از وقتی هانسی فلیک در تابستان گذشته هدایت بارسلونا را بر عهده گرفته، این تیم هم از نظر آماری و هم از نظر جذابیت و زیبایی بازی، یکی از بهترین تیم‌های جهان بوده است.
هیچ تیمی در میان پنج لیگ برتر اروپا از ابتدای فصل گذشته بیشتر از بارسا گل نزده است (۲۰۷ گل) و تنها پاری‌سن‌ژرمن (۱۶۷.۵) بیش از ۱۵۸.۵ موقعیت گل آن‌ها (بدون پنالتی) خلق کرده است. بارسلونا همچنین در این مدت ۷۳.۶ درصد از بازی‌هایش را برده و هیچ تیمی درصد برد بالاتری نسبت به آن‌ها نداشته است.
در مجموع، در ۷۲ بازی‌های بارسا تحت هدایت فلیک، ۲۹۳ گل به ثمر رسیده است (۲۰۷ گل زده و ۸۶ گل خورده)؛ حداقل ۲۲ گل بیشتر از هر تیم دیگری در میان پنج لیگ برتر اروپا از ابتدای فصل گذشته تاکنون.
این عملکرد نشان می‌دهد که بارسلونا اکنون نماد تیمی است که فوتبال جذاب ارائه می‌دهد، اما نقصی در سیستم آن‌ها وجود دارد.
بارسلونا در این فصل ۲۴ موقعیت بزرگ گل در لالیگا به حریفان داده است؛ موقعیتی که از تیم مهاجم معمولاً انتظار می‌رود گل بزند. از ۹۶ تیم پنج لیگ برتر اروپا، تنها ۱۰ تیم بیشتر از آن‌ها این موقعیت‌ها را به حریف داده‌اند. در لالیگا، فقط سویا (۲۹)، خیخون (۲۹) و لوانته (۲۵) از این نظر بدتر از آن‌ها هستند.
وقتی درباره سبک بازی تیم فلیک تحلیل می‌کنیم، سوال این است که چقدر ریسک می‌توان تحمل کرد. پرس و فشار بالا و خط دفاعی جلوزن او گاهی شجاعانه و گاهی بی‌نظم به نظر می‌رسد. گروهی از بازیکنان بارسلونا که هم‌زمان به سمت دروازه حریف یورش می‌برند، در کسری از ثانیه می‌تواند به سرعت به تصویری از بازیکنانی تبدیل شود که به سمت عقب می‌دوند، در حالی که حریف در ضدحمله به سمت دروازه آن‌ها می‌تازد.
این مربی آلمانی به نظر با این میزان تعادل ریسک و پاداش مشکلی ندارد. هم گل خواهیم داشت و هم هیجان. بارسلونا بالاترین فشار را وارد می‌آورد، حریفان را خفه می‌کند و بازی‌های زیادی را می‌برد. اما همچنین لحظاتی وجود خواهد داشت که ساختار تیم از هم پاشیده و پوشش دفاعی از بین می‌رود.
کسانی که تحمل ریسک ندارند می‌گویند راه حل ساده است: خط دفاعی را عقب نگه دارید. اما همان خط دفاعی جلوزن، جوهره این سیستم است. بدون آن، این بارسلونای فلیک دیگر وجود ندارد. او شرط بسته است که تیمش لحظات درخشان بیشتری نسبت به لحظات عدم تمرکز ایجاد خواهد کرد.
اینکه در روز یکشنبه، وقتی در سانتیاگو برنابئو، بزرگ‌ترین بازی سال بارسا، با رئال مادرید روبه‌رو می‌شوند، کدام طرف پیروز شود، چیز زیادی درباره آمادگی آن‌ها برای بزرگ‌ترین صحنه‌های فصل به ما خواهد گفت.
نمی‌توان و نباید مصدومیت‌های بارسلونا را به‌عنوان بهانه‌ای برای شکست احتمالی‌شان در ال‌کلاسیکو امسال پذیرفت. اما کنار گذاشتن غیبت بازیکنانی که در سیستم سال گذشته و در کسب بیست و هشتمین قهرمانی لالیگا نقش حیاتی داشتند، نیز ناعادلانه خواهد بود. این سیستم بر پایه اتوماسیون و هم‌افزایی در سراسر زمین ساخته شده است. بدون تداوم حضور قطعات اصلی این سیستم، بارسلونا می‌تواند تا حدودی شلخته و ناهماهنگ به نظر برسد.
رافینیا چهار بازی اخیر را از دست داده و احتمالاً ال‌کلاسیکو یکشنبه را نیز از دست خواهد داد. فلیک، بیشتر از هر کسی، می‌داند بارسلونا بدون این بازیکن برزیلی چه چیزی را از دست می‌دهد. او در این باره گفته است: «دلم برای رافینیا تنگ شده است. او در فصل گذشته واقعاً مهم بود. او فوق‌العاده است.» بنابراین اگر گزارش‌های جمعه درست باشد و این وینگر سابق لیدز یونایتد روز یکشنبه در دسترس نباشد، فلیک به دردسر خواهد افتاد.
لامینه یامال چهار بازی لیگ را از دست داده است، اما اکنون بازگشته و فلیک وعده داده است که روز یکشنبه «یک لامینه متفاوت» خواهیم دید.
فرمین لوپز تقریباً یک ماه از حضور در بازی‌های تیمش غایب بود اما با یک بازگشت خیره‌کننده در شکست ۶-۱ المپیاکوس در سه‌شنبه گذشته، اولین بازیکن اسپانیایی تاریخ شد که در لیگ قهرمانان اروپا برای بارسلونا هت‌تریک کرده است، اگرچه غیبت گاوی تا حداقل سال نو ضربه بزرگی برای تیم فلیک به نظر می‌رسد.
به‌طور تقریبی، بهترین خط حمله بارسلونا با ترکیب یامال، رافینیا و فران تورس در فصل ۲۰۲۵/۲۶ تنها ۲۴۷ دقیقه در تمام رقابت‌ها در کنار هم بازی کرده‌اند. سه بازیکن اصلی فصل گذشته، یامال، رافینیا و روبرت لواندوفسکی، نیز تنها ۲۲ دقیقه با هم در میدان بوده‌اند.
رافینیا در طول ۳۸۴ دقیقه بازی در لالیگای این فصل قبل از مصدومیت، سه گل و دو پاس گل به ثبت رسانده و خروجی قابل توجه فصل گذشته خود را حفظ کرده است، اما او شاید مهم‌ترین بخش پرس بارسلونا در فصل ۲۰۲۴/۲۵ نیز بود و می‌دانست چه زمانی باید سمت جلو یورش برده و چه زمانی نباید فشار بیاورد.
در اولین آزمون بزرگ فصل جدید برای بارسا، و در شکست ۲-۱ در لیگ قهرمانان مقابل پاری‌سن‌ژرمن، تورس به جای لواندوفسکی در ترکیب ابتدایی قرار داشت و با همان عملکردی که تیم نیاز داشت، تصمیم درست مربی را توجیه کرد، حتی وقتی نتیجه پایانی به نفع آن‌ها نبود. ۳۷ پرس او بیشترین تعداد برای هر مهاجم بارسلونا در لیگ قهرمانان در این فصل به ثبت رساند.
در نتیجه این قطعات مفقوده، بازده بارسلونا به ازای هر ۹۰ دقیقه در این فصل کاهش یافته است، از ۱۰.۱ به ۸.۱. کارآمدی، جای‌گیری مناسب و درک بازیکنان کمی ناهماهنگ به نظر می‌رسد.
فلیک اخیراً گفته است: «همه چیز مربوط به جای‌گیری است، اینکه در موقعیت مناسب باشید. اگر فاصله‌ها زیاد باشد، بازنده‌اید، چون باید بیشتر بدوید و زمان بیشتری به حریف می‌دهید و این شما را از نظر دفاعی نابود می‌کند. این چیزی است که باید تغییر دهیم.»
این روزها، دیدن بازیکنان بارسلونا با دستانی بالا رفته در هوا از روی ناامیدی بعد از پرس شدید، و اینکه ناگهان برمی‌گردند و می‌بینند یک بازیکن آزاد حریف توپ را در فضای باز دریافت کرده است، غیرمعمول نیست. وقتی بارسا را مجبور می‌کنید سریع پاس رو به جلو بدهد و بازیکنانش را به واکنش سریع وادار کنید، آن فشار دیگر وجود ندارد و این مسئله مربوط به عطش، انگیزه یا آمادگی بدنی نیست؛ مربوط به جای‌گیری است.
رافینیا، دوباره، نقشی کلیدی در کمک به این فاز بازی تیم بارسلونا داشت. او آزاد بود تا بین خطوط حرکت کند، به مرکز زمین برود یا به کناره‌ها حرکت کند تا فضاهایی برای تغییر شکل دفاعی حریف ایجاد کند. او توانایی خاصی برای انجام چنین کارهایی دارد که دیگران از انجام آن ناتوانند.
با وجود ثبت ۹ دخالت مستقیم در گل در این فصل (پنج گل، چهار پاس گل)، جانشین او، مارکوس رشفورد، عملکرد خوبی داشته اما عالی نبوده و برای تطبیق با نیازهای فلیک دچار مشکل بوده است.
فلیک درباره رشفورد نیز گفته است: «او گزینه خوبی به عنوان شماره ۹ است. اما می‌تواند به عنوان شماره ۱۱ هم بازی کند. وقتی درباره او فکر می‌کردیم، می‌دانستیم که چندکاره است و در چند هفته گذشته بسیار پیشرفت کرده است.»
این البته نشان می‌دهد که او برای بازی در یک پست مشخص آورده نشده بود، بلکه به عنوان گزینه‌ای اضطراری در خط حمله در نظر گرفته شده و در این فصل در مجموع ۷۹۸ دقیقه در موقعیت‌های مختلف بازی کرده است. رشفورد در برخی مقاطع عملکرد خوبی داشته و حتی نشانه‌هایی از کلاس بازی خود را به نمایش گذاشته، اما این عملکرد فراتر از حد انتظار نبوده است و اگر به تعداد توپ‌هایی که به حریف داده یا موقعیت‌های خوبی که از دست داده نگاه کنیم، به ضعف او پی خواهید برد.
خوان گارسیا، دروازه‌بانی که تابستان گذشته از اسپانیول به بارسلونا پیوست، بازیکن دیگری است که چند هفته اخیر نتوانسته در درون دروازه تیم کاتالانی بایستد. پیش از مصدومیت، گارسیا به طور میانگین تنها ۲.۷ پاس ناموفق در هر ۹۰ دقیقه داشت، در حالی که وویچک شزنی پس از قرار گرفتن در دروازه بارسا به جای او، میانگین ۶.۰ پاس ناموفق را در هر ۹۰ داشته است. گارسیا همچنین در خروج از دروازه نیز سریع‌تر بود، با ۲.۱ اقدام در نقش سوئیپر در مقایسه با ۱.۲ اقدام شزنی.
این تفاوت‌ها ظریف به نظر می‌رسند، اما وقتی سیستم شما برای بی‌نقص بودن تنظیم شده باشد، واقعاً اهمیت پیدا می‌کنند.
ماتیاس آلمایدا، سرمربی سویا، قبل از پیروزی شگفت‌انگیز ۴-۱ تیمش مقابل بارسلونا در اوایل اکتبر گفت: «من سال‌ها بارسلونا را مطالعه کرده‌ام. هر تیمی که عقب می‌ایستد و منتظر می‌ماند، در نهایت می‌بازد؛ ۹۸ درصد از آن‌ها. باید راه‌های دیگری برای شکست دادن آن‌ها پیدا کرد.»
در سه مسابقه‌ای که بارسا واقعاً در این فصل به مشکل برخورده، کمتر از ۱۰ توالی بیش از ۱۰ پاس را ثبت کرده‌اند. آن‌ها در هر بازی دیگر، حداقل ۱۵ توالی چنین تعداد پاس‌هایی داشته‌اند. وقتی ساختار فرو می‌ریزد و فشار وارد می‌شود، فروپاشی سیستم کامل است.
در آن سه بازی، آن‌ها با رایو وایکانو مساوی کردند و مقابل پاری سن ژرمن و سویا شکست خوردند.
در ال‌کلاسیکو روز یکشنبه بین بارسلونا و رئال مادرید، ژابی آلونسو تصمیم مهمی برای گرفتن دارد زیرا ترفندی که برای سویا و پاری سن ژرمن جواب داده، به طور خودکار برای رئال مادرید جواب نمی‌دهد.
رافینیا در هر دو شکست غایب بود و حضور بالقوه او دینامیک بازی را کاملاً تغییر می‌دهد. وقتی او در دسترس باشد، بارسلونا همیشه ترفند پاس بلند فرستادن را دارد. می‌توان مقابل آن‌ها از همان جلو پرس کرد و باز هم با یک پاس ساده بازنده شد. بدون رافینیا، این دریچه خروجی وجود ندارد.
این که رافینیا در چهار بازی خود مقابل مادرید در فصل گذشته پنج گل و دو پاس گل ثبت کرده، نشان می‌دهد که او چه تفاوتی می‌تواند در ال‌کلاسیکو ایجاد کند، و اگر یکشنبه بازی کند، حضور او می‌تواند هم در هنگام در دست داشتن توپ و هم فراتر از آن بسیار تأثیرگذار باشد.
تصمیم بزرگ ژابی آلونسو
بارسلونا فصل گذشته عملکرد بسیار خوبی مقابل رئال مادرید داشت، حداقل نتایج و اعداد و ارقام این را میگوید.
بارسا هر چهار ال‌کلاسیکوی فصل قبل را برد و با مجموع گل‌های ۱۵ به ۷ شکست‌های سختی به رئال وارد کرد. در این بازی‌ها، پرس رئال تقریباً کارآیی نداشت. بارسلونا ۳۸ توپ‌ربایی داشت در مقابل ۱۸ توپ‌ربایی مادرید. مادرید اجازه داد ۵۴ توالی بیش از ۱۰ پاس توسط بارسا شکل بگیرد، در حالی که بارسا تنها اجازه ۱۹ توالی پاس مشابه به مادرید داد.
اما سرمربی جدید لوس بلانکوس، ژابی آلونسو، باعث شده مادرید با اطمینان بیشتری بازی کند و این کلید شکست دادن بارسلوناست. شما باید یک روش بازی را انتخاب کرده و به آن پایبند باشید. اقدامات موقتی تنها مسیر یک‌طرفه‌ای به سمت از هم پاشیدن تیم است.
آلونسو یک‌شبه ستاره‌های هجومی خود را به ماشین‌های دفاعی تبدیل نکرده، اما آن‌ها را در فاز دفاعی هماهنگ‌تر، مسئول‌تر و آماده‌تر کرده است.
او همچنین از جود بلینگام خواسته تلاش مؤثرتری داشته باشد. در برخی مقاطع فصل گذشته، بلینگام تلاش می‌کرد خودش همه خلأها را پوشش دهد. اکنون ساختار شفاف‌تر است و بار مسئولیت مواقعی که رئال کنترل توپ را در اختیار ندارد، بهتر تقسیم و درک می‌شود.
رئال مادرید می‌خواهد شبیه بارسلونا بازی کند، اما با شدت هجومی کمتر. آن‌ها می‌خواهند مالکیت توپ را کنترل کرده، شما را به سمت عقب فشار دهند و سپس حمله کنند. اگر حمله اول موفق نباشد، پرس متقابل برای به دام انداختن شما طراحی شده است.
گزینه جایگزین این است که عقب بنشینند و منتظر بمانند، در عمق دفاع کنند، فشار را تحمل کرده و ضدحمله کنند. بعد از شکست ۵–۲ در دربی اخیر مقابل اتلتیکو مادرید، آلونسو ممکن است در به‌کارگیری جسارت دوباره اینچنین محتاط باشد. اما احتمال دارد که همین جسارت دقیقاً همان چیزی باشد که این مسابقه خاص می‌طلبد.
زیرا مقابل این بارسلونا، بازی ایمن وجود ندارد. شما ریسک خود را انتخاب می‌کنید و باید با پیامدهای آن کنار بیایید.
بدون نظر