رازی که پس از سال ها افشا شد؛ مصرف مخدر از عوامل اصلی شکست هیتلر بوده است

برگ تاریک دیگری از تاریخ ننگین آلمان نازی

اخیرا کتابی تحت عنوان “حمله های رعد آسا: مواد مخدر در ارتش آلمان نازی” منتشر شده که نویسنده آن مدعی است در طول جنگ جهانی دوم، بویژه فتح فرانسه و جنگ بریتانیا نوعی ماده مخدر به نام “پِرواتین” به سربازان آلمانی داده می شده تا بتوانند دست کم دو شبانه روز بدون توقف به پیشروی ادامه دهند.

روزنامه میرِر چاپ انگلیس، امروز با انتشار گزارشی ضمن اشاره به رواج بی رویه این مخدر “شبه شیشه” در بین خلبانان نیروی هوایی آلمان (موسوم به لوف تافه) نوشت: درک بسیاری از ما از ماده مخدر شیشه به مشاهداتمان از سریال Breaking Bad محدود می شود، اما نورمن اوهلر در کتاب اخیر خود پرده از رازی برمی دارد که برگ تاریک دیگری از تاریخ ننگین ارتش نازی را فاش می سازد.

این کتاب شوک آور همچنین از اعتیاد هیتلر رهبر آلمان نازی به ماده مخدر شبه هروئین با نام “یوکودِل” پس از فروپاشی ۱۹۹۴ پرده برداشته و مدعی می شود هیتلر در زمان خودکشی نیز نشئه بوده است.

اما آنچه در این کتاب مورد تاکید قرار گرفته این است که سال ها پیش از خودکشی، هیتلر مجوز استفاده سربازانش از داروی مخدر پرواتین را صادر کرده بود. مخدری که از یک سو موجب بیخوابی سربازان و افزایش سرعت پیشروی آنها می شد و از سوی دیگر نوعی حس رضایت مندی و سرخوشی مصنوعی را در آنها بوجود می آورد.

گفته می شود در آستانه حمله به فرانسه در سال ۱۹۴۰، فرماندهان نظامی ارتش نازی ۳۳ میلیون عدد از این قرص را سفارش دادند.

نویسنده کتاب در ادامه با اشاره به اثرات جانبی این دارو می نویسد: استفاده مداوم از آن موجب می شد بسیاری از سربازان نظامی با مشکلات حاد روحی -روانی مواجه شوند تا جایی که رایش سوم مجبور بود برای ترک دادن خلبانان متوهم خود، مراکز بازتوانی دایر کند.

وی می افزاید: شواهد موجود حاکی از آن است در جریان نبرد بریتانیا، خلبانان نیروی هوایی نازی همگی نشئه بوده اند زیرا عملیات بمباران تاسیسات بریتانیا طبق برنامه می بایست شب انجام شود و هوشیاری و سرحالی خلبانان در آن مقطع می توانست بسیار تاثیر گذار باشد.

در این کتاب آمده است این ماده مخدر که از نوع آمفتامین و متامفتامین بوده است در نهایت به دست سربازان انگلیسی هم افتاد و حتی در مقطعی توسط آنان نیز مصرف می شد. شاید بتوانید تصور کنید خلبانان نیروی هوایی آلمان نازی در ارتفاع چند هزار پایی از سطح زمین و نشئه، چه حالی داشتند.

یکی از خلبانان آن دوره به عنوان شاهدی عینی اطلاعاتی در اختیار اوهلر قرار داده است که توجه بسیاری می طلبد. این خلبان سابق نیروی هوایی آلمان با بیان اینکه عملیات های هوایی ما عموما دیر وقت آغاز می شد گفت: حدود ساعت ۱۰ و ۱۱ شب به سمت بریتانیا پرواز می کردیم و حوالی ۲ صبح به آسمان این کشور می رسیدیم. اینکه حس خستگی به سراغ خلبان بیاید عادی است بنابراین یکی دو قرص پرواتین همه چیز را به حالت اول خود باز می گرداند.

حتی فرماندهان ما هم از این دارو استفاده می کردند. خلبانان که مجبور بودند شب و روز پرواز کنند و به همین علت فرماندهان نیز باید می توانستند پا به پای آنها ادامه بدهند.

حتی تصور اینکه فرمانده ای در میدان نبرد خسته بنظر برسد، غیر قابل باور بود.

واقعیت این است که اگر بخشی از اثرات جانبی این دارو را می دانستیم بازهم از خوردن آن خودداری نمی کردیم. وقتی مجبور باشید هر لحظه و در هر کجا فرود بیاید، دیگر برایتان مهم نیست چه ماده ای قرار است به شما کمک کند. فقط آن را استفاده می کنید.

روزنامه دیلی میرر در ادامه با اشاره به عوارض جانبی این دارو از زبان یکی دیگر از خلبانان ارتش نازی در آن زمان می نویسد: ماجرا از جایی شروع می شد که عوارض جانبی خود را نشان می دادند. ناگهان صدای موتور هواپیما به شدت آرام می شد، کاملا به هوش بودم و ضربان قلبم را در گوشم حس می کردم. چرا آسمان ناگهان این اندازه روشن شده است؟ نور زیاد چشمانم را اذیت می کند به شکلی که به سختی می توانم درخشندگی آن را تحمل کنم.

موتور هر لحظه آرام و آرام تر کار می کند و انگار وارد سکوت مطلق شده اید. حتی خبری از لرزش های موتور نیست. همه چیز در یک لحظه غیر مادی و ذهنی می شود بطوری که ممکن است تصور کنید شما بالای هواپیما در حال حرکت هستید.

و این در حالی است که این توهمات تنها در آسمان به سراغ شما نمی آید بلکه روی زمین هم شرایط یکسان است.

در این کتاب سرتاسر افشاگرانه با نام بردن از ارنست اودت فرمانده نیروی هوایی آلمان نازی آمده: او به واقع موفق ترین خلبان لوف وافه در جریان جنگ جهانی اول بود. اما اعتیاد او به الکل مشکلی نبود که بتوان به راحتی از کنارش گذشت. اودت برای خنثی کردن اثر الکل و مسمومیت ناشی از آن روزانه مقادیر زیادی متانفتامین مصرف می کرد. زمانی هم که با دیگر افسران ارشد ارتش نازی جلسه داشت، علاقه بسیاری به مصرف کوکائین و مرور خاطرات گذشته نشان می داد.

وقتی نیروی هوایی نازی در نبرد بریتانیا شکست خورد و نیروی زمینی نیز در شوروی سابق زمین گیر، اودت همراه با صبحانه خود ۷ قرص پرویتین مصرف میکرد تا بتواند سرپا بایستد و به دروغ های شاخدارش درباره فتوحات ارتش آلمان ادامه دهد.

زمانی هم که با اسلحه خودکشی کرد، هیتلر دستور داد طی مراسمی ملی او را تشییع کنند و اجازه نداد کسی متوجه شود او خودکشی کرده است.

اما چندی بعد تبعات ناشی از  بی کفایتی اودت باعث شد هیتلر هم از او به عنوان عامل شکست های ارتش یاد کند.

در بخش دیگری از این کتاب با اشاره به سابقه پزشکی هیتلر آمده است: هیتلر و اطرافیانش همواره سعی داشتند وجهه ای فرا انسانی به رهبرنازی ها بدهند؛ بطوریکه بارها و در مناسبت های مختلف اشاره می شد ، ادولف هیتلر حتی قهوه هم نمی خورد. اما همین ابرانسان فرازمینی ناگهان در سرازیری مواد مخدر قرار گرفت.

پیش از شروع جنگ دکتر شخصی هیتلر آمپول های ویتامین به او تزریق می کرد تا هیتلر همچنان رهبری کارزماتیک جلوه کند اما در سال ۱۹۴۱ و در پی بیماری شدید رهبر آلمان نازی، دکتر تئو مورِل دریافت، تزریق آمپول ویتامین دیگر پاسخگو نیست.

مورل که از ترکیب  و تزریق هرمون های حیوانی نیز ناامید شده بود، سرانجام به سراغ نوعی ماده مخدر شبه هروئین به نام “یوکودال” رفت.

شدت تزریق این ماده مخدر به اندازه ای بود که به گفته پزشک وی گاهی برای پیدا کردن رگ در بدن هیتلر دچار مشکل می شدند و صبر می کردند تا جای تزریق های قبلی التیام یابد.

پس از سوء قصد جدی ۱۹۹۴ موسوم به “عملیات واکوره” یا عملیات والکری (جدی ترین سوءقصد به جان هیتلر که از طریق قرار دادن یک کیف دستی بمب گذاری شده زیر میز او اجرایی شد) رژیم تزریق مواد مخدر وی از سرگرفته شد.

طراحان این سوء قصد افسران و ژنرال‌های عالی رتبه ارتش آلمان چون آدمیرال ویلهلم کاناریس و گونتر فون کلوگه بودند و مجری عملیات بمب گذاری کلاوس فن اشتوفنبرگ بود. گفتنی است کیف حاوی بمب زیر میز قرار بطور اتفاقی به پای یکی از افسران برخورد می کند و او کیف را از زیر مییز برداشته و در فاصله های دورتر از هیتلر قرار می دهد.

با انفجار بمب میز کنفرانس همچون سپری برای هیتلر عمل می کند و او آسیب جدی نمی بیند. اما پرده هر دو گوش او پاره شد و تا آخر عمر از لرزش دست و پا رنج برد.

اوهار در کتاب خود می نویسد: هیتلر از سوءقصد ۱۹۴۴ به بعد حتی یک روز را هم بدون مواد مخدر پشت سر نگذاشت. تا پیش از این ماجرا، هیتلر فردی معاشرتی بود اما از آن روز به بعد اضطراب و پارانوید به سرغ او آمد.

او از پزشکش خواست تا با شروع تزریق ها آرامش و توان سابق را به او بازگرداند.

نویسنده کتاب درباره این ماده مخدر می نویسد: از نظر ساختار و تاثیر وکودول شباهت بسیاری به هروئین دارد اما بسیار اعتیاد آور تر از هروئین است.

اگرچه تزریق این مخدر در بهبود وضعیت جسمی و روحی هیتلر موثر بود اما تاثیر مخرب آن بر روی قدرت ادراک و تصمیم گیری وی باعث شده بود، در زمان نشئگی دنیا و جهان بینی رهبر آلمان با همیشه متفاوت باشد.

دو ماه بعد، زمانی که ارتش شوروی به برلین رسید، هیتلر  به همراه همسر جدیدش اوا بروان دست به خودکشی زدند.

بعدها پزشک شخصی هیتلر در تشریح شرایط روحی و جسمی بیمارش گفت: خیلی سخت است که جنگ جهانی را ببازید و خود را معتاد و درمانده هم ببینید. تحمل این فشار برای هیتلر دشوار بود.