توپ غول پیکر وی-۳؛ سلاح مرگباری که قرار بود لندن را با خاک یکسان کند

در حدود ۲۰ کیلومتری شهر بولون- سور- مِر (Boulogne-sur-Mer) در شمال فرانسه و نزدیک روستای میمویِکوِس (Mimoyecques) یک پایگاه نظامی قرار دارد که در دوران جنگ جهانی دوم از مقرهای سری ارتش آلمان به شمار می آمد. این مقر زیرزمینی که با کندن خاک آهکی تپه های منطقه ساخته شده یک مجتمع گسترده است که از شبکه ای از تونل ها که به پنج دالان مورب متصل می شوند تشکیل شده است. ارتش هیتلر قرار بود در این دالان ها ده ها سلاح بزرگ که به آن ها وی-۳ (V-3) گفته می شد نصب کند و با استفاده از آن ها شهر لندن را از فاصله ی ۱۶۵ کیلومتری مورد هدف قرار دهد.

این پایگاه هیچ وقت به بهره برداری نرسید و آرزوی هیتلر در هدف قرار دادن شهر لندن با استفاده از سلاح های مستقر شده در این پایگاه هیچ گاه به واقعیت نپیوست. اگر این پروژه با موفقیت به پایان می رسید شهر لندن به گفته ی وینستون چرچیل در معرض “مخرب ترین حمله ی تاریخ” قرار می گرفت.

در سال های پایانی جنگ جهانی دوم نیروهای آلمانی شروع به طراحی و ساخت سلاح های مخربی کردند که در زبان آلمانی به آن ها “Vergeltungswaffen” به معنای «سلاح های انتقام جویانه» گفته می شد و بردهای غیرقابل باوری داشتند. اولین سری از این سلاح ها وی-۱ (V-1) نام داشت که به نام «بمب پرنده» (flying bomb) نیز شناخته می شدند که در واقع اولین نسل از موشک های کروز امروزی بودند. وی- ۲ (V-2) اولین نسل از موشک های دوربرد بالستیک با قابلیت هدایت پذیری به شمار می رفت. سومین گونه ی این سلاح های پیشرفته و مرگبار وی-۳ (V-3) نام داشت که قرار بود سلاح هایی بزرگ با برد مافوق تصور باشند.

وی-۳ در واقع یک توپ غول پیکر با لوله ای بلند و بزرگ بود که طول آن از ۱۰۰ متر فراتر می رفت و در نقاط مختلفی از لوله محل های پرتاب گلوله وجود داشت. این محل ها طوری برنامه ریزی شده بودند که به محض عبور گلوله از آن ها عمل کرده و باعث می شدند که گلوله با سرعت بیشتری از توپ خارج شود. در آن زمان این سلاح بزرگ در مراحل اولیه ی ساخت خود قرار داشت اما هیتلر قصد داشت که این سلاح را هر چه سریع تر در خاک فرانسه ی اشغال شده نصب کرده و به عنوان پشتیبانی برای پروژه های وی-۱ و وی-۲ از آن برای حمله به لندن استفاده کند.

برای هدف قرار دادن لندن طول لوله ی توپ وی-۳ باید ۱۲۷ متر می بود و به دلیلبزرگی لوله این اسلحه باید در یک مکان ثابت مستقر می شد. بهترین مکان برای نصب این سلاح تپه ای تشخیص داده شد که هسته ی آن از سنگ صخره ای باشد و بتوان در داخل آن دالان های موربی برای نگه داشتن و تقویت لوله های بزرگ اسلحه حفاری کرد. بررسی های متخصصان نظامی و زمین شناسان در سواحل مشرف به لندن انجام گرفت و سرانجام محلی در نزدیکی روستای میمویِکوِس برای این کار انتخاب شد که در فاصله ی ۱۶۵ کیلومتری شهر لندن قرار داشت.

این محل در واقع یک تپه ی تشکیل شده از سنگ آهک بود که به راحتی می شد در آن تونل ایجاد کرد. این ساختار آهکی تا صدها متر زیر زمین نیز ادامه داشت که ساخت یک فضای وسیع زیرزمینی را برای احداث پایگاه میسر می ساخت. ساخت این مقر توپخانه در سپتامبر سال ۱۹۴۳ آغاز شد. طرح اولیه شامل دو پایگاه بود که در فاصله ی یک کیلومتری همدیگر قرار داشته و هر کدام دارای ۵ تونل بودند که در هر تونل ۵ توپ وی-۳ مستقر می شد و در مجموع تعداد توپ ها به ۲۵ عدد می رسید. این توپخانه قادر بود در هر دقیقه ۱۰ گلوله پرتاب کند که در هر ساعت تعداد پرتاب های آن به ۶۰۰ مورد می رسید.

در هر دوی این پایگاه ها یک خط ریلی زیر زمینی کشیده شده بود و فعالیت های زیادی در اطراف آن ها وجود داشت. فرماندهان عالی رتبه ی متفقین در نهایت به این نتیجه رسیدند که سایت مذکور برای پرتاب راکت های وی-۲ مورد استفاده قرار خواهد گرفت و هر چه سریع تر باید از بین برود.

نیروهای هوایی متفقین چندین بمباران را روی این سایت بین نوامبر ۱۹۴۳ و ژوئن ۱۹۴۴ انجام دادند اما نتوانستند صدمات چندانی به آن وارد کنند. بعد از آن در جولای ۱۹۴۴، نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا چندین بمب نفوذ کننده در زمین به نام «تال بوی» (Tallboy) را روی این سایت توپخانه ریختند که باعث فرو ریختن تونل ها و مدفون شدن ۳۰۰ کارگر اجباری که در تونل ها مشغول کار بودند گردید. نیروهای هوایی متفقین همچنان به بمباران این سایت ادامه می دادند تا اینکه نیروی زمینی کانادا در سپتامبر سال ۱۹۴۴ از طریق نورماندی وارد این منطقه شده و سایت مذکور را به تصرف خود درآورد.

بعد از پایان جنگ، چرچیل دستور تخریب این سایت توپخانه را صادر کرد به طوری که دیگر استفاده از آن ممکن نباشد.

در سال ۱۹۶۹، یک کشاورز محلی ورودی یکی از تونل ها را پیدا کرده و از آن به عنوان مکانی برای پرورش قارچ استفاده نمود. بعدها در سال ۱۹۸۴ او قسمت های بیشتری از این تونل ها را پاکسازی کرده و آن را به یک موزه ی زیرزمینی به نام “Forteresse de Mimoyecques” به معنای «قلعه ی میمویِکوِس» تبدیل کرد.