در دنیای بوکس، افراد زیادی ادعای آن را داشته‌اند که بهترین بوکسور تمام دوران هستند. چهره‌هایی مانند فلوید می‌ودر و مایک تایسون همگی می‌توانند به‌حق خود را به‌عنوان بهترین بوکسور نسل خود، فارغ از دسته وزنی، معرفی کنند. اما مردی که گذر زمان هیچ خدشه‌ای به اعتبار و جایگاه او در دنیای بوکس وارد نکرده و به‌عنوان «بزرگ‌ترین بوکسور تاریخ» شناخته می‌شود، محمد علی کلی است.
این مسئله گواهی بر عظمت بوکسور ملقب به «قهرمان مردم» است که حتی در سال ۲۰۲۵ نیز نام او همچنان به طور گسترده به‌عنوان بهترین بوکسور تاریخ بر زبان‌هاست. از کسب مدال طلای المپیک در بازی‌های سال ۱۹۶۰ تا فتح عنوان قهرمانی سنگین‌وزن جهان در سن تنها ۲۲ سالگی، دوران حرفه‌ای محمد علی تقریباً بی‌نظیر است.
حتی فراتر از کمربندها و افتخاراتش، حضور او در برخی از بهترین و ماندگارترین مبارزات تاریخ بوکس، او را به یکی از بهترین ورزشکاران تمام دوران تبدیل کرده است. مبارزات جنجالی، دیدنی و پرسر و صدای او با اسطوره‌های بوکس مانند سانی لیستون، جو فریزر و جورج فورمن، هنوز هم مورد بحث و تحسین قرار می‌گیرند.
با وجود اینکه محمد علی کلی از نگاه بسیاری به‌عنوان بهترین بوکسور تاریخ شناخته می‌شود، او تصمیم گرفت خود را در فهرست چهار بوکسور برتر تمام دوران قرار ندهد. در واقع، وقتی مجری یک برنامه از او پرسید که خودش را در چه جایگاهی در میان بهترین بوکسورهای تاریخ قرار می‌دهد، کلی تنها گفت که نمی‌خواهد جواب این سوال را بدهد. با این وجود انتخاب‌های او به عنوان ۴ بوکسور برتر تاریخ به ترتیب زیر هستند:
۴- جک جانسون
یکی از تأثیرگذارترین بوکسورهایی که تاکنون وارد رینگ شده، جک جانسون نخستین قهرمان سیاه‌پوست سنگین‌وزن جهان بود و مبارزه او در سال ۱۹۱۰ با جیمز جی. جفریز به‌عنوان «مبارزه قرن» شناخته می‌شود. پیروزی جانسون بر جفریز سفیدپوست باعث بروز شورش‌های نژادی در سراسر ایالات متحده شد.
در مصاحبه‌ای، محمد علی کلی به‌صراحت اعلام کرد که اگرچه خودش به‌عنوان بوکسوری جسور و مغرور شناخته می‌شود، اما هیچ‌چیزی با اعتمادبه‌نفس مطلق جانسون قابل مقایسه نیست، به‌ویژه با توجه به اینکه او با تهدیدهای بسیار جدی خشونت نژادی مواجه بود. در واقع، پیش از مبارزه برای قهرمانی با جفریز، حریف جانسون از بازنشستگی بازگشت فقط برای اینکه او را به چالش بکشد. جان ال. سالیوان، دیگر بوکسور آمریکایی، پس از این مبارزه چنین گفت:
«مبارزه قرن به پایان رسیده و یک مرد سیاه‌پوست قهرمان بلامنازع جهان شده است. این مبارزه ضعیفی بود، این نبردِ کمتر از ۱۵ راند میان جیمز جی. جفریز و جک جانسون. به‌ندرت مسابقه‌ای قهرمانی تا این حد یک‌طرفه بوده است. تمام آمادگی پر سر و صدای جفریز بی‌فایده بود. از همان لحظه به صدا درآمدن زنگ اول تا پایان، در مبارزه حضور نداشت. چه مشت چپ هوشمندانه، قدرتمند و حیله‌گری دارد (جانسون). او یکی از زیرک‌ترین و هنرمندترین بوکسورهایی است که تاکنون پا به رینگ گذاشته‌اند.»
۳- جک دمپسی
با لقب «قاتل اهل مناسا» (The Manassa Mauler)، جک دمپسی، بوکسور زاده کلرادو، به مدت هفت سال قهرمان سنگین‌وزن جهان بود و بین سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۲۷ در اوج قرار داشت. او در رتبه ششم فهرست مجله رینگ از بهترین بوکسورهای دسته سنگین‌وزن تاریخ بوکس قرار داشته و پس از یک دوران درخشان با ۶۸ پیروزی از ۸۳ مبارزه، وارد تالار مشاهیر این رشته شد.
شاید چشمگیرترین سال او ۱۹۱۸ بود؛ زمانی که در ۱۷ مبارزه شرکت کرد، با ۱۵ پیروزی، ۱ شکست و یک مبارزه بدون نتیجه. در تابستان ۱۹۱۹، دمپسی برای کسب عنوان جهانی مقابل جس ویلارد قرار گرفت، با اینکه حدود ۱۲.۵ سانتی‌متر از او کوتاه‌تر و بیش از ۲۲.۵ کیلوگرم سبک‌تر بود. با این حال، دمپسی تنها در راند اول هفت بار ویلارد را روی زمین انداخت و به پیروزی قاطعی رسید.
«من فضانورد بوکسم. جو لوئیس و دمپسی فقط خلبان جت بودند. من در دنیای خودم هستم.» (محمد علی کلی)
۲- شوگر ری رابینسون
واکر اسمیت جونیور، که در دنیای بوکس با نام شوگر ری رابینسون شناخته می‌شود، می‌تواند خود را یکی از بزرگ‌ترین‌های تاریخ بوکس بداند. او در رده آماتور به‌قدری مسلط بود که برخی معتقدند در ۸۵ مبارزه خود در آن سطح شکست‌ناپذیر بود، رابینسون در سال ۱۹۴۰ وارد عرصه بوکس حرفه‌ای شد و بین سال‌های ۱۹۴۳ تا ۱۹۵۱ در ۹۱ مبارزه پیاپی شکست نخورد که به‌عنوان ششمین رکورد طولانی‌مدت بدون شکست در تاریخ بوکس حرفه‌ای شناخته می‌شود. او قهرمان سابق دسته ولترویت و میدل‌ویت جهان بود و دو بار در سال‌های ۱۹۴۲ و ۱۹۵۱ به‌عنوان بوکسور سال انتخاب شد.
محمد علی کلی در تمجید از رابینسون بی‌پروا بود و بدون تردید او را بهترین بوکسور تاریخ بدون در نظر گرفتن دسته وزنی می‌دانست.
«برای من، در زمان خودش و حتی امروز، وقتی می‌گویند شوگر ری رابینسون بهترین مبارز فارغ از دسته وزنی بود، منظورشان این است که اگر تصور کنیم او یک سنگین‌وزن بود و با همان سبک مبارزه می‌کرد، بهترین بود.
باید اعتراف کنم، باید بگویم بله، رابینسون بزرگ‌ترین تمام دوران است. من فیلم مبارزاتش را دارم، آن زمان تماشا کردم، شما هم دارید. او مرد فوق‌العاده‌ای بود. زمان‌بندی، سرعت، عکس‌العمل، ریتم، بدنش – همه چیز فوق‌العاده بود.»
۱- جو لوئیس
پیش از آن‌که محمد علی کلی ظهور کند، بسیاری جو لوئیس را بدون چون‌وچرا بهترین بوکسور سنگین‌وزن تمام دوران می‌دانستند. با لقب «بمب‌افکن قهوه‌ای» (The Brown Bomber)، لوئیس به مدت ۱۲ سال از سال ۱۹۳۷ تا بازنشستگی موقت خود در سال ۱۹۴۹ بر بوکس سنگین‌وزن سلطه کامل داشت. او در مجموع ۲۵ بار به‌طور متوالی از کمربند قهرمانی خود دفاع کرد – بیش از هر بوکسور دیگری در هر دسته وزنی – و رکورد طولانی‌ترین دوره قهرمانی متوالی در تاریخ بوکس را نیز در اختیار دارد.
«من همیشه جو لوئیس را دست می‌انداختم که من بزرگ‌ترین تمام دورانم. اما جو لوئیس بزرگ‌ترین سنگین‌وزن تاریخ بود.» (محمد علی کلی)
تأثیر جو لوئیس بر دنیای بوکس حتی فراتر از این ورزش رفت؛ او به‌عنوان یک سیاه‌پوست به قهرمان ملی ایالات متحده تبدیل شد. در واقع، مبارزه برگشت او با بوکسور آلمانی، مکس اشملینگ، در سال ۱۹۳۸ باعث شد لوئیس به نمادی برای مخالفت با نازیسم در آستانه جنگ جهانی دوم تبدیل شود.
![ویدیو مفهومی از آیفون 16 مینی؛ گوشی کامپکتی که میتوانست محبوب باشد [تماشا کنید]](https://static.digiato.com/digiato/2025/07/iphone-16-mini1-388x462.jpg)
بدون نظر