تمامی این افراد حداقل ۱۰۰ ساله اند

مشاهده چشم ها، چروک ها و موهای این افراد از داستان زندگی هایشان می گوید

پُل مُبلی (Paul Mobley) نویسنده “کتابِ اگر ۱۰۰ سال عمر کنم” (If I Live to Be 100) که کتابش توسط انتشارات ریتزولی (Rizzoli) به چاپ رسید، به بررسی عکس ها و مصاحبه هایی در این مورد پرداخته، وی تصریح می کند ممکن است برخی بگویند، کلید عمر طولانی عدم مراجعه به پزشک است.

بسیاری هم توصیه می کنند که از یک سگ نگهداری کنید. برخی بر کار خارج از منزل، مناسب نگهداشتن وزن و عدم مصرف بیش از اندازه دارو تاکیید دارند.مُبلی، از اینکه ساعاتی را با عده ای از جمعیت کهنسال آمریکایی گذرانده (بیش از ۷۰.۰۰۰ نفر در ایالات متحده آمریکا بیش از ۱۰۰ سال دارند)، لذت فراوانی برده است. این جمعیت اغلب مورد غفلت قرار می گیرند. وی در این مورد می گوید: “افراد در این سنین گفتنی های فراوانی دارند البته اگر کسانی برای شنیدن داستان های آنها وقت بگذارند. آنها پر از زندگی هستند و دلشان می خواهند که این احساس شان را با دیگران به اشتراک بگذارند.”

ایده اصلی نوشتن این کتاب زمانی به سراغ مُبلی آمد که بر روی کتاب دیگری به نام به نام “کشاورزان آمریکایی” (American farmers) کار می کرد. زمانی که پدرها و پدربزرگ ها را می دید و از فرزندانشان می پرسید که آنها چند ساله اند و زمانی که متوجه شد، ۱۰۳ سال، ایده نوشتن کتاب دیگری هم به سراغش آمد.

در طول سال های بعد، مُبلی به همراه همسر و سگش با یک ون (Airstream RV) به ۴۸ منطقه سفر کرد و برای موضوعات مورد نظر خود، تصاویری را هم تهیه کرد. (وی همچنین به آلاسکا و هاوایی هم سفر کرده است)

مُبلی که همانطور که گفته شد از تمامی سوژه هایش عکسبرداری کرد و آن عکس ها را در کتابش قرار داد، از تجربه منحصربفرد و شگفت انگیز خود دراین باره می گوید: “این کار مانند یک رویا بود.” و اضافه می کند: “تمام آنچه که انجام می شد، پشت صحنه ها و صحبت ها بودند و من فرصت آن را پیدا می کردم که با کسی هم صحبت باشم که عمر بسیار طولانی داشته.”

مُبلی از سوژه هایش به عنوان افرادی که”دو دوران زندگی دارند” یاد می کند و از موارد جالبی در میان آنها سخن می کند. یعنی این افراد درفواصل سال های ۱۸۰۰ تا ۱۹۰۰ میلادی متولد شده بودند و دو قرن مجزا را تجربه کرده اند. برخی زوج هایی بودند که هر دو آنها بیش از ۱۰۰ سال داشتند و بسیار به ندرت هم دوقلوهای همسانی را ملاقات می کرد که بیش از یک قرن عمر کرده باشند. وی می گوید که در نوشتن این کتاب، مشاوره های فراوانی نیز از رکوردهای ثبت شده در گینس (Guinness World Records) گرفته است.

مُبلی در مورد تصاویری که در کتابش به کار گرفته، می گوید: “من می خواستم که مخاطب با دیدن این پرتره ها، مستقیم با سوژه ارتباط برقرار کند.” و ادامه می دهد: “آنچه هر کدام از این افراد از داستان زندگی شان تعریف می کنند، با مشاهده چشم ها، چروک هایی که بر چهره و بدن دارند و نیز موهاشان، ملموس تر می شود و آنچه را که دوست دارند از زندگی شان برجا بماند، بهتر دیده و دانسته می شود.”