آن برای سرک کشیدن از روی دیوارها در افغانستان استفاده می کردند. پس از آن نوبت به پهپادهای تاکتیکی کوچکی مانند Fulmar X می رسد که عمدتاً به خاطر قابلیت های ISTAR (اطلاعات، نظارت، یافتن هدف و شناسایی) خود مورد استفاده قرار می گیرند و قادر به پرواز به مدت ۱۲ ساعت، رسیدن به سرعت ۱۵۰ کیلومتر در ساعت و با برد ۸۰۰ کیلومتر هستند.

هواپیماهای بدون سرنشین شناسایی سایز متوسط بیشترین استفاده را دارند. این پهپادهای میان برد برای عملیات های موسوم ISTAR مورد استفاده قرار می گیرند و با عنوان پهپادهای ارتفاع متوسط برد بلند (MALE) یا پهپاد با ارتفاع پروازی و پایداری بالا (HALE) نیز شناخته می شوند. از این پهپادها می توان به پهپاد آلمانی LUNA (Penzberg) اشاره کرد که از سال ۲۰۰۰ در افغانستان و کوزوو مورد استفاده قرار می گیرد و بردی در حدود ۱۰۰ کیلومتر دارد. درنهایت، پهپادهای رزمی و جاسوسی بزرگ پیکر هستند که بزرگ ترین و گران ترین آن ها، پهپادGlobal Hawk ساخت کمپانی نورثروپ گرومن است. این هواپیمای بدون سرنشین قابلیت های پیچیده ای داشته و تا ارتفاع ۱۸,۰۰۰ متری پرواز می کند که بسیار بالاتر از ترافیک هوایی هواپیماهای تجاری است. یک هواپیمای بدون سرنشین گلوبال هاوک بیش از ۱۳۰ میلیون دلار قیمت دارد که شامل زیرساخت های زمینی پشتیبانی نمی شود. با در نظر گرفتن تمام مقیاس ها، در اینجا ۱۰ مورد از بهترین هواپیماهای بدون سرنشین رزمی جهان در سال ۲۰۲۳ معرفی شده اند.

MQ-9 Reaper

پهپاد MQ-9 Reaper (Predator B) ساخت کمپانی جنرال اتمیکس یک پهپاد رزمی تهاجمی است که توسط نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (USAF) مورد استفاده قرار می گیرد و قادر به کنترل از راه دور و عملیات پرواز مستقل است. ام کیو- ۹ ریپر از سیستم کنترل منقصل از راه دور با یک ایستگاه کنترل زمینی پرتاب و بازیابی در محل عملیات میدانی و یک خدمه مستقر در قاره آمریکا استفاده می کند که فرمان و کنترل را اجرا می کند.

MQ-9 Reaper حدود ۱۱ متر طول و کمی بیش از ۳.۸ متر ارتفاع دارد.طول بال های آن بیش از ۲۰.۱ متر و وزن آن ۲,۲۲۲ کیلوگرم در حالت خالی است.این پهپاد از یک موتور توربوپراپ Honeywell TPE331-10GD استفاده می کند که حداکثر ۹۰۰ اسب بخار قدرت تولید می کند و سرعت کروز آن در حدود ۳۶۰ کیلومتر بر ساعت است. این هواپیمای بدون سرنشین می تواند ۶۰۲ گالن سوخت (۲۲۵۷.۵ لیتر) حمل کند و برد پروازی برابر با ۱۸۴۰ کیلومتر دارد. این پرنده می تواند در سقف پرواز ۵۰ هزار پایی خود برای بیش از ۲۷ ساعت در حالت پرسه زدن پرواز کند و با استفاده از دوربین ها، سنسورها و رادارهای پیچیده، عملیات نظارتی انجام دهد. ریپر می تواند محموله ای ۱۷۰۰ کیلوگرمی شامل انواع سلاح های تهاجمی را حمل کند.

فرماندهی عملیات ویژه نیروی هوایی ایالات متحده می گوید: «با توجه به زمان پرسه زدن قابل توجه، سنسورهای متنوع، مجموعه سیستم ارتباطی چند حالته، و سلاح های دقیق – این پهپاد قابلیت منحصر به فردی برای انجام حمله، هماهنگی و شناسایی علیه اهداف با ارزش، در حال عبور و حساس به زمان فراهم می کند».

تا ماه مه ۲۰۲۱، نیروی هوایی آمریکا بیش از ۳۰۰ فروند MQ-9 در خدمت داشت. اگر چه تصمیم به بازنشسته کردن این پهپاد و جایگزینی آن با یک مدل سریع تر و پیچیده تر گرفته شده است، اما ریپر تا سال ۲۰۳۵ در خدمت باقی خواهد ماند.

Taranis

تارانیس یک پهپاد رزمی در مقیاس بزرگ است که برای نشان دادن قابلیت های ISTAR از جمله نظارت پایدار، نشانه گذاری هدف، جمع آوری اطلاعات، بازدارندگی دشمن و توانایی انجام حملات در قلمرو دشمن طراحی و ساخته شده است. این پهپاد قادر به ردیابی دقیق، برخاستن و فرود از پیش برنامه ریزی شده است و از ویژگی های هوش مصنوعی بهره می برد که به آن اجازه می دهد براساس داده های جمع آوری شده در طول پرواز، عملکرد خود را برای رسیدن به یک هدف اصلاح کند.

در ژوئیه ۲۰۱۰، وزارت دفاع بریتانیا از نسخه اولیه کاملاً توسعه یافته تارانیس رونمایی کرد و پس از آن در ژوئیه ۲۰۱۳ آزمایش های تاکسی با سرعت بالا انجام شد. اولین پرواز آزمایشی تارانیس در آگوست همان سال انجام شده و در ژوئیه ۲۰۱۴ اولین فیلم در حال پرواز آن برای عموم منتشر شد. پروازهای آزمایشی موفق، دستیابی به هدف انگلیس از طراحی و تولید این پهپاد با منابع داخلی و بدون اتکا به کمک های ایالات متحده یا اروپا را تایید می کرد. تارانیس نشان می دهد که انگلیس در ساخت هواپیماهای بدون سرنشین با ویژگی های پنهانکارانه و قابلیت های حمله دوربرد دقیق در سرزمین های متخاصم تخصص کسب کرده است.

تا سال ۲۰۲۰، تارانیس با طول بال ۹.۱ متر، طول بدنه ۱۱.۳۵ متر و ارتفاع ۴ متر ساخته می شد. وزن این پهپاد برابر با ۸،۰۰۰ کیلوگرم بوده و به یک موتور توربوفن Rolls Royce Adour Mk. 951 که ۶,۵۰۰ پوند نیروی پیشران تولید می کند، مجهز شده است. اگر چه تارانیس با هدف شلیک مهمات در میدان نبرد ساخته نشده، اما با دو محفظه سلاح داخلی و گزینه نصب سنسورهای الکترواپتیک و رادار طراحی شده است. برنامه آزمایش این پهپاد شامل شبیه سازی رهاسازی مهمات بوده، که نمونه ای از سناریوهای ماموریت در دنیای واقعی است.

Bayraktar Kızılelma

جنگنده بایراکتار کیزیلما که توسط کمپانی بایکار در ترکیه طراحی و توسعه یافته است، یک هواپیمای بدون سرنشین با قابلیت مانور پیشرفته و شکل پنهانکار است که از آن در برابر ردیابی راداری محافظت می کند. وزن کیزیلما در هنگام تیک آف حداکثر برابر با ۸.۵ تن است که شامل ۱.۵ تن مهمات بوده و شکلی شبیه به یک جت جنگنده کوچک و سرنشین دار اما بدون کابین خلبان دارد.

این هواپیمای بدون سرنشین که توسط یک موتور توربوفن Al-25T اوکراینی ساخت کمپانی Motor Sich حمایت می شود، می تواند به سرعت کروز ۰.۶ ماخ تا حداکثر ۰.۹ ماخ برسد. این هواپیما تا ارتفاع عملیاتی ۳۰ هزار پایی پرواز می کند، شعاع عملیاتی ۵۰۰ مایل دریایی دارد و می تواند ۵ ساعت در هوا بماند. پهپاد ترکیه ای دارای سطح مقطع راداری پایین (RCS)، آگاهی موقعیتی بالا با رادار آرایه اسکن شده الکترونیکی فعال (AESA) و برخاست و فرود کاملاً خودکار است. کیزیلما می تواند ماموریت های هوا به زمین و هوا به هوا انجام دهد. بایکار در حال برنامه ریزی برای توسعه دو مدل مافوق صوت با استفاده از موتورهای پس سوز اوکراینی Ivchenko-Progress AI-322 است.

این هواپیمای بدون سرنشین پرواز افتتاحیه خود را در دسامبر ۲۰۲۲ با موفقیت به پایان رساند و قابلیت برخاست و فرود در باند کوتاه را انجام داد که آن را برای استقرار روی یک ناو هواپیمابر ایده آل می سازد. کیزیلما قرار است روی کشتی تهاجمی آبی خاکی TCG Anadolu سوار شود که در ابتدا انتظار می رفت حامل جنگنده های F-35B باشد که تحت برنامه جنگنده تهاجمی مشترک ایالات متحده به ترکیه داده می شدند. این در حالی است که وزارت دفاع آمریکا، ترکیه را به خاطر خرید سامانه های موشکی S-400 از روسیه، از این برنامه کنار گذاشته است. در حال حاضر دو هواپیمای بدون سرنشین Kratos XQ-58 Valkyrie ساخت آمریکا و Sukhoi S-70 Okhotnik ساخت روسیه در حال توسعه هستند که ویژگی هایی مشابه با کیزیلما دارند.

MQ25 Stingray

MQ25 Stingray یک سیستم پهپادی است که قابلیت سوخت گیری را برای افزایش برد جت های جنگنده مستقر بلند شده از روی یک ناو هواپیمابر فراهم می کند. در سال ۲۰۲۱، این هواپیمای بدون سرنشین با سوخت گیری مجدد یک F/A-18 Super Hornet ساخت بویینگ، یک بویینگ EA-18G Growler و یک جنگنده F-35C ساخت لاکهید مارتین، کارآیی و قابلیت های خود را نشان داد. ام کیو ۲۵ استینگری که روی عرشه ناو USS George H.W. Bush مستقر است، اولین هواپیمای بدون سرنشین تاریخ بود که به هواپیمای دیگری سوخت رسانی می کرد.

MQ25 دارای بیش از ۱۵.۵ متر طول، حدود ۳ متر ارتفاع در حالت باز شدن بال ها و حدود ۴.۸ متر ارتفاع در حالت تا شدن بال ها است. طول بال های این پهپاد به بیش از ۹.۵ متر می رسد . این هواپیمای بدون سرنشین سوخت گیری هوایی از یک موتور توربوفن Rolls-Royce AE3700N نیرو می گیرد که در جت های تجاری Cessna Citation X و X+ و همچنین Embraer Legacy ۶۰۰ و Legacy ۶۵۰ نیز استفاده می شود. سیستم پهپادی MQ از دو جزء اصلی تشکیل شده است.سیستم هوایی یا پهپاد MQ-25 سوخت را حمل می کند در حالی که سیستم کنترل ماموریت هوانوردی بدون سرنشین، سازگاری با حامل و فرماندهی و کنترل MQ-25 و محموله را در حین پرواز فراهم می کند.

MQ-25 Stingray علاوه بر وظیفه اصلی سوخت گیری، قابلیت های اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی نیز دارد. این ویژگی ها، قابلیت و تطبیق پذیری بال هوایی حامل نیروی دریایی (CVW)، یک سازمان هوانوردی که شامل چندین اسکادران هواپیما، و ناوگروه تهاجمی، ساختاری شامل یک ناو هواپیمابر، حداقل یک ناوشکن، یک اسکادران ناوشکن، و پرسنل (حدود ۷,۵۰۰ نفر) است را بهبود می بخشد. نیروی دریایی ایالات متحده در نهایت تمام ناوهای کلاس نیمیتز و فورد را به پهپادهای MQ25 Stingray مجهز خواهد کرد.

MQ-20 Avenger

MQ-20 Avenger یک هواپیمای پیشرفته هدایت از راه دور (RPA) است که با یک موتور توربوفن Pratt & Whitney کار می کند و بیش از ۵,۰۰۰ پوند نیروی پیشرانه تولید می کند. نسخه برد توسعه یافته (ER) این پهپاد دارای طول بال بیش از ۲۳.۱ متر و ظرفیت سوخت ۳,۵۸۳ لیتری است که سوخت لازم برای بیش از ۲۰ ساعت پرواز مداوم را فراهم می کند. اونجر محموله ای بیش از ۲,۹۴۸ کیلوگرمی شامل انواع سلاح ها از جمله موشک های هلفایر را حمل کنند. این پهپاد با ارتفاع پروازی متوسط تا بالا می تواند به سرعت ۴۰۰ گره سرعت هوایی واقعی (۷۳۶ کیلومتر بر ساعت) برسد و عملیات های تجسسی ، حملات دارای حساسیت زمانمی و دیگر ماموریت های نظامی چالش برانگیز را انجام دهد.

اونجر همچنین دارای قابلیت های هوش مصنوعی است. در ۱۱ آوریل ۲۰۲۳، جنرال اتمیکس اعلام کرد که MQ-20 Avenger تمرینات مانور جنگی را با موفقیت با خلبانان انسانی و هوش مصنوعی به پایان رسانده است. اپراتورهای انسانی دستورها را از طریق یک ماهواره در مدار پایین زمین به این پهپاد ارسال می کنند در حالی که خلبانان هوش مصنوعی به صورت خودکار عمل کرده و هواپیما را هدایت و با آن مانور می دهند.

تست های اونجر بخشی از برنامه نیروی هوایی آمریکا برای کاهش هزینه ساخت و نگهداری هواپیماهای جنگی است. این طرح شامل استفاده از هواپیماهای جنگی مشارکتی بدون سرنشین (CCA) با قابلیت کار در کنار هواپیماهای دارای خلبان یا به صورت مستقل برای ماموریت های مختلف است. در حالی که نیروی هوایی به توسعه جنگنده هایی با عملکرد بالا مانند F-35، بمب افکن پنهانکار B-21 و برنامه برتری هوایی نسل بعدی (NGAD) به عنوان یک برنامه برای تولید هواپیمای نسل ششم ادامه می دهد، این آژانس به دنبال گزینه های ارزان تر است. فرانک کندال، وزیر نیروی هوایی آمریکا در این باره گفته است: «هزینه هر CCA می تواند یک چهارم تا نصف هزینه یک F-35 باشد. با F-35 هایی که حدود ۸۲.۵ میلیون دلار قیمت دارند، CCA ها می توانند بین ۲۱ تا ۴۱ میلیون دلار هزینه داشته باشند».

EADS Barracuda

پهپاد باراکودا ساخت EADS (شرکت دفاع هوایی و فضایی اروپا) یک پهپاد با ارتفاع پرواز متوسط، دوربرد و کاملاً مستقل است که به عنوان یک سرمایه گذاری مشترک بین اسپانیا و آلمان توسعه یافته است. این پهپاد هم برای شناسایی هوایی و هم برای قابلیت های رزمی طراحی و ساخته شده است. باراکودا ۸.۲۵ متر طول دارد، طول بال آن ۷.۲۲ متر است و ۲،۳۰۰ کیلوگرم وزن دارد. این پهپاد با استفاده از یک موتور توربوفن Pratt & Whitney JT15D استفاده می کند که ۱۴ کیلونیوتن (۳,۱۰۰ پوند) نیروی پیشرانه تولید می کند، به حداکثر سرعت ماخ ۰.۸۵ (۱,۰۳۵ کیلومتر بر ساعت) دست پیدا می کند. این پهپاد تا سقف پرواز ۶,۱۰۰ متر کار می کند و برد آن ۲۰۰ کیلومتر است.

اگر چه جزئیات ساخت این پهپاد طبقه بندی شده اند، اما اطلاعات موجود نشان می دهد که باراکودا از ترکیبی از اجزای استاندارد و سیستم های سخت افزاری سفارشی ساخته شده است. بدنه این هواپیما از همان کامپوزیت فیبر کربنی استفاده شده در جنگنده یوروفایتر (ساخته شده توسط کنسرسیومی متشکل از چهار کشور انگلستان، آلمان، ایتالیا، اسپانیا و شرکت های پیشرو هوافضا و دفاعی آن ها) ساخته شده است. باراکودا دارای طراحی منحصر به فردی است که تقریباً به طور کامل عاری از هیدرولیک (به جز ابزار فرود) است که تنها با محرک های الکترونیکی کار می کند.

اگرچه این پهپاد در جریان یک پرواز آزمایشی در سال ۲۰۰۶ سقوط کرد که آن را تقریباً به مدت دو سال زمینگیر کرد، اما از آن زمان تاکنون ده ها پرواز موفقیت آمیز را پشت سر گذاشته است.

TAI Aksungur

آکسونگور یک پهپاد رزمی بدون سرنشین دو موتوره با مدت پرواز بالا و ارتفاع متوسط است که در ۲۰ اکتبر ۲۰۲۱ به نیروی دریایی ترکیه تحویل داده شد. به گفته اسماعیل دمیر، مقام ارشد تدارکات نظامی ترکیه، آکسونگور ظرفیت حمل بار ۷۵۰ کیلوگرم و حداکثر زمان پرواز ۵۰ ساعت دارد.

آکسونگور یک سیستم پهپاد کلاس استقامت بالا با ارتفاع متوسط (MALE) به طول ۱۱.۶ متر با طول بال ۲۴ متر است. این پهپاد که از دو موتور دوگانه توربو دیزل PD – ۱۷۰ با قدرت ۱۷۰ اسب بخار نیرو می گیرد، می تواند محموله ۷۵۰ کیلوگرمی را به مدت ۱۲ ساعت در ارتفاع ۲۵ هزار پایی حمل کند. این پهپاد ترکیه ای در هنگام بلند شدن حداکثر وزنی معادل ۳,۳۰۰ کیلوگرم دارد و می تواند به سقف پرواز ۴۰ هزار پایی برسد. آکسونگور روی هر بال خود نقطه های اتصالی با قابلیت حمل ۵۰۰ کیلوگرمی، ۳۰۰ کیلوگرمی و ۱۵۰ کیلوگرمی، دارد. این پهپاد دارای کیت های هدایت Teber 81 و ۸۲ برای بمب های هدایت لیزری Mk ۸۱ و ۸۲ است.

کمپانی TAI با استفاده از تجربه ای که این سازنده پهپاد در نبرد با مدل قبلی یعنی پهپاد ANKA به دست آورده بود، آکسونگور را طراحی کرد. آکسونگور برای ماموریت های ISR (اطلاعات، نظارت و شناسایی) که در طول روز یا در شب انجام می شود، کاملاً مجهز شده است. ابزارهای داخلی پهپاد شامل سنسورهای الکترو نوری (EO) و مادون قرمز (IR)، رادار دیافراگم مصنوعی (SAR)و محموله های اطلاعات سیگنالی (SIGINT) است.

این پهپاد همچنین می تواند به چندین نوع سلاح هوا به زمین مسلح شود. طی آزمایشی پیش از تحویل، کمپانی سازنده ۱۲ مهمات هوشمند MAM – L را روی این پهپاد بارگذاری کرد در حالی که به مدت ۲۸ ساعت در ارتفاع ۲۰ هزار پایی در هوا باقی ماند. MAM – L یک مهمات خوشه ای با انفجار بالا و قابلیت نفوذ در زره است. شرکت موشک ساز دولتی، Roketsan، می گوید که آکسونگور «دقت و کارآیی تهاجمی از ارتفاع بالا را با کلاهک های جایگزین علیه اهداف ثابت و متحرک ارائه می دهد».

Heron

سیستم پهپاد یپیشرفته هرون که توسط صنایع هوافضای اسرائیل ساخته شده است، عملیات مراقبت و هدف یابی را بر فراز مناطق وسیعی انجام می دهد و اطلاعات بلادرنگ را در میدان های نبرد دشمن فراهم می کند. هرون به حداکثر ارتفاع پروازی ۳۲,۸۰۰ پایی می رسد و حتی در شرایط نامساعد آب و هوایی نیز قادر به برخاستن و فرود کاملاً خودکار است.

سیستم هواگرد بدون سرنشین هرون (Machatz ۱) به طول ۸.۵۰ متر با طول بال ۱۶.۶۰ متر، وزن خالی ۲۸۰ کیلوگرم، حداکثر وزن ۱۱۵۰ کیلوگرم در هنگام بلند شدن و حداکثر بار ۲۵۰ کیلوگرم است. این پهپاد می تواند تا ۴۵ ساعت در هوا باقی بماند و بردی برابر با ۳۵۰ کیلومتر دارد. هرون از یک موتور توربو شارژ، چهار زمانه، چهار سیلندر و چهار زمانه ساخت اتریش به نام Rotax ۹۱۴ نیرو می گیرد که ۱۱۵ اسب بخار قدرت تولید می کند. این پهپاد به حداکثر سرعت ۲۰۸ کیلومتر بر ساعت می رسد و با نرخ ۱۵۰ متر بر دقیقه اوج می گیرد.

پهپاد هرون در نسخه های مختلفی تولید شده است.EADS نسخه Eagle را برای نیروی هوایی فرانسه توسعه داده است. این هواپیما در ارتفاع ۳۰ هزار پایی به مدت ۴۰ ساعت پرواز می کند و محموله ای ۲۵۰ کیلوگرمی را حمل می کند.نسخه Heron TP حدود ۳۶ ساعت در ارتفاع ۴۵,۰۰۰ پایی پرواز می کند. نسخه Heron MK II می تواند به ارتفاع ۳۵,۰۰۰ پایی رسیده و با سرعت بیش از ۲۵۷ کیلومتر بر ساعت پرواز کند. مجهز به یک موتور Rotax 915 iS، این نسخه با یک بدنه پهن برای حمل محموله های اضافی ساخته شده است.

MQ-28 Ghost Bat

MQ-28 Ghost Bat که توسط بویینگ استرالیا توسعه یافته، یک پهپاد رزمی با ترکیب هوش مصنوعی (AI) و قابلیت برقراری ارتباط با جنگنده ها و بمب افکن های نسل ششم است. بویینگ ادعا می کند که MQ-28 این پتانسیل را دارد که «مزیتی مخرب برای ماموریت های با خدمه و بدون خدمه نیروهای متحد فراهم کند». Ghost Bat, دارای ۱۱.۷ متر طول و برد بیش از ۲۰۰۰ مایل دریایی است و به بسته سنسورهای یکپارچه سازی شده داخلی برای پشتیبانی از عملیات های ایستار، ماموریت های هشدار اولیه تاکتیکی و بسیاری دیگر مجهز شده است. علاوه بر این، این پهپاد رزمی از هوش مصنوعی برای پرواز خودکار در ماموریت های مستقل یا پشتیبانی از هواپیماهای دارای خدمه نزدیک به خود در عین حفظ فاصله ایمن استفاده می کند.

نیروی هوایی آمریکا در اکتبر ۲۰۲۲ از آغاز آزمایش های پروازی پهپاد رزمی MQ-28 خبر داد که برای یادگیری نحوه عملکرد هواپیماهای بدون سرنشین در کنار جت های جنگنده طراحی شده است. Ghost Bat می تواند همراه مناسبی برای برنامه هواپیماهای جنگنده مشارکتی نیروی هوایی ایالات متحده باشد که به دنبال یادگیری نحوه تعامل هواپیماهای بدون سرنشین نیمه مستقل با جنگنده های نسل پنجم و ششم این نیرو در ماموریت های جنگی است. گوست بت یک پرنده آزمایشی بالقوه برای بررسی یکپارچه سازی پهپادهای رزمی در عملیات های روزانه یک بال جنگنده است.

علاوه بر Boeing MQ-28 Ghost Bat، دو پهپاد دیگر نیز می توانند نامزد این برنامه نیروی هوایی باشند:XQ-58 Valkyrie از کمپانی Kratos Defense و MQ-20 Avenger از جنرال اتمیکس.

XQ-58 Valkyrie

XQ-58 Valkyrie، مانند MQ-28 Ghost Bat برای انجام وظایف به عنوان یک وینگر وفادار طراحی شده است و در کنار جت های جنگنده سرنشین دار بر فراز میدان نبرد پرواز می کند. آزمایش های گسترده انجام شده از سال ۲۰۱۹ نشان داده است که XQ-58 قادر به دنبال کردن دستورها اصولی و تعیین خودکار بهترین تنظیمات مسیر پرواز و تنظیمات کنترل سوخت است.

قدرت این پهپاد توسط یک موتور توربوفن تامین می شود که حداکثر نیروی پیشرانه ای حدود ۲,۰۰۰ پوندی را تولید کرده و قادر است XQ-58 Valkyrie را به سرعت کروز ماخ ۰.۷۲ برساند. این پهپاد حداکثر بردی برابر با ۵۵۶ کیلومتر دارد و می تواند در ارتفاع ۵۰ تا ۴۵,۰۰۰ پایی فعالیت کند. XQ-58A دارای طراحی پنهانکار با بدنه ذوزنقه ای شکل است که از بال های عقب گرد و دم V شکل پشتیبانی می کند که تشخیص و ردیابی را دشوار می سازد. این پهپاد ۹.۱۴ متر طول دارد و طول بال های آن ۸.۲ متر است.

این هواپیما با قطعات تجاری ساخته شده و وزن خالی آن ۱,۱۳۴ کیلوگرم است، در حالی که حداکثر وزن آن در هنگام بلند شدن ۲،۷۲۲ کیلوگرم است. معماری سیستم ماموریت باز والکایری با محموله های مخصوص مشتری تا حداکثر ۵۴۴ کیلوگرم همگام سازی می شود. یک محفظه سلاح داخلی حداقل دو بمب با قطر کوچک GBU – ۳۹ را در خود جای داده و سلاح های کشنده را می توان بر روی ایستگاه های روی بال آن حمل کرد.

در نوامبر ۲۰۲۲، دو فروند XQ-58 Valkyrie به اسکادران تست پرواز ۴۰ ام نیروی هوایی آمریکا مستقر در پایگاه نیروی هوایی ایگلین در فلوریدا ارسال شد. این تست ها، قابلیت های سیستم کنترل پرواز دستی و از پیش برنامه ریزی شده این پهپاد را تایید خواهند کرد و به نیروی هوایی ایالات متحده در توسعه زیرساخت های مورد نیاز برای عملیاتی کردن یک پهپاد کمک خواهند کرد. نیروی هوایی ایالات متحده انتظار دارد تا پاییز ۲۰۲۳، عملیات های تیمی سرنشین دار-بدون سرنشین را با والکایری در حال انجام ماموریت های رزمی در کنار جت های جنگنده معمول مانند F-35 انجام دهد.