دانش آموزانی که برای رسیدن به مدرسه، جان شان را به خطر می اندازند

از پل های معلق و نیمه شکسته تا کابل های نه چندان مطمئن بر روی رودخانه های عمیق

برای بسیاری از والدین، سوار و پیاده شدن فرزندان شان از اتوبوس های مدرسه یکی از پرمخاطره ترین بخش های فرستادن آنها به مدرسه است. اما اگر تنها نگاهی به وضعیت مدرسه رفتن این کودکان چینی در روستای گِنگوئان بیاندازید، خواهید دید که ماجرای رفتن این کودکان به مدرسه، فرای تصور مخاطراتی است که والدین سایر نقاط جهان برای فرستادن کودکانشان به مدرسه متحمل می شوند.

آنها هر روز باید مسیری را از کنار صخره ای طی کنند تا بتوانند سر کلاس هایشان در منطقه بیجی، واقع در جنوب غربی استان گِنگوئان چین برسند. دبستان بانپو در مسیری کوهستانی و رهگذرهای خطرناک و پرشیب و تونل هایی هایی قرار گرفته که در برخی جاها عرض مکان عبوری این دانش آموزان کمتر از نیم متر است.

این بدان معناست که دانش آموزان این روستا برای رسیدن به مدرسه مجبور به چسباندن خود به کوهی در کنار گذرگاهی باریک هستند تا بتوانند این مسیر را به سمت مدرسه طی کنند. این راه باریک، حدود ۴۰ سال است که به منظور آبیاری خندق های این منطقه ساخته شده. اگرچه راه دیگری نیز وجود دارد اما از این راه حدود ۲ ساعت طول می کشد که پیاده به مدرسه برسند یعنی حتی این دو ساعت هم از راه دیگر بسیار کوتاه تر است. تنها اطمینان خاطری که برای والدین این کودکان وجود دارد این است که یکی از مسئولان مدرسه در این مسیر، این ۴۹ کودک را همراهی می کند.

این داستان تا حدی ممکن است به نظر غیرقابل باور برسد اما حتی کودکانی از نواحی محروم تری نیز وجود دارند که برای رسیدن به مدارس شان، مخاطرات بیشتر از این را می پذیرند. جالب این است با تمامی این دشواری ها، این دانش آموزان بسیار به رفتن به مدرسه علاقه دارند.

در سوماترایای اندونزی، ۲۰ دانش آموز مشتاق برای رفتن به مدرسه، از روستای باتو بوسوک با یک طناب از بالای سطح رودخانه می گذرند تا در کلاس های درس شان حاضر شوند. آنها پس از عبور از روی این طناب، حدود ۱۱ کیلومتر را در مسیر جنگل طی می کنند تا به شهر پادانگ برسند. این کودکان تا مدت ها برای برقراری تعادل شان بر روی این طناب تلاش می کردند تا اینکه دو سال پیش این پل بر اثر بارش باران شکسته شد.

در روستای دیگری در اندونزی به نام، سَنگیانگ تانجونگ، بچه ها ناگریز به عبور از رودخانه سیبِرانگ آن هم از روی یک پل شکسته هستند. البته پل دیگری هم وجود دارد که مسیر را برای آنها حدود ۳۰ دقیقه طولانی تر می کند بنابراین این دانش آموزان ترجیح می دهند از روی همین پل نیمه شکسته عبور کنند.

خبر خوب این است که یکی از بزرگ ترین تولیدکننده های استیل به نام استیل پی تی کراکاتائو، و برخی دیگر از خیریه ها مبادرت به ساخت پل جدیدی برای عبور این کودکان کردند. این پل جدید جایگزین پلی شد که حدود ۴ سال پیش شکسته شده بود.

در یکی دیگر از روستاهی اندونزی، دانش آموزان مسیر بین دو روستای سورو و پِلِمپانگان را که بر روی یک قنات واقع شده را با دوچرخه طی می کنند. این کودکان برای اینکه مسیر رفتن به مدرسه را کوتاه تر کنند از مسیری عبور می کنند که برای رفت و آمد انسان ها در نظرگرفته نشده اما آنها از این مسیر به عنوان میان بر استفاده می کنند. این دانش آموزان می گویند، آنها برای اینکه مجبور نباشند مسیر ۶ کیلومتری به مدرسه را پیاده بروند، این راه را با استفاده از دوچرخه می پیمایند.

در فیلیپین، دانش آموزان دبستانی روستای ریزال، واقع در شرق مانیل که پایتخت این کشور است، از تیوپ های تایر ماشین های سنگین برای عبور از مسیر رودخانه و رسیدن به مدرسه استفاده می کنند. در زمان هایی که رودخانه به دلیل باران های زیاد خروشان باشد، این دانش آموزان به جای رفتن به مدرسه به منزل بستگان شان می روند. یک انجمن محلی از دولت تقاضای ساخت پلی را برای این دانش آموزان کرده تا آنها بتوانند مشقت کمتری را برای رسیدن به مدرسه هایشان متحمل شوند و سریع تر نیز برسند.

لااقل بچه های فلیپینی تیوپی برای عبور از مسیرشان دارند اما کودکان ویتنامی، آنقدرها هم خوش شانس نیستند. بسیاری از دانش آموزان کلاس های اول تا پنجم برای رسیدن به مدرسه ای در ترانگ هوئا در منطقه مینه هو، مسیر رودخانه را شنا می کنند. این کودکان برای اینکه مانع از خیس شدن کتاب ها و دفاتر خود شوند، آنها را در کیسه های پلاستیکی و محکم می بندند و خودشان نیز تقریبا نیمه برهنه مسیر رودخانه را شنا می کنند. زمانی که این دانش آموزان طول ۱۵ متری این رودخانه که عمقی در حدود ۲۰ متر دارد را طی می کنند، لباس هایشان را از داخل پلاستیکی که کتاب ها و لباس هایشان را داخل آن گذاشته بودند خارج می کنند و آنها را دوباره به تن می کنند.

استفاده از پل های گُندُلا در مناطق کوهستانی کشور نپال و در جایی که راه های خوب و مناسب برای رفت و آمد کم است، بسیار رواج دارند. دانش آموزان این مناطق ناگزیر به عبور از طناب هایی هستند که با قرقره هایی مجهز شده اند و هیچ گونه امنیتی در استفاده از آنها وجود ندارد. عدم تجهیزات کافی و مناسب در این طناب ها، باعث سوانح بی شماری در این مناطق می شود. به همین دلیل نیز، برخی از انجمن های خیریه، اخیرا مبادرت به ساخت پلی در این منطقه و برای کاهش احتمال آسیب دانش آموزان کرده اند.

در کلمبیا، کودکان کمی در مناطق جنگلی زندگی می کنند که این مناطق جنگلی در حدود ۶۴ کیلومتری جنوب شرقی پایتخت این کشور یعنی بوگوتا قرار دارند. آنها برای رسیدن به مدارس خود مجبور هستند که با استفاده از سیم های استیلی که یک سمت دره را به سمت دیگر آن متصل می کند، رفت و آمد کنند و این تنها راه رفتن به مدرسه است. طول این کابل های استیل در حدود ۸۰۰ متر است و بر فراز رودخانه ریو نِگرو و در ارتفاع ۴۰۰ متری آن قرار دارد.

عکاسی به نام کریتوفر اُتو، از دیزی مُورا و برادرش جَمید، در هنگام عبور از این مسیر که حدود ۶۰ ثانیه طول می کشد، عکسبرداری کرده است. جَمید ۵ ساله که در داخل ساک است، به همراه خواهرش که به قرقره ای آویزان و با کمک وسیله ای جناقی شکل، قادر به توقف خود از حرکت است، این مسیر را هر روز برای رفتن به مدرسه طی می کند.

دوباره به چین باز می گردیم و این بار به داستان دانش آموزان مدرسه ای شبانه روزی در منطقه پیلی این کشور می پردازیم. این دانش آموزان بعد از پایان یک ترم درس خواندن مسیر ۲۰۱ کیلومتری مدرسه تا رسیدن به ژینژیئانگ ئوئیگار که منطقه بسیار ناشناخته ای است را طی می کنند. آنها از مسیر رودخانه های یخ زده و پل های بسیار باریکی که تنها یک نفر می تواند از آن بگذرد عبور می کنند. طی کردن این مسیر دو روز کامل طول می کشد.

و هزاران ماجرای دیگر از کودکانی که از تحصیل که یکی از ابتدایی ترین حقوق آنها به شمار می رود محروم اند و یا برای آن باید مخاطرات فراوانی را به جان بخرند …