درگذشت مردی که ۷ دهه با «ریه آهنی» زندگی کرد + ویدیو

نورا تاجدینی جمعه، ۲۵ اسفند ۱۴۰۲

وکیلی که پس از ابتلا به فلج اطفال به مدت ۷ دهه با یک ریه آهنی زندگی می کرد، در سن ۷۸ سالگی درگذشت.

پل الکساندر، معروف به پولیو پل، بر اثر ابتلا به کووید-۱۹ درگذشت.

پل که ۳۳۰ هزار دنبال‌کننده در شبکه اجتماعی تیک‌تاک داشت، پس از ابتلا به فلج اطفال در سال ۱۹۵۲ در سن ۶ سالگی فلج شد.

او پس از بازی در خارج از خانه با تب و سردرد بازگشت و پس از چند روز به سرعت به بیمارستان منتقل شد.

سپس پزشکان پل را برای خارج کردن مخاطی که ریه‌هایش را پر کرده بود، عمل کردند.

زمانی که او به هوش آمد، خود را در یک مخزن مکانیکی دید، چیزی که باید بقیه عمر با آن سر می کرد.

علیرغم محدودیت های زندگی در این دستگاه، پل موفق شد که وکیل شود و حتی نامزد کند.

او در حین تحصیل در دانشگاه با زنی به نام کلر آشنا شد که بعداً از او خواستگاری کرد.

اما امید او برای ازدواج پس از مخالفت مادر کلر به سرانجام نرسید.

مرگ پل پس از زندگی در این دستگاه به مدت ۷ دهه، در صفحه GoFundMe او تایید شد.

کریستوفر، فعال حقوق معلولان در این باره گفت:

پل الکساندر معروف به «مردی با ریه آهنین» دیروز درگذشت.

او پس از ابتلا به فلج اطفال در دوران کودکی، بیش از ۷۰ سال در یک ریه آهنی زندگی کرد.

پل در این زمان به کالج رفت و وکیل و نویسنده شد.

داستان او بسیار مشهور شده و الهام‌بخش مردم در سراسر جهان بود.

پل الگویی باورنکردنی بود که در یادها باقی خواهد ماند.

طبق گزارش ها، پل بر اثر ابتلا به کووید-۱۹ درگذشته است.

لینکلن، مدیر شبکه های اجتماعی پل، در اواخر ماه فوریه در اکانت تیک‌تاک او به طرفدارانش اطلاع داد که آزمایش کووید او مثبت شده و به اورژانس بیمارستان منتقل شده است.

پل از اکانت تیک‌تاک خود برای پاسخ به سوالات طرفدارانش در مورد فلج اطفال و ریه آهنی در مجموعه‌ای از ویدیوها به نام Coversations with Paul (مکالماتی با پل) استفاده می کرد.

فلج اطفال یک ویروس کشنده است که به نخاع حمله کرده و برخی از بازماندگان را فلج می کند.

این بیماری در اوایل دهه ۱۹۰۰ تا ۱۹۵۰ باعث فلج شدن ده‌ها هزار کودک به صورت سالانه شد.

علائم این بیماری عبارت‌اند از: تب، خستگی، سردرد، استفراغ، سفتی گردن و درد عضلانی.

بسیاری از کودکان پس از ابتلا به این بیماری باید در ریه‌های آهنی قرار می‌گرفتند.

سرانجام واکسن فلج اطفال در سال ۱۹۵۵ اختراع شد.

پل تیمی از مراقبان داشت تا او را تمیز کرده و از او مراقبت کنند و از دهانش برای نوشتن یا کار با تلفن استفاده می کرد.

علیرغم اختراع ونتیلاتورهای مدرن‌تر از دهه ۱۹۶۰، پل تصمیم گرفت که به استفاده از ریه آهنی خود ادامه دهد؛ زیرا به آن عادت داشت.

او دو سال در بیمارستان زندگی کرد؛ اما دبیرستان را به پایان رساند، از دانشگاه با مدرک حقوق فارغ‌التحصیل شد و چندین دهه به وکالت پرداخت.

پل تکنیکی به نام تنفس قورباغه ای را یاد گرفت که به افراد اجازه می دهد به جای استفاده از ریه ها، هوا را با گلوی خود ببلعند. او با این تکنیک می توانست کمی خارج از ریه آهنی خود باشد.