تعداد معدودی از سلاح های مدرن میدان نبرد به اندازه تانک ترسناک هستند. تانک ها سرعت، غافلگیری و شوک را با هم ترکیب می کنند تا حتی بر قوی ترین دفاع های دشمن غلبه کنند. تانک مجهز به یک توپ با کالیبر بزرگ، محافظت شده با بیش از ۳۰ سانتیمتر زره، و قادر به حرکت در ناهموارترین زمین ها با سرعت ۵۰ کیلومتر در ساعت، برای شکستن مستحکم ترین خطوط دفاعی دشمن در خط مقدم طراحی شده است. این زره پوش یک سوراخ بزرگ در دفاع دشمن ایجاد کرده و با ایجاد ویرانی از دل این خط دفاعی عبور می کند.
برای هشتاد سال، ارتش ایالات متحده یکی از قدرت های زمینی برجسته در سراسر جهان بوده است. این کشور در پنج قاره از هفت قاره جهان و در هر آب و هوای ممکن، از شهرها گرفته تا بیابان ها، جنگیده است. تانک های این کشور نه تنها باید قدرت آتش، حفاظت و تحرک را برای شکست قوی ترین دشمنان می داشتند، بلکه باید در هر محیطی عملکردی قابل اعتماد و اطمینان از خود ارائه می کردند. امروزه، از آنجایی که هواپیماهای بدون سرنشین و هوش مصنوعی ماهیت جنگ زمینی را به طور غیرقابل برگشتی تغییر داده اند، تانک همچنان گذشته همیشه مهم است، زیرا برای مقابله با تهدیدات جدید، دائماً در حال تکامل است. در اینجا به تغییراتی خواهیم پرداخت که تانک های ارتش ایالات متحده از زمان جنگ جهانی دوم تجربه کرده اند.
خدمه تانک M4 Sherman در روز عملیات حمله به نرماندی در جنگ جهانی دوم
جنگ جهانی دوم | M4 Sherman
تانک M4، تانک متوسط استاندارد ارتش ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم، احتمالاً مشهورترین تانک ساخته شده در تاریخ رزم است. نزدیک به ۵۰,۰۰۰ دستگاه تانک شرمن بین سال‌های ۱۹۴۲ و ۱۹۴۵ ساخته شد و توسط همه قدرت‌های بزرگ نیروهای متفقین، از جمله ایالات متحده، بریتانیا (که نام مستعار “شرمن” را به آن داد)، اتحاد جماهیر شوروی، فرانسه، چین و کانادا، به کار گرفته شدند. دهه‌ها پس از پایان جنگ جهانی دوم، این تانک در تعدادی از درگیری‌های دیگر، از جمله جنگ کره، جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۶۷، و حتی انقلاب کوبا، خدمت کرد.
پس از جنگ جهانی اول، ارتش ایالات متحده نیروهای زرهی خود را به شدت محدود کرده و تحقیقات و توسعه خودروهای زرهی رزمی را کاهش داد. این امر منجر به عقب افتادن این کشور از قدرت های اروپایی در زمینه تانک شد. پس از حمله ژاپنی ها به بندر پرل هاربر، یک تانک جدید به نام تانک متوسط M4 در ایالات متحده با عجله فراوان وارد مرحله تولید انبوه شد. M4 دارای یک توپ اصلی ۷۵ میلی متری با شتاب کم، دو مسلسل و یک برجک و بدنه فولادی با زرهی به ضخامت دو تا سه اینچ بود. هیچ یک از این ویژگی‌ها، به‌ویژه توپ اصلی، در کلاس بهترین ها نبود و در پایان جنگ در مقایسه با تانک آلمانی پانتر، کاملاً متوسط به شمار می رفت.
با این حال، M4 تانک موفقی بود، اما نه به این دلیل که به مسلح‌ترین یا بهترین تانک از لحاظ زره به شمار می رفت. ارتش ایالات متحده که موظف به انجام یک توسعه گسترده و همزمان تجهیز متحدانش بود، تصمیم گرفت یک طرح تانک مناسب را کپی کند و به خاطر کارآیی، آن را تا حد زیادی در طول جنگ بدون تغییر نگه داشت. M4 قابل اعتماد و کارآمد و می‌توانست به سرعت تعمیر شود تا به نبرد بازگردد. این قابلیت به ارتش اجازه داد تا قدرت تانک در خط مقدم را بالا نگه دارد، در حالی که نیروی هوایی، توپخانه، زره پوش های ضد تانک و پیاده نظام برای به حداقل رساندن ضعف های M4 تلاش می‌کردند. در حالی که بر روی کاغذ تانک پانتر آلمانی ها تانک برتر بود، تعمیر و نگهداری آن دشوار بوده و از کمبود در تولید رنج می برد.
تانک شرمن در بسیاری از نبردهای معروف در طول جنگ جهانی دوم، از جمله فرود نیروها در شمال آفریقا، سیسیل و ایتالیا، حمله به نرماندی، و همچنین آزادی فرانسه و نبرد بولژ شرکت داشت. در دست متحدان، تانک های شرمن در کورسک – بزرگترین نبرد تانک در تاریخ – نبردهای برمه، و در عملیات مارکت گاردن، کارزار شکست خورده برای آزادسازی هلند و کوتاه کردن جنگ، به کار گرفته شدند.
یک تانک Patton M47 به نمایش گذاشته شده در موزه ژنرال جرج پتن در کالیفرنیا
میدان نبرد هسته ای | M47/48/60
در اواخر دهه ۱۹۵۰، ارتش ایالات متحده فکر می کرد که خوب می داند جنگ بعدی چگونه خواهد بود. به باور آن ها، احتمالاً این جنگ با تهاجم شوروی به اروپای غربی و با استفاده هر دو طرف از سلاح‌های هسته‌ای در میدان نبرد همراه می بود. بخش‌های ارتش برای دفاع همه جانبه بازسازی شدند، زیرا برنامه‌ریزان ارتش ایالات متحده چنین باور داشتند که ارتش‌های زرهی کشورهای عضو پیمان ورشو از مرز بین آلمان غربی و شرقی عبور کرده و نیروهای دفاعی ناتو را مانند سیل در نوردیده و نیروهای آمریکایی مجبور به استفاده از سلاح های هسته ای تاکتیکی علیه مهاجمان خواهند شد.
سری تانک‌های M47، M48 و در نهایت M60، سه تانکی بودند که ارتش ایالات متحده به‌سرعت در اوایل دهه ۱۹۵۰ معرفی کرد. هر کدام بر اساس ویژگی های تانک قبلی ساخته شده بودند. این تانک‌ها با نام مستعار تانک‌های پتن (Patton)، به‌عنوان تانک‌های همه‌منظوره طراحی شدند، با قدرت آتشی برای نابودی تانک‌های T-55 و بعداً T-62 متعلق به شوروی. تانک M47 و نسخه‌های اولیه M48 در ابتدا به یک توپ اصلی ۹۰ میلی‌متری مجهز بودند که در نهایت با M68 که نسخه ای از توپ خان دار ۱۰۵ میلی‌متری بریتانیایی L7 بود جایگزین شد. تانک‌های پتن تعداد خدمه را از پنج به چهار کاهش دادند، اما طرح کلی M4 با مسلسل کالیبر ۵۰ برای فرمانده و یک مسلسل ۷.۶۲ میلی‌متری کواکسیال برای گلوله گذار را حفظ کردند. بدنه و برجک هر دو به عنوان تکه هایی یکپارچه از فلز ریخته گری شده بودند، با حدود ۹ تا ۱۰ اینچ محافظ زره در قوس جلویی – بیش از سه برابر بیشتر از شرمن.
تانک های مختلف پتن در درگیری های متعددی از جمله جنگ یوم کیپور در سال ۱۹۷۳ در اسرائیل، جنگ های ۱۹۶۵ و ۱۹۷۱ بین هند و پاکستان و عملیات طوفان صحرا در عراق در سال ۱۹۹۱ خدمت کردند.
یک تانک آمریکایی M1 Abrams در بغداد، عراق
بازگشت جنگ سرد | M1 Abrams
مواجهه بالقوه با ناوگان بزرگ تانک های اتحاد جماهیر شوروی – بزرگترین ناوگان تانک در جهان – به این معنی بود که ایالات متحده باید بهترین فناوری تانک را به دست می آورد. کارزار آلمانی-آمریکایی برای ساخت تانک جدید MBT-70 با موانعی روبرو شده و در نهایت شکست خورد، موضوعی که جایگزینی M60 را به تاخیر انداخت. در اواخر دهه ۱۹۷۰، ارتش ایالات متحده تانک های پتن را رها کرده و به صفحه نقشه کشی بازگشت تا طرحی تازه را خلق کند که تعدادی از فناوری های پیشرفته را در خود جای داده بود. تانک کاملاً جدید XM-1 نام داشت که بعداً M1 نامگذاری شد و به افتخار افسر افسانه ای تانک ارتش و رئیس ستاد ارتش، کریتون آبرامز نامگذاری شد. نتیجه یک تانکی بزرگ بدون نقطه ضعف بود که از قدرت آتش، حفاظت و تحرک عالی سود می برد، در حالی که تانک های قبلی مجبور بودند یک یا چند قابلیت را قربانی کنند تا قابلیت های دیگر را به حداکثر ظرفیت ممکن برسانند.
تانک آبرامز تعدادی فناوری جدید را در خود جای داد که به سرعت آن را به پیشرفته ترین تانک زمان خود تبدیل کرد. در حالی که این تانک توپ اصلی L7 M60 را حفظ می کرد، از زره های کامپوزیت سرامیکی که در بریتانیا ساخته شده بود استفاده می کرد. با نام Chobham در انگلستان و Starflower در ایالات متحده، این زره محافظت بی‌سابقه‌ای را در برابر کلاهک‌های ضد تانک انفجاری شلیک شده از موشک ها، راکت ها و توپ های تانک ها ارائه می‌کرد. موتور توربین گازی ۱,۵۰۰ اسب بخاری که تفاوتی بزرگ با موتورهای دیزلی قبلی را رقم می زد، باعث شده بود که این تانک سریع و بیصدا باشد، دو ویژگی که معمولاً به تانک ها نسبت داده نمی شود. یک کامپیوتر بالستیک به آن دقت بسیار خوبی در برد بالا و حتی در حرکت می داد، در حالی که یک دوربین تصویربرداری حرارتی آن را قادر می ساخت تا در شب و از طریق صفحه های دود با اهداف درگیر شود.
اگر چه تانک آبرامز برای میدان نبرد اروپا ساخته شده بود، غسل تعمید شلیک آن در عملیات طوفان صحرا، آزادی کویت رخ داد، جایی که در نبرد مدینه ریج و نبرد ۷۳ ایستینگ در عراق شرکت کرد. تانک های آبرامز همچنین در نبرد فلوجه در سال ۲۰۰۴ و بغداد در سال ۲۰۱۰ نیز شرکت کردند.
به سمت آینده | M1A2SEPv3 Abrams
پایان جنگ سرد توسعه تانک ها را کند کرد و در حالی که ارتش ایالات متحده بارها سعی کرد جایگزینی برای M1 بسازد، همه تلاش هایش با شکست مواجه شد. تاکید بر جنگ با قدرت های بزرگ به سمت تمرکز بر مقابله با نیروهای شبه نظامی و مبارزه با تروریسم تغییر کرد که عمدتاً تانک ها را به حاشیه راند. جنگ خلیج فارس، حمله به عراق و تعدادی تانک فرستاده شده به افغانستان و کوزوو نشان داد که این رویکرد اشتباه است. در همین حین، M1 Abrams با بروزرسانی‌هایی از جمله توپ سنگین‌تر و قدرتمندتر ۱۲۰ میلی‌متری M256، زره اورانیوم ضعیف‌شده مؤثرتر، و نمایشگر دید در شب تصویربرداری حرارتی برای فرمانده، تقویت شد. همچنین این نسخه جدید دارای یک واحد موتوری کمکی برای فعال نگه داشتن سنسورها در حالت خاموش شدن موتور بود و از شبکه سازی دیجیتال استفاده می کرد.
با این حال، در اواخر دهه ۲۰۱۰، مشخص بود که تانک آبرامز برای مقابله با تانک‌های جدید روسیه و چین به یک سری ارتقاء نیاز دارد. نسخه امروزی تانک آبرامز با نام M1A2SEPv3، دارای ویژگی‌های جدیدی است، از جمله سیستم رادیویی تاکتیکی مشترک، یک سیستم ارتباط دیجیتال امن، و یک دیتالینک مهمات برای برنامه‌ریزی گلوله‌های اصلی کامپیوتری جدید. برخی از این تانک ها سیستم حفاظت فعال تروفی را برای شناسایی و انهدام موشک ها و راکت های ضد تانک نزدیک شونده دریافت خواهند کرد. با این حال، این آخرین مدل صرفاً پُلی است برای آبرامز جدید، که به طور آزمایشی M1E3 نامیده می شود، تانکی که دارای تعدادی ویژگی جدید است که احتمالاً شامل موتور هیبریدی دیزل-الکتریکی، برجک بدون سرنشین، گلوله گذار خودکار توپ اصلی و توانایی پرتاب و بازیابی پهپادهای شناسایی خواهد بود.
بدون نظر