وقتی که پزشکان مردی به نام پل بکستر را که گمان می رفت مبتلا به نوع خاصی از سرطان ریه به نام «bronchogenic carcinoma» است جراحی کردند با صحنه ی غیر قابل باوری روبرو شدند. آن ها که فکر می کردند باید تومور سرطانی خاصی را از ریه ی این مرد خارج کنند دیدند که این تومور در واقع یک راه بلند پلاستیکی مخروطی شکل کوچک است که وی سال ۱۹۷۴ بلعیده. این اسباب بازی کوچک برای بیش از ۴۰ سال در بخشی از ریه ی این مرد قرار داشته و کسی متوجه آن نشده بود تا این که توسط پزشکی به نام محمد منور در بیمارستان رویال پرستون در بریتانیا از ریه ی او بیرون کشیده شد. این بیمار که اکنون ۵۰ سال سن دارد گفته وی در دوران بچگی معمولاً با این گونه اسباب بازی ها سرگرم بوده و چندین بار آن ها را بلعیده است.
در روز تولد هفت سالگی اش در سال ۱۹۷۴، او یک بسته اسباب بازی شامل این راه بند پلاستیکی مخروطی را به عنوان هدیه تولد دریافت کرد و به یاد دارد که بلافاصله این اسباب بازی کوچک را قورت داده است. وی در سن ۴۶ سالگی در مورد سرفه های مزمنی که داشت با یک پزشک مشورت کرد و در طول ماه های اول درمان به وی گفته شد که به ذات الریه، ضخیم شدن و سفت شدن ریه راست و صدمه به لوله های تنفسی دچار شده است به همین دلیل مقدار هوایی که وارد ریه هایش می شود بسیار کمتر از میزان طبیعی است. وقتی که وی به کلینیکی که دکتر منور در آن مشغول به کار بود رفت، آن ها آزمایشات مختلف از جمله چندین مورد سی تی اسکن و برونکوسکوپی را روی او انجام دادند.
بدین ترتیب دکتر منور متوجه یک تیرگی غده وار در قسمت پایین ریه راست او شد. این موضوع همراه با عفونت های میکروبی که در این نقطه از ریه او کشف شد باعث گردید که تیم مداوای او به این نتیجه برسند که وی به سرطان ریه مبتلا بوده و آن قسمت از ریه او همراه با تومور باید هر چه سریع تر برداشته شود. دکتر منور در این باره گفته است:” ما مجبور شدیم خیلی سریع اقدام کنیم زیرا عفونت میکروبی ممکن بود به دیگر نقاط خارج از ریه نیز سرایت پیدا کند”. بدین ترتیب پزشکان او را به اتاق عمل بردند و بعد از برداشتن توده متوجه شدند که تنها یک اسباب بازی کوچک مخروطی است در داخل بافت مخاطی لوله های عبور هوا (نایژه ها) ی ریه ی او فرو رفته و دور آن را بافت ریوی فرا گرفته است.
در واقع، به گفته ی دکتر منور، لوله های تنفسی ریه ی این مرد به این شیء عادت کرده و خود را از نو مدلسازی کرده بودند، به همین دلیل در طول ۴۰ سال این فرد متوجه اسباب بازی که در داخل ریه او قرار داشت نشده بود. یکی دیگر از دلایل کشف نشدن مشکل این مرد در دوران کودکی این بوده که این اسباب بازی از یک نوع پلاستیک سالم و بی خطر ساخته شده بود و اگر بیش از این در بدن او باقی می ماند مطمئناً عواقب بسیار بدی برای سلامتی ریوی او در پی داشت. اگر این فضاهای تنفسی همچنان بسته می ماند احتمال این که این مرد به مشکلات بدتری مانند ذات الریه یا زخم شدن بافت ریه و حتی عفونت های بدخیم مبتلا می شد بیشتر بود که می توانستند در صورت تداوم باعث قطع شدن تنفس وی به طور کلی شوند. اگر چه این بیمار سابقه ی طولانی در سیگار کشیدن داشت اما پزشکان هیچ رابطه ای بین سیگار کشیدن و مشکلی کنونی وی پیدا نکردند.
بعد از خارج کردن این شیء بلافاصله سرفه های این مرد متوقف شده و سی تی اسکن نیز نشان داده که تنها مقدار کمی عفونت و التهاب در داخل ریه این مرد باقی مانده است. در حالت طبیعی، در صورت بلعیده شدن یک شیء خارجی و ورود آن به ریه، نهایتاً تا یک هفته مشکل فرد شناسایی می شود اما در کمتر از ۵ درصد از کودکان این مدت به دلایل مختلفی، حتی با انجام آزمایشات مختلفی نیز وجود جسم خارجی در ریه تشخیص داده نمی شود. در افراد بالغ ممکن است این مدت افزایش یابد اما تاکنون تنها سه مورد مشابه کشف شده که جسم خارجی بیش از ۲۰ سال در ریه بیمار باقی مانده است. در اغلب موارد وقتی که کودک شیئی را می بلعد به صورت طبیعی و در نتیجه ی سرفه از ریه خارج خواهد شد اما در موارد نادری نیز اشیای بلعیده شده ای که اشکال خاصی دارند در فضای خالی ریه گیر کرده و همان جا می مانند که با نشانه هایی مانند سرفه های مزمن، عفونت های ریوی و مشکل در تنفس راحت همراه خواهد بود.
بدون نظر