جزیره‌ای که بسیاری آن را ترسناک‌ترین جزیره جهان می‌دانند، محل رها شدن صدها هزار جسد است و ورود گردشگران کنجکاو به آن به‌طور کامل ممنوع شده است. جزیره پُوِگلیا(Poveglia) در نزدیکی سواحل ونیز قرار دارد و از سه بخش کوچک تشکیل شده که هر کدام به اندازه دیگری وهم‌انگیز و مرموز هستند.
یکی از این سه بخش، پر است از ساختمان‌های ویران و متروکه‌ای که در حال فروریختن‌اند؛ بخش دیگر، زمانی به‌عنوان یک دژ نظامی مورد استفاده قرار می‌گرفت و سومی هم اکنون تقریباً ناپدید شده، زیرا گیاهان خودرو به‌طور کامل آن را پوشانده‌اند.
ممنوعیت ورود گردشگران به این جزیره‌ی مرموز، دقیقاً به دلیل همین ساختمان‌های فرسوده و خطرناک اعمال شده است. در موارد نادر و صرفاً به دلایل رسمی مثل انجام تحقیقات یا فیلم‌برداری، اجازه ورود به این مکان داده می‌شود. اما دلیل شهرت وهم‌انگیز این جزیره، به گذشته تاریک و استفاده‌های هولناکی برمی‌گردد که در قرون گذشته از آن شده است.
در قرن هجدهم، از جزیره پُوِگلیا برای نگهداری و قرنطینه افراد مبتلا به طاعون استفاده می‌کردند. بر اساس روایت‌های محلی، افرادی که حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از ابتلا به مرگ سیاه را نشان می‌دادند، با زور و در حالی‌که فریاد می‌زدند و مقاومت می‌کردند، به این جزیره منتقل می‌شدند.
این زمین ۱۸ هکتاری همچنین به‌عنوان گورستان دسته‌جمعی به‌کار گرفته شد؛ جایی که تصور می‌شود حدود ۱۶۰ هزار قربانی طاعون در آن سوزانده شدند تا از گسترش بیماری جلوگیری کنند. گفته می‌شود حتی امروزه نیز خاک جزیره به‌طور قابل‌توجهی از خاکستر انسان‌هایی تشکیل شده که در آن دوران سوزانده شده‌اند—تا جایی که بیش از نیمی از ترکیب خاک را تشکیل می‌دهد.
در سال ۲۰۲۰، دو ماجراجوی بریتانیایی به نام‌های مت نادین (۴۰ ساله) و اندی تامپسون (۵۴ ساله)، هنگام بازدید از بخش‌هایی از جزیره پُوِگلیا که برای چندین دهه دست‌نخورده باقی مانده بود، از خودشان فیلم گرفتند. آن‌ها این ویدیو را در کانال یوتیوبی خود با نام Finders Beepers History Seekers منتشر کردند؛ کانالی که اغلب می‌توان آن‌ها را در حال کاوش مکان‌های متروکه و تاریخی دید.
مت می‌گوید: «واقعاً، واقعاً فضای جزیره وحشتناک بود… حتی راننده تاکسی هم ترسیده بود؛ نه فقط از پلیس، بلکه از خود آن مکان. انگار فقط می‌خواست زودتر از آنجا دور شود… جزیره پُوِگلیا دارای یک تاریخ تیره و تار است؛ تعداد زیادی انسان در آنجا جان باخته‌اند و وقتی در آن قدم می‌زنی، واقعاً می‌توانی حس کنی چه فجایعی آنجا اتفاق افتاده… تمام اجساد را سوزاندند و همان‌جا رها کردند. هیچ‌وقت پاک‌سازی درستی انجام نشد و همه‌چیز همان‌طور باقی مانده است… بعدها که این جزیره به تیمارستان تبدیل شد، چون بیماران روانی را از چشم مردم پنهان نگه می‌داشتند، پزشکان شروع به انجام آزمایش‌های وحشتناک و غیرانسانی روی آن‌ها کردند».
مت نادین در ادامه می‌گوید: «واقعاً چیزهای هولناکی بوده… وقتی آنجا بودیم، صدای ناقوس را شنیدیم؛ خیلی ترسناک بود. واقعاً یک لحظه مرا ترساند؛ انگار که نشانه شومی باشد… کل آنجا فضایی عجیب و دلهره‌آور داشت، هرچند از روی کاشی‌ها و طاق‌ها می‌شد فهمید که این ساختمان در ابتدا بسیار زیبا بوده… می‌شد دید که سال‌ها کسی به آنجا پا نگذاشته، چون هیچ اثری از دیوارنویسی یا تخریب انسانی نیست؛ همه‌چیز به‌طور طبیعی فرسوده شده… طبیعت واقعاً همه‌جا را در اختیار گرفته بود و با آن همه پیچک و گیاهان خزنده، کاملاً شبیه صحنه‌ای از یک فیلم ترسناک شده بود… بی‌شک این یکی از آن تجربه‌هایی بود که تا مدت‌ها از ذهنم پاک نخواهد شد».
بدون نظر