تا به حال داستان ها و روایت های عجیبی در مورد تولد نوزادان نارس و یا دارای بیماری شنیده شده و ما نیز برخی از آن ها را به شما نشان داده ایم. با این حال موردی که قصد داریم به آن بپردازیم بسیار جالب تر و عجیب تر از ماجراهای قبلی جلوه می کند.
اریک و تامی کاز همواره دوست داشتند خانواده خود را بزرگتر نمایند و بچه دار شوند. به همین دلیل هنگامی که آن ها در سال ۲۰۰۳ میلادی خبر در راه بودن فرزندشان را پس از یک دوره ناموفق بارداری شنیدند، به شدت هیجان زده گشتند.
تامی در این رابطه گفته بود که به شدت احساس خوشحالی دارد و گمان می کند به زودی به هدف خود خواهد رسید. البته دلایلی نیز برای ترس وجود داشت. وی به بیماری «لوپوس» – اختلالی ایمنی که شانس سقط را افزایش می دهد – مبتلا بود. با این حال همه چیز تا هفته نوزدهم به آرامی پیش می رفت. در این هنگام با استفاده از سونوگرافی مشخص شد که زوئی (فرزند تامی) به اندازه ای که باید رشد نکرده است.
دکتر جولی ینسن دو راه پیش روی خانواده کاز قرار داد. پزشکان می توانستند نوزاد را در همان لحظه به دنیا آورند که در این صورت شانس زنده ماندن آن تقریبا صفر بود. و یا آن که تا هفته بیست و هفتم صبر کنند و سپس چنین کاری را انجام دهند. در چنین شرایطی نیز شانس زنده ماندن زوئی زیر ۵ درصد برآورد می شد.
اریک و تامی راه دوم را برگزیدند و تامی به استراحت مطلق روی آورد. وی هر روز به بیمارستان مراجعه می کرد تا از زنده بودن زوئی مطمئن شود. وی تحمل چنین شرایطی را بسیار مشکل خوانده و اظهار داشته که هر روز با اظطراب و نگرانی شدید مواجه بوده است. سرانجام زوئی در هفته بیست و هفتم به دنیا آمد؛ آن هم در حالی که تنها ۳۰۶ گرم وزن داشت و یکی از کوچکترین نوزادان زنده متولد شده در آمریکا به شمار می رفت.
پزشکی که نوزاد را به دنیا آورد، از ماجرا با حرارت خاصی سخن گفته و بیان نموده: “هنگامی که این کار را انجام می دادم، نمی دانستم چه چیزی در انتظارم خواهد بود، اما وقتی زوئی بیرون آمد و به من ضربه زد، صحنه ای بسیار باور نکردنی رخ داد.”
اکنون زوئی یک نوجوان فعال و سالم است که در پلینفیلد به مدرسه می رود و این همان چیزی است که والدین او همواره آرزویش را داشتند. پدر زوئی اظهار داشته که افکار منفی همواره به سراغش می آمده و نمی دانسته که قرار است گواهی فوت را امضا نماید و یا آنکه گواهی تولد را تایید کند. این عدم اطمینان برای اریک و تامی بسیار سخت بود، اما زوئی به شدت برای زندگی مبارزه می کرد و حتی الهام بخش مادرش برای تسلیم نشدن به شمار می رفت. تامی تنها راه حل در چنین شرایطی را قوی بودن می دانست.
زوئی ۵ ماه را در آی سی یوی نوزادان سپری کرد تا برای رفتن به خانه همراه با والدینش شرایط لازم را داشته باشد. وزن این نوزاد در آن هنگام به ۲ کیلو و ۸۰۰ گرم رسیده و تازه مانند خواهر خود در بدو تولد شده بود. علی رغم آنکه هیچکس از سرنوشت و آینده زوئی مطمئن نبود، اما وی هر روز والدین خود و پزشکان را حیرت زده می کرد. هر زمانی که پزشکان او را مورد معاینه قرار می دادند، از روند مثبت وی اظهار تعجب می کردند.
اگر از مواردی مانند سمعک، عینک و مقداری کوتاه قد بودن بگذریم، می توان زوئی را نوجوانی کاملا سالم دانست.
بدون نظر