همه ما به خوبی می دانیم که استراحت کافی، می تواند راندمان کاری ما را افزایش دهد. بر اساس ادعای کارشناسان کمپانی «PayScale»، میزان کار کردن بدون وقفه ما، با چرخه های استراحت طبیعی ارتباط مستقیم دارد و به همین دلیل است که ما نباید بیشتر از ۹۰ دقیقه به صورت یک جا کار کنیم.
برخی از افراد با «چرخه بنیادی استراحت» و یا به اصطلاح «BRAC» آشنایی دارند. این واژه، چرخه طبیعی ۹۰ دقیقه ای خواب انسان را تشریح می کند. بدن هنگام قرار داشتن در حالت تقریبا بیدار، به خواب «REM» (مرحله ای در خواب پستانداران که بدن در خواب عمیق به سر می برد، اما مغز در حالت بیداری است) فرو می رود. سپس این مرحله تکرار شده و فرایند دوباره آغاز می گردد.
واضح است که ربط دادن این موضوع به حالت بیداری، کمی پیچیده به نظر می رسد، اما کارشناسان می توانند آن را توضیح دهند:
ما بیش از ۵۰ سال است که می دانیم انسان ها در چرخه های ۹۰ دقیقه ای به خواب می روند. در این مدت زمان، بدن از حالت خواب سبک به خواب عمیق فرو می رود. یک دهه بعد از روشن شدن این مسئله، دانشمندان به این مسئله پی بردند که این الگو هنگام بیداری نیز وجود دارد.
بر همین اساس، پروفسور آندرس اریکسون استاد دانشگاه فلوریدا، تحقیقاتی انجام داده و بیان داشته است که افراد فارغ از موقعیت و نوع شغل خود، باید این چرخه را در زندگی رعایت کنند. وی دریافت که کار کردن در بازه های زمانی ۹۰ دقیقه ای و داشتن استراحت میان آن ها، می تواند بیشترین کارایی و بهره وری را به همراه داشته باشد.
بر اساس گفته های وی، چنین مسئله ای بیشتر از چهار ساعت و نیم در طول روز رعایت نمی شود. برای دستیابی به حداکثر کارایی، افراد باید از کار و خستگی زیاد پرهیز کرده و باید طوری عمل کنند که بتوانند خودشان را بازیابی یا ریکاوری کنند.
ما می توانیم با رعایت این نکته، بهره وری را به حداکثر میزان خود برسانیم. فکر نمودن به این مسئله که چطور میتوان پروژه ها و کارها را در فواصل ۹۰ دقیقه ای انجام داد، می تواند نقطه آغازی برای موضوع مورد بحث باشد.
با وجود آن که ایده مذکور باید مورد آزمایش قرار بگیرد و بر روی آن کار شود، اما می توان توسط آن به نکات جالبی پی برد. شاید به همین دلیل است که برخی روش های بهره وری، با مردم عجین شده اند. به علاوه، هنگامی که کار کردن ما از یک حد مشخص فراتر می رود، احساس می کنیم باید به استراحت بپردازیم و دست از کار می کشیم. به هر حال منتظر ماند و دید که پژوهش های آینده به کجا ختم می شود.
بدون نظر