دانشمندان در تحقیقات خود به این نتیجه رسیدند پرندگانی که دارای مغز کوچکتری هستند، شانس بیشتری برای شکار شدن توسط انسان ها دارند. آن ها به همبستگی های بسیار محکمی میان اندازه مغز پرندگان و احتمال شکار آن ها توسط انسان ها دست یافتند.
این فرایند سبب می شود که سیر تکاملی پرندگان، بر اساس نظریه داروین پیش برود. بر اساس این تئوری، گونه هایی که بیشتر شکار می شوند، به حیواناتی با مغز بزرگتر و هوش بیشتر تبدیل می گردند تا به این طریق بتوانند احتمال زنده ماندن خود را افزایش دهند.
هر ساله بسیاری از پستانداران و پرندگان از این طریق کشته می شوند. تنها در آمریکای شمالی، شمار حیوانات از بین رفته به ۲۰۰ میلیون عدد می رسد. هدف از این تحقیقات، دریافتن این مسئله بود که آیا داشتن مغز بزرگتر می تواند به پرندگان برای زنده ماندن کمک نماید یا خیر.
بررسی اطلاعات یک پایگاه عظیم دانمارکی نشان داد که تفاوت ۳۰ برابری در احساس خطر شکار شدن در آنها، به تفاوت تقریبا ۸۷ برابری در اندازه مغز این پرندگان مربوط می‌شود. شانس هدف قرار گرفتن پرندگانی با مغز ۰.۲۳ گرمی ۲۹ درصد است؛ در حالی که شانس شکار شدن پرندگان با مغز زیر ۲۰ گرم، به ۱ درصد کاهش می یابد.
همچنین اندازه بزرگتر نیز سبب می شود که احتمال شکار آن ها افزایش یابد. دانشمندان به رهبری دکتر آندرس مولر، در این رابطه اظهار داشته اند: “در وهله نخست، جمعیت های شکار شده و محافظت شده از یک گونه، باید در اندازه و جرم مغز متفاوت باشند.
همچنین این فرضیه را مطرح می‌کنیم که افزایش پیامدهای تغییر اندازه مغز در گونه‌هایی که شکار می‌شوند، از جمله پیامدهای متابولیک یا استفاده بیش از حد از آنتی‌اکسیدان‌ها هنگام رشد مغز، می‌تواند میزان تغییر اندازه مغز این گونه‌ها را در مقایسه با گونه‌های حفاظت شده تغییر دهد.
“در مجموع، شکار کردن می تواند به افزایش جرم مغز پرندگان منجر شود و این موضوع مستقل از متغیرهای بالقوه ای مانند سن، شرایط بدنی، جنسیت و اندازه براورد می شود.
بدون نظر