این احساسات می‌توانند خشم، پرخاشگری و حتی خشونت را شعله‌ور کنند و مردان را به سوی جوامع هم‌فکر در پلتفرم‌هایی مانند ردیت، ایکس، یوتیوب و تیک‌تاک بکشانند.
محققان تأکید می‌کنند که باید به مشکلات سلامت روان که محرک اصلی اینسلیسم هستند، توجه جدی شود.
ریس رودریگز، روان‌شناس دانشگاه کوردوبا و نویسندهٔ اصلی این مطالعه، می‌گوید که اینسل‌ها دچار گسست عمیق اخلاقی و عاطفی هستند که برایشان نفرت‌پراکنی را توجیه‌پذیر می‌کند.
اینسل‌ها عمدتاً مردان دگرجنس‌گرای ۱۸ تا ۳۰ ساله از نژادها و قومیت‌های گوناگون‌اند؛ اگرچه برخی از آن‌ها جوان‌تر هم هستند.
آن‌ها معمولاً باورهای زن‌ستیزانه و گاه نژادپرستانه دارند و این نفرت از زنان را واکنشی به طرد شدن از سوی آنان می‌دانند.
رودریگز و همکارانش ۸۲ مقالهٔ علمی داوری‌شده به زبان‌های انگلیسی و اسپانیایی را بررسی کردند.
بر اساس این مرور، اینسل‌ها را می‌توان از روی چهار چیز شناخت: زبان و اصطلاحات خاص، ایدئولوژی، ویژگی‌های روان‌اجتماعی و گرایش به رادیکالیزه شدن که گاهی به خشونت فیزیکی مانند تجاوز یا قتل می‌انجامد.
این افراد مدعی‌اند که به دلیل زشت بودن، مشکلات روانی مانند اضطراب و افسردگی، اوتیسم یا ناتوانی اجتماعی، از سوی زنان طرد می‌شوند.
جوانانی که خود را اینسل می‌دانند، رابطهٔ جنسی را عملی کاملاً معاملاتی و بدون احساس می‌بینند؛ اما آن را حقی طبیعی می‌دانند که فمینیسم و توانمند شدن زنان، از آن‌ها سلب کرده است.
آن‌ها زنان را مقصر اصلی ناتوانی خود در برقراری رابطه می‌دانند و برخی حتی معتقدند که محروم کردن مرد از رابطه جنسی باید جرمی کیفری داشته باشد و تنها مردانی را جذاب می‌دانند که قوی، پرخاشگر و بی‌احساس به نظر برسند.
یکی از باورهای اصلی‌شان اصل ۸۰/۲۰ است؛ یعنی اینکه ۸۰ درصد زنان فقط به ۲۰ درصد مردان برتر جذب می‌شوند.
این مطالعه همچنین واژگان خاص اینسل‌ها را توضیح می‌دهد؛ واژگانی شبیه به رمز که مردم عادی آن‌ها را نمی‌فهمند.
زنان را اغلب حیوان (خوک، گاو، مار، حشره)، غذا (گوشت کبابی)، شیء بی‌جان (مخزن اسپرم) یا ربات و سایبورگ می‌نامند.
با واژهٔ فموئید (انسان‌نمای ماده)، زنان را غیرانسان جلوه می‌دهند تا خشونت علیه آن‌ها را مشروع نشان دهند.
زنان جذاب و موفق در روابط جنسی را استیسی، زنان معمولی یا نسبتاً جذاب را بکی و مردان خیلی جذاب و مسلط را چد می‌نامند و از آن‌ها متنفرند.
در سلسله‌مراتبشان، زیر چد‌ها، مردان بتا (متوسط و قادر به رابطه) و در پایین‌ترین سطح، خود اینسل‌ها (آن‌قدر غیرجذاب که هیچ شانسی ندارند) قرار می‌گیرند.
باور دارند که زنان از بتاها سوءاستفادهٔ مالی می‌کنند و در نهایت آن‌ها را فریب می‌دهند.
از فیلم ماتریکس هم واژه قرض گرفته‌اند: قرص قرمز یعنی ورود به دنیای اینسل‌ها و قرص سیاه یعنی رسیدن به مرحلهٔ افراطی که خشونت در آن ترویج و توجیه می‌شود.
جالب و تلخ این است که واژهٔ اینسل در ابتدا اصلاً منفی نبود.
این واژه را سال ۱۹۹۷ یک دانشجوی دختر در تورنتو ساخت و وبلاگی به نام پروژهٔ مجردیت اجباری آلانا راه انداخت تا برای همهٔ جنسیت‌ها که از تنهایی عاطفی و جنسی رنج می‌برند، فضایی امن و بدون انگ فراهم کند.
هدف اولیه، همدلی، حمایت متقابل و حذف انگ‌ها بود.
اما پس از واگذاری وبلاگ در اوایل دههٔ ۲۰۰۰، این انجمن به‌تدریج تغییر مسیر داد و به فضایی مردانه و زن‌ستیز تبدیل شد.
امروزه اینسل‌ها از الیوت راجر، جوان ۲۲ ساله‌ای که سال ۲۰۱۴ پس از نوشتن یک مانیفست ۱۳۷ صفحه‌ای، ۶ نفر را کشت و ۱۴ نفر را مجروح کرد، به‌عنوان قهرمان تقدیس می‌کنند.
چهار سال بعد، الک میناسیان ۲۵ ساله در تورنتو با ون به عابران حمله کرد و ۱۰ نفر را کشت و ۱۶ نفر را مجروح کرد.
او دقایقی پیش از حمله در شبکه‌های اجتماعی نوشت: شورش اینسل‌ها آغاز شده است.
مطالعهٔ جدید که در مجلهٔ پرخاشگری و رفتار خشونت‌آمیز منتشر شده، تأکید می‌کند که بیشتر اینسل‌ها به خشونت واقعی روی نمی‌آورند، اما عادی شدن گفتار زن‌ستیزانه و خشن در اینترنت، فضایی را می‌سازد که خیال‌پردازی خشونت‌آمیز و حتی اقدام به آن تأیید شود.
محققان چند موضوع مهم برای پژوهش‌های آینده پیشنهاد کرده‌اند؛ از جمله نقش اضطراب، افسردگی و نورودایورجنس در این پدیده.
آن‌ها نتیجه می‌گیرند که باید مسیرهای رادیکالیزه شدن، عوامل محافظتی در برابر خشونت و چگونگی قهرمان‌سازی حملات جمعی در این جوامع را دقیق بررسی کرد تا راه‌های مقابله با این روایت‌ها پیدا شود.
اینسل مخفف مجرد اجباری است و گروهی از مردان از آن استفاده می‌کنند که ناتوانی در رابطه را به گردن زنان می‌اندازند.
این گروه‌ها بارها به تحریک خشونت و زن‌ستیزی متهم شده‌اند و بسیاری از انجمن‌ها و ساب‌ردیت‌هایشان مسدود شده است.
بدون نظر