سکوی اعدام کنار رودخانه ی تَیمز لندن؛ کابوسی برای دزدان دریایی

مسافرانی که در سال های اولیه ی دوره ی مدرن به بندرگاه شهر لندن سفر می کردند با صحنه ی ترسناکی روبرو می شدند. در ساحل رودخانه ی تیمز دارهای اعدامی دیده می شد که جنازه هایی در داخل قفس و در حال فساد از آن ها آویزان شده بود. این قفس ها در هنگام باد تکان خورده و صدای ترسناکی تولید می کردند که هم باعث وحشت و هم آزار مسافران می شد. با این وجود سکوی اعدام شهر لندن به مدت ۴۰۰ سال برقرار بود و افراد زیادی از طریق دارهای اعدام نصب شده بر آن مرگ دردناکی را تحمل می کردند.

در آن دوران دولت بریتانیا در حال گسترش قلمروی امپراطوری خود بود. دربار سلطنتی بریتانیا که رویاهای جاه طلبانه ی اقتصادی وصف ناپذیری در سر پرورانده و قصد رقابت با کشورهای قدرتمند اسپانیا و فرانسه را داشت شروع به برپایی اجتماعات مسکونی در مناطق دورافتاده در سراسر اقیانوس ها کرد. امپراطوری بریتانیا تجارت گسترده ای با این اجتماعات داشت بدین ترتیب که آن ها مواد خام لازم برای امپراطوری را تامین می کردند و همزمان بازاری برای محصولات بریتانیایی به شمار می آمدند.

برای چنین روش تجارت دریایی مدرنی، امپراطوری بریتانیا به مسیرهای تجاری دریایی مطمئن و امنی نیاز داشت. در آن دوران و به ویژه در دوران حکومت ملکه الیزابت، دزدی دریایی و توقیف کشتی های کشورهای متخاصم یک کسب و کار بسیار پردرآمد بود که توسط دربار امپراطوری بریتانیا حمایت می شد و به عنوان وسیله ای برای آسیب زدن به اقتصاد کشورهای متخاصم مورد استفاده قرار می گرفت. اما جانشینان ملکه الیزابت سیاست او در زمینه ی استفاده از افراد مزدور را دنبال نکردند و حمله به کشتی های تجاری دشمن نیز ممنوع شد. به این ترتیب افرادی که در دوران ملکه الیزابت در این زمینه ها فعالیت داشته و به شرارت و مال اندوزی عادت کرده بودند به سمت دزدی دریایی سوق پیدا کردند.

با این وجود دزدی دریایی در آب های آزاد گناهی غیرقابل بخشش و خطری بزرگ برای تجارت دریایی محسوب می شد و تنها مجازات برای چنین جرمی مرگ بود. تبهکاران دریایی از جمله دزدان دریایی، یاغی ها و قاچاقچیان دریایی که دستگیر شده و در انتظار اعدام به سر می بردند در زندان مارشال سی (Marshalsea Prison) نگهداری شده و از آن جا برای محاکمه و اعدام شدن در ملاء عام به سکوی اعدام در ساحل رودخانه ی تیمز لندن منتقل می شدند. در لندن مکان های عمومی بسیاری برای اعدام خلافکاران وجود داشت اما این سکوی اعدام به طور ویژه برای دزدان دریایی مورد استفاده قرار می گرفت.

مرد یا زن محکوم شده به وسیله ی گاری یا با پای پیاده مسیر زندان تا سکوی اعدام را می پیمود در حالی که مارشال دریایی یا یکی از معاونانش وی را همراهی می کرد. مارشال دریایی در حالی که سوار بر اسب بود یک پاروی نقره ای که نشان کلانتری دریایی به شمار می رفت را در دست داشت. در آن دوران اعدام در ملاء عام رویه ی بسیار رایجی بود. در این گونه موارد مردم شهر در خیابان ها جمع شده و به سمت ساحل رودخانه ی تیمز که اعدام ها در آن جا انجام می گرفت سرازیر می شدند. حتی برخی با استفاده از قایق وارد رودخانه شده و خود را به محل اعدام می رساندند و از داخل آب اعدام دزدان دریایی نگون بخت را نظاره می کردند. در میان آن ها از هر سنی دیده می شد حتی کودکان و همگی منتظر دیدن به دار آویخته شدن فرد مجرم و مرگ او بودند.

مجرم نگون بخت در مسیر خود به سوی مرگ در یک میخانه به نام “The Turks Head Inn”، که در حال حاضر به یک کافه تبدیل شده است، می توانست آخرین جرعه ی نوشیدنی خود را بخورد. زمانی که به پای چوبه ی دار می رسید به او اجازه داده می شد که قبل از مرگ هر چه دوست دارد بگوید که این سخنان معمولا یا اظهار ندامت و یا نکوهش و انتقاد شدید از افرادی بود که چنین سرنوشت غم باری را برای وی رقم زده بودند. زمانی که حرف های وی به پایان می رسید او را دار می زدند.

برای این که دزدان دریایی مرگ دردناک تری داشته باشند آن ها را از طناب های کوتاهی دار می زدند. طناب کوتاه باعث می شد که در هنگام خالی شدن زیر پای مجرم نگون بخت فشار لازم برای شکسته شدن گردن وی تولید نشود. بدین ترتیب مرگی طولانی تر و دردناک تر در انتظار قربانی بود و مرگ وی تا زمان خفه شدن کامل به تعویق می افتاد. فرد اعدامی قبل از مرگ پیچ و تاب می خورد و تقلا می کرد و مرگ دردناکی داشت. این مرگ وحشتناک به «رقص مارشال دریایی» (Marshal’s Dance) معروف بود.

همیشه اعدام در شرایطی انجام می شد که سطح آب رودخانه ی تیمز در پایین ترین حالت خود (جذر کامل) قرار داشت و بعد از مرگ فرد اعدامی صبر می کردند تا جذر و مد ۳ بار اتفاق بیفتد و جنازه ی فرد را به اصطلاح بشورد آن گاه جنازه را پایین می آوردند. اما بدنام ترین دزدان دریایی را پایین نمی آوردند بلکه جنازه ی آن ها را در قفس های فلزی به نام “gibbet” همان بالا در حالت آویزان نگه می داشتند تا عبرتی باشد برای کسانی که راه آن ها را دنبال می کردند.

معروف ترین دزد دریایی که جنازه اش به قیر آغشته شد و در قفس قرار گرفت کاپیتان کید (Captain Kidd) نام داشت که در سال ۱۷۰۱ به جرم دزدی دریایی اعدام شد. جنازه ی او به مدت ۲ سال آویزان ماند و برخی حتی می گویند به مدت ۳ سال. البته بعید به نظر می رسد که جنازه ی وی ۲ سال دوام آورده باشد و این را می توان تنها یکی از افسانه ها و داستان های گزاف در مورد دزدان دریایی بدنام آن دوران دانست.

آخرین اعدام در این سکو در ۱۶ دسامبر سال ۱۸۳۰ انجام گرفت.

امروزه کسی دقیق نمی داند که سکوی اعدام معروف شهر لندن در کجای ساحل رودخانه ی تیمز واقع شده بود زیرا بقایایی از آن به جای نمانده است. با این وجود هنوز یک تابلوی حکاکی روی چوب از سکوی اعدام معروف شهر لندن به قدمت ۵۰۰ سال در یک کافه به نام “Prospect of Whitby” در کنار رودخانه ی تیمز وجود دارد.