زلزله بم در سال ۱۳۸۲، یکی از فاجعههای هولناک تاریخ معاصر ایران بود که زندگی هزاران نفر را تحت تاثیر قرار داد. اما در میان تمام درد و رنجهای ناشی از این حادثه، یک موضوع در دل فاجعه باقی ماند که کمتر کسی جرات صحبت در مورد آن را داشت: دزدیده شدن کودکان زلزلهزده بم.
کیانوش عیاری، کارگردان مطرح ایرانی، یکی از معدود افرادی است که به این مسئله پرداخته و شجاعت لازم را برای بازگویی این واقعیت در سینما نشان داده است. در فیلم «برف روی کاجها»، او به نوعی به این موضوع اشاره میکند و به شکلی تلخ، اما واقعی، پرده از یک معضل اجتماعی برمیدارد.
بسیاری از خانوادهها پس از وقوع زلزله بم، متوجه شدند که فرزندانشان ناپدید شدهاند و هیچ ردی از آنها پیدا نمیشد. این رویداد به یک راز بزرگ تبدیل شد که برخی بر آن سرپوش گذاشتند و برخی دیگر به دلیل ترس از پیامدها، سکوت کردند. کیانوش عیاری با شجاعت به این سکوت پرداخته و این موضوع را در قالب یک روایت سینمایی، که از دل حقیقت بیرون آمده، به نمایش گذاشته است.
این روایت از یک فاجعه تلخ در تاریخ ایران، هنوز هم در یاد و ذهن مردم باقی مانده است و سالروز زلزله بم، یادآور بسیاری از دردها و سوالات بیجواب است.
حقیقت داره. اون زمان تو همین تهران کلی بچه گم میشد.
ما یادمونه که بچه دزد میگفتن.
مناطق جنوبی هم یه چیز عادی بود. و حتی فروش بچه عادی بود. اکثرا سر از پاکستان و هنند در میاوردن. یا برای اعضا یا برای فروش و تکدی گری.
یه گزارش میخوندم ۱۰ سال قبل منتشر شد. که تو همین تهران یه باند رو دستگیر کردن و بچه ها همه علیل و فلج بودن. بچه ها میگفتن سردست های باند عمدا پاهاشون رو میشکوندن یا دستشون رو میشکوندن تا برای تکدی گری اماده بشن. تو گزارش یکی از بچه ها پاش از زانو قطع شده بود. گفت بدونه بیهوشی با چاقو پامو قطع کردن.