پس از ۳۳ سال از آن لحظه به‌یادماندنی در المپیک، درک ردموند همچنان قصد ندارد از دنیای ورزش کنار بکشد. او که در المپیک بارسلونا دچار پارگی همسترینگ پای راست شد و با کمک پدرش، جیم، مسیر مسابقه را ادامه داد، در تاریخ ورزش جاودانه شده است. تصاویر لحظه‌ای که با درد شدید، روی یک پا تلاش می‌کرد نیمه‌نهایی دوی ۴۰۰ متر را به پایان برساند، در حالی که داوران می‌خواستند او را از پیست خارج کنند، تاکنون بیش از ۱۰۰ میلیون بار در یوتیوب دیده شده است.
بااین‌حال، زندگی ردموند فراتر از آن اتفاق تاریخی است و هنوز هم حسرت می‌خورد که چرا نتوانست به فینال برسد. او که تنها شش ماه با شصت‌سالگی فاصله دارد، دو هدف مهم را دنبال می‌کند.
یکی از آرزوهای او این است که برای یک مبارزه نهایی در بوکس آماتور آماده شود و ترجیح می‌دهد حریفش کسی باشد که از نظر وزن و سطح مهارت با او برابر باشد؛ فرقی نمی‌کند ۲۰ ساله باشد یا ۵۰ ساله. هدف دیگرش حضور در تیم بسکتبال بالای ۵۵ سال بریتانیا در مسابقات جهانی FIMBA در سوئیس است که در ماه ژوئن برگزار می‌شود. ردموند درباره انگیزه‌هایش گفته است:
چرا این کارها را می‌کنم؟ چون آدمی نیستم که یک جا بنشینم و بیکار باشم. از زمان المپیک بارسلونا، همیشه درگیر ورزش بوده‌ام و همچنان دوست دارم رقابت کنم. برایم هیجان‌انگیز است که دوباره پیراهن بریتانیا را بپوشم و در یک رقابت بین‌المللی شرکت کنم.
مدتی پیش یکی از اعضای کادر فنی تیم بسکتبال با من تماس گرفت و پرسید که آیا هنوز بازی می‌کنم و علاقه‌ای به صحبت در این مورد دارم یا نه. همین پیشنهاد را به چشم یک چالش جدید دیدم و وقتی در آگوست سال گذشته اعلام کردند که در تیم حضور دارم، بسیار خوشحال شدم. من آدمی نیستم که بگویم هرگز. همیشه ممکن است اتفاقی غیرمنتظره رخ دهد.
البته مسیر آماده‌سازی ردموند بدون مشکل نبود. در اولین اردوی تمرینی از ناحیه آشیل دچار آسیب شد و سپس همسترینگ پای چپش کش آمد؛ اما خوشبختانه این‌بار پای راستش که در المپیک آسیب دیده بود، مشکلی پیدا نکرد.
در این سن دیگر مثل ۱۹ یا ۲۹ سالگی نمی‌توانم بدون فکر به بدنم فشار بیاورم و باید خیلی حساب‌شده‌تر تمرین کنم. با افزایش سن، ورزش کردن نیاز به هوشمندی بیشتری دارد و من تازه دارم این را یاد می‌گیرم.
با اینکه زمانی یک ورزشکار المپیکی بودم، اما مثل هر فرد عادی وقتی بند کفشم را می‌بندم، ممکن است نفس‌نفس بزنم! من سوپرمن نیستم، اما همه چیز به طرز فکر بستگی دارد. من خودم را ۶۰ ساله نمی‌بینم، رفتارم هم مثل یک فرد ۶۰ ساله نیست و لباس‌هایم هم نشان‌دهنده این سن نیستند.
در واقع، همه‌چیز به ذهنیت تو بستگی دارد. اگر فکر کنی که چون به ۶۰ سالگی رسیده‌ای، دیگر باید از همه‌چیز کناره بگیری، بدنت هم همین را باور خواهد کرد. برایم جالب است که وقتی در سخنرانی‌های انگیزشی سنم را می‌گویم، همه متعجب می‌شوند و می‌پرسند: “واقعاً ۵۹ سالته؟!”. در دنیای امروز، ۶۰ سالگی مثل ۴۰ سالگیِ ۴۵ سال پیش است.
ردموند که پدرش در سال ۲۰۲۲ در سن ۸۱ سالگی درگذشت، یکی از اعضای تیم دوی امدادی ۴×۴۰۰ متر بریتانیا بود که در سال ۱۹۹۱ در توکیو قهرمان جهان شد. پس از دوران حرفه‌ای‌اش در دوومیدانی و گذراندن چندین عمل جراحی، به دنیای بسکتبال رفت و برای تیم بیرمنگام بولتز و تیم ملی انگلستان بازی کرد. او همچنین یکی از مالکان یک تیم بین‌المللی مسابقات موتورسواری بود و حتی در برنامه تلویزیونی سلبریتی گلادیاتورز هم شرکت کرد. علاوه بر این، سابقه حضور در ورزش‌هایی مثل راگبی هفت‌نفره، کیک‌بوکسینگ و بوکس آماتور را دارد و در حال حاضر هفته‌ای دو بار به تیراندازی با اهداف پروازی می‌پردازد. تمام این تجربیات می‌توانند در رقابت‌های بسکتبال به کمک او بیایند.
ردموند که پدر چهار فرزند و پدربزرگ پنج نوه است، تأکید کرده که نمی‌خواهد فقط به خاطر شهرتش در تیم باشد.
من اینجا نیستم که فقط یک اسم باشم، بلکه می‌خواهم واقعاً برای تیم مفید باشم. امیدوارم بتوانم تجربه حضور در رقابت‌های بین‌المللی را، هرچند در رشته‌های دیگر، به تیم اضافه کنم. من بهترین شوت‌زن سه‌امتیازی نیستم و نمی‌توانم از هر نقطه زمین پرتاب‌های بی‌نقصی انجام دهم. مایکل جردن که نیستم! اما دلیلی ندارد همه این سختی‌ها، مصدومیت‌ها و تمرین‌های طاقت‌فرسا را فقط برای این تحمل کنم که صرفاً در تیم حضور داشته باشم. من آمده‌ام که واقعاً رقابت کنم.
بدون نظر