ماداگاسکار را به عنوان جزیره ی هیولاهای شگفت انگیز و مناظر خیره کننده می شناسند، سرزمینی که لمورها در آن زوزه ای شبیه بوق خودروها کشیده و آفتاب پرست هایی به اندازه ی ساعد انسان حرکت برگ ها در باد را تقلید می کنند. راه هایی که اطراف آن را درختان چاق بائوباب و دره هایی که از سنگ های آهکی نوک تیز به وجود آمده اند، انگار که مستقیماً از ذهن سالوادور دالی بیرون زده اند. سواحل و ریف هایی که در لبه های این جزیره که مساحتی به اندازه تگزاس دارد از زیباترین نقاط جهان به شمار می آیند. ترکیبی نامأنوس از تبار آفریقایی و آسیایی همراه با رنگ و بوی استعمار فرانسه، فرهنگ بی همتا و منحصر به فردی در این منطقه ایجاد کرده است.
با تمام این شرایط، باید بسیاری این مکان را به عنوان مقصد نهایی خود انتخاب کنند زیرا در این کشور هر چیزی که یک ماجراجوی جوان را وسوسه کند وجود دارد تا به «قاره هشتم» پای بگذارد. اما منابع روزگاری فراوان این منطقه به دلیل فجایع طبیعی و دخالت های انسان، از فساد سیاسی و بیماری های واگیر گرفته تا فقر فزاینده و اکنون نیز طاعون، در معرض تهدید جدی قرار دارد. برخلاف آن چه که در دوران قرون وسطی رخ داده و «مرگ سیاه» توسط موش هایی که عامل این بیماری را منتقل می کردند شیوع پیدا کرد، این طاعون جدید می تواند تنها با یک سرفه ساده به دیگر افراد منتقل شدهو در کمتر از ۲۴ ساعت قربانی را به دام مرگ بیندازد.
به گزارش مقامات محلی این بیماری در حال کسترش در پایتخت و شهرهای ساحلی ماداگاسکار بوده و تاکنون جان ۳۳ نفر را نیز گرفته است. در اوایل ماه میلادی گذشته، سازمان بهداشت جهانی بیش از یک میلیون دُز آمپول آنتی بیوتیک را به این کشور فرستاده و از سازمان ملل خواست که برای کمک به مردم بیمار این منطقه بیش از ۵.۵ میلیون دلار کمک فوری در زمینه ی پزشکی اختصاس دهد. این گرفتاری ها در شرایطی است که مردم بومی این منطقه چه در زمان استعمار فرانسه و چه پس از بدست آوردن استقلال در سال ۱۹۶۰ همچنان به سختی زندگی کرده و با مشکلات عدیده ای روبرو بوده اند. چند نسل اخیر در این کشور همواره شاهد کودتاها و ترورها، جکومت دیکتاتوری مطلق و دموکراسی های شکست خورده بوده اند.
از میان بیش از ۲۰ میلیون ساکن این کشور تنها ۱۵ درصد به برق دسترسی داشته و بیشتر آن ها با درآمدی معادل یک یا دو دلار در روز امرار معاش می کنند. جدای از مصیبت انسانی، این شرایط به یکی از بزرگ ترین فاجعه های زیست محیطی در سال های اخیر نیز منتهی شده است. جنگل هایی که بسیاری از گونه های بسیار نادر و منحصر به فرد را در خود جای داده اند به طور روز افزون در حال کوچک شدن و از بین رفتن هستند. مردم فقیر نیز برای امرار معاش به بریدن درختان، سوزاندن آن ها و فروش زغال حاصله می پردازند. در زمین های مردابی، این مردم چاره ای جز قطع کردن درختان برای کاشتن دانه های برنج ندارند.
در جنگل ها نیز مافیای الوار برای تامین تقاضای فزاینده ی چین برای ساخت مبلمان گران قیمت هر روز بیشتر و بیشتر درختان اقاقیای این کشور را قطع می کنند. در حالی که دولت مرکزی همواره با رقابت و درگیری بین اقوام و قبایل مختلف این منطقه دست و پنجه نرم می کند، آخرین محافظان این مناظر در حال از بین رفتن گروهی از راهنمایان محلی هستند که تلاش دارند ساکنان این جزیره را قانع کنند که یک لمور در روی درخت بسیار باارزش تر از درون قابلمه خواهد بود.
با این وجود، هری راجائوناریمامپیانایا،رییس جمهور این کشور گفته که تا سال ۲۰۵۰ فقر در این کشور ریشه کن شده و گیاهان و حیوانات بومی این منطقه دو یا سه برابر خواهند شد و توریست های زیادی به این کشور سرازیر خواهند شد. اما با توجه به مشکلات و نیازهای این کشور می توان ادعاهای رییس جمهور هری را بسیار خوشبینانه و حتی بدور از واقعیت دانست. با این وجود تجدیدپذیرترین و بهترین منبع حیات در ماداگاسکار تنها امید است و اگر این امید را به عمل واقعی تبدیل کرد تفاوت بین نجات از مرگ و انقزاض، تفاوت بین انسان و هیولا مشخص خواهد شد.
بدون نظر