یادگاری یک سرباز ژاپنی در جنگ جهانی دوم پس از ۷۳ سال به خانواده اش بازگردانده شد

در اعماق کوهستان های منطقه ی «جیفو» (Gifu Prefecture) در یک روستای بسیار کوچک که از زندگی شهری پر سر و صدا دور مانده است اعضای خانواده ی یک سرباز ژاپنی کشته شده در جنگ جهانی دوم منتظر بازگشت یادگاری ارزشمند و خانوادگی خود هستند. برای اولین بار در ۷۳ سال گذشته، خانواده ی یاسوئه می توانند چیزی متعلق به برادرشان که هیچ وقت از جنگ برنگشت را از نزدیک دیده و لمس کنند. یک سرباز کهنه کار ۹۳ ساله جنگ جهانی دوم به نام ماروین استرومبو حدود ۱۰.۰۰۰ مایل از خانه ی آرام خود در مونتانا دور شده تا شخصاً یک پرچم ژاپن که در طول نبرد سایپن در ژوئن سال ۱۹۴۴ از یک سرباز ژاپنی به نام سادائو یاسوئه گرفته بود را به خانواده اش بازگرداند.

این سرباز کهنه کار نیروهای ویژه دریایی که در رسته ی تک تیراندازها دسته ششم دریایی خدمت می کرد در طی سال های پس از جنگ جهانی دوم از این یادگاری به خوبی محافظت کرده است. او در این مدت با دقت تمام مراقب این پرچم بوده و قولی که به یاسوئه در بحبوحه ی نبرد داده بود را فراموش نکرد. در نبرد جزیره ی سایپن، استرومبو که یک سرجوخه ی جوان بود ناگهان خود را تنها و جدا افتاده از دیگر نیروهای گروه و در پشت خطوط دشمن پیدا می کند. درحالی که وی سعی می کند خود را به نیروهای خودی برساند با یک سرباز ژاپنی مواجه می شود که بی حرکت روی زمین افتاده است.

استرومبو در این مورد چنین می گوید:” یادم می آید که به سمت او رفتم. او به پشت افتاده و کمی به یک طرف متمایل شده بود.. هیچ جراحتی در بدن او دیده نمی شد و حالت او طوری بود که فکر می کردم خوابیده است. گوشه ی پرچم را دیدم که زیر لباس و روی قلبش تا شده بود. همانطور که دستم را به سمت آن دراز می کردم در ابتدا نتوانستم آن را بردارم. می دانستم که این پرچم برای او ارزش بسیار زیادی دارد اما اگر من آن را بر نمی داشتم مطمئناً یک نفر دیگر می آمد و آن را برمی داشت. ممکن بود این پرچم برای همیشه گم شود. همانروز به او قول دادم که این پرچم را بعد از پایان جنگ پس خواهم داد”.

با گذشت سال ها، استرومبو همچنان به قول خود وفادار ماند و برای رساندن پرچم با صاحبانش تلاش کرد. در نهایت او به طرزی شگفت انگیز توانست خانواده ی یاسوئه را پیدا کند. استرومبو و خانواده ی یاسوئه از طریق یک انجمن در اوریگون توانستند رو در رو با هم صحبت کرده و آن چه که از سادائو یاسوئه باقی مانده بود به خانواده ی وی تحویل داده شود. برادر کوچکتر سادائو، تاتسویا یاسوئه، می گوید برادرش مرد جوانی بود که آینده ی خوبی در زندگی داشت. وقتی که یاسوئه برای رفتن به جنگ احضار شد، خانواده اش این پرچم را برای خوش شانسی به او داده تا او به سلامت نزد خانوادهاش بازگردد. بازپس دادن این پرچم به خانواده ی یاسوئه چیزی فراتر از دادن یک یادگاری از برادر کشته شده ی آن هاست. این کار به معنای بازگرداندن روح یاسوئه به خانه خواهد بود.

در این دیدار  خواهر بزرگ تر تاتسویا به نام سایوکو فورتورا و خواهر کوچکتر آن ها میاکو یاسوئه نیز همراه آن ها بوده و به عنوان اعضای خانواده ی یاسوئه پرچم را از استرومبو دریافت کردند. تاتسویا می گوید که برادرش نه تنها برای خانواده ی خود بلکه برای تمامی جامعه ی ژاپن اهمیت داشته و سپس در مورد آخرین لحظات پیش از رهسپار شدن برادرش به جنگ سخن می گوید. وی می گوید که آن ها برای آخرین بار اجازه ی دیدار با سادائو را پیدا کردند و به همین دلیل به محل اعزام او رفتند. سادائو از خوابگاه خود بیرون آمده و روی چمن کنار آن ها می نشیند و همه حرف می زنند. وقتی که به آن ها اعلام می شود که تنها ۵ دقیقه دیگر از دیدار آن ها باقی مانده است، سادائو به خانواده اش می گوید که قرار است او را به منطقه ای در اقیانوس آرام بفرستند.

وی می گوید که به احتمال فراوان او زنده برنخواهد گشت پس از آن ها می خواهد که از پدر و مادرشان مراقبت کنند. این آخرین باری بود که تاتسویا با برادر خود صحبت می کرد. وقتی که استرومبو این تکه پارچه را بهخانواده ی یاسوئه باز گرداند گفت از این که توانسته پس از این همه سال قولی که در میدان نبرد در جزیره ی سایپن داده بود را به جا آورد احساس آرامش می کند. اگر چه استرومبو هیچگاه در کنار یاسوئه نجنگیده بود اما او را مانند برادر خود می دانست.آن ها هر دو مردان جوانی بودند که در جنگی هزاران کیلومتر دورتر از خانه هایشان با هم روبرو شده بودند. بنابراین بر خود واجب می دانست که برادرش را به نحوی به خانه بازگرداند، همانطور که خودش نزد خانواده اش باز می گشت.