۱۰ واقعیت جالب در مورد زندگی روسای جمهور ایالات متحده پس از ترک کاخ سفید

مشاغل کمی وجود دارند که از ریاست جمهوری یک کشور دشوارتر و پرزحمت تر باشند. شاید دقیق تر باشد که بگوییم هیچ شغلی سخت تر از ریاست جمهوری وجود ندارد. فرمانده کل قوا ۲۴ ساعت در روز و ۷ روز در هفته برای یک دوره چهار ساله در آماده باش و مشغول کار است. اگر او در شغل خود موفق باشد، رأی دهندگان به او پاداش می دهند تا چهار سال دیگر رهبری کشور را بر عهده داشته باشد. در این میان، ریاست جمهوری ایالات متحده به عنوان قوی ترین کشور جهان از لحاظ نظامی، اقتصادی و تاثیرگذاری سیاسی، یک سر و گردن دشوارتر از ریاست جمهوری در کشورهای دیگر است. هر چیزی که از اهمیت ویژه ای برخوردار است روی میز رییس جمهور ایالات متحده قرار می گیرد، از مشکلات برنامه ریزی نظامی، بحران های اقتصادی، مسائل اجتماعی، سیاست های عمومی، سوالات مالیاتی و موارد دیگر است که هر روز مطرح می شود. هیچ تصمیمی کوچک نیست.

فشاری که ریاست جمهوری ایالات متحده بر افراد می گذارد چنان شدید و پیر کننده است که اکنون میم هایی برای اشاره به تغییر چهره روسای جمهوری ایالات متحده در دوران حضور در کاخ سفید وجود دارد. برخی مورخان می گویند رهبران آمریکا به ازای هر سالی که در کاخ سفید خدمت می کنند دو سال بر سن آن ها افزوده می شود. باراک اوباما در ژانویه ۲۰۰۹ جوان و پر جنب و جوش وارد کاخ سفید شد اما هشت سال بعد، استرس های کاری موهایش را کاملاً سفید کرده بود. اما بعد از تمام شدن دوران ریاست جمهوری چه اتفاقی می افتد؟ آیا رهبران سابق بالاخره استراحت کرده و خوش می گذرانند؟ یا آیا فعالیت آن ها به شدت ادامه پیدا می کند؟ این فهرست درباره این است که زندگی روزمره روسای جمهور سابق آمریکا پس از ترک قدرت چگونه است.

۱۰- استراحت کنید و خوش بگذرانید (اگر بتوانید)

به ندرت پیش می آید که ساعتی بگذرد و رئیس جمهور کاری انجام ندهد. همایش ها، نشست ها با رهبران جهان، نشست های راهبردی با مشاوران و رسانه ملی نیاز روز است. گذشته از خواب، زمان استراحت زیادی در کار وجود ندارد. بنابراین وقتی دوره ریاست جمهوری تمام می شود و فرد جدیدی رییس جمهور می شود، سقوط فعالیت ها شدید است. بعد از اینکه باراک اوباما در ژانویه ۲۰۱۷ از کاخ سفید رفت، او در اولین روز آزادش از خواب بیدار شد و برای دقایقی گیج و سردرگم بود. او بعداً به دیوید لترمن گفت: «من در خانه ام خوابیده بودم، که از آن بسیار خوشحال بودم. به نوعی از پرسه زدن در اطراف خانه لذت می بردم، از چیزهایی که می فهمیدم، اینکه قهوه ساز کار می کند و دعوا با میشل برای فضای کمدها».

بیل کلینتون نیز پس از پایان دوران ریاست جمهوری اش وضعیت مشابهی را تجربه کرد. پس از یک دوره طولانی به عنوان فرماندار آرکانزاس و سپس هشت سال حضور در کاخ سفید، کلینتون از اینکه بعد از بیدار شدن متوجه شد صبحانه آماده نیست، شوکه شده بود. ناگهان کلینتون بدون حضور کارکنان کاخ سفید مجبور شد یک بار دیگر برای خودش آشپزی کند. او همچنین در خانه جدیدش با قهوه ساز مشکل داشت.

جورج دبلیو.بوش کمی بهتر از بقیه به زندگی پس از کاخ سفید بازگشت. خروج فوری از این شغل پر جنب و جوش، برای او شبیه دیگر روسای جمهور سابق ایالات متحده بود. اما بوش به سرعت دریافت که از گذراندن اوقاتی آرام در مزرعه خود در تگزاس لذت می برد. و او یک سرگرمی جدید هم پیدا کرد: نقاشی. امروزه، رئیس جمهور سابق وقت خود را صرف هنر می کند. او در این زمینه هنری نیز بسیار خوب عمل کرده و حتی در سال ۲۰۱۷ کتابی از نقاشی های خود را با عنوان پرتره های شجاعت (Portraits of Courage) منتشر کرد.

۹- حقوق مادام العمر

هیچ مقامی بالاتر از خدمت به عنوان فرمانده کل قوا وجود ندارد. هیچ ترفیع رتبه ای به جایگاه ریاست جمهوری ایالات متحده نمی رسد. البته، روسای جمهور سابق کارهایی مانند بنیادهای خیریه و مشاوره های غیر انتفاعی انجام می دهند. اما از نظر حرفه ای، ریاست جمهوری اوج یک شغل است. رهبران سابق نیز به خاطر این شغلشان دستمزد می گیرند. مستمری های ریاست جمهوری سخاوتمندانه و تضمین شده هستند. اما به طرز شگفت انگیزی، همیشه اینطور نبوده است. در سال ۱۹۵۳، هری اس. ترومن دوره ریاست جمهوری خود را به پایان رساند و به میسوری بازگشت. تنها درآمدی که او به نام خود داشت، یک مستمری ماهانه نظامی ۱۱۲.۵۶ دلاری بود.

سیاستمداران نگران به این درک رسیدند که نداشتن امنیت مالی می تواند در را برای اخاذی یا رشوه گرفتن برای روسای جمهوری سابق باز کند. بنابراین، در سال ۱۹۵۸، کنگره قانون روسای جمهور سابق را تصویب کرد. این قانون، یک مستمری مادام العمر، پرسنل امنیتی، مراقبت های پزشکی و مزایای دیگر را برای روسای جمهور سابق تضمین می کند. امروزه، این حقوق بازنشستگی در محدوده بیش از ۲۰۰ هزار دلار در سال قرار می گیرد. به روسای جمهور سابق اجازه داده می شود برای هزینه ها نیز پول بیشتری درخواست کنند تا “شأن” ریاست جمهوری بعد از دوره ریاست جمهوری حفظ شود. هیچ رئیس جمهور سابقی دیگر به خاطر پول اذیت نخواهد شد.

با این حال، این حقوق بازنشستگی بدون بحث و جنجال نیست. در دوران مدرن، روسای جمهور سابق اغلب سال های پس از کاخ سفید را بسیار پرمنفعت می یابند. از تورهای سخنرانی تا قرارداد نوشتن کتاب خاطرات، رهبران سابق می توانند با به اشتراک گذاشتن داستان هایی از دوران خود در کاخ سفید، میلیون ها دلار به جیب بزنند. در واقع، تحلیلگران سیاسی در این فکر هستند که حقوق بازنشستگی روسای جمهور سابق ایالات متحده دیگر چه ضرورتی دارد. اما حداقل در حال حاضر، این حقوق همچنان پرداخت می شود. شاید با در نظر گرفتن برنامه های کاری سنگین و خسته کننده ای که این رهبران در طول دوران حضورشان در کاخ سفید داشته اند، این دریافت حقوق مادام العمر منصفانه باشد.

۸- حضور همیشگی سرویس های امنیتی

رئیس جمهور آمریکا بودن به این معنی است که شما هرگز در گمنامی زندگی نخواهید کرد. ساکنان سابق کاخ سفید هر جا که می روند تا آخر عمرشان شناخته می شوند. و دانشی که آن ها از اسرار دولتی دارند آن ها را به یک هدف بالقوه تبدیل می کند. عاقلانه نیست که یک رئیس جمهور سابق بدون نوعی حمایت به حال خود رها شود. سرویس مخفی نیز این را می داند. به همین خاطر، روسای جمهور سابق تا آخر عمرشان توسط مردان و زنانی سیاهپوش محافظت می شوند. خانواده های آن ها نیز تحت حفاظت مادام العمر قرار می گیرند. و فرزندان آن ها نیز تا زمانی که به سن قانونی برسند به شدت محافظت می شوند.

در سال ۱۹۹۴، کنگره قانونی را تصویب کرد که حفاظت از رئیس جمهور سابق را به ده سال اول پس از دوران ریاست جمهوری محدود می کرد. سناتورها در آن زمان گفتند که فرماندهان سابق باید پس از یک دهه هزینه امنیت خود را بپردازند. اما حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۱ این شیوه تفکر را تغییر داد. در سال ۲۰۱۳، قانون تامین امنیت مادام العمر و حفاظت کامل از خانواده برای روسای جمهور سابق بار دیگر بازگشت.

با این وجود، برخی روسای جمهور سابق ایالات متحده همچنان ترجیح می دهند که راه خودشان را بروند. در واقع ریچارد نیکسون تصمیم گرفت نظارت سرویس مخفی را به طور کلی کنار بگذارد. نیکسون پس از استعفای مشهورش از ریاست جمهوری در سال ۱۹۷۴، برای اولین بار سرویس مخفی را کنار گذاشت. اما در سال ۱۹۸۵، تصمیم گرفت به طور کامل حفاظت سرویس های امنیتی از خود و خانواده اش را کنار بگذارد. او دهه آخر عمر خود را بدون نظارت دقیق و همه جانبه سرویس های امنیتی ایالات متحده گذراند.

۷- بیمه درمانی کامل و مادام العمر اما متفاوت

علاوه بر آن حقوق و مزایای بازنشستگی قابل توجه، مراقبت های بهداشتی برای رهبران سابق نیز روی میز است. مانند اعضای کنگره، مراقبت های پزشکی برای روسای سابق دولت ها به طور دائمی پوشش داده می شود. اما جالب اینجاست که میزان پوشش متفاوت است. جورج اچ دبلیو بوش در اواخر عمر خود تنها مزایای بهداشتی فدرال را از طریق اداره خدمات عمومی دریافت کرد.

همین موضوع در مورد جیمی کارتر نیز صدق می کدر که به دریافت بیمه درمانی از طریق صندوق GSA ادامه داد. اما دلیلش این است: هر کدام از این مردان یک رئیس جمهور یک دوره ای بودند. سه رییس جمهور دو دوره ای (بیل کلینتون، جورج دبلیو. بوش و باراک اوباما) هر کدام واجد شرایط دریافت بیمه درمانی بسیار بیشتری بودند. دوران طولانی تر حضور آن ها در کاخ سفید به آن ها مزایای بیمه ای بسیار بیشتری می داد.

اما این بدان معنا نیست که کارتر در دوران کهنسالی و بیماری به حال خود رها شده است. مراقبت بیمه ای و بهداشتی برای همیشه در زندگی طولانی و تاثیرگذار او توسط دولت پوشش داده می شد. به علاوه، برخی از این افراد حتی از آنچه ارائه می شود نیز بهره نمی برند! در مورد بوش بزرگ، او به دلیل خدمت قبلی خود به عنوان معاون رئیس جمهور (پیش از رسیدن به ریاست جمهوری)، واجد شرایط پرداخت هزینه مراقبت های بهداشتی بالاتر یبود. اما در اواخر عمر، او در واقع بخش عمده ای از این مزایا را نادیده گرفت. البته وقتی ثروت خالص برخی از این افراد را در نظر بگیریم، منطقی به نظر می رسد که آن ها به دنبال به جیب زدن آخرین دلارهای فدرال پیشنهاد شده نباشند. با این حال، این گزینه وجود دارد. روسای جمهور سابق پس از دوران ریاست جمهوری هرگز فاقد مراقبت های پزشکی و پوشش بیمه ای نخواهند بود.

۶- رانندگی سخت خواهد بود

زندگی به عنوان یک رئیس جمهور سابق محدود کننده تر از آن چیزی است که اکثر مردم فکر می کنند. خیلی چیزها در دسترس این رهبران سابق است، اما خیلی چیزهای دیگر دور از دسترس هستند. در واقع، برخی از ساده ترین لذت های زندگی مجاز نیستند! برای مثال رانندگی را در نظر بگیرید. زمانی که یک فرد رئیس جمهور می شود، دیگر هرگز ماشین نمی راند. حداقل نه در یک جاده عمومی.

بوش یک بار اعتراف کرد که چند دهه از رانندگی او در بزرگراه می گذرد. او هنوز وانتش را در حوالی مزرعه اش در تگزاس می راند، اما همین و نه بیشتر. دلیل این امر ساده است: ایمنی و امنیت. خطرات رانندگی رئیس جمهور سابق بسیار زیاد است. با حفاظت مادام العمر سرویس مخفی، این کارکنان می توانند این کار را برای آن ها انجام دهند. در واقع، از زمانی که لیندون بینز جانسون این کار را در سال ۱۹۶۰ انجام داد، هیچ رئیس جمهوری در یک جاده عمومی رانندگی نکرده است.

البته این قانون رانندگی نکردن برای رییس جمهور سابق یک قانون اجباری از جانب سرویس مخفی نیست اما به شدت توصیه می شود. از زمان رانندگی جانسون، همه روسای جمهور و معاونان رئیس جمهور به این توصیه سرویس های امنیتی احترام گذاشته اند. اما این بدان معنا نیست که آن ها از این موضوع خوششان می آید. بیل کلینتون زمانی توصیه رانندگی نکردن روسای جمهور سابق را یکی از بزرگ ترین اشکالات سرویس عمومی فدرال توصیف کرد. بایدن در دورانی که معاون اوباما بود نیز گفته بود که رانندگی نکردن تنها چیز در مورد این شغل است که از آن تنفر دارد. البته روسای جمهور سابق اجازه دارند در زمین های گلف و مناطق دارای امنیت، خودروهای کوچک خود را برانند. خیلی زیاد نیست اما تنها چیزی است که می توانند در زمینه رانندگی به آن فکر کنند.

۵- زندگی خصوصی؟ کدام زندگی خصوصی؟

این نباید تعجب آور باشد: پس از پایان حضور در کاخ سفید، روسای جمهور سابق به شدت مورد توجه هستند. توجه عمومی بخشی از کار است. این فقط یک علاقه محلی و داخلی نیست. رسانه های بین المللی روسای جمهور سابق را تا آخر عمر دنبال می کنند. هرگز این رهبران دیگر نمی توانند انسان هایی ناشناخته و معمولی باشند. در سراسر جهان، میلیاردها نفر می خواهند از زندگی آن ها خبر داشته و ریزترین جزییات زندگی آن ها را بدانند. زندگی روزانه زیر این میکروسکوپ دشوار و طاقت فرسا است. به این ترتیب، زندگی به عنوان رئیس جمهور سابق شبیه به ستاره هالیوود بودن است. اما تفاوت در این است که ستاره های هالیوودی مجبور نیستند با عواقب تصمیمات سیاسی قبلی شان مواجه شوند.

برای مثال می توان به رونالد ریگان اشاره کرد. او در ژانویه ۱۹۸۹ با رزومه ای قابل قبول مقام خود را ترک کرد. اما با گذشت زمان، عواقب ناشی از انتخاب های سیاسی او فاجعه بار بود. چند دهه پس از بازنشستگی، ریگان به خاطر اقدامات اقتصادیش و اثرات آن ها مورد انتقاد قرار گرفت. همین اتفاق برای بیل کلینتون هم افتاد. موضع سرسختانه او در قبال جرم در دهه ۱۹۹۰ محبوب بود. او دو دوره ریاست جمهوری نسبتاً آرام و پررونق را در کاخ سفید تجربه کرد. اما با فرا رسیدن دهه ۲۰۱۰، دیدگاه ها نسبت به سیاست های جنایی او تغییر کرده بود. دو دهه پس از پایان دوران ریاست جمهوری با محبوبیت مناسب، کلینتون به خاطر حبس های دسته جمعی مورد انتقاد قرار گرفت. او که فشار عمومی را احساس می کرد، حتی تا جایی پیش رفت که به خاطر موضعش در قبال جرم عذرخواهی کرد. اینکه این اتفاق دو دهه بعد از دوران ریاست جمهوری رخ داد، تنها بخشی از پاسخگویی روسای جمهور به خاطر سیاست های گذشته شان است.

البته این همان چیزی است که روسای جمهور از قبل از آن مطلع بوده و با آن موافقت کرده اند. آن ها سیاست را تصویب می کنند و ما با آن زندگی می کنیم. وقتی اوضاع بد می شود، آن ها مسئول هستند، حتی اگر فقط در دادگاه افکار عمومی باشند. با این حال، اینکه منتقدان ۲۵ سال بعد کار شما را نقد کنند، یک جنبه ناامید کننده از بازنشستگی است!

۴- از رییس جمهور بعدی انتقاد نکنید

هیچ کس بالاتر از قانون نیست – حتی روسای جمهور سابق. اما قانون تنها فشاری نیست که بر رهبران سابق وارد می شود. در واقع، روسای جمهور بازنشسته با مجموعه ای از قوانین ناگفته و پیشنهادهای قوی زندگی می کنند، مانند ممنوعیت رانندگی که در بالا گفته شد. و بزرگ ترین آن ها درباره جانشینان رئیس جمهور است. رهبران سابق قرار نیست از کسی که جایگزین آن ها در کاخ سفید می شود انتقاد کنند. تئوری پشت آن منطقی است: روسای جمهور سابق فرصت خود را در کاخ سفید داشته اند. دوره آن ها به پایان رسیده، مردم دوباره رای داده و جامعه به راه خود ادامه می دهد. پس بگذارید رئیس دولت جدید کار خود را در آرامش انجام دهد! البته، این صرفاً یک عرف اجتماعی است نه یک قانون مدون.

اما روسای جمهور سابق (عمدتاً)در مورد تبعیت از آن برای همیشه جدی بوده اند. همه این موارد پس از انتخاب دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۶ کمی تغییر کرد. و این فقط بحث دموکرات ها نبود که می خواستند یک جمهوری خواه را کباب کنند. در واقع هم باراک اوباما و هم جورج دبلیو. بوش در دوره ریاست جمهوری خود به شدت از سیاست های ترامپ انتقاد کردند. بوش حتی تا جایی پیش رفت که رییس جمهور آمریکا را «لاف زن» خطاب کرد اما رهبران سابق در حین ابراز انتقادات خود به نام ترامپ اشاره نکردند. این نشان دهنده قدرت قانون عرفی «انتقاد نکردن» از روسای جمهور است. در حالی که انتقاد کردن از رییس جمهوری مانند ترامپ نیز در عرف سیاسی آمریکا مقبول نیست، رهبران سابق تمام تلاش خود را می کنند تا این رسم را حفظ کنند.

۳- باشگاه روسای جمهور سابق بسیار محدود و اختصاصی است

همانطور که گفتیم، ریاست جمهوری کار سختی است. تصمیمات موسوم به مرگ و زندگی هر روز گرفته می شوند. سیاست های مهم دائماً مورد بحث قرار می گیرند. انتخاب های مهمی باید صورت گیرد. و پیامدهای ناشی از این انتخاب ها بر زندگی مردم – گاهی اوقات دهه ها بعد – تاثیر خواهد گذاشت. تحمل میزان موشکافی و مداقه که روی اقدام ها و اعمال رییس جمهور صورت می گیرد کار هر کسی نیست. و از آنجا که تنها چند رئیس جمهور سابق در هر برهه ای زنده هستند، این رهبران افراد زیادی ندارند که بتوانند حالشان را درک کنند. بنابراین، بسیاری از روسای جمهور سابق با یکدیگر دوست می شوند.

علیرغم داشتن تمایلات سیاسی متفاوت، بیل کلینتون و بوش این را ثابت کرده اند. پس از دوره ریاست جمهوری شان در کاخ سفید، این دو به هم نزدیک شدند. آن ها اغلب تعطیلاتشان را در خانه پدر بوش در مین سپری می کردند. بوش حتی به شوخی کلینتون را “برادری از یک مادر دیگر” خطاب قرار داده است.

روسای جمهور سابق وقتی در رویدادهای عمومی دور هم جمع می شوند، نمایش را متوقف می کنند. عکس های این رهبران سابق زنده بسیار نادر هستند. بنابراین عکس هایی که پس از دوران ریاست جمهوری از آن ها منتشر می شود بسیار خاص و به یاد ماندنی هستند. در سال ۲۰۱۷، بوش، کلینتون و اوباما برای مسابقات گلف جام ریاست جمهوری در نیوجرسی گرد هم آمدند. بعدها در همان سال، این سه نفر به همراه جیمی کارتر و جورج اچ دبلیو بوش برای جمع آوری پول برای کمک به آسیب دیدگان ناشی از طوفان حاضر شدند. داشتن پنج رئیس جمهور سابق در یک اتاق مانند یک نمایش است. این رهبران پس از دوران ریاست جمهوری خود، دیگر جایی برای رقابت و درگیری با هم بر سر رسیدن به ریاست جمهوری نمی بینند. بنابراین صرف نظر از حزب سیاسی متبوع شان، آن ها در دوران بازنشستگی از بودن در کنار هم لذت می برند. تجربه کاری منحصر به فردشان به آن ها فرصت خوبی برای برقرار ارتباط با هم می دهد. و باشگاه کوچک آن ها واقعا یکی از منحصر به فردترین باشگاه های جهان است.

۲- چیزی که زیاد است وقت است، پس چرا ننویسند؟

یک فرصت پس از ریاست جمهوری برای هر رییس جمهوری وجود دارد که برای همه یکسان است: کتاب خاطرات. این سنت بیش از ۱۵۰ سال است که ادامه دارد. جیمز بوشانان، اولین رئیس جمهور سابقی بود که پس از ترک مقام ریاست جمهوری، خاطرات خود را – به شکلی که اکنون می بینیم – منتشر کرد. او کتاب خود را در سال ۱۸۶۱ منتشر کرد، اما منتقدان این کتاب را مورد انتقاد قرار دادند. بوچانان که ناامید شده بود، پنج سال بعد با چاپ دوم کتابش دوباره تلاش کرد تا دل منتقدان را بدست آورد اما با پاسخ مشابهی مواجه شد. با این حال، همه چیز به زودی تغییر کرد.

در سال ۱۸۸۵، مارک تواین کتاب خاطرات اولیس اس گرانت را منتشر کرد که بسیار پرفروش شد. نثر گرانت به اندازه ای قوی بود که بسیاری از مورخان گمان می کنند تواین نویسنده واقعی کتاب بوده است. این ادعا درست باشد یا نه، کسب وکار نوشتن خاطرات پس از موفقیت خاطرات گرانت رونق گرفت. کسب و کار سایه نویسی (نوشتن کتاب از جانب فردی دیگر) هم. پس از اینکه رونالد ریگان در سال ۱۹۸۹ قدرت را ترک کرد، خاطرات او به سرعت منتشر شد. وقتی از ریگان در این باره سوال شد، به شوخی گفت که همه این کتاب توسط دستیار رسانه ایش نوشته شده است. او به شوخی گفت: «شنیده ام که کتاب فوق العاده ای است».

پس از رفتن باراک اوباما از کاخ سفید، ناشران برای داستان زندگی او وارد جنگ تبلیغاتی شدند. در نهایت انتشارات پنگوئن رندوم هاوس برنده این معامله شد و ۶۵ میلیون دلار برای خاطرات او و میشل پیشنهاد کرد. البته ریاست جمهوری تاریخ ساز اوباما در به دست آوردن این مبلغ هنگفت نقش داشته است. اما نوشتن خاطرات برای همه روسای جمهور سابق یک اتفاق بزرگ بوده است. علاوه بر افشای جزئیات مربوط به زندگی در کاخ سفید، این یک راه تقریباً تضمین شده برای کسب درآمد غیر از خدمات فدرال است.

۱- و آن کتاب را در کتابخانه شخصی خود می گذارند

با پایان یافتن زمان ریاست جمهوری، خاطرات تنها حرکتی نیست که می توان انجام داد. در واقع، یک اقدام ماندگارتر وجود دارد که هر رئیس جمهور انجام می دهد: ایجاد کتابخانه. این “مراکز ریاست جمهوری” مانند موزه های دوران حضور رییس جمهور سابق در کاخ سفید عمل می کنند. آن ها به مردم این فرصت را می دهند تا بیشتر با رییس جمهور سابق آشنا شده و از میراث آن ها مطلع شوند. اغلب آن ها در زادگاه رئیس جمهور احداث می شوند. این کتابخانه ها حاوی یادگاری هایی از دفتر و یادگاری های مهم دیگری هستند. در برخی موارد، کتابخانه های ریاست جمهوری حتی به عنوان محل برگزاری رویدادهای منطقه ای عمل می کنند. برای مثال کتابخانه ریچارد نیکسون در یوربا لیندا ، کالیفرنیا را در نظر بگیرید. امروزه، این ملک برای میزبانی رویدادهای خصوصی – از جمله عروسی ها – در دسترس است.

صرف نظر از محل عروسی، کتابخانه های ریاست جمهوری هدف سیاسی نیز دارند. در سال ۱۹۳۹، فرانکلین دی. روزولت اعلام کرد که تمام سوابق او پس از پایان دوره ریاست جمهوری اش به دولت فدرال تحویل داده خواهد شد. دورلت فدرال نگران ذخیره اسناد پس از دوران نه چندان خوب روسای جمهور سابق در زمینه از دست دادن نامه ها و یادداشت های مهم بود. در واقع این مساله به اولین رئیس جمهور باز می گردد. پس از دوران ریاست جمهوری جورج واشینگتن، نامه ها و یادداشت های ریاست جمهوری در زیرزمین ملک او در عمارت مونت ورنون نگهداری می شدند. در طول سال ها، آن ها در این زیرزمین نمناک دچار تخریب شدند. به آرامی، بسیاری از آن ها به طور کامل در اثر هجوم موش ها نابود شدند.

برای سیاست گذاران، این از دست دادن اسناد مهم خوشایند نبود. با این حال، سال ها طول کشید تا قانونی فدرال در این زمینه تدوین شود. در سال ۱۹۷۸، بالاخره تبدیل به یک سیاست رسمی رئیس جمهور شد که پس از ترک کاخ سفید، اسناد و نوشته های خود را تحویل دهد. مدارک به این کتابخانه های ریاست جمهوری فرستاده می شود تا برای همیشه حفظ شوند. البته بخش زیادی از آن ها از دید عموم دور است. اما با این حال، حفظ دائمی این سوابق، میراث فرهنگی کشور را حفظ می کند. همچنین مدت ها پس از ترک قدرت، به میراث مادام العمر رئیس جمهور تبدیل می شوند.