قطار سریع السیر قدیمی؛ وسیله عجیبی که با موتورهای جت کار می کرده است

در حال حاضر پیشرفت تکنولوژی و فناوری به اوج خود رسیده و باعث شده که زندگی بشر بسیار راحت تر از قبل شود. این دستاوردها و موفقیت ها یک شبه به دست نیامده و راهی طولانی برای دست یافتن به آن ها طی شده است. بشر همواره از چیزهای کوچک و بزرگ مختلف شروع کرده و توانسته به جایگاه امروزی دست یابد. ما در این مقاله قصد داریم به دستگاهی قدیمی بپردازیم که دیدنش شما را شگفت زده خواهد کرد.

قبل از آنکه رقابت فضایی در سراسر جهان شکل بگیرد، رقابت بر سر قطارها و ریل ها وجود داشته است. ظاهرا آمریکا و روسیه بر سر این موضوع نیز همواره سعی داشته اند از یکدیگر جلو بزنند. شاید کشور روسیه در زمینه دستاوردهای فضایی توانسته باشد آمریکا را شکست دهد، اما ایالات متحده در زمینه قطارها عملکرد بهتری داشته. این رقابت باعث شد دستگاهی که در ادامه قصد پرداختن به آن را داریم شکل بگیرد.

نخستین قطار توربو جت

در سال ۱۹۶۶ میلادی، راه آهن مرکزی نیویورک به یک مهندس ماموریت داد که قطاری سریعتر بسازد. این متخصص «دون وتزل» نام داشت. نکته جالب اینکه وی اختراع دستگاه «ATM» را نیز در کارنامه خود دارد. علاوه بر سرعت بالا، امنیت بیشتر و هزینه ساخت کمتر نیز مد نظر اداره مرکزی قرار داشت. آقای وتزل این مسئله را با قرار دادن دو موتور جت روی سقف لوکوموتیو حل نمود.

موتور وسیله تا به امروز بیشترین سرعت قطار را در ایالات متحده به ثبت رسانده است؛ رکوردی که احتمالا به زودی توسط قطارهای «Hyperloop» کالیفرنیا شکسته می شود. از این قطار ها به عنوان «M-497 سوسک سیاه» نام برده می شد.

او برای ساخت قطار یاد شده یکی از موتورهای دیزلی را خارج کرد، دماغه را صیقل کاری نمود تا مقداری آیرودینامیک تر شود و سپس دو موتور جت متعلق به بمب افکن بین قاره ای را جلوی آن قرار داد. هر کدام از آن ها ۵ هزار اسب بخار قدرت داشتند.

در طرح اصلی قطار، موتورها در قسمت عقب تعبیه شده بودند، اما در نهایت آن ها به جلو انتقال پیدا کردند. این وسیله می توانست با سرعت ۲۹۵ کیلومتر بر ساعت حرکت کند.

نسخه پر سرعت روسی

در سال ۱۹۷۰، روسیه سعی داشت قطار پر سرعت مخصوص به خود را بسازد. آن ها نام «Troika Express» را برای ساخته خود انتخاب نمودند.

علی رغم تفاوت هایی که وجود داشت، اما اساس هر دو قطار یکسان بود. همانند نسخه آمریکایی دو موتور جت روی لوکوموتیو قرار داده شد. نسخه روسی ۲۵۸ کیلومتر بر ساعت سرعت داشت؛ هرچند که تزارها خیلی زود به آنچه آمریکایی ها می دانستند پی بردند. اگر از نقطه نظر مصرف سوخت به قضیه نگاه می کردیم، متوجه می شدیم که موتورهای جت عملا بی فایده هستند و مصرف بالایی دارند.

به علت کاهش هزینه ها و همچنین نیاز هواپیماها به موتورها، روسیه از پیگیری ایده خود درباره قطار منصرف شد. آن ها لوکوموتیو را در مکانی نامشخص قرار دادند تا به دست فراموشی سپرده شود، اما بعدها ماکتی از قسمت دماغه آن ساخته شد.

پایان

اداره مرکزی نیویورک نیز پس از برداشتن موتورهای جت، لوکوموتیو را به خطوط راه آهن باز گرداند. موتورها برای برنامه دیگری مورد استفاده قرار گرفتند و به عنوان پرتابگر برف استفاده شدند. در زمان های قدیم بشر گمان می کرد که می تواند به وسیله موتور جت تمام مشکلات خود را حل نماید. به هر حال موتورهای جت هنوز هم در برخی خیابان ها به عنوان نماد قابل رؤیت هستند.

آینده قطارهای سریع السیر در کاهش اصطکاک و افزایش فشار موتور خلاصه می شود. در حال حاضر ما می توانیم لوکوموتیوهای سریعتر بسازیم و آن ها را روی مگنت ها شناور کنیم. تمام این عوامل سرعت بیشتر را بدون نیاز به موتورهای جت به ارمغان می آورند. ویدیوی زیر چگونگی کارکرد قطارهای سریع السیر قدیمی را به شما نشان خواهد داد.