۱۰ فیلم طولانی اما بی نقص تاریخ سینما که از تماشای آن ها خسته نخواهید شد [قسمت اول]

اگر چه یک فیلم معمولی بین ۹۰ تا ۱۲۰ دقیقه طول خواهد داشت اما فیلم هایی وجود دارند که طولانی تر از این محدوده بوده و تجربه ای جدید برای تماشاگر خواهند بود. بزرگی و ماندگاری بسیاری از این فیلم ها مرهون ساختن دنیایی است که به زمان بیشتری برای تاثیرگذاری و نقل کامل خود نیاز دارد. این فیلم ها ریتم و سبک متفاوتی را ارایه داده که به ما اجازه می دهند فیلم را به روش غیرمعمولی درک و تجربه کنیم، تجربه ای که ما را به اندازه ای مسحور می کند که زمان طولانی فیلم نه تنها به یک مشکل و نقطه ضعف تبدیل نمی شود بلکه از نقاط قوت و زیبایی فیلم خواهد بود.

در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با ۱۰ فیلم طولانی و ماندگار تاریخ سینما آشنا کنیم که طولانی بودن آن ها نه تنها چیزی از زیبایی و جذابیت آن ها نکاسته بلکه در تمام طول داستان و به دلیل سرگرم کننده بودن متوجه طولانی بودن آن نخواهید شد.

۱- ساعت کوره ها (۱۹۶۸)

فیلم «ساعت کوره ها» (The Hour of the Furnaces) یک فیلم طولانی با عنوان اصلی «La hora de los hornos» به زبان اسپانیایی است که بسیاری آن را مهم ترین فیلم سیاسی آمریکای لاتین می دانند. این مستند در سال ۱۹۶۷ و در مورد مبارزه بر علیه استعمار و امپریالیسمی که در دهه ۱۹۶۰ در آمریکای لاتین حکمفرما بود ساخته شده است. فیلم طولانی «ساعت کوره ها» به کارگردانی فرناندو سولاناس و اوکتاویو گتینو یک فیلم ۲۶۰ دقیقه ای است که چندین مورد شهادت در دادگاه و تصاویر آرشیوی از نبرد نیروهای آزادی بخش بر علیه رژیم سرکوبگر و دیکتاتور آرژانتین در دهه ۱۹۶۰ را به تصویر می کشد.

این فیلم هنوز هم معیار استانداردی برای سینمای سیاسی و مبارزه انقلابی در آمریکای لاتین محسوب می شود. فیلم «ساعت کوره ها» فیلمی است که در آن دیدگاه متعصبانه و تندروانه در کنار دیدگاه انتقادی به هر دو صورت ایدیولوژیک و رسمی مورد بررسی قرار می گیرد و نابسامانی ها و نابرابری های جامعه به شکلی تاثیرگذار به نمایش در می آید.

۲- آندری روبلوف (۱۹۶۶)

سومین فیلم آندری تارکوفسکی ترکیبی از چندین اپیزود است که هر یک به نحوی به زندگی نقاش معروف قرون وسطی، آندری روبلوف، می پردازد. شخصیت روبلوف در این اپیزودها با بحران های دوران زندگی خود مواجه می شود که در آن ها نقشی که وی باید به عنوان یک هنرمند در به حرکت درآوردن جامعه داشته باشد را به چالش می کشد. فیلم طولانی و به یاد ماندنی «آندری روبلوف» (Andrei Rublev) بیش از ۳ ساعت و نیم طول دارد و یکی از بهترین فیلم ها در میان شاهکارهای تارکوفسکی به شمار می آید.

در این فیلم شاهد به تصویر کشیده شدن روسیه دوران قرون وسطی هستیم که هم بسیار واقعی به نظر می رسد و هم شباهت های بسیاری با دوران کنونی دارد. ابهام کلاسیک در این اثر تارکوفسکی و تفکر دایم او در هر یک از اپیزودهای این فیلم طولانی به نمایش در می آید. اپیزودهایی وجود دارد که در آن روبلوف تنها شاهد اتفاقاتی است که رخ می دهد و برخی دیگر که وی نقش اصلی را در اتفاقات آن بر عهده دارد. هر اپیزود حاوی تعاملات پرمعنایی است که با احساس فراوان به تصویر کشیده می شود؛ جایی که فیلم برداری خیره کننده، صحنه پردازی و بازیگری بی نقص همواره حاضر و مشهود است.

تارکوفسکی دنیایی از زیبایی غیرقابل وصف و رنج و شکنجه مداوم را به تصویر می کشد که در آن  ساختار اپیزودیک تاثیری بسیار قدرتمند را ایجاد می کند که در آن روبلوف پسربچه ای را می بیند که در ایمان او تغییری شگرف ایجاد می شود و از طریق نظاره کردن این داستان، آشوب و کشمکشی درونی در دل او ایجاد می شود که وی را به همان مسیری می برد که روبلوف در طول تمام دوران زندگی پرتنش خود به دنبال آن بوده است.

۳- بهترین سال های زندگی ما (۱۹۴۶)

دوران طلایی هالیوود، زمانی که فیلم های بزرگ کلاسیک ساخته شدند، توسط بسیاری از فیلمسازان خارجی شکل گرفت که شکل گیری استودیوهای هالیوود را فرصتی برای ساخت آثار هنری ماندگار می دیدند و یکی از باهوش ترین و ستایش شده ترین آن ها کسی جز ویلیام وایلر نبود. در سال ۱۹۴۶، او فیلم «بهترین سال های زندگی ما» (The Best Years of Our Lives) را ساخت؛ فیلمی که رویکردی بسیار واقع گرایانه و البته انتقادی نسبت به جامعه آن زمان داشت و موضوع اصلی آن شوکی جهانی بود که وقوع جنگ جهانی دوم ایجاد کرده بود. این فیلم ۱۷۰دقیقه ای بازگشت چندین کهنه سرباز را به شهرهای کوچک خود به تصویر می کشد؛ جایی که آن ها باید با این واقعیت دست و پنجه نرم کنند که هیچ چیز آن طور که قبل از جنگ بود باقی نمانده است.

این فیلم طولانی که توسط شخصیت های سینمایی مشهوری مانند بیلی وایلدر و آندره بازین مورد ستایش قرار گرفته، دستاوردی بی بدیل برای سینما و انسانیت است که در آن وایلر تمام حساسیت ها و توانایی هایش را به شکل فیلم در می آورد. این فیلم نمونه ای کامل و بی نقص از سینمایی است که توسط بازین تعریف می شود که به جای تمرکز داشتن بر کنار هم گذاشتن تصاویر، بیشتر به مونتاژ دوربین در ارتباط با صحنه متمرکز است. این تکنیک به وایلر امکان می دهد که بیننده را در جایگاه شاهد و ناظر تلاش ها و تقلاهای شخصیت ها قرار دهد؛ شخصیت هایی که با دشواری های بازگشت به خانه ای که با خاطرات آن ها متفاوت است روبرو می شوند.

۴- نگاه خیره اولیس (۱۹۹۵)

فیلم طولانی و ۱۷۶ دقیقه ای «نگاه خیره اولیس» (Ulysses’ Gaze) ساخته تئودوروس آنجلوپولوس یکی از بهترین و بی نقص ترین فیلم های سینمای شخصی و انسانی جهان است. این فیلم جستجوی یک فیلم ساز بی نام یونانی، با بازی هاروی کیتل، به منظور پیدا کردن حلقه های گمشده فیلمی روایت می کند که ظاهراً در بالکان فیلم برداری شده است. جستجوی فیلم ساز در نهایت به سفری طولانی در سراسر اروپای شرقی تبدیل می شود که به تصویر کشیدن گذشته او را در اپیزودهای تاثیرگذار و خیره کننده با زبان منحصر به فرد آنجلوپولوس در پی دارد.

داستان بازگشت یک مرد بالغ به سرزمین پدری اش در جستجوی شیئی گمشده که متعلق به گذشته است به آنجلوپولوس این امکان را می دهد که برخی از به یاد ماندنی ترین صحنه های تاریخ فیلم سازی را به تصویر بکشد. استفاده ویژه او از لانگ شات های سمبولیک و فضای مسحور کننده ای که وی در آن صحنه ها را می سازد- مانند صحنه رقص در خانه قدیمی خانواده یا دیدار از سارایوو- ماهیت تراژیک انسانیت به عنوان گزاره ای مهم و فراموش شده در طول زمان و جنگ را فاش می سازد.

۵- رقص شیطان (۱۹۹۴)

بلا تار که یک فیلمساز مجار است، یکی از غیرمعمول ترین و منحصر به فرد ترین کارگردانان سینمای معاصر جهان به شمار می آید. زبانی که وی در طول دوران فعالیت خود در سینما به عنوان کارگردان به ترویج آن پرداخته با برداشت های بسیار طولانی و البته مسحور کننده ای همراه است که همزمان ویرانی و زیبایی محض را به تصویر می کشد. در میان تمامی فیلم های چالش برانگیز او، فیلم «رقص شیطان» (Satantango) را عجیب ترین و طولانی ترین اثر او می دانند که بیش از ۴۵۰ دقیقه طول دارد که در طی آن گروهی مزرعه دار اشتراکی و نابودی آن ها در یک فضای سیاه و سفید خیره کننده از ویرانی به تصویر کشیده می شود.

اگر چه ایده تماشای یک فیلم با زمان تقریبی ۸ ساعت کمی دیوانه وار به نظر می رسد اما دیدگاهی که کارگردان در این فیلم طولانی و دیگر فیلم های خود ایجاد می کند یکی از نقاط قوت آن به شمار می آید که بر تماشاگر پسند بودن فیلم می افزاید. در فیلم «رقص شیطان» زندگی عادی و معمولی بعدی کاملاً جدید به خود می گیرد زیرا فیلم نابودی عمیق شخصیت ها و زیبایی ذاتی دنیای در حال نابودی را به زیباترین شکل ممکن توأمان به تصویر می کشد. پیاده روی تنها در جاده ای طولانی و در بادی سهمگین و هوایی نامساعد فرصتی است که خستگی و درماندگش شخصیت هایی که دیگر به کارآمد بودن پروژه مزارع اشتراکی ایمان ندارند به تصویر کشیده شود.

ادامه دارد…

۱۰ فیلم طولانی اما بی نقص تاریخ سینما که از تماشای آن ها خسته نخواهید شد [قسمت دوم]

۱۰ فیلم تماشایی و برتر سینمای کره جنوبی که هالیوود به آن ها حسادت می کند

۱۰ مورد از بهترین فیلم های سال ۲۰۱۸ تاکنون که شاید ندیده باشید [قسمت اول]

۱۰ فیلم حماسی بی نقص و دیدنی سینمای آلمان که قبل از مرگ باید دید

۱۰ فیلم مملو از صحنه های جذاب و دیدنی پارکور که باید حتما ببینید