در شهر زیبای جیپور که به «شهر صورتی» نیر معروف است، در میان آب های دریاچه ای مصنوعی، در ایالت رجسثانِ هند، کاخی به نام جَل محل یا «کاخی در آب» قرار گرفته. این کاخ که اطلاع چندانی از زمان دقیق ساخت آن در دست نیست، توسط مهاراجه ای به نام مَدهو سینق و در قرن ۱۸میلادی برای مهمانی های شکار ساخته شد. بعدها پسرش مَدهو سینق ۲، با افزودن یک حیاط به آن، فضای این قصر را بزرگ تر کرد. این کاخ در حدود دو قرن مورد غفلت قرار گرفته بود تا اینکه در سال گذشته بعد از مدت ها بازسازی و احیاء شد.
از آنجایی که این مکان هیچ اتاق قابل سکونتی ندارد شاید نتوان واقعا آن را یک کاخ درنظر گرفت و از آن تنها به عنوان یک تراس یاد کرد که برای قدم زدن مهارجه ها مورد استفاده قرار می گرفت. این قصر، که متشکل از ۵ طبقه است، تنها طبقه فوقانی آن بیرون از آب قرار گرفته و ۴ طبقه زیرین، فقط زمانی که این رودخانه پر باشد، داخل آب قرار می گیرد.
این کاخ، ترکیبی از سبک های معماری مختلفی از قبیل راجپوت و مغول است. چنین معماری در این منطقه به کرات قابل ملاحظه است. راجپوت نوعی از معماری است که از معماری سنتی هندوها گرفته شده، این در حالی است که معماری مغولی، عمیقا تحت تاثیر معماری اسلامی و ایرانی است. این نمونه معماری را در تاج محل نیز می توان مشاهده کرد. (تاج محل یکی از عجایب هفتگانه ای است که در شهر آگرای هند واقع شده.)
راهروها و سرسراهای طبقه نخست این قصر، مزین به نقاشی های بسیار زیبایی است. در تراس این کاخ، باغی با گذرگاه هایی طاقی شکل قرار گرفته و در هر گوشه از این قصر، برج های نیمه هشت ضلعی با گنبدهای فاخر طراحی شده است.
رودخانه مصنوعی ای که این قصر در داخل آن واقع شده در سال ۱۶۱۰ میلادی (۹۸۹ شمسی) و توسط راجا مَن سینق، ساخته شده بود که بعدها بنیانگذار سلسه ای به نام اَمار شد. این رودخانه به علت کمبود آب و خشکسالی ساخته شد که در پایان همان قرن، خشکسالی و قحطی که انتظارش هم می رفت اتفاق افتاد. یکی دیگر از اقدامات راجا مَن سنیق، ساخت سدی در مسیر رودخانه درباواتی در گذرگاه دریاچه مَن ساگار بود تا بدین ترتیب مقداری از آب این منطقه را ذخیره کنند.
سال های طولانی مردم در کنار این رودخانه زندگی می کردند و از آب آن برای نوشیدن و آبیاری استفاده می کردند. پرندگان فراوانی از گونه های متنوع هم آنجا را به زیستگاه خود تبدیل کرده بودند.
اما در طول قرن اخیر، این رودخانه تبدیل به مکانی برای ریخته شدن زباله های صنعتی و آب های فاصلاب شد و همین امر نیز سبب شد، بازدیدکنندگان تا مدت ها از دیدن این مکان و به تبع آن قصر دیدنی آن پرهیز کنند.
حدود دو سال قبل یک کمپانی، کل محدوده جل محل را به منظور ساخت و ترمیمِ دوباره، به مالکیت خود درآورد و اقدام به تبدیل آن به یک مکان گردشگری کرد. در طول دهه اخیر، این کمپانی مبادرت به پاکسازی آب این رودخانه از آلودگی های قبلی آن نمود و تمامی این کوشش ها، نتیجه بسیار مثبتی را برای این محل به همراه داشتند. بله آب این رودخانه دوباره تمیز و درخشان شد و پرنده ها هم به آشیانه های قدیمی خود بازگشتند.
اگرچه می توانید با قایق و از فاصله نه چندان نزدیک، این کاخ زیبا را ملاحظه کنید اما هنوز برای بازدید قسمت های داخلی قصر باید کمی صبر کنید چرا که در مرحله بازسازی نهایی است و امکان بازدید از آن هنوز فراهم نشده است.
بدون نظر