این جزیره کوچک در دریای آدریاتیک، در خط مرزی کروات، در سال های اخیر بسیار مورد توجه گردشگران و رسانه های فعال در حوزه طبیعت‌گردی و توریسم قرار گرفته است.
جزیره یاد شده در مجمع الجزایر سیبنیک در ناحیه دالماشیا واقع شده است و حدود ۱.۴ کیلومتر مربع بیشتر مساحت ندارد. اما تماما از دیوارهای سنگی شبکه ای تشکیل شده است. هنگامی که از بالا به این جزیره نگاه می کنید، یک شکل بیضی ناموزون به نام بالیاناک دیده می شود که به شدت شبیه اثر انگشت دست انسان است؛ به‌خصوص که دیوارهای سنگی بلندی دارد که نحوه قرار گیری آن ها نسبت به یکدیگر، تداعی کننده خطوط اثر انگشت هستند.
همانند بسیاری از ملل غرب اروپا همچون ایرلند، انگلستان و اسکاتلند، بسیاری از شهرهای ساحلی کشور کروات با دیوارهای سنگی احاطه شده اند.
زمان ساخته شدن این ساختار سنگی به دوران باستان باز می گردد که برای تفکیک زمین های کشاورزی که در مجاورت هم قرار داشتند، از مرزهای دیواری بهره می گرفتند.
در ساخت این دیوارها از ملات برای نگه داشتن سنگ ها روی هم استفاده نشده است. در عوض، سازنده ها از قطعات مکمل استفاده می کردند تا همانند پازل در هم رفته و در جای خود ثابت شوند.
بسیاری از شهرهای ساحلی کروات هویت سنگی دارند و در واقع به آن ها کارست می گویند؛ یعنی ناحیه ای که از سنگ های آهکی مملو از سوراخ و شکاف پوشیده شده و جوی یا غارهای زیرزمینی دارند.
گفته می شود که در آن زمان، کشاورزان با مشقت فراوان سنگ ها را از زیر زمین بیرون کشیده و دیوارهایی که در تصاویر مشاهده می کنید را می ساختند. برخی از این مرزها تا کیلومترها امتداد دارند. به طور مثال، در بالیاناک که جزیره فقط یک کیلومتر درازا دارد اما دیوارها تا ۲۳ کیلومتر امتداد دارند.
در سال های اخیر، دولت کشور کروات در تلاش است تا دیوارهای سنگی این جزایر را به عنوان میراث جهانی در اداره یونسکو به ثبت برساند.
همچنین گفتنی است که این دیوارها اگرچه در وهله اول برای مرزبندی زمین های کشاورزی مورد استفاده قرار می گرفتند، اما محافظی نیز در برابر بادهایی موسوم به «بورا» هم بشمار می رفتند و کشاورزی در این منطقه را تسهیل می کردند.
در آخر هم اشاره کنیم که در جزیره های بزرگ تر، درازای این دیوارها گاها به هزاران کیلومتر نیز می رسد.
بدون نظر