«انجمن برف»؛ اولین روایت دست اول از آدمخواری و واقعیات تلخ بازماندگان پرواز آند

نورا تاجدینی چهارشنبه، ۲۲ آذر ۱۴۰۲

فاجعه پرواز آند در تاریخ ۱۳ اکتبر ۱۹۷۲، مسیر زندگی ۴۵ نفر را تغییر داد.

فیلم ترسناک ساخت نتفلیکس انجمن برف (Society of the Snow)، به روایت داستان خشن مسافران بازمانده پرداخته است.

همه چیز از آنجایی شروع شد که یک خلبان به نام دانته هکتور لاگورارا، متوجه شد که هواپیما از مقصد اصلی خود ۷۰ کیلومتر فاصله داشته و به کوه‌های آند در آمریکای جنوبی برخورد کرد.

۱۲ مسافر بلافاصله جان خود را از دست دادند، ۱۷ نفر دیگر بر اثر جراحات و خفگی بر اثر سقوط بهمن از بین رفتند و ۱۶ مسافر نیز به سختی و با خوردن گوشت و اعضای بدن دوستان کشته‌شده خود زنده ماندند.

انجمن برف که جزئیات ۷۲ روزی که این مسافران برای زنده ماندن جنگیدند را شرح می‌دهد، فردا در سینما‌های اروگوئه و اسپانیا اکران می‌شود و در تاریخ ۴ ژانویه در نتفلیکس منتشر خواهد شد.

این فیلم، بر اساس کتابی به همین نام نوشته پابلو ویرچی ساخته شده که در سال ۲۰۰۹ منتشر شده است.

ویرچی در این هواپیما حضور نداشته، اما با مسافران بازمانده به یک مدرسه می‌رفت.

روبرتو کانسا، یکی از بازماندگانی که ایده آدمخواری را مطرح کرد نیز کتابی در سال ۲۰۱۶ درباره تجربیات خود نوشت.

کتاب زندگی‌نامه او، I Had to Survive: How a Plane Crash in the Andes Inspired Calling My Save Lives نام دارد.

علیرغم این که این ایده متعلق به کانسا بوده، این بازمانده اعتراف کرده که خوردن بقایای دوستانشان «آنقدر وحشتناک بود که نمی‌توان به آن فکر کرد».

ما برای مدتی طولانی عذاب می‌کشیدیم. در برف بیرون رفتم و از خدا خواستم که راهنمایی‌ام کند.

بدون رضایت او، احساس می‌کردم که دارم یاد و خاطره دوستانم را از بین می‌برم و روح آن‌ها را می‌دزدم.

ما فکر می‌کردیم که حتی با فکر کردن به چنین ایده‌ای دیوانه شده‌ایم. آیا ما تبدیل به یک عده انسان وحشی و بی رحم شده بودیم؟

آیا این تنها کار عاقلانه‌ای بود که باید انجام داد؟ ما واقعاً داشتیم از مرز‌ ترس‌های خود عبور می‌کردیم.

کانسا در طی یک پیاده‌روی طولانی با فرناندو پارادو گفت که ترجیح می‌دهد برای ملاقات با مرگ پیاده‌روی کند تا اینکه منتظر بماند تا مرگ به سراغش بیاید.

پس از اینکه رامون سابلا و ۱۵ بازمانده دیگر در پنجاهمین سالگرد سقوط هواپیما گرد هم آمدند، او درباره تصمیم خود برای روی آوردن به آدمخواری صحبت کرد.

ایده خوردن گوشت انسان برای مسافران وحشتناک بود، اما به گفته سابلا همه آن‌ها به آن عادت کردند.

به عبارتی، دوستان ما از اولین اهداکنندگان عضو در جهان بودند؛ آن‌ها به تغذیه ما کمک کردند و ما را زنده نگه داشتند.

کارلوس پائز رودریگز، بازمانده و نویسنده کتاب «پس از دهمین روز»، توضیح داده که زندگی در یخبندان چگونه بوده و احساس می‌کرده که «وظیفه او بوده» که داستانش را تعریف کند.