شهر قدیمی و باستانی پترا منطقه ای در قلب صحرایی احاطه شده با کوه در جنوب اردن است. در گذشته برای رسیدن به این منطقه راه های متعددی وجود داشت. یکی از این مسیرها در مجاورت دشت پترا در اطراف جبل هارون یا کوه اَرون بود. راه دیگر هم از سمت فلاتی از شمال آن، اما بیشتر گردشگران کنونی از سمت شرق و از طریق تنگه ای به نام سیق وارد این منطقه می شوند. انتهای این تنگه به خرابه های «گنجینه» یا به زبان عربی همان «الخزینه» می رسد.
درواقع سیق یک تنگه نیست چرا که به علت فرسایش آب به وجود نیامده است بلکه نیروهای غیر طبیعی سبب جدا شدن سنگ ها از هم و به وجودن آمدن فاصله میان آنها شده اند. بعدها و بر اثر طغیان آب های رودخانه ها بخش های تیز این در این فواصل ساییده شده و حالت منحنی به خود گرفته اند.
ورودی سیق در گذشته طاقی شکل بود اما در سال ۱۲۷۵ شمسی، بر اثر زلزله این حالت خود را از دست داد. آنچه اکنون از طاق این بنا باقی مانده، دو تکه سنگی است که درمجاورت هم یکدیگر را قطع می کنند. این مسیر پرپیچ و خم ۱.۲ کیلومتر سنگ های رنگی زیبا را در برگرفته که برجی به ارتفاع ۱۵۰ متر در سمت دیگر آن واقع شده است. پهنای سیق به طور متوسط بیش از ۳ متر نیست اما آنقدری است که انوار گرم خورشید بدان وارد و حتی یک درخت هم در آن جای گیرد. در بخش های بسیار باریک آن، تنها به اندازه ای که بتوان دو دست را به دو طرف دیوار رسانید جا دارد.
در طول مسیر عبور از این تنگه، برخی آثار باستان شناسی از جمله قنات هایی که آب را به قسمت های مرکزی دره های عمیق این تنگه می رسانند وجود دارد. در بخش هایی از سنگ های مسیر این تنگه برآمدگی هایی دیده می شود که می توان همانند پله برای بالا رفتن از آنها استفاده کرد. همچنین بازمانده هایی از مجسمه هایی نیز در میان این سنگ ها به چشم می خورد. اتاقک های زیر زمینی هم در سیق دیده می شود که کارکرد اصلی آنها هنوز دانسته نشده است اما این فرضیه وجود دارد که برای نگهبانان درب وروی این بنا تعبیه شده بودند.
زمانی که گردشگری طول این مسیر را طی می کند به گنجینه محسورکننده ای در انتهای آن می رسد که دهان شان را از تعجب بازنگه می دارد. این گنجینه در اصل مجموعه ای از مقابر و دخمه هایی بود که افسانه آن در برگیرنده ثروت های بسیار قدیمی صاحبان آن بوده و نام گنجینه نیز از همین جریان گرفته شده است. این گنج در داخل کوزه ای در سطح فوقانی سنگ ها پنهان شده بود تا از گزند غارت در امان بماند.
گفته می شود که بومیان بِدوئین، تلاش می کردند که با تفنگ این کوزه سنگی را هدف قرار دهند تا بتوانند آن را شکانده و محتویاتش را از آن خود کنند. اما این کوزه سنگی آنقدر سخت بود که تنها جای این گلوله ها بر روی نمای خارجی کوزه باقی مانده است.
بدون نظر