یکی از چالش های والدینی که برای نخستین بار صاحب فرزند شده اند در کنار بسیاری دیگر از مشغله های ذهنی آنها، این است که تا چه زمانی، نوزاد خود را در کنار خودشان بخوابانند چرا که آنها در صحبت با زوج های دیگر یا والدین خود، پاسخ های متناقضی را دریافت می کنند. دانشمندان اخیرا با انجام پژوهش هایی در این ارتباط، پاسخ این را نیز همانند بسیاری از پرسش های دیگر داده اند.
آخرین این پژوهش ها مناسب ترین زمان برای انتقال کودک به اتاق خودش را ۶ ماهگی می داند. دکتر «آیان پُل» نویسنده اصلی این پژوهش می گوید: “هرچقدر زمان طولانی تری نوزاد خود را در داخل اتاق مشترک قرار دهید، وضعیت خواب او را وخیم تر خواهید کرد.”
پروفسور «پُل»، متخصص کودکان و استادیار دانشگاه پزشکی «پن استیت»، بر این باور است که انتقال کودک به اتاق دیگر، احتمال «سندروم مرگ ناگهانی نوزاد» را نیز کاهش می دهد.
در پاییز سال گذشته نیز، انجمن متخصصان کودک آمریکا به بررسی وضعیت کودک برای کاهش میزان مرگ آنها در ارتباط با خوابیدن در اتاق والدین شان پرداختند. آنها بهترین زمان برای جداسازی اتاق نوزاد را ۶ ماهگی، توصیه کرده اند. پروفسور «پُل»، سنین بالاتر از ۶ ماهگی را برای انجام این کار، مناسب ندانسته و توصیه نیز نمی کند.
برای رسیدن به چنین نتیجه ای، محققان این پژوهش ۳۲۰ پرسشنامه تهیه کرده و آنها را در اختیار زنانی که تازه مادر شده بودند قرار دارند. این ۳۲۰ نفر، نوزادانی ۴، ۹، ۱۲ و ۳۰ ماهه داشتند.
نوزادان ۹ ماهه ای که در اتاق های جداگانه می خوابیدند، در مقایسه با سایر نوزادان، در ۳۰ ماهگی، ۴۵ دقیقه در شبانه روز بیشتر می خوابیدند. همچنین به گفته پروفسور «پُل» نوزادانی که در ۴ و ۹ ماهگی بر روی تخت مشترک والدین خود می خوابیدند، بر اثر تکان های تخت بیشتر از خواب پریده و خطر ابتلا به «سندروم مرگ ناگهانی نوزاد» نیز در آنها با افزایش بیشتری همراه بود. البته در این پژوهش، کیفیت خواب والدین در زمان حضور نوزاد در اتاق مورد بررسی قرار نگرفت.
پروفسور «فرن هواک»، پزشک خانواده و متخصص سلامت عمومی نیز می گوید، این پژوهش سئوالات بیشتری را در زمینه اتاق مشترک نوزاد و والدین مطرح ساخته و دلیل اصلی آن وجود شواهدی است که می تواند در آینده منجر به دشواری هایی در وضعیت خواب و عادات نادرست مرتبط شود.
وی که خود از نویسندگان این پژوهش است، می گوید مطالعات انجام شده در ۴ ماهگی، بسیار اندک بوده و اشاره می کند: “حداکثر زمان خواب در میان نوزادان ۴ ماهه ای که در اتاق مشترک با والدین شان می خوابند، ۷ ساعت تخمین زده شده. این در حالی است که این میزان در میان نوزادانی که در اتاق های مجزا می خوابیدند به ۷ ساعت و ۴۵ دقیقه افزایش یافت.”
البته وی ۷ ساعت خواب در این سن را نیز برای نوزاد کافی و مفید می داند و مزایایی را نیز برای خواباندن نوزاد در اتاق مشترک برشمارد که از آن جمله می توان به شیردهی بهتر نوزاد، آرامش والدین و نزدیکی بیشتر به نوزاد اشاره کرد.
پروفسور «پُل» بر این باورست که با افزایش سن نوزاد، نیاز او به خوردن غذا در طول شب نیز کاهش پیدا می کند و ابتلا به «سندروم مرگ ناگهانی نوزاد» پس از ۶ ماهگی نیز با کمتر خواهد شد.
البته وی به محدودیت های این پژوهش نیز اشاره می کند چرا که این پژوهش در میان گروه محدودی از جمعیت آمریکا انجام پذیرفت. به علاوه تمامی شرکت کنندگان این پژوهش از میان سفید پوستان انتخاب شده بودند و در آمد سالانه آنها ۷۵۰۰۰ دلار آمریکا (حدودا معادل ۲۷۷.۵۰۰.۰۰۰ تومان) یا بیشتر بود.
با در دست داشتن چنین اطلاعاتی، والدین باید چگونه عمل کنند؟
پروفسور «پُل»، برای برقراری امنیت لازم برای نوزاد، ۶ ماهگی را زمان مناسبی برای جدا کردن اتاق نوزاد می داند. از آنجایی که خطر مرگ حاصل از «سندروم مرگ ناگهانی نوزاد»، پس از ۶ ماهگی با کاهش چشمگیری همراه می شود، بهتر است والدین و خصوصا مادران از نگهداری نوزاد در اتاق مشترک پی از ۶ ماهگی پرهیز کنند.
نتیجه این مطالعه روز ۱۵ ام خرداد (۵ ام ژوئن) و در مجله Pediatrics به انتشار رسید.
بدون نظر