عصر زیردریایی‌های دیزلی از سال ۱۹۱۲ آغاز شد؛ این نوع از زیردریایی‌ها بیش از ۴۰ سال، شامل دوران جنگ جهانی اول و دوم، بر دریاها تسلط داشتند. در آمریکا، این دوره با بازنشسته شدن آخرین زیردریایی دیزلی در سال ۲۰۰۷ پایان یافت، آن هم سال‌ها پس از اینکه اولین زیردریایی هسته‌ای در سال ۱۹۵۴ به خدمت گرفته شد. امروزه همه زیردریایی‌های نیروی دریایی آمریکا با راکتورهای هسته‌ای کار می‌کنند، اما چند کشور دیگر، از جمله ایتالیا، آلمان و ژاپن، هنوز از زیردریایی‌های دیزلی-الکتریکی استفاده می‌کنند.
زیردریایی‌های دیزلی-الکتریکی چندین ویژگی مثبت در مقایسه با نمونه‌های هسته‌ای دارند. زیردریایی‌های هسته‌ای مدرن می‌توانند مدت طولانی زیر آب بمانند و با سرعت بالا حرکت کنند، در حالی که زیردریایی‌های دیزلی-الکتریکی کندتر هستند و نمی‌توانند به مدت طولانی زیر آب بمانند؛ اما صدای کمتری تولید کرده، هزینه ساخت پایین‌تری دارند و ساخت آن‌ها به مراتب ساده‌تر است.
موتورهای دیزلی با احتراق کار می‌کنند و برای این کار به هوای کافی نیاز دارند؛ بنابراین سؤال اصلی که پیش می‌آید این است: موتورهای دیزلی زیردریایی‌ها چگونه زیر آب کار می‌کنند؟ پاسخ ساده است: در واقع، کار نمی‌کنند! این زیردریایی‌ها در حقیقت نوعی وسیله‌ی هیبریدی هستند و بسته به اینکه روی سطح آب باشند یا زیر آن، از موتور دیزلی یا موتور الکتریکی بهره می‌برند.
زیردریایی‌ها تمام عمر خود را زیر آب نمی‌گذرانند. زمانی که یک زیردریایی دیزلی-الکتریکی روی سطح آب است، از موتورهای دیزلی برای حرکت استفاده می‌کند و با استفاده از سوخت، نیرو را به پروانه‌ها منتقل می‌کند. این عملکرد مشابه موتور دیزلی در کشتی‌ها است. برخی زیردریایی‌ها می‌توانند وقتی کمی زیر سطح آب هستند، با استفاده از اسنورکل (لوله تنفسی) هوای لازم برای موتور دیزلی را تأمین کنند، اما برای غوطه‌ور شدن در عمق آب، سیستم کاملاً متفاوتی لازم است.
برای غرق شدن، زیردریایی‌های دیزلی-الکتریکی باید موتورهای دیزلی خود را خاموش کنند و به موتورهای الکتریکی متصل به باتری‌ها متکی شوند. این موتورهای الکتریکی به همان پروانه‌هایی متصل هستند که روی سطح توسط موتور دیزلی حرکت می‌کردند. انرژی لازم برای این باتری‌های بزرگ قابل شارژ یا از طریق موتورهای دیزلی تولید می‌شود یا با استفاده از ژنراتورها. این باتری‌ها نه تنها برق مورد نیاز موتورهای الکتریکی را تأمین می‌کنند، بلکه دیگر سیستم‌ها و تجهیزات داخل زیردریایی را نیز روشن نگه می‌دارند.
آمریکا تصمیم گرفته ناوگان زیردریایی‌های خود را به صورت کامل هسته‌ای کرده و زیردریایی‌های دیزلی-الکتریکی را کنار بگذارد. نیروی دریایی این کشور برنامه‌ای برای ساخت یا خرید زیردریایی‌های دیزلی-الکتریکی اعلام نکرده است، هرچند برخی معتقدند افزودن این نوع زیردریایی‌ها به ناوگان هسته‌ای می‌تواند مفید باشد. زیردریایی‌های هسته‌ای هم گران هستند و هم زمان زیادی برای ساخت می‌طلبند، در حالی که زیردریایی‌های دیزلی-الکتریکی وقتی با باتری کار می‌کنند تقریباً غیرقابل کشف هستند. علاوه بر این، برخی نگران هستند که فاصله فناوری بین آمریکا و کشورهایی که از زیردریایی‌های دیزلی-الکتریکی استفاده می‌کنند، تهدیدی برای ایالات متحده ایجاد کند.
بدون نظر