داستان دختر ربوده شده ۱۰ ساله ای که حدود یک دهه را به بردگی مطلق گذراند

انسان ها مخلوقات انعطاف پذیری هستند و بسیار سریع تر از آن چه که فکر می کنند ناخواسته با شرایط وفق پیدا می کنند. ممکن است انسانی یکی از اعضای بدنش را از دست بدهد، زخم های روحی و جسمی شدیدی را تحمل کند و یا در زندگی شخصی اش با مشکلات فراوانی روبرو گردد. اما علی رغم تمامی این مشکلات، انسان می تواند از این شرایط عبور کرده و زندگی را ادامه دهد هرچند زخم های چنین رنج هایی برای همیشه با او خواهد ماند. در ادامه ی این مطلب می خواهیم داستان دختری را بگوییم که نماد بارز این گفته هاست. با ما همراه باشید.

در سال ۱۹۹۸ یک دختر ۱۰ ساله اتریشی به نام ناتاشا کمپوش خود را در شرایطی یافت که هیچ بچه ای با آن روبرو نخواهد شد. در تمام طول ۱۰ سال بعدی زندگی اش ناتاشا با شرایط حاضر خود و رنج هایی که می کشید مبارزه می کرد و در نهایت راهی برای برون رفت پیدا کرد هر چند زخم ها و رنج های دوران سخت ۱۰ ساله ی دوم زندگی اش برای همیشه همراه او باقی ماند و نخواهد توانست آن ها را فراموش کند.

ناتاشا تنها ۱۰ سال داشت که در مسیر بازگشت به خانه توسط یک مرد با ون سفید متوقف شد. تمام کسانی که امروز این سرنوشت را می خوانند می دانند که چنین اتفاقی به چه معنا بوده و به کجا خواهد کشید اما ناتاشای ۱۰ ساله در آن زمان هیچ نمی دانست که چه سرنوشتی در انتظار اوست. بعد از غیب شدن ناتاشا والدین او خیلی سریع با پلیس تماس گرفتند اما تلاش ها و جستجوهای آنان بی نتیجه ماند. در تمام ۸ سال آینده ناتاشا زندانی زندانبان بی رحم و روانی خود بود؛ مردی که هیچ کسی باور نداشت قادر باشد چنین جنایت شنیعی را مرتکب شود. وولفگانگ پریکلوپیل نیز کاملاً شبیه دیگر تکنسین های ارتباطات بود. او مردی ساده، بی ادعا و آرام بوده و علی رغم هوش بالایش شخصی منزوی به شمار می آمد.

هیچ کس نمی دانست که در زیرزمین خانه ی او در شهر وین یک سلول مخفی بسیار تنگ ساخته شده که دخترکی ۱۰ ساله را در خود جای داده است. پریکلوپیل آن روز ناتاشا را دزدیده و به خانه خود برد و در آن جا دخترک بیچاره را بدون لباس در سلولی در زیرزمین خانه اش که دیوارهای عایق صدا داشته و هیچ راهی به بیرون نداشت زندانی کرد. ناتاشا برای ۶ ماه تمام در این سلول کوچک و تنگ و تاریک زندانی بود و وقتی که زندانبان بیمار او فهمید که ناتاشا دیگر از لحاظ روحی و روانی خرد شده است او را بالا آورد. ناتاشا در آن زمان نمی دانست اما پریکلوپیل به اختلال وسواس فکری مبتلا بوده و نباید هیچ چیزی در خانه اش کثیف می شد یا به هم ریختگی به وجود می آمد. به همین دلیل ناتاشا باید مراقب بود که هیچ چیزی باعث عصبانیت زندانبانش نشود و همه چیز مرتب و تمیز باقی بماند حتی خودش.

بدین ترتیب رفته رفته ناتاشا بدون آن که خود بداند به برده ی پریکلوپیل وسواسی تبدیل شد. وی مجبور شد تمام خانه را از بالا تا پایین تمیز کند و هر لکه و کثیفی را از خانه ی زندانبان خود پاک نماید، در غیر این صورت به سختی تنبیه می شد. اگر پرینکوپیل نقطه ای کثیف را در خانه پیدا می کرد با بی رحمی ناتاشا را کتک می زد و او را از خوردن غذا، آب و حتی حمام رفتن محروم می کرد. اما شرایط بسیار بدتری برای ناتاشا در راه بود. یکی از چیزهایی که پریکلوپیل به شدت از آن نفرت داشت موی سر بود به همین دلیل ناتاشا را مجبور کرده بود که در تمام مدت یک کیسه ی پلاستیکی روی سرش داشته باشد. اما در نهایت  وقتی که چند تار مو را در داخل خانه پیدا کرد تصمیم گرفت مشکل را برای همیشه حل کند و موهای دخترک بیچاره را از ته تراشید و ناتاشا نیز هیچ مقاومتی نکرد.

پریکلوپیل آن قدر به ناتاشا غذا می داد که زنده بماند. به همین دلیل وی در دوران اسارت خود چنان دچار سوء تغذیه شده بود که وقتی به سن ۱۸ سالگی رسید تنها ۷.۵ سانت بر قد او اضافه شده و وزنش تنها ۴۵ کیلوگرم بود. اما کارهای سخت روزمره و سوء تغذیه تنها مشکلات ناتاشا نبودند زیرا وی دائماً تحت شکنجه های روحی و جسمی نیز قرار داشت. برای حدود یک دهه با وی بدرفتاری شده، کتک می خورد، غذای کافی دریافت نمی کرد و درست مانند یک برده ی جنسی در دستان پریکلوپیل بود. وی بیشتر اوقات لخت بود و اجازه ی پوشیدن کفش را هم نداشت. با این وجود ناتاشا نوعی علاقه را به زندانبانش در خود احساس می کرد. پریکلوپیل تنها انسانی بود که وی در هشت سال اخیر دیده و شناخته بود و داشتن او در کنار خود را نعمتی می دانست که کمی به او آرامش می بخشید.

در واقع او به سندرم استکهلم مبتلا شده بود هر چند هیچ انتخاب دیگری نداشت. سندروم استکهلم یک حالت روانی است که در آن شخص گروگان گرفته شده احساسی عاطفی و وفادارانه نسبت به گروگانگیر خود پیدا می کند به نحوی که حتی اگر خطری جان آدم ربا را تهدید کند از او دفاع کرده و خودخواسته خود را در اختیارش قرار می دهد. در واقع پریکلوپیل دو شخصیت کاملاً متفاوت داشت. در ظاهر وی مردی خوش قیافه، آرام و خوش مشرب بود که البته رفتارهای خاص و غیرمعمولی نیز در او دیده می شد. اما او یک روی تاریک نیز داشت؛ مردی بیرحم و شکنجه گر که هیچ وجدان و ترحمی در او دیده نشده و هیچ نافرمانی یا چیزی برخلاف میل اش را تاب نمی آورد. وی از ناتاشا تنها اطاعت و فرمانبرداری کورکورانه و بدون سوال را می خواست به حدی که ناتاشا به چیزی فراتر از یک برده تبدیل شده بود.

در بعدازظهر ۲۳ آگوست سال ۲۰۰۶، پریکلوپیل به برده ی خود دستور داد که ماشین او را تمیز کند. ماشین نیز باید مانند هر چیز دیگری در خانه کاملاً تمیز می شود، از بالا تا پایین بدون کوچک ترین لک یا کثیفی. همانطور که ناتاشا در ورودی منزل زندانبانش زانو زده بود و صندلی های ماشین را تمیز می کرد ناگهان به شدت احساس گرسنگی کرد. پریکلوپیل او را مجبور کرده بود صبحانه برایش درست کند اما چیزی از صبحانه به ناتاشا نرسیده بود. در حدود ساعت ۱ بعدازظهر آن روز، تلفن همراه پریکلوپیل زنگ خورده و وی برای صحبت کردن با فرد پشت تلفن ماشین را ترک کرد. معمولاً او همیشه زندانی اش را به دقت تحت نظر داشت اما صدای جاروبرقی ناتاشا بدین معنی بود که پریکلوپیل برای شنیدن صدای فردی که با او تماس گرفته بود باید کمی از ماشین فاصله می گرفت.

این حواس پرتی لحظه ای تنها شانس ناتاش بود. در حالت عادی در حیاط پشتی بسته شده و یا با اشیا سنگین مسدود می شد اما آن روز برای این که پرینکوپیل بتواند هر چه سریع تر ماشین را از حیاط خارج کند این در باز مانده بود. بدین ترتیب ناتاشا به سرعت به سمت در حیاط پشتی رفته و پس از خارج شدن از حیاط به سمت خیابان رفته و به تمام سرعت خود را به یکی از خانه های اطراف رساند. ناتاشا به شدت در خانه همسایه را می کوبید و ناگهان یکی در را باز کرد. ناتاشا نجات یافته بود.

پلیس بلافاصله برای دستگیری پریکلوپیل اقدام کرد اما وی به محض باخبر شدن از فرار ناتاشا از خانه فراری شده بود. پریکلوپیل می دانست که اگر دستگیر شود کار او تمام خواهد بود. وی که دیگر هیچ راهی در برابر خود نمی دید اواخر آن روز خود را زیر قطار پرت کرده و در جا کشته شد. امروزه خانه ای که ناتاشا در آن نگهداری می شد دست نخورده باقی مانده است. نکته ی جالب این که علی رغم تمام رنج هایی که ناتاشا در زمان اسارت خود توسط پریکلوپیل متحمل شده بود وی هر هفته به این خانه سر می زند. این خانه اکنون پس از مرگ صاحبش به ناتاشا رسیده است اما ناتاشا نمی داند با این خانه چکار کند. بنابراین به تنها کاری که بلد است ادامه می دهد و هر هفته آن را تمیز می کند: درست همانطور که پریکلوپیل به او دستور می داد.

تنها تغییری که در خانه ایجاد شده این است که سلول مخفی زیرزمین با بتن پر شده و دیگر مکانی برای شکنجه ی ناتاشا وجود ندارد. به گفته ی ناتاشا، تمیز کردن بسیار دقیق و وسواسانه نوعی درمان برای وی بوده است. اگر چه وی برای کنار آمدن با رنج هایی که در ۸ سال اخیر کشیده بود تحت درمان مشاوره ای قرار دارد اما می گوید که بازگشت به خانه و تمیز کردن آن به او آرامش بخشیده و به او کمک می کند که اعتماد به نفسش را بار دیگر بدست آورد. او نمی خواهد که با فروختن یا از بین بردن خانه باعث شود دیگران به این موضوع کنجکاو شوند. این روزها ناتاشا به شخصیت ثروتمند و شناخته شده ای تبدیل شده و از راه مصاحبه های تلویزیونی، کتاب ها و حتی فیلم هایی که از روی داستان اسارت او ساخته شده پول زیادی به دست آورده است اما به نظر می رسد که وی همچنان همان دخترک کوچک درمانده ای است که به اسارت خو گرفته و زخم های گذشته ی دردناک او رهایش نمی سازد.