۱۲ جنگ افزار قدیمی که هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرند؛ از «بلک هاوک» تا «تی-۳۴»

هزینه های نظامی جهان می تواند سالانه به صدها میلیارد دلار برسد چرا که کشورها به دنبال تکنولوژی های جدید هستند و سیستم ها به روز می شوند تا بهترین نیروهای جنگی جهان یک قدم از رقیب خود جلوتر باقی بمانند. با این حال، آن دسته از کشورهایی که قدرت هزینه کردن ندارند، اغلب به تکنولوژی های امتحان شده و جواب داده نسل های قبلی متوسل می شوند. در برخی موارد، این به معنای استفاده از ابزارهای نظامی نسبتاً قدیمی است که در برخی موارد، منشاء آن ها به دوران جنگ سرد یا حتی جنگ جهانی دوم باز می گردد.

در حالی که در ظاهر، این موضوع ممکن است از روی استیصال یا حتی به شدت خطرناک به نظر برسد، اما فناوری نظامی ذاتاً بسیار قدرتمند و کارآمد است و برخی نمونه ها مانند بمب افکن دوربرد توپولف TU – ۹۵ یا هلیکوپتر بوئینگ CH – ۴۷ شینوک، هنوز نیاز به جایگزینی ندارند. برخی از ابزارهای قدیمی تر، مانند هواپیمای ترابری لاکهید C – ۱۳۰ هرکولس و زیردریایی تایپ ۲۰۹، بروزرسانی های منظمی دریافت کرده اند تا آن ها را با نیازهای نظامی مدرن سازگار نگه دارند.

برای این مقاله ابزارهای نظامی را انتخاب کرده ایم که امروزه در نیروهای نظامی باقی مانده اند. به عنوان مثال، برخی از کشتی ها و زیردریایی ها هنوز هم به عنوان کشتی های آموزشی یا برای اهداف شناسایی استفاده می شوند. این موارد شامل USS Constitution، یک کشتی بادبانی چهارگوش متعلق به سال ۱۷۹۷، و آخرین زیردریایی باقی مانده کلاس Hai Sh از سال ۱۹۴۴ است که هنوز در عمل به ترتیب در خدمت نیروی دریایی ایالات متحده و تایوان هستند، اما تهدید نظامی قابل توجهی محسوب نمی شوند. در ادامه قدیمی ترین خودروهای جنگی که امروزه همچنان در حال خدمت رسانی در حوزه نظامی هستند را معرفی می کنیم.

۱۲- هلیکوپتر Sikorsky Black Hawk

بسیاری از ما هلیکوپتر بلک هاوک را به عنوان سوژه فیلم Black Hawk Down ساخته ریدلی اسکات در سال ۲۰۰۱ می شناسیم که بر اساس رمانی به همین نام ساخته شده است. با این حال، این ماموریت تقریباً فاجعه بار در داخل سومالی در سال ۱۹۹۳ تنها یک اپیزود از تاریخ طولانی و پر فراز و نشیب این بالگرد چندمنظوره است که از سال ۱۹۷۹ در خدمت بوده است.

بلک هاوک یک هلیکوپتر با قدرت لیفت متوسط با چهار سرنشین است که معمولاً شامل خلبان، کمک خلبان و خدمه می شود. همچنین این هلیکوپتر می تواند ۱۱ سرباز یا ۶ بیمار روی برانکارد به علاوه خدمه پزشکی و همچنین ترکیب های مختلف پرسنل و محموله را حمل کند که آن را به یک وسیله نقلیه بسیار همه کاره و ارزشمند تبدیل می کند. این هلیکوپتر با سرعت متوسط ۲۷۸.۵ کیلومتر بر ساعت پرواز می کند و نهایت سرعت آن ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت است که آن را به یکی از سریع ترین هلیکوپترهای جهان تبدیل می کند. همچنین برد این هلیکوپتر بیش از ۵۶۰ کیلومتر است، اما به لطف مخازن سوخت اضافی می تواند مسافت بیشتری را طی کند.

در طول بیش از ۴۰ سال از زمانی که بلک هاوک برای اولین بار وارد خدمت شد، از آن برای تخلیه تلفات، عملیات تهاجمی، آتش نشانی هوایی، جستجو و نجات و عملیات های ویژه استفاده شده است. این هلیکوپتر می تواند به راکت، اسلحه و موشک مسلح شود. در حال حاضر بیش از ۴,۰۰۰ فروند از این پرنده نظامی در سراسر جهان در حال فعالیت است که بیش از ۲,۰۰۰ فروند از آن ها توسط ایالات متحده مورد استفاده قرار می گیرند، و بلک هاوک هیچ نشانه ای از بازنشستگی به این زودی ها نشان نمی دهد.

۱۱- زیردریایی Type 209

آلمان برای صادرات بسیاری از جمله در زمینه داروسازی، لوازم الکترونیکی مصرفی، خودروهای لوکس و… آلبرت اینشتین شناخته شده است. زیردریایی های تهاجمی دیزلی-الکتریکی معمولاً در این لیست قرار نمی گیرند، با این حال Type 209 داستان موفقیت یک ابزار نظامی است که منحصراً برای فروش به کشورهای دیگر ساخته شده است. این زیردریایی ها به بیش از ۱۲ نیروی دریایی جهان فروخته شد، در حالی که زیردریایی های قدیمی متعلق به دوران جنگ جهانی دوم و جنگ سرد به تدریج نیاز به جایگزینی داشتند. آلمان با مشاهده این شکاف بزرگ در بازار، به سرعت با این زیردریایی قدرتمند و همه کاره واکنش نشان داد، هرچند عجیب است که این زیردریایی به تنهایی عمل نمی کند.

در حالی که مشخصات آن به دلیل ماهیت تطبیق پذیر Type 209 متفاوت است، حدود ۴۰ نفر خدمه داشته و قدرت جابجایی زیر آب آن در حدود ۱,۲۰۰ تن است. همه آن ها از پیشرانه دیزلی – الکتریکی استفاده می کنند که سرعتی در حدود ۱۱ گره در سطح و سرعتی در حدود ۲۲ گره در حالت غوطه ور را فراهم می کند. این زیردریایی می تواند تا حداکثر ۵۰۰ متر به زیر آب برود و در هنگام غوطه ور شدن در آب بردی در حدود ۶۹۰ کیلومتر دارد.

پنج نسخه از زیردریایی Type 209 در ارتش های مختلف، از آمریکای جنوبی تا مدیترانه، تا آفریقای جنوبی، تا آسیا، به عنوان شواهدی از تطبیق پذیری و سازگاری این زیردریایی توانمند وجود دارد. تغییرات و دستکاری های انحصاری می تواند شامل افزایش منبع هوا، دریچه های فرار، دکل های بلندتر، موتورها و سیستم های تقویت شده و حتی افزایش طول باشد. در حالی که هر کشور نام کلاس خاص خود را به این زیردریایی اختصاص می دهد، اما همه آن ها در واقع همان Type 209 هستند که براساس طراحی اصیل آلمانی و ترکیب قدرت فنی و کیفیت ساخت مشهور این کشور اروپایی ساخته شده اند.

۱۰- زیردریایی کلاس Victor

پیش از زیردریایی Type 209، زیردریایی کلاس ویکتور بود که هنوز در کشور روسیه عملیاتی است و برای اولین بار در سال ۱۹۶۷ به آب انداخته شد. این زیردریایی که با اسم رمز Project 671 شناخته می شود یکی از اولین زیردریایی های تهاجمی هسته ای است که در سال های بعدتر دو نسخه بی صداتر از آن به نام های ویکتور ۲ و ویکتور ۳ ساخته شد که دومی هنوز هم در خدمت است. این بقایای تکنولوژی جنگ سرد پاسخ شوروی به زیردریایی کلاس Sturgeon آمریکا بود و با بدنه اشک مانند و غلاف بزرگ سونار در قسمت عقب آن متمایز بود.

زیردریایی کلاس ویکتور یادآور نگران کننده ای است از این که وضعیت جهان پس از جنگ جهانی دوم تا چه حد خطرناک شده بود، دورانی که کشورها هواپیماها و زیردریایی های خود را به کلاهک های هسته ای مجهز می کردند تا برای شروع جنگ همه جانبه آماده شوند. کلاس ویکتور یکی از این جنگ افزارها بود که دو اژدر ۲۰۰ کیلوتنی Novator یا دو موشک کروز S-10 Granat را حمل می کرد که هر کدام قادر به نابودی کل یک شهر بودند. آن ها همچنین با یک رآکتور هسته ای کار می کردند که یک توربین بخار را به حرکت درآورده و ۲۲.۷ مگاوات برق را برای یک شفت پروانه ای به عنوان یک منبع انرژی بسیار کارآمد و البته خطرناکش فراهم می کرد.

خوشبختانه هیچ زیردریایی از این کلاس در طول مدت خدمت طولانی خود آسیب جدی ندید و کلاس ویکتور به تدریج بازنشسته شد و اولین زیردریایی ویکتور ۳ در سال ۱۹۹۸ از خدمت خارج شد. تنها دو فروند از این کلاس به نام های Tambov و Obinsk همچنان عملیاتی هستند و نیروی دریایی روسیه از آن ها به عنوان جنگ افزارهایی برای آزمایش سلاح های جدید و فناوری های دیگر استفاده می کند.

۹- هلیکوپتر Boeing CH-47 Chinook

هلیکوپتر ترابری CH-47 Chinook ساخت بوئینگ یکی از شناخته شده ترین هلیکوپترهای تاریخ است که روتورهای دوگانه و شکل حبابی اش کاملاً برجسته است. تطبیق پذیری و تنوع کاری آن به عنوان یک هلیکوپتر ترابری متوسط تا سنگین و بروزرسانی های مداوم تضمین کرده است که این طراحی حداقل تا سال ۲۰۶۰ در خدمت باقی خواهد ماند و آخرین CH – ۴۷ از ویژگی های فنی پیشرفته ای برای رقابت با هر یک از معادل های مدرن خود برخوردار است.

این همه کاره بودن با این واقعیت آشکار می شود که شینوک در بسیاری از ارتش ها در سراسر جهان مانند بریتانیا، استرالیا، کانادا، مصر و هلند و همچنین ایالات متحده آمریکا، عملیاتی است. این پرنده برای اولین بار در سال ۱۹۶۲ وارد خدمت شد و در جنگ ویتنام، جنگ ایران و عراق، جنگ فالکلند و افغانستان مورد استفاده قرار گرفت. این جنگ افزار توانمند دارای دو موتور توربین گازی قدرتمند است که توانایی بلند کردن تا ۱۰.۹ تن محموله را دارد و قابلیت های پیشرفته زیادی دارد که کارآیی آن را در عملیات نظامی مدرن حفظ می کند.

این موارد شامل سیستم مدیریت کابین خلبان دیجیتال، قابلیت خلبان خودکار، سیستم کنترل پرواز دیجیتال با کمک های پرسه و فرود و قابلیت های پیشرفته حمل بار می شود. هلیکوپتر CH – ۴۷ شینوک نماد عبارت «چیزی که کار می کند را دور ننداز» است؛ اما نسخه مدرن آن در مقایسه با هلیکوپتر اورجینال که بیش از ۶۰ سال پیش عرضه شد، بسیار پیچیده تر است.

۸- هواپیمای Lockheed C-130 Hercules

هواپیمای ترابری C-130 Hercules ساخت کمپانی لاکهید را می توان پاسخ هواپیمای ترابری بال ثابت به هلیکوپتر شینوک نامید، به عنوان یک طرح امتحان شده و کارآمد که از زمان ورود به خدمت نظامی در سال ۱۹۵۶ نیازی به جایگزینی نداشته است. این هواپیمای ترابری مطمئن و همه کاره قادر است محموله های بزرگ را از باندهایی که ارتفاع بالایی دارند و سطح بی کیفیتی دارند، بلند کند. تازه نسخه C – ۱۳۰ J توسط ۲۱ کشور استفاده شده و انواع دیگر توسط ده ها کشور دیگر در سراسر جهان به کار گرفته می شود.

هرکولس مدرن که توسط لاکهید – مارتین ساخته می شود، برای هواپیمایی با چنین سابقه خدمت طولانی قابل توجه است. این هواپیما دارای چهار موتور توربوپراپ رولزرویس است که هر کدام ۴,۷۰۰ اسب بخار قدرت تولید می کنند. هرکولس با حداکثر سرعت ۶۶۷ کیلومتر در ساعت در ارتفاع ۲۲ هزار پایی پرواز می کند، اما می تواند تا سقف ۲۸۰۰۰ پایی بالا برود و حداکثر محموله بیش از ۱۹ تنی را حمل کند. این پرنده بسیار بزرگ حدود ۳۰ متر طول و ۱۱.۸ متر ارتفاع دارد و طول بال های آن ۴۰.۵ متر است.

هرکولس همان طور که از نامش پیداست، بسیار قدرتمند است، اما قابلیت های متنوعی نیز دارد و برای نقش های مختلفی از جمله خدمات هواشناسی، عملیات پزشکی، امدادرسانی در حوادث و آتش نشانی و همچنین پشتیبانی هوایی مورد استفاده قرار می گیرد. این هواپیما همچنین بسیار بزرگ است و می تواند انواع محموله ها از جمله بالگردهای دیگر، خودروهای زرهی، کالاهای روی پالت و پرسنل را حمل کند. باتوجه به اینکه نسخه بزرگ تر یعنی C-130J-30 “Super Hercules”نیز در حال تولید است، به نظر می رسد که هرکولس برای سال های متمادی در آینده همچنان در آسمان خواهد بود.

۷- بمب افکن Tupolev TU-95

در طول جنگ جهانی دوم، سه فروند بمب افکن B-29 Superfortress ساخت بوئینگ مجبور به فرود اضطراری در خاک شوروی شده و روس ها نیز آن ها را تصاحب کردند. از روی این بمب افکن های آمریکایی، آن ها نمونه های اولیه تقریباً کپی شده خود را با نام های توپولف TU – ۸۰ و TU – ۸۵ ساختند که به ساخت توپولف TU – ۹۵ منجر شدند. این بمب افکن دوربرد که ناتو آن را “خرس” نامید، پاسخ روسیه به B – ۵۲ بود و در سال ۱۹۵۶ وارد خدمت شد.

همانند بی-۵۲ آمریکایی، TU – ۹۵ یک هواپیمای قدرتمند و بزرگ با قابلیت حمل محموله های هسته ای است. این هواپیما تحت چندین بازطراحی مختلف برای کاربردهای نظامی متنوع، از جمله آموزش پرواز، شناسایی و وظایف ترابری، به عنوان لانچر برای هواپیماهای مافوق صوت، و برای بازیابی ماژول های فضایی برای برنامه فضانوردی روسیه قرار گرفت. کم تر هواپیمایی می تواند ادعا کند که چنین شغل پر فراز و نشیب و متنوعی مانند TU – ۹۵ داشته است.

از سال ۱۹۵۶ اتفاقات زیادی رخ داده است. جنگ سرد که نیاز به TU – ۹۵ را ایجاد کرد، مدت ها است که به پایان رسیده و روسیه در بسیاری از درگیری های دیگر مشارکت داشته است. علی رغم اینکه این هواپیما هنوز در حال استفاده است، ممکن است فرسودگی خود را نشان داده باشد. پس از دو حادثه، این هواپیماها در سال ۲۰۱۵ برای مدت کوتاهی زمین گیر شدند.

۶- بمب افکن Boeing B-52 Stratofortress

بوئینگ و ارتش آمریکا دهه هاست که همکاری های موفقی داشته اند که آغاز آن به جنگ جهانی اول باز می گردد، زمانی که این شرکت برای اولین بار مربیان پرواز را برای ارتش آموزش داد. از آن زمان، قراردادهای زیادی برای تولید پرنده های نظامی برای اهداف مختلف بین دو طرف منعقد شده است. این پرنده های نظامی شامل هواپیماهای جنگنده تاکتیکی، هلیکوپترها، هواپیماهای ترابری، هواپیماهای شناسایی، هواپیماهای جنگی بدون سرنشین و بمب افکن های دوربرد مانند B-17 Flying Fortress، B-29 Superfortress و B-52 Stratofortress می شوند.

البته مشخصات بی -۵۲ بسیار قابل توجه تر است. این هواپیما به قدری بزرگ است که برای برخاستن و فرود نیاز به مجموعه ای منحصر به فرد از مهارت ها و ارابه های فرود ویژه دارد. این بمب افکن دارای هشت موتور توربوفن پرت اند ویتنی است که هر کدام حدود ۱۷,۰۰۰ پوند نیروی پیشرانه تولید می کنند. طول بال های آن ۵۶.۳ متر است، ۴۸.۵ متر طول دارد، می تواند با حداکثر سرعت ۱,۰۴۰ کیلومتر در ساعت پرواز کند و برد آن ۱۴,۰۸۰ کیلومتر است. بی -۵۲ مدرن علی رغم بزرگی اش، تنها به پنج خدمه برای فعالیت نیاز دارد که شامل فرمانده، خلبان، مسیریاب، افسر جنگ الکترونیک و اپراتور رادار می شود.

این بمب افکن افسانه ای در حال حاضر هنوز در کشور آمریکا عملیاتی است و از سال ۱۹۵۲ در خدمت است. این دوران طولانی خدمت گواهی دیگری بر ویژگی های طراحی پایدار و کارآمد برخی از هواپیماهای نظامی پس از جنگ جهانی دوم است که آن ها را بیش از نیم قرن بعد هنوز قابل استفاده کرده است. نقش اصلی جدید این بمب افکن که در اصل به عنوان یک بمب افکن ارتفاع بالا در نظر گرفته می شود، فراهم کردن قابلیت حمله فوری در هر نقطه از جهان با سلاح های دقیق هسته ای و غیر هسته ای برای ایالات متحده است. نسخه های مدرن حداکثر ظرفیت حمل ۳۱.۷۵ تن را فراهم می کنند که به زودی تا حدود ۵۰ درصد ارتقا خواهد یافت که این هواپیما را در بخش خود بی رقیب می سازد. به این ترتیب انتظار می رود B – ۵۲ تا سال ۲۰۴۰ در خدمت باقی بماند.

۵- جنگنده Mikoyan-Gurevich MiG-17

میگ -۱۷ میکویان – گورویچ که توسط ناتو “فرسکو” نامیده می شود، تاریخ پر حادثه ای داشته و از زمان آغاز تولید در سال ۱۹۵۱ در بیش از ۲۰ ارتش جهان خدمت کرده است. نکته قابل توجه در ظاهر این هواپیما، دماغه فرو رفته با آن پس سوز تخت در قسمت عقب است که ظاهری شبیه سیگار به آن می دهد.

نسل قبلی آن یعنی میگ -۱۵ در جنگ کره با موفقیت خدمت کرد و این جت به روز شده با بدنه کشیده تر و بال های تیزتر، چابک تر بود. تسلیحات آن شامل سه توپ و ۱۶ راکت است و می تواند به سرعت ۱,۱۳۸ کیلومتر در ساعت برسد.

اولین دستاورد مهم میگ -۱۷، جنگ ویتنام بود که توسط نیروی هوایی ویتنام شمالی به کار گرفته شد، جایی که در آن Silver Swallow لقب گرفته و در برابر اف -۱۰۵ ها و اف -۴ های ایالات متحده قرار گرفت. اگرچه این هواپیماها در مقایسه با میگ چندان مانورپذیر نبود، اما برتری سرعتی نسبت به جنگنده روسی داشته و در نهایت ۱۰۵ فروند از آن ها را در طول درگیری سرنگون کردند.

پس از ساخت در کشور روسیه و همچنین لهستان، چین و چکسلواکی، بیش از ۹,۰۰۰ فروند در مدت کوتاهی تولید شد تا اینکه در سال ۱۹۵۸ تولید آن متوقف شد. این جت جنگنده مافوق صوت قدیمی با اینکه امروزه چیزی متعلق به گذشته است، اما هنوز هم در ارتش تانزانیا عملیاتی است.

۴- تانک M47 Patton

پس از جنگ جهانی دوم، ارتش آمریکا نیاز به بروزرسانی تانک های پتن، پرشینگ و شرمن را که در طول جنگ استفاده می شدند، احساس کرد. نتیجه آن واحد M۴۷ پتن بود که در سال ۱۹۵۰ راه اندازی شد و به نام ژنرال افسانه ای جورج اس. پتن که پنج سال پیش مرده بود، نامگذاری شد.

M۴۷ پتن با زره پوش چهار اینچی خود بسیار مستحکم و با موتور دوگانه توربو V12 خود که ۸۱۰ اسب بخار قدرت تولید می کرد، قدرتمند بود. با نهایت سرعت بیش از ۵۹ کیلومتر در ساعت، بیش از ۱۱ کیلومتر در ساعت سریع تر از نسل قبلی خود یعنی M۴۶ پتن بود و با توپ ۹۰ میلی متری و مسلسل های کالیبر ۳۰ و ۵۰ با قابلیت های ضدهوایی، به خوبی مسلح شده بود.

در حالی که تانک M۴۷ پتن هنوز در سال های اولیه تولید خود بود، ایالات متحده در حال کار بر روی جانشین آن یعنی M۴۸ بود که از بسیاری جهات برتر بود و در سال ۱۹۵۳ وارد خدمت شد. این تانک که تنها حدود یک دهه در ارتش آمریکا در سرویس بود، بعدها توسط کشورهای مختلف از جمله کره جنوبی، ترکیه، یوگسلاوی، اسپانیا و پاکستان به کار گرفته شد و نسخه مدرن شده آن در حال حاضر در ارتش ایران عملیاتی است.

۳- تانک T-54/T-55

T – ۵۴ به عنوان جانشین تانک افسانه ای T – ۳۴، کار سختی برای پر کردن جای خالی این تانک متعلق به دوران جنگ جهانی دوم داشت. نمونه اولیه آن در سال ۱۹۴۶ و بلافاصله پس از جنگ ساخته شد و در سال ۱۹۴۷ به تولید انبوه رسید. آن ها به همراه نسخه خواهر خود، تی ۵۵ اصلاح شده، از پر استفاده ترین تانک های تاریخ هستند که تا سال ۱۹۸۱ تولید می شدند. آن ها در جنگ اعراب و اسرائیل و جنگ ویتنام نیز حضور داشته و در اروپای شرقی، خاورمیانه و آفریقا به فعالیت ادامه دادند.

تی -۵۴ دارای یک توپ اصلی ۱۰۰ میلی متری، یک مسلسل ۷.۶۲ میلی متری روی برجک و یک موتور V۱۲ با قدرت ۵۲۰ اسب بخار بود. اضافات قابل ذکر در T – ۵۵ شامل یک اسنورکل که به آن اجازه می دهد تا به عمق بیش از پنج متر زیر آب برود، زره اضافی، ارتقای موتور، پوشش ضد تشعشع و تجهیزات تشخیص تشعشع بود که مورد اخیر بازتابی از تهدید بزرگ هسته ای جنگ سرد در زمان تولید این تانک است.

باتوجه به به قدمت طولانی آن، اگر فکر می کردید که T – ۵۴ تا به حال حتماً بازنشسته شده است، کاملاً اشتباه می کنید. با این حال، این تانک روسی هنوز هم در چندین ارتش از جمله افغانستان، کوبا، اتیوپی، عراق و نیجریه عملیاتی است. اخیراً روسیه نیز مجبور شده واحدهای زیادی از این تانک را به عنوان توپخانه در خط مقدم اوکراین به خدمت بگیرد، چرا که به دلیل تلفات سنگین در جنگ اوکراین، نیروی تانک این کشور تا ۱۵۰ دستگاه در ماه با کاهش مواجه می شود.

۲- تانک M3 Stuart

پیش از ورود به جنگ جهانی دوم، آمریکا به متفقین پیشنهاد کمک از طریق تجهیزات اجاره ای را داد که شامل تانک M۳ استوارت می شد. انگلیسی ها این سلاح ها را در نبرد شمال آفریقا تحت فرماندهی ژنرال برنارد «مونتی» مونتگومری به کار گرفتند و به خاطر قابلیت اطمینان بالا، سرعت و ساختار مستحکمشان مورد تحسین قرار گرفتند.

در حالی که تانک های ام ۳ استوارت تانک های کوچکی بودند، با تانک های پانزر آلمانی قابل مقایسه نبودند و برجک های بلند آن ها، آن ها را در برابر حمله تانک های بسیار قوی تر آلمانی آسیب پذیر می کرد. آن ها علاوه بر توپ ضدتانک ۳۷ میلی متری اصلی، زرهی به ضخامت یک و نیم اینچ و تا چهار مسلسل داشتند.

تانک M۳ استوارت به تعداد زیاد توسط شرکت American Car and Foundry آمریکا در انواع مختلف تولید شد، از جمله پیکربندی های بدون برجک که به عنوان نفربر استفاده می شد و نسخه Satan به معنای «شیطان» که یک شعله افکن را در خود جای داده بود. این تانک هنوز هم به عنوان یک وسیله نقلیه آموزشی در ارتش پاراگوئه عملیاتی است، اگر چه از سال ۱۹۴۱ در سرویس بوده است.

۱- تانک T-34

تی -۳۴ که در اواخر دهه ۱۹۳۰ توسعه یافت، در موفقیت روسیه در جبهه شرقی جنگ جهانی دوم موثر بود و در نهایت به تغییر مسیر جنگ جهانی دوم به نفع متفقین کمک کرد. ترکیب تحرک، ساختار مستحکم و زمخت و قدرت آتش آن را به حریفی قدرتمند برای تانک های آلمانی مانند واحدهای معروف پانزر تبدیل کرده بود. این تانک در کارخانه هایی در خارکف و استالینگراد تولید می شد، تانکی که در استالینگراد ارزش خود را به عنوان یک ماشین جنگی قدرتمند ثابت کرد.

در طول جنگ، T – ۳۴ دستخوش تغییرات و بروزرسانی های مختلفی در طراحی خود شد که منجر به مدل ها و انواع مختلفی گردید. تغییراتی در ضخامت زره، ارتقای موتور و طراحی برجک آن به وجود آمد، اما ویژگی های اصلی آن دست نخورده باقی ماندند. این موارد شامل توپ اصلی ۷.۶۲ میلی متری قدرتمند، شنی های عریض که امکان توزیع وزن بهتر و تحرک آفرودی را فراهم می کرد و زره شیب دار آن بود که در منحرف کردن گلوله های دشمن موثر بود.

T – ۳۴ هنوز هم در خدمت است، که گواهی بر میراث و ماهیت مستحکم این یادگار جنگ جهانی دوم است که در توسعه تانک های مدرن بسیار تاثیرگذار بود. این دارایی ارزشمند هنوز هم در ارتش های کره شمالی، لائوس، ویتنام، یمن و گینه حضور فعال دارد.