۶ میلیون سال پیش یک سمور آبی ۴۵ کیلویی با جثه ی یک گرگ در زمین های مردابی مکانی که امروزه در جنوب غربی چین است پرسه می زد و فرمانروایی می کرد. برعکس سمورهای آبی بازیگوش امروزی که برای شکستن پوسته ی سخت تنان خوشمزه و البته سرسخت از سنگ استفاده می کنند، این سمورهای باستانی از آرواره های قدرتمند خود برای شکستن صدف ها استفاده می کردند. بقایای این سمورهای شگفت انگیز با نام علمی «سیاموگال ملیلوترا» (Siamogale melilutra) اوایل سال میلادی در ایالت یونان چین کشف شده و مورد بررسی قرار گرفت.
مطالعات نشان می داد که این جانور شکارچی در دوران میوسن در بهترین شرایط خود قرار داشته و آرواره ی قدرتمند و دندان های تیزش این اجازه را به او می داده که هر روز مقدار زیادی صدف را به راحتی خرد کرده و محتویات خوشمزه آن ها را بخورد. جک تسنگ، رهبر این گروه تحقیقاتی از دانشگاه سانی در بوفالو در این باره می گوید:” ما هنوز بر این باوریم که این موجود نیز از صدف تغذیه می کرده است اما با توانایی خارق العاده ای که بسیار فراتر از توان سمورهای آبی امروزی است”. کشف بقایای این گونه ی باستانی نه تنها اطلاعات بیشتری در مورد زندگی سمورهای آبی امروزی را ارائه می دهد بلکه واقعیاتی جالب در مورد استفاده برخی از گونه های امروزی از وسایل و ابزارهای طبیعی را نیز روشن می سازد.
امروزه سمورهای آبی معمولاً در دو دسته قرار می گیرند: سمورهای آبی که از سخت پوستانی مانند خرچنگ، صدف و توتیای دریایی تغذیه می کنند و سمورهای آبی که تنها ماهی خوار هستند. برای درک بهتر عادات غذایی سیاموگال، تسنگ و تیم تحقیقاتی اش ،آرواره ها و جمجمه های ۱۰ گونه از ۱۳ گونه ی زنده سمور آبی را جمع آوری کرده و با ساخت مدل های سه بعدی کامپیوتری از آرواره های آن ها، این مدل ها را با فسیل آرواره های کاوش شده مطابقت دادند. وقتی که ماهیچه ها، آرواره را به حرکت در می آورند، انرژی از طریق استخوان آرواره به دندان ها منتقل می شود. بخشی از این نیرو و انرژی به طور طبیعی به علت اصطکاک و گرما از بین می رود و در مورد آرواره ی سمور آبی مقداری از این انرژی به دلیل بدفرمی های استخوانی آرواره تلف می شود.
بدین ترتیب جویدن بهتر و کارآمدتر مستلزم داشتن آرواره هایی سخت تر و محکم تر می بود که در هنگام گاز زدن کمتر خم می شد و گاز گرفتن موثر و کارآمد، اولویت های غذایی این حیوان را بیش از پیش مشخص می کند. در گربه های دندان شمشیری نیز همین ویژگی باعث می شود که علی رغم گاز ضعیفشان بتوانند خیلی زود طعمه را از پای درآورده و بخورند. بر اساس مطالعات انجام شده، سمورهای آبی که از سخت تنان تغذیه می کنند نسبت به سمورهای آبی که صرفا ماهی می خورند آرواره محکم تری دارند زیرا آن ها باید پوسته ی سخت طعمه ی خود را بشکنند و به محتویات آن دست یابند.
بررسی های بیشتر محققان را به سمت یک قاعده کلی در مورد سمورهای آبی امروزی سوق داد: هر چه سمور آبی کوچک تر باشد، استخوان آرواره او محکم تر خواهد بود. تسنگ می گوید: این موضوع برای ما بسیار تعجب آور بود”. اما واقعیت جالب تر این که مشخص شد آرواره سیاموگال ۶ برابر سخت تر از آنی بود که بر اساس سایز بدنش باید می داشت. از آن جا که سمورهای آبی به خوبی برای شکار موثر در آب تکامل یافته اند، سیاموگال نیز احتمالاً صدف ها را می جویده است اما بدون شک در مقایسه با نمونه های امروزی می توانسته از طعمه هایی بزرگ تر و با پوست سخت تر تغذیه نماید.
البته برخی از گونه های سمور آبی امروزی نیز مانند سیاموگال در قاعده کلی تسنگ و تیم تحقیقاتی اش نمی گنجند؛ برای مثال سمور آبی بدون چنگال آفریقایی نیز در مقایسه به جثه خود آرواره های قوی تری دارند که این موضوع بدون شک به علاقه ی آن ها به خوردن خرچنگ باز می گردد که پوسته بسیار سختی دارند. در این میان سمورهای دریایی که از توتیای دریایی و ماهی تغذیه می کنند نسبت به جثه ی خود آرواره های ضعیف تری دارند. شاید این موضوع بدین دلیل باشد که سمورهای دریایی شکستن پوسته ی سخت توتیا را به دست ها و نه آرواره هایشان سپرده اند.
در واقع این پستاندار دریایی از چکش های سنگی برای شکستن پوسته سخت توتیا استفاده می کند. به نظر می رسد که روی آوردن سمورهای آبی به استفاده از ابزار برای شکستن پوسته طعمه خود، نیاز آن ها را به داشتن آرواره های قوی کاهش داده است. این فرضیه منطقی به نظر می رسد زیرا تحقیقات باستان شناسی نیز نشان می دهد که با روی آوردن انسان های اولیه به استفاده از ابزارهای مختلف، تغییراتی در ساختار جمجمه آن ها به وجود آمده است. با منتقل کردن بخشی از وظیفه جویدن غذا به دست، جمجمه انسان از یک ماشین فرآوری غذا به عنوان وسیله ای صرفاً برای محافظت از مغز تغییر کاربرد داده است.
بدون نظر