مرکز منطقه لمباردی در شمال ایتالیا یعنی میلان، اغلب به یک صحنه نمایش مد بزرگ تشبیه می شود. به ویژه در هفته های مد، زمانی که طراحان برتر، خانه ها و موزه‌های بزرگ قرن هجدهمی را اجاره می‌کنند تا مجموعه‌های خود را در آن به نمایش بگذارند، و مدل‌های نامتعارف تمام تلاش خود را می‌کنند تا کشف شوند.
والریا زولبارتی که در این منطقه بزرگ شده است، می‌گوید: «شما هرگز کسی اهل میلان را نمی‌بینید که این لباس ها را بخرد.» او در جواب این سوال که دقیقاً چه کسی این لباس های گران‌قیمت تزئین شده را می‌خرد زمزمه می کند: «روس ها».
در فروشگاه پرادا کیف های دستی هنوز در قفسه های قدیمی نمایش داده می شوند.
معروف ترین فروشگاه کلاه ایتالیا، بورسالینو (Borsalino) نیز در این شهر است. همفری بوگارت در آخرین صحنه فراموش نشدنی کازابلانکا یک بورسالینو به سر داشت و آل پاچینو نیز در فیلم پدرخوانده یکی از آن ها داشت.
حتی اگر پول نقد ندارید، از ورود به این سالن‌های زیبا نگران نباشید. حتی در شیک‌ترین مغازه‌ها با شما با محبت برخورد می‌شود.
گردشگری مد فقط خرید را پوشش نمی دهد، اگرچه بازدید از فروشگاه های طراحی میلان، مانند پرادا، آرمانی، ورساچه، و دولچه گابانا، که همگی حرفه خود را در اینجا راه اندازی کردند، بسیار سرگرم کننده است.
والریا می گوید: «در میلان همه چیز مد است. همه چیز از لباس و غذا گرفته تا هنر و موسیقی را در بر می گیرد. سالن اپرای لا اسکالا همیشه در مرکز این جریان بوده است.»
این تئاتر در سال ۱۷۷۸ افتتاح شد و دارای شش طبقه ویژه است که اکنون با فضای داخلی مجلل قرمز مخملی و براق دیده می شود، اما زمانی توسط صاحبانشان به صورت جداگانه تزئین شده بود تا بیانگر شیک بودن آنها باشد. در آن زمان هیچ کس برای گوش دادن به اپرا به اینجا نمی آمد. والریا توضیح می دهد که آنها می آمدند تا دیده شوند، ورق بازی کنند، نوشیدنی بنوشند و گپ بزنند.
لا اسکالا (Teatro alla Scala) در حال حاضر نمایشگاهی از سوپرانو فقید ماریا کالاس، یکی از بزرگترین خوانندگان جهان، با لباس ابریشمی قرمز رنگ او که توسط جورجو آرمانی طراحی شده است، برگزار می کند.
پورتریت میلانو (Portrait Milano)، زمانی ساختمان یک مدرسه علوم دینی متعلق به سال ۱۵۶۵ بود و صومعه عظیم آن هنوز در اختیار کلیسا است، اما توسط سلطان مد ایتالیا، گروه فراگامو (Ferragamo)، که در سال ۱۹۲۷ توسط سالواتوره فراگامو تأسیس شد، اداره می‌شود. تصاویری از آدری هپبورن و سوفیا لورن با کفش‌های زیبایشان در عکس‌های سیاه و سفید در راه‌پله‌ها دیده می شود، و طرح‌های فراگامو، که بیشتر شبیه نقشه‌هایی برای آسمان‌خراش‌های آینده‌نگر هستند تا کفش، روی دیوار راهروهای مهمان آویزان شده‌اند.
در کاخ قرن هجدهمی موراندو (Palazzo Morando)، خانه سابق کنتس بولونینی، با سقف‌های نقاشی‌شده، مبلمان عتیقه و آثار هنری که میلان را در دوران ناپلئون نشان می‌دهد، قرار دارد. در چهار اتاق، نمایشگاه‌هایی در مورد مد میلان، از جمله لباس‌هایی که توسط زنان پیشگام فراموش شده طراحی شده‌اند، مانند جول ونزیانی، که در سال ۱۹۴۴ یک کارگاه حرفه ای افتتاح کرد و به اینکه میلان در نقشه مد بین‌المللی قرار بگیرد، کمک کرد، دیده می شود.
اگرچه بسیاری معتقدند که خرید یک کیف دستی پرادا مانند سرمایه گذاری روی آثار هنری است، اما تعداد کمی از ما بودجه لازم را داریم. اما چیزهایی هم برای افرادی که نمی توانند چنین هزینه هایی بکنند، وجود دارد.
بدون نظر