نتایج یک مطالعه نشان میدهد زنانی که در مورد دیگران شایعهپراکنی یا غیبت میکنند در واقع میزان حسادتشان بالا و اعتماد به نفسشان پایین است.
محققان از ۱۹۰ زن ۲۳ تا ۳۵ ساله خواستند که به جذابیت فیزیکی و عزت نفس خود در مقیاسی مشخص امتیاز بدهند. سپس به هر کدام از آنها تصویری از یک زن که در دستههای با جذابیت بالا یا پایین طبقهبندی شده بودند داده شد.
از شرکتکنندگان خواسته شد تا خود را در یک گروه اجتماعی با مرد «مورد نظر» خود تصور کنند و فرض کنند زنی که عکسش به آنها نشان داده شده وارد گروه شده و به آن مرد نزدیک میشود.
آنها حسادت خود را بر اساس یک مقیاس ارزیابی کردند. پس از آن اطلاعات منفی در مورد آن زن به شرکتکنندگان ارائه و از آنها خواسته شد تا احتمال به اشتراکگذاری این اطلاعات در زمینههای مختلف اجتماعی را رتبهبندی کنند.
بررسی نتایج نشان داد که شرکتکنندگان بیشتر احتمال دارد اطلاعات منفی در مورد این زن را به دوستان خود منتقل کنند تا هر کس دیگری.
همچنین اگر زن مورد نظر از جذابیت بالایی برخوردار بود، احتمال بیشتری داشت که احساس حسادت عاشقانه بیشتری داشته باشند که به نوبه خود با احتمالِ بالاتری برای غیب کردن درباره او مرتبط بود.
محققان دریافتند شرکتکنندگانی که اعتماد به نفس پایینی دارند، احتمال شایعهپراکنیشان بیشتر است، بهویژه زمانی که رقبا از جذابیت بالایی برخوردار هستند.
این تیم از دانشسرای عالی پکن یافتههای خود را در مجله Evolutionary Psychological Science منتشر کردند.
آنها نوشتند: «این تحقیق بررسی کرد که آیا و چگونه زنان جوان از روش شایعهپراکنی برای به دست آوردن فرصتهایی در جهت منافع خود در مواجهه با رقبای عشقی بالقوه جذاب استفاده میکنند.»
و نتیجه را اینطور توضیح دادند: «نتایج ما نشان میدهد که هنگام مواجهه با رقبای بالقوه جذاب از نظر فیزیکی، زنان جوان سطوح بالاتری از حسادت عاشقانه را تجربه میکنند و بنابراین احتمال بیشتری وجود دارد که اطلاعات منفی که میتواند به شهرت جنسی آن فرد آسیب بزند را به دوستان خود منتقل کنند.
علاوه بر این، زنان با عزت نفس پایین بیشتر احتمال دارد که سطوح بالاتری از حسادت عاشقانه را تجربه کنند و بیشتر احتمال دارد اطلاعات منفی را به دوستان خود منتقل کنند.
آیا مردان به اندازه زنان غیبت میکنند؟
یک مطالعه اخیراً نشان داد که مردان به اندازه زنان غیبت میکنند.
محققان از بیش از ۲۲۰۰ نفر در مورد عادات غیبت و شایعهپراکنیشان پرسیدند و دریافتند که زنان و مردان به یک اندازه احتمال دارد که در محل کار خود پشت سر این و آن حرف بزنند.
اما در حالی که زنان تمایل دارند با حس مثبت و حمایتی در مورد همکاران خود صحبت کنند، مردان سعی میکنند رقبا را از میدان به در کنند.
محققان بر این باورند که غیبتکردن برای زنان شیوهای برای رقابت است که از لحاظ فیزیکی تهدیدکننده نیست، در حالی که برای مردان به افزایش اعتماد به نفسشان کمک میکند.
این مطالعه در ماه مارس توسط دانشگاه آریل اسرائیل انجام و منتشر شد.
“یک مطالعه اخیراً نشان داد که مردان به اندازه زنان غیبت میکنند.”
آره حتما. ماست هم سیاهه. دقت کرده باشید همیشه در تحقیقاتی که به یک ویژگی منفی یا ضعف در زنان میپردازه حتما باید آخرش چنین چیزی رو هم اضافه کنند تا از حمله فمینیستها در امان بمونند. در مورد زیاد حرف زدن زنان تحقیق میکنند آخرش میگن مردها هم همین قدر حرف میزنند. در مورد غیبت زنان حرف میزنند آخرش میگن مردها هم همین قدر غیبت میکنند. انگار ما هیچکدوم توی جامعه زندگی نمیکنیم و تفاوت زنها و مردها رو در این موارد نمیبینیم. قطعا مردها هم ویژگیهای منفی خاص خودشون رو دارند (که معمولا هم خودشون قبول دارند و حساسیتی نسبت بهش ندارند) ولی عمرا دیده باشید وقتی صحبت از اون ویژگیها در مقالهای میشه آخرش نویسنده بگه زنها هم همین ویژگی رو دارند.
به عنوان فوق لیسانس رشته ریاضی و آمار دقت نکرده بودم به این فرمایش عمیق شما! در مورد این تحقیق بالخصوص حرفی ندارم ولی مثل اینکه اصلا نمیدونید علم چطوری کار میکنه. علم با میل و تعصب و پیشفرض و نگاه ظاهر بین کار نمیکنه با مطالعه و کشف و بررسی آمار و داده های آشکار و پنهان کار میکنه. ضد علم گرایی هم از تحفه های ایرانی بودنه این سالهاست.
اگر فرض رو بر این بگیریم که فرمایش شما ناشی از ناآگاهی تون از حوزه علوم انسانی (جامعه شناسی و روانشناسی) هست و نه سادهاندیشی یا خدای نکرده تعصب کور، برای اینکه ذهن شما دوست “دانشمند، عالم و ژرف اندیش” رو روشن کنم بهتره به اطلاعت برسونم که حوزه علوم انسانی خیلی با ریاضیات و علوم طبیعی متفاوته. محقق در حوزه علوم انسانی مثل همین تحقیق ذکر شده در این مقاله، پرسشنامهای طراحی کرده و پس از پاسخدهی گروهی از نمونهها به آن، به تحلیل آماری و تفسیر نتایج میپردازد. اینکه پرسشنامه چگونه طراحی بشه، جامعه آماری چگونه انتخاب بشه و نتایج چطور تحلیل بشه کاملا میتونه به شکل دهی نتایج ضد و نقیضی منجر بشه. به همین دلیل هم هست که در اکثر تحقیقات این حوزه نمیتوان به نتیجه قطعی رسید و بسیار پیش میآید که مقالاتی که با فاصله زمانی اندک توسط دو گروه مختلف در یک جامعه یکسان منتشر شدهاند به دو نتیجه کاملا متفاوت رسیده باشند. دقیقا در همین مقاله بالا که به نظر یک مقاله ژورنالیستی و نه تحقیقاتی میآید به دو تحقیق مختلف اشاره شده که یکی در مورد غیبت در زنان بوده و تحقیق دیگر به تعداد برابر مردان اشاره کرده و نویسنده ژورنالیست مقاله براساس دیدگاه و سیاستهای رسانهای خودش نتایج این دو تحقیق رو درکنار هم آورده.
این رو هم در نظر داشته باش که برخلاف علوم طبیعی که معمولا نتایج تحقیقات آنها تاثیری در سیاستگذاریها و ساختار قدرت ندارند، در تحقیقات علوم انسانی، برای سیاستمداران و افراد ذینفع بسیار مهم است که عمدتا نتایجی که در راستای اهداف و سیاستهای آنان هست منتشر گردد. به همین دلیل هم علیرغم پذیرفتن منشور اخلاق علمی توسط محققین و مدیران آنها در دانشگاهها و مراکز تحقیقاتی در راستای نداشتن سوگیری در تحقیقات، اتفاقی که در عمل میافتد این است که توزیع بودجه به گروههای تحقیقاتی و در نتیجه موضوعات مورد بررسی در راستای روایت مطلوب سیاستمداران و سایر ذینفعان صورت میگیرد.