نابغه قرن بیستم را چقدر می شناسید ؟

آیا انیشتین تئوری نسبیت را از همسرش ربوده بود؟!

سال ۱۹۵۵ میلادی، یکی از تلخ ترین سال ها برای تاریخ علم بود. سالی که یکی از برترین مغزهای قرن بیستم در ۷۶ سالگی درگذشت و نتوانست دوران عصر مدرن که از اواخر دهه هفتاد میلادی آغاز شد را تجربه کند. آلبرت انیشتن، نخبه بی بدیل دنیای فیزیک، شخصیتی چند بعدی و مغزی شگفت انگیز داشت.

(تخته های سیاه دانشگاه پرینستون آمریکا، لحظات تاریخی حضور نخبه قرن بیستم را که پیچیده ترین مسائل فیزیک را با گچ سفید در اختیار هزاران دانشجو قرار می داد، فراموش نخواهد کرد)

امروز سراغ یکی از نخبه های قرن بیستم رفتیم. کسی که خیلی ها او را منحصر به فرد ترین انسان قرن بیستم می دانند. اما نمی توان گفت که تاثیر آلبرت انیشتن در زندگی مردمان روز گار ما، به اندازه محصولات و خدمات پل آلن و بیل گیتس در مایکروسافت بوده است. اما به هر حال، کم تر انسانی توانسته، ضریب هوشی در حد نابغه آخرین قرن هزاره دوم میلادی را به نام خود ثبت کند. . .

امروز از مغز انیشتن می گوییم، از نامه تاریخی او به رییس جمهور آمریکا. از نامه های عاشقانه او به همسرش که خیلی ها نمی دانند او نیز، نابغه فیزیک قرن بیستم بود . . . از لحظاتی با او در دانشگاه های مختلف جهان. . . . گزارشی مستند و مصور از کسی که شاید تگرار شدنی نباشد!

آلبرت انیشتن، مرد تاریخ ساز قرن بیستم، با نظریه نسبیت، دنیای فیزیک مدرن را متحول کرد و یکی از تاثیرگذار ترین انسان ها در تاریخ معاصر بود. این شخصیت علمی که مارچ ۱۸۷۹ میلادی در شهر Ulm آلمان متولد شد، طی هفتاد و شش سال زندگی موثر خود در ترویچ و توسعه علم و فناوری، گام های زیادی برداشت و در نهایت در نزدیکی دانشگاه پرنستون آمریکا، جایی که تخته های سیاهش، چالشی ترین سوالات فیزیک انیشتن را بر خود دیده بود، چشم از جهان فرو بست. فیزیکدان نظری آلمانی-آمریکایی، بیش تر به خاطر نظریه نسبیت و به خصوص هم ارزی انرژی و جرم (E=MC2) شهرت جهانی پیدا کرد. او علاوه بر این، در بسط تئوری کوانتوم و مکانیک آماری سهم عمده‌ای داشت. اینشتین جایزه نوبل فیزیک را در سال ۱۹۲۱ برای خدماتش به فیزیک نظری و به خصوص به خاطر کشف قانون اثر فوتوالکتریک دریافت کرد.

ایشان به خاطر دلیل تأثیرات چشمگیرش، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین فیزیکدانانی شناخته می‌شود که به این جهان پا گذاشته‌اند. در فرهنگ عامه، نام «اینشتین» مترادف هوش زیاد و نابغه شده‌ است و برخی او را باهوش ترین انسان قرن بیستم می دانند. ادعایی که با توجه به مغز شگفت انگیز ایشان و تاثیراتش در توسعه علم، خیلی دور از باور نیست.

(تصویر آلبرت انیشتن و خواهرش Maja در کودکی)

مغز انیشتن، همواره موضوع مطالعات و جست و جو های زیادی توسط روان شناسان، پزشکان و فیزیک دانان معاصر بوده است. مغز ایشان حدود ۸ ساعت پس از مرگش در پرینستون آمریکا از سر او خارج شد. این برای نخستین بار در تاریخ پزشکی معاصر بود که مغز یکی از بزرگان علم، برای مطالعات بیش تر از بدنش خارج می شد. این عمل، به واسطه علاقه دانشمند به یافتن رابطه میان کالبدشناسی اعصاب  ) Neuroanatomical) و هوش عمومی یا هوش ریاضیاتی بود.

(تصویر روزنامه نیویورک ورلد تلگرام ، یک روز پس از مرگ آلبرن انیشتن در سن هفتاد و شش سالگی به عنوان خبر اول)

داستان مغز انیشتن

مطالعات انجام گرفته پیشنهاد کردند که قسمت ‌هایی از مغز که مربوط به صحبت کردن و زبان هستند، کوچک تر و قسمت‌های مربوط به پردازش‌های عددی و فضایی (تجسم) بزرگ‌ تر هستند. مطالعات دیگری، نشان‌دهندهٔ بیشتر بودن تعداد یاخته‌های گلیال در مغز اینشتین بود که توضیحات بیشتر در این حوزه در حوصله این گفتار نیست.

هرچند مغز او از نظر اندازه فرقی با مغز دیگران ندارد و ۱۲۳۰گرم است اما سال ۲۰۱۲ نتیجه پژوهش مفصلی بر روی چهارده عکس منتشر نشده از مغز انشتین که از «زوایای غیر متعارف» گرفته شده بودند منتشر شد. همچنین در سال ۲۰۱۳ نتیجه پژوهش دانشمندان دانشگاه چین شرقی در شانگهای و دانشگاه ایالتی فلوریدا در آمریکا در نشریه «مغز» منتشر گردید. دانشمندان از بررسی عکس‌های منتشر نشده مغز انشتین (دو عکس از نیمکره‌های راست و چپ) متوجه یکی دیگر از تفاوت‌های مغز او با سایرین شدند. این تصاویر نشان می‌دهد که بخشی از مغز به نام جسم پینه‌ای (کورپوس کالوزوم) در انشتین بسیار بزرگتر از افراد عادی بوده است.

جسم پینه‌ای بزرگترین دسته رشته‌های عصبی است که دو نیمکره مغز را بهم وصل می‌کند؛ در واقع مهمترین راهی است که اطلاعات بین دو نیمکره مغز مبادله می‌شوند.

تصاویر تازه کشف شده از مغز «آلبرت اینشتین»، تفاوت مغز این نابغه فیزیک جهان با عموم مردم را به وضوح نشان می‌دهد. پس از تهیه تصاویر متعدد، مغز به ۲۴۰ قطعه جداگانه تقسیم شد که بیشتر آنها در دانشگاه پزشکی پرینستون نگهداری می شود. بخش زیادی از عکس های تهیه شده از مغز «اینشتین» طی نیم قرن اخیر ناپدید شدند، اما به تازگی ۱۴ عکس بعنوان بخشی از اموال و دارایی های «توماس هاروی»، پاتولوژیستی که از مغز این دانشمند عکسبرداری کرده بود، در اختیار موزه ملی سلامت و پزشکی در سیلور اسپرینگ قرار گرفت.

بررسی این تصاویر مغزی توسط «دین فالک»، انسان شناس دانشگاه ایالتی فلوریدا انجام شده است. به گفته «فالک»، قشر جلوی مغز نابغه فیزیک جهان کاملا متفاوت از مغز مردم عادی است و این تفاوت احتمالا با توانایی و نبوغ «اینشتین» در ارتباط است؛ اندازه کلی و شکل نامتقارن مغز طبیعی است، اما قشر جلو مغز، بخش جداری، قشر پس سری و غشای somatosensory کاملا متفاوت است.

صد سال قبل از خارج نمودن مغز اینشتین، همین‌کار با مغز ریاضی‌دان بزرگ ، کارل فریدریش گاوس انجام شده‌بود. رودولف واگنر مغز او را مطالعه کرد و جرم آن را ۱۴۹۲ گرم و مساحت مغزی‌اش را ۲۱۹۵۸۸ میلی‌متر مربع به‌دست‌آورد. همچنین متوجه پیچیدگی‌های بسیار گسترده در یاخته‌های مغزی او شد. نکته جالب درباره انیشتن آن که چشمان او نیز از بدنش جدا شد و اکنون در جایی در امریکا نگهداری می شود.

اطلاعات بیشتر درباره دنیای شگفت انگیز مغز انیشتن را در سایت NPR دنبال کنید.

یکی از اشتباهات در فرهنگ عامه درباره انیشتن این است که او از مدرسه و تحصیل و این مسائل فراری بود و حتی این موضوع در انیمیشن کارتونی مشاهیر جهان که بچه های دهه شصت ایران نیز به یاد دارند، به تصویر درآمده بود. ما در انیمیشن، آلبرت را می بینیم که از تحصیل فراری است. اما او هم در سوییس و هم در آلمان و هم در آمریکا، یکی از دانشجویان موفق و از اساتید به نام فیزیک بود.

او پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه، در سال ۱۹۰۲ میلادی توانست در یکی از دفاتر ثبت اخترام در کشور سوییس مشغول به کار شود.  ۳ سال بعد، یعنی در سال ۱۹۰۵ میلادی، نظریه نسبیت خاص را منتشر کرد و ۱۰ سال بر روی نظریه ای کار کرد به بعد ها به نظریه نسبیت عام شهرت یافت. این دو نظریه سبب شد که دنیا، آلبرت را بشناسد. انتشار این دونظریه، زمینه را برای تدریس انیشتن در دانشگاه های مختلف دنیا فراهم کرد. وی تا سال ۱۹۳۲ میلادی، مدیر موسسه فیزیک کایزر ولهلم در شهر برلین آلمان بود و در یکی از دانشگاه های این شهر نیز تدریس می کرد.

از فارغ التحصیلی تا بمب اتم

اینشتین تا سال ۱۹۳۲ مدیر انستیتوی فیزیک کایزر ویلهلم برلین آلمان و استاد یکی از دانشگاه‌های برلین (Humboldt University of Berlin) بود. در این سال او ابتدا چندین ماه در دانشگاه پرینستون به سر برد و سپس به دلیل قدرت‌گیری نازی‌ها در سال ۱۹۳۳، تصمیم گرفت که به آلمان برنگردد. در سال ۱۹۳۳ او شغلی در مؤسسه مطالعات پیشرفته Princeton بدست آورد و در حدود ۱۹۳۵ تصمیم گرفت که به طور درازمدت در آمریکا بماند.

اینشتین و رابرت اوپنهایمر  که از فیزیک دانان بزرگ عصر خود بود، در سال ۱۹۳۹ گروهی از فیزیک‌دان‌های مجارستانی از جمله لئو زیلارد که به آمریکا مهاجرت کرده بود، به دولت ایالات متحده آمریکا در مورد برنامه نازی‌ها در مورد بمب اتمی هشدار دادند، اما سخنان آن‌ها مورد توجه قرار نگرفت. در تابستان سال ۱۹۳۹ و چند ماه پیش از جنگ جهانی دوم، زیلارد نامه‌ای برای روزولت، رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده تهیه کرد و از اینشتین خواست که نامه را امضاء کند.

(تصویر نامه دو صفحه ای ارسال شده به روزولت رییس جمهور آمریکا درباره احتمال دستیابی نازی ها به بمب اتم)

 زیلارد نسبتاً گمنام بود، اما اینشتین به واسطه نظریه‌های نسبیت و جایزه نوبل، شخص مشهوری به شمار می‌رفت. آن‌ها در این نامه از او توجه به این مسئله را درخواست نمودند. در این نامه، همچنین از روزولت خواسته شده بود تا به پژوهش در زمینهٔ انرژی هسته‌ای و واکنش‌زنجیره‌ای اهمیت بیشتری داده شود.

(در این نامه آلبرن انیشتن صراحتا به روزولت گفته بود که بزودی، عنصر اورانیوم به عنوان یکی از عناصر حیاتی برای توسعه فناوری و زندگی بشر در آینده استفاده خواهد شد و به قول آلبرت، quick action (واکنش سریع) از سوی دولت برای بررسی موضوعات این حوزه ضروری است)

این نامه را نقطه شروع پروژه منهتن برای ساخت بمب اتمی می‌دانند. این نامه حتی سال ها بعد نیز توسط رسانه ها به عنوان یکی از رویدادهای مهم در عرصه فناوری جهان به خصوص حوزه نظامی مطرح شد.

(تصویر صفحه نیویورک تایمز در مارچ ۱۹۹۸ درباره نامه تاریخی فیزیکدانان برتر قرن بیستم به روزولت)

روزولت  چند ماه پس از دریافت نامه ، بالاخره در اکتبر ۱۹۳۹ میلادی  همان طور که در تصویر زیر مشاهده می کنید، به نامه آلبرت انیشتن پاسخ داد و از آلبرت با نام پروفسور عزیز من یاد کرد. او در این نامه اشاره کرد که تیمی را برای بررسی مفاد مطروحه در نامه مهم بزرگان فیزیک جهان، جهت بررسی امکان سنجی موضوعات مهم به سرپرستی مسئول استاندارد این کشور تعیین کرد.

(تصویر نامه تاریخی روزولت، رییس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا به آلبرت انیشتن در اکتبر ۱۹۳۹ مبنی بر موافقت با موضوعات مطروحه انیشتن درباره اورانیوم و دستور پیگیری بیشتر به نیروی دریایی و ارتش)

زندگی  و آثار انیشتن، اکنون که بیش از ۶۰ سال از مرگ این دانشمند پر آوازه می گذرد، هم چنان با استقبال علاقمندان به علم و دانش همراه است. حتی زندگی او سر از حراجی های بزرگ هم می آورد.

 همراه با کت و ساعت انیشتن

اخیرا خبر دار شدیم که کت چرمی کهنه آلبرت انشتین در حراجی کریستی به حراج گذاشته شد. شرکت پوشاک “لیوایز” کت اینشتین را در این حراج با قیمت ۱۴۷ هزار دلار خرید. اینشتین در اواسط دهه ۱۹۳۰ از آلمان به آمریکا رفته بود. اطلاعات دقیق تر را در سایت کریستی درباره کت انییشتن (EINTESTIEN COAT) مشاهده کنید.

(تصویر کت چرمی انیشتن، دانشمند قرن بیستم که به قیمت ۱۴۷ هزار دلار اخیرا در حراجی کریستی به فروش رفت)

گمان می‌رود این کت چرمی مارک “لوی استراوس” هدیه‌ای است به مناسبت دریافت امتیاز شهروندی آمریکا که به وی اهدا شده و کهنه بودن این کت به دلیل استفاده مکرر آن توسط وی بوده است. بر اساس یادداشت‌های لیوپالد اینفلد دوست و همکار اینشتین در پرینستون، اینشتین اهل اسراف نبوده و با بلند گذاشتن موی سر و پوشیدن یک کت چرمی به مدت چند سال، مشکل نیاز به اصلاح موی سر و پوشیدن لباس رسمی را برای خودش برطرف کرده بود. اینکه چه آینده‌ای در انتظار این کت چرمی است، مسئله نامعلومی است.

(تصویر کت چرمی آلبرت انیشتن در اوایل قرن بیستم میلادی)

Lotte Jacobi, Albert Einstein in the leather jacket © ۱۹۳۸ The University of New Hampshire. Portrait of Albert Einstein courtesy of the University of New Hampshire

این فقط کت انیشتن نبود که در حراجی به فروش رسید. ساعت و یادداشت های ایشان نیز در کریستی لندن مشتریاان زیادی پیدا کرد.

( جعبه بازی متعلق به انیشتن که در جولای ۲۰۱۶ میلادی به قیمت ۶۲ هزار پوند در حراجی کریستی لندن به فروش رسید)

(ساعت جیبی سوییسی از جنس نقره آلبرت انیشتن که متعلق به سال ۱۹۰۰ میلادی است و در ۱۳ جولای ۲۰۱۶ میلادی به قیمت ۲۶۶ هزار پونده در حراجی کریستی لندن به فروش رسید)

(کاغذی که به The undergraduate registration book شهرت دارد و متعلق به حضور و غیات در دانشکده faculty of philosophy of the Königliche Friedrich-Wilhelms-Universität می باشد و به سال ۱۹۱۳ باز می گردد و حضور والتر گوردن، شاگرد انیشتن را سر کلاس توری نسبیت نشان می دهد و ۱۳ هزار پونده در حراجی کریستی لندن قیمت گذاری شد)

 ساعاتی پس از مرگ نخبه قرن بیستم

شاید برای شما جالب باشد که درباره لحظای پس از مرگ انیشتن هم اطلاعاتی داشته و جزییاتی بدانید. برای رسانه ها، ساعات قبل و پس از مرگ نخبه ها و چهره های معروف دنیای علم و فناوری و سیاست و فرهنگ، همیشه جذاب بوده و قاعدتا انیشتن هم از این موضوع مستثنی نیست.

(رالف مورس- عکاس مجله لایف آمریکا که تصاویرش پس از مرگ آلبرت انیشتن، نام او را در تاریخ عکاسی جاودانه کرد)

گفته شده که رالف مورس» عکاس آمریکایی مجله «life» که به عنوان جوانترین عکاس به جبهه جنگ جهانی دوم فرستاده شده بود، گرچه به خاطر شمار بالای عکس‌هایش از جنگ در آن زمان شناخته شده بود، اما عکس‌هایی که چند سال بعد از دفتر کار نابغه فیزیک جهان پس از مرگ گرفت، او را در تاریخ عکاسی ماندگار کرد.

(یکی ازتصاویر شکار شده در لحظاتی پس از مرگ انیشتن در پرینستون آمریکا- خانه های قدیمی و سبک پوشش و نوع خودروی آمریکایی های اواسط قرن بیستم را ببینید!)

(تصویر نزدیکان آلبرت انیشتن که پس از شنیدن خبر مرگ وی به منزلش در پرنستون رفتند)

  صبح روز ۱۸ آوریل، برای دنیای علم در قرن بیستم، تاریخ مهمی بود. روزی که برترین نخبه قرن بیستم در سن ۷۶ سالگی درگذشت.  ساعتی پس از اعلام خبر درگذشت فیزیکدان و نابغه مشهور جهان آلبرت اینشتین در بیمارستان پرینستون آمریکا، رالف مورس عکاس مجله لایف برای عکاسی از مراسم درگذشت به پرینستون رفت و این شانس را پیدا کرد تا تنها کسی باشد که از دفتر کار و نیز محل زندگی او در روز درگذشتش عکاسی کند.

(تصویر فردی که مغز انیشتن را ساعاتی پس از مرگ، برای مطالعات از جمجه خارج کرد)

 او که به شکل نامحسوسی در اطراف خانه از رفت و آمدها عکاسی می‌کرد درست در زمان سوزاندن و دفن خاکستر از مراسم جاماند و نتوانست گزارش تصویری خود را کامل کند. دانشمند آلمانی روز قبل از آن به دنبال پارگی آنوریسم آئورت شکمی دچار خونریزی داخلی شده و به بیمارستان منتقل شده بود. نقل است در حالیکه به تشخیص پزشکان قرار شد عمل جراحی بر روی او صورت گیرد، وی مخالفت کرد و گفت:

 «من می‌خواهم وقتی که بخواهم، بمیرم. زنده ماندن، به صورت مصنوعی، کج‌سلیقگی است. من سهمم را انجام داده‌ام، وقت رفتن است. می‌خواهم مرگ را با ظرافت، تجربه کنم.»

(تصویر اتاق کار آلبرن انیشتن، ساعاتی پیش از مرگ وی)

(ساعاتی پس از مرگ آلبرت انیشتن)

او که قرار بود فردای آن روز در یک برنامه تلویزیونی سخنرانی کند، آخرین لحظات عمرش را در همان بیمارستان سپری کرد و پس از آنکه چند کلمه‌ای به آلمانی به زبان آورد از دنیا رفت. وی هنگام مرگ ۷۶ سال داشت. جسدش هفت ساعت بعد برای دقایقی به خانه‌ آورده شد و با حضور خانواده، دوستان و نزدیکان پس از برگزاری مراسم رسمی سوزانده شد و خاکسترش در اطراف محوطه انستیتوی مطالعات پیشرفته این شهر دفن شد. البته همان طور که در بالا گفتیم، مغز و چشم انیشتن برای مطالعات بیشتر از بدنش جدا شد.

(تصویری تاریخی از سال ۱۹۵۵ میلادی و حمل تابوت آلبرت انیشتن)

گشتی در زندگی آلبرت

 تا پیش از انتشار کتاب نامه های عاشقانه ی آلبرت اینشتین و میلوا ماریک در سال ۱۳۷۱ /۱۹۹۲، زندگی این زن جز چند خط در انتهای زندگی نامه ی همسر مشهورش سهمی در تاریخ نداشت. حتی بسیاری از مورخان و نویسندگان زندگی نامه ی اینشتین از وجود او خبر نداشتند.

اینشتین در زمان مرگ، دو نفر از دوستان امین خود را مسئول نگهداری از نوشته های خصوصی خود کرده بود و آنها هم انسان های بسیار امانت داری بودند که حتی اجازه ندادند عروس اینشتین کتاب زندگی نامه ی خانوادگی خود را منتشر کند چون در آن کتاب از بخش هایی از نامه های خصوصی نقل قول شده بود.

در انتها دهه ی ۱۳۵۰ /۱۹۷۰ دانشگاه پرینستون شروع به گردآوری نوشته های آلبرت اینشتین کرد که دوست امانت دار این پروژه را هم متوقف کرد. به هر حال نوشته ها در پرینستون کپی شدند زیرا اینشتین خواسته بود که پس از مرگ دوستش دست نوشته ها به دانشگاه عبری اورشلیم سپرده شود.

پس از مرگ دوست اینشتین، پرینستون این پروژه را از سر گرفت و با گردآوری دست نوشته های خصوصی آلبرت از اقوام و آشنایانش در سرتاسر دنیا و ۵۱ نامه ی خصوصی او سرانجام کتابی را در سال ۱۳۶۶ /۱۹۸۷ منتشر کرد و نخستین بار جامعه ی علمی را با نام میلوا ماریک – اینشتین آشنا کرد. این کتاب پنج سال بعد به صورت عمومی منتشر شد. شواهد پیدا شده در دو دهه ی گذشته نشان از وجود زنی بسیار با استعداد و با ذهنی درخشان در زندگی آلبرت اینشتین دارند. باید ادعا کرد که همسر آلبرن انیشتن هم فیزیکدانی نابغه بوده و شاید شما از این موزد با خبر نباشید!

به هر حال زندگی آلبرت انیشتن نقاط شناخته شده و ناشناخته بسیاری دارد. اخیرا نشریه فوربس در مقاله ای این موضوع را مطرح کرد که تئوری نسبیت انیشتن، از همسرش دزدیده شده و یا ماحصل تلاش آلبرت بوده است؟

پائول مینوود (Paul Mainwood) دکترای فیزیک در این باره می گوید:

این یک ادعای بزرگ است که بعضی ها گمان می برند که انیشتن، تئوری نسبیت را از همسرش دزدیده است! ما برای اثبات این موضوع، باید شواهدای داشته باشیم که چنین شواهدی در دست نیست. همکاران انیشتن از جمله John Satchel و Robert Schulmann مدت زمان زیادی را صرف کار و مطالعه بر روی این موضوع کردند. در ۲۷ مارچ سال ۱۹۰۱ میلادی، انیشتن در نامه ای به Maric   صربستانی می نویسد که کار ما بر روی جنبش نسبی (relative motion) به طور موفقیت آمیزی به اتمام رسید. به نظر می رسد اشاره انیشتن به کلمه our work نشان می دهد که رسیدن به نتایجی که به تئوری نسبیت منتهی شد نشان می دهد که بخشی از کار به طور گروهی انجام شده است.

Right now Michele [Besso] is staying in Trieste at his parents with his wife and child and only returns here [Milan] in about 10 days. You need have no fear that I will say a word to him or anyone else about you. You are and will remain a holy shrine to me into which no one may enter; I also know that of all people you love me most deeply and understand me best. I also assure you that no one here either dares to or wants to say anything bad about you. How happy and proud I will be when the two of us together will have brought our work on relative motion to a successful conclusion! When I look at other people, then I truly realize what you are!

(۲۷ March 1901, Vol. 1, p. 282).

(عین متن اصلی مربوط به نامه عاشقانه ای که انیشتن به همسر نابغه خود،  Maric درباره توضیح کار آن ها درباره قانون نسبیت نوشت)

درباره ی میزان تأثیر میلوا در کارهای نظری آلبرت بحث و جدل بسیاری میان فیزیک دانان و مورخان علم وجود دارد و حقیقت روشن نیست اما آن چه روشن است این که آلبرت اینشتین بسیار خوش بخت بود که همراه و شریکی در سطح خودش پیدا کرد که بسیار در پژوهش ها کمک حال او بود و همچنین امنیت روانی و عاطفی را هم برای او مهیا کرده بود. آلبرت فردی بی صبر و حوصله بود که چندان به جزئیات توجهی نشان نمی داد و بر عکس او میلوا بسیار صبور و دقیق بود و آن ها به این ترتیب به خوبی با هم کار می کردند. آن چه مسلم است این که میلوا نقشی بسیار مهم تر از آن چه تاریخ نگاران به آن اشاره کرده اند در زندگی خصوصی و حرفه ای آلبرت اینشتین داشته است.

(تصویر نمادی از میلوا ماریک، دومین همسر آلبرت انیشتن که شاگرد او بود و از وی به عنوان یکی از نخبه های فیزیک قرن بیستم یاد می شود)

به هر حال این موضوع جالب که شاید نشنیده باشید نشان می دهد قانون نسبیت انیشتن که در سال ۱۹۰۱ میلادی مطرح شد، تئوری منتج شده از کار تیمی انیشتن و افراد دیگر بود. بنابراین انیشتن این تئوری را از همسرش ندزدیده بود! اگر علاقمند هستید تا به بخشی از نوشته های  علمی و مطالعاتی انیشتن در دانشگاه پرینستون دسترسی داشته باشید، به شما پیشنهاد می کنیم به بخش یادداشت های آلبرت در این سایت مراجعه کنید.

(نوشته های جمع آوری شده از آلبرت انیشتن در سایت دانشگاه پرینستون آمریکا)

در این سایت، کتاب هایی در دسترس است که می توان به متن اصلی و ترجمه شده برخی از نوشته های انیشتن در طول نیم قرن فعالیت علمی در سراسر جهان دست یافته و قطعا برای عاشقان علم فیزیک و فناوری های هسته ای، می تواند مطالب جالب توجهی را به همراه داشته باشد. البته در سرویس علمی روزیاتو در آینده ای نزدیک، به معرفی و بررسی عمومی جذاب ترین نوشته های انیشتن در اوایل قرن بیستم میلادی خواهیم پرداخت تا مخاطبان گرامی سایت، در جریان برخی از نوشته های این نخبه هزاره دوم میلادی قرار بگیرند.

(شماری از کتاب هایی که درباره نوشته ها و اندیشه های انیشتن توسط دانشگاه پرینستون منتشر شده است)

دانشگاه پرینستون در فهرست ۲۰ دانشگاه برتر دنیا قرار دارد و یکی از برترین مراکز علمی دنیا در عرصه فیزیک به شمار می رود.

برای آگاهی از موضوعاتی مربوط به انیشتن، توییتر https://twitter.com/AlbertEinstein می تواند ارزشمند باشد. البته پرتال einstein.biz نیز برای استفاده های تجاری از نام آلبرت انیشتن ارائه شده است. انیشتن را می توانید در صفحه ای رسمی در شبکه اینستاگرام به نشانی http://www.instagram.com/AlbertEinstein دنبال کنید.

(تصویر صفحه اینستاگرام رسمی آلبرت انیشتن که اختصاص دارد به نماینده رسمی Albert Einestein Estate که ۴۹۰ هزار فالوور دارد و در آن، ویدئو هایی جالب از زندگی وی وجود دارد) 

(ر آلبرت انیشتن و همسرش Mileva Maric صرب)

(آلبرن انیشتن و همسر دومش Elsa)

(یکی از تصاویر منتسب به آلبرت انیشتن که نشان می دهد فرد شوخ طبعی هم بوده است)

(تصویر آلبرن انیشتن و همکارانش در سفری به کشور سنگاپور)

(تصویر کارت گذرنامه آلبرت انیشتن در سوییس)

(تصویری از پیارده روی های آلبرن انیشتن و همسرش در اوایل قرن بیستم میلادی)

(آلبرت انیشتن با همان کت و شلوار و موههای بلند سفید معروفش مشغول ویولون زدن در سن هفتاد سالگی در دانشگاه پرینستون)

(انیشتن علاقه زیادی به پیپ داشت)

(تصویری از آلبرت انیشتن در دانشگاه پرینستون که او را در کنار محل نصب نمادی از وی که کار Gina Plungia بود نشان می دهد)